The Necks

Υπάρχουν από το 1987. Σας ακούγεται μακρινό; Είναι. Γέρασαν. Παρά είναι μακρινό λέμε. Άσπρισαν και έπεσαν τα μαλλιά τους. Κάνατε την αφαίρεση; Είναι τριανταέξι ολόκληρα χρόνια. Όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "Sex" δεν είχαμε ακόμα 90s! Ήταν εικοσάρηδες ρε και έχουν γίνει εξηντάρηδες. Για να μην κάνω τον έξυπνο, το έχω ξαναγράψει άλλωστε, κι εγώ το 2017 με τον δίσκο "Unfold" τους γνώρισα. Από τότε έχω ακούσει ότι είναι δυνατόν από αυτούς και όσα περισσότερα έχω μπορέσει.

Πριν καν γράψω την περιγραφή μου μου για το νέο πόνημα, τολμώ να πω ότι από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, αυτή η κυκλοφορία με έπεισε ότι κοντράρει διαμάντια που είχαν βγάλει προ εικοσαετίας. Ναι, θα μπορούσε να συγκριθεί (και να νικήσει) με το "Drive By". Όχι ότι έχουν βγάλει εδώ και χρόνια τίποτα κακό, ούτε καν μέτριο. Η ποιότητα τους είναι αδιαμφισβήτητη. Τα έχουμε γράψει για το "Body" και για το "Three" εξ άλλου. Συνεχίζουν λοιπόν με σταθερότητα, από εκεί που το είχαν αφήσει.

Ο Chris Abrahams, ο Tony Buck και ο Lloyd Swanton τεκμηρίωσαν και εδώ τη ρουτίνα τους να ξεκινούν με έναν 20λεπτο αυτοσχεδιασμό. Το "Signal" είναι ο γνώριμος ήχος τους. Βέβαια εδώ και οι 4 συνθέσεις πλησιάζουν τα είκοσι λεπτά και ακούγονται αυτοσχεδιαστικές. Το σύνολο της ακρόασης του διπλού αυτού δίσκου ξεπερνάει κατά πολύ την μία ώρα. Όλα ακούγονται απλά. Υπάρχει μια σταθερή, ήρεμη πορεία που δεν ξεσπάει πουθενά. Ο Buck οδηγεί κυρίως με τα κύμβαλα και ρίψεις στα τύμπανα κατά τις οποίες η μπαγκέτα χτυπά μια το χείλος και μια την κεφαλή του τυμπάνου, ενδεχομένως και ταυτόχρονα, καταγράφοντας έναν επίμονο συγχρονισμένο ρυθμό. Ακούγονται και άλλα κρουστά, που απορείς μερικές φορές πως τα παίζει όλα μαζι! Ο Swanton βγάζει μια δυναμική στο μπάσο σαν να πηδάει οκτάβες, μετατοπίζοντας την εστίασή του μεταξύ του πάνω και του κάτω μέρους του οργάνου του. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια ρυθμού (ας το λέμε έτσι), ο Abrahams ανιχνεύει τυπικά διφορούμενες πειραγμένες συγχορδίες, εναλλάσσοντας μπρος-πίσω μεταξύ πιάνου και organ και στη συνέχεια συνδυάζοντάς τα και τα δύο στις μικρές κορυφώσεις των κομματιών.

Το ότι το τεταμένο μπάσο του Swanton ακούγεται μερικές φορές σαν μπουκωμένη τρομπέτα, ενώ οι βουβές φάσεις του πιάνου του Abrahams ακούγονται σαν κιθάρα lo-fi μόνο εγώ το ακούω; Είπαμε ότι δεν υπάρχουν κρεσέντο ή ξεσπάσματα, αλλά οι κορυφώσεις στηρίζονται σε έναν δυναμικό θόρυβο και μια επίπονη επιμονή που καταφέρνει να γίνει αρκετά ενδιαφέρουσα και δημιουργική.

Οποιοσδήποτε λοιπόν ακροατής δώσει στο "Travel" μια ευκαιρία, αυτές οι τέσσερις μεγάλες συνθέσεις θα κάνουν το μυαλό του να ταξιδέψει σε έναν κόσμο ήχων και αισθήσεων που μόνο αυτό το τρίο νομίζω ότι φαίνεται ικανό να φτιάχνει/πλάθει. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει πάρα πολύ από την πρόσφατη πορεία τους, αλλά είναι παρηγορητικό να συνειδητοποιείς ότι οι The Necks εξακολουθούν να είναι σε θέση να προσφέρουν τόσο ικανοποιητική νέα μουσική μετά από τόσα πολλά χρόνια και τόσους πολλούς δίσκους . Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ αυτούς τους τύπους, αυτός ο δίσκος είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσετε. Προσοχή, ακούστε το όλο σερί, χωρίς διακοπές, για να ταξιδέψετε αναλόγως και να φτάσετε στο αριστουργηματικό "Bloodstream" που κλείνει μαγικά τον δίσκο.

Bandcamp