Playgrounded, Part Of The Theory @ Piraeus Club Academy, 09/05/25

Μια σπουδαία βραδιά μας επιφύλασσέ το συναπάντημα των Playgrounded με τους Part Of The Theory, συνδυάζοντας την ανερχόμενη, νεανική ορμητικότητα με τον καθηλωτικό, ενήλικο προοδευτικό ήχο. Δύο μπάντες που μοιράζονται την κοινή αγάπη για τα progressive ηχοτοπία, αλλά καταλήγουν σε διαφορετικές, μα συνάμα τόσο θελκτικές εκφάνσεις τους, οι μεν Playgrounded έχουν μια πορεία ετών στις πλάτες τους, οι δε Part Of The Theory φαντάζουν ως το πιο «συμβαίνει τώρα», ανελισσόμενο σχήμα μιας σκηνής με τη δική της, εγχώρια παράδοση.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, η εμφάνιση των Part Of The Theory φάνταζε πολυαναμενόμενη, με το σχήμα να έχει μαζί του ένα καλώς εννοούμενο hype και πολύ νεαρό κόσμο να το υποστηρίζει εμπράκτως, δίνοντας το παρόν από νωρίς στο γνωστό χώρο επί της οδού Πειραιώς. Τρομερά ενεργητικοί, καλοστημένοι και με ένα πηγαίο πάθος να ξεχειλίζει κατά τη διάρκεια της performance τους, οι νεαροί progsters μοιάζουν το επόμενο σημαντικό σχήμα του εγχώριου φιλοπρόοδου ήχου.

Πληθώρα σινεματικών και soundtrack-ικών στοιχείων πλημμυρίζουν τη μουσική των Part Of The Theory, μπλεγμένα με το αβίαστο post - prog ταλέντο και τον ευεργετικό Balkan folk αέρα των πιο «ανεβαστικών» σημείων της μουσικής τους. Εκκινώντας το set τους με τον μονόλογο "Κοσμοναύτες" που είχε αποτελέσει ηχητικό μέρος και της παράστασης «Γένεσις Νο2» από την ομάδα «ETúTI», οι Part Of The Theory θα παρουσίαζαν ένα πλήρες συγκινήσεων, ακυκλοφόρητο ακόμη ως επί το πλείστον, υλικό, με πολλαπλές κορυφώσεις.

Εξαιρετικοί επί σκηνής, με την αεικίνητη κι εκφραστικότατη Βίκη Καπετανοπούλου να επιτελεί άψογα το ρόλο της frontwoman του σχήματος με σκέρτσο και απαιτητικές φωνητικές γραμμές, δεν θα δυσκολεύονταν να μας δείξουν αρκετά ψήγματα του ταλέντου τους. Καλοβαλμένα τα στοιχεία από τις κυρίαρχες επιρροές τους - όπως, τουλάχιστον αυτές διαφαίνονται - βλ. Karnivool και ευρύτερο modern prog εκ Ωκεανίας ορμώμενο, πληθωρικές ενορχηστρώσεις αλλά και παιξίματα που εντυπωσίασαν με την ευρηματικότητα τους (βλ. τα γυμνά μπασοτύμπανα στο - ακόμη ακυκλοφόρητο track πριν το "Famished Mammon"), οι Part Of The Theory είναι το μέλλον και είναι εδώ.

Το προαναφερθέν "Famished Mamon" έχει τη στόφα του hit, το καταληκτικό, ατμοσφαιρικό "Vikings" έκλεισε ιδανικά τα διαδραματιζόμενα, με τις επευφημίες και το θερμότατο χειροκρότημα να είναι το δεδομένο κέρδος μιας εμφάνισης που προμηνύει πως τα καλύτερα είναι μπροστά τους. Μοναδική παρατήρηση, τα ορισμένα προηχογραφημένα μέρη του set, τα οποία μοιάζουν απαραίτητα για να αποδοθεί στην ολότητα της η μουσική τους πρόταση, αλλά αφαιρεί μερικούς πόντους από τη ζωντανή, συναυλιακή εμπειρία - ψιλά γράμματα, στην παρούσα φάση. [ΣΚ]

Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο, η εμφάνιση των Playgrounded στο Piraeus Club Academy δεν ήταν απλά μια συναυλία, ήταν ένα ελεγχόμενα εκρηκτικό κάτι που δεν βρίσκω λέξη να το περιγράψω. Ο καθένας το κρατάει όπως το ένιωσε. Μια ατμοσφαιρική, γεμάτη ένταση και νόημα βραδιά, με άψογη σκηνική αισθητική και έναν ήχο που, αν και ξεκίνησε λίγο κλειστός στα πρώτα δύο-τρία κομμάτια, σταδιακά άνοιξε, φούσκωσε και στο τέλος μας έπνιξε με όγκο και βάθος.

Μαύρα ρούχα, χαμηλοί τόνοι, μπλε, λευκά και κόκκινα φώτα να εναλλάσσονται σε μια θεατρική τελετουργία που ανέβαζε και κατέβαζε την ένταση, όπως ακριβώς κάνουν και τα ίδια τους τα κομμάτια. Από το αριστοτεχνικό ξεκίνημα με το "The Swan", όπου η κιθάρα πατούσε απαλά και σταδιακά πάχαινε, μέχρι το απόλυτα χορευτικό ή κοπανηματικό (αν υπάρχει τέτοια λέξη), σχεδόν σπαρακτικό "Our Fire" στο τέλος, κάθε λεπτό είχε τη δική του συναισθηματική κορύφωση.

Η μπάντα έδειξε απίστευτη συνοχή. Αν και η αρχή καθυστέρησε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Όλα πήγαν όμορφα. Οι Playgrounded δεν είναι πια μια post-progressive υπόσχεση είναι μια ενήλικη μουσική πρόταση, με παλμό, νεύρο, ταυτότητα και βαρύτητα. Το "Rituals" χτίστηκε υπομονετικά, σχεδόν κλινικά, με χειρουργική ακρίβεια στον ρυθμό και υπνωτική εμμονή στα μοτίβα. Το κοινό κρατιόταν ακίνητο, με προσμονή, μην και σπάσει την ψευδαίσθηση. Για λίγο, γιατί στην πορεία είτε τα κεφάλια, είτε όλο το κορμί, χόρευε.

Το "A Road Out Of The Flood" ήταν από τις πιο μεστές στιγμές. Σκούρο, σχεδόν κινηματογραφικό, με τον ηλεκτρονικό παλμό να οδηγεί και την κιθάρα να χρωματίζει, παρέσυρε το κοινό βαθιά μέσα στο σύμπαν τους. Η φωνή ήταν σταθερή, καθαρή, γεμάτη πάθος αλλά και έλεγχο. Τα κομμάτια έσκαγαν σαν αργές βόμβες. Χτύπησαν στο στομάχι με τις χαμηλές συχνότητες, ξεχείλωσαν τον χώρο με τις κιθάρες και έδωσαν την αίσθηση ότι όλα γύρω πάγωσαν. Παρά την κωλόζεστη. Για μένα το "Mute" και το "The Death Οf Death" ήταν, αν τα πάρω μαζί, το πιο έντονο σημείο της βραδιάς. Όσο δύσκολα κι αν είναι. Ήταν σαν γροθιά στο πρόσωπο, μα ταυτόχρονα και σαν χάδι σε πληγή. Αυτό το πέρασμα σαν μπουλντόζα στη μέση και στο τέλος, γαμάει.

Η τριπλέτα "Rotterdam", "Athens", "Crossing" ήταν σχεδόν μυστικιστική. Θεωρητικά θα είχαν ένα κενό, κατέβασμα από σκηνή, παλαμάκια, encore κτλ, αλλά τελικά το πήγαν γόνατο. Χωρίς κενό. Μια αφήγηση, μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Η μπάντα γινόταν σταδιακά πιο εξωστρεφής, οι ρυθμοί ανέβαιναν και ο κόσμος έμπαινε ολοένα πιο βαθιά μέσα στη φάση. Και στο τέλος η φωτιά. Ένα φινάλε το οποίο μας σήκωσε κανά δύο πόντους από το έδαφος. Ένα κομμάτι που έκλεισε το ταξίδι όπως έπρεπε. Εντελώς λυτρωτικά.

Οι Playgrounded ήταν για άλλη μια φορά υποδειγματικοί. Τεχνικά άρτιοι, με ήχο που τελικά έφτιαξε τα κομμάτια τους και μια σκηνική παρουσία σιωπηλά θα έλεγα επιβλητική. Δεν χρειάστηκαν φανφάρες. Το φως, οι σκιές, ο καπνός, τα περάσματα και η μουσική τους έκαναν όλη τη δουλειά. Μιλάμε για εμφάνιση που δεν εντυπωσίασε με εξωτερικά μέσα, αλλά με ουσία. Μπορεί να μην χτίζουν μια σκηνή, αλλά κάτι πιο σημαντικό, χτίζουν μια ταυτότητα. Ένα όραμα. Και το εκπέμπουν με κάθε δευτερόλεπτο μουσικής τους.

Πλήρης εμφάνιση. Ένα συγκρότημα που δεν ζητάει προσοχή, την αξιώνει. Και σου μένει. Να τους ξαναδούμε. [ΘΓ]

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας