Le Cri Du Caire

Κάθε όργανο είναι μοναδικό, κανένα όμως όργανο δεν είναι τόσο μοναδικό όσο η ανθρώπινη φωνή. Αντί λοιπόν κάποιου άλλου γενικού προλόγου ή ποιητικής εισαγωγής, ας σου παρουσιάσω μία από τις πιο μοναδικές φωνές που άκουσες φέτος, πέρσι ή που θα ακούσεις σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά στο μέλλον. Είναι η φωνή του Αιγύπτιου Abdullah Miniawy.

Η ιστορία λέει ότι μια δεκαετία πριν, ο Abdullah βρισκόταν στο Κάιρο καταμεσής ενός ακόμα πραξικοπήματος, και η φωνή του γινόταν ο εκφραστής των νέων της πόλης. Κάπου εκεί γνωρίστηκε με τον Γάλλο σαξοφωνίστα Peter Corser και ξεκίνησε μια μακροχρόνια γραφειοκρατική διαδικασία, μέχρι να μπορέσει να βρεθεί στο Παρίσι για να ηχογραφηθεί το παρόν project. Μαζί με τον Miniawy και τον Corser βρέθηκε κι ο τσελίστας Karsten Hochapfel, καθώς και ο τεράστιος Erik Truffaz στην τρομπέτα. Πείστηκε να συμμετέχει λίγα μόλις δευτερόλεπτα αφού άκουσε την φωνή του Miniawy.

Η φωνή αυτή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί απλώς ως άλλη μία world ή Arabic jazz φωνή. Η ερμηνεία και η χροιά της θαρρείς πως περικλείει μέσα της θρησκευτικά δόγματα αλλά και πολιτικά μανιφέστο. Άλλες φορές ξεδιπλώνει περίτεχνα τσακίσματα και άλλες ανεβαίνει σταδιακά σε τονικά ύψη τέτοια, που θαρρείς πως μόνος του ο Miniawy έφτιαξε με το τραγούδι του την σκάλα του Ιακώβ και δραπέτευσε σε κάποιον παράδεισο. Πραγματικά, προσπαθώ να περιγράψω κάτι του οποίου η ψυχική δύναμη αποτελεί βίωμα και αδυνατεί να χωρέσει σε λέξεις. Ο Miniawy είναι η κραυγή του Καίρου (Le cri du Caire) και η κραυγή του ποιητή (Le Cri du Poéte).

Δίπλα όμως σε έναν τέτοιο καλλιτέχνη, η μουσική καλείται να ανταπεξέλθει και να υπερτονίσει την υπερβατικότητα του όλου εγχειρήματος. Ευτυχώς, το καταφέρνει! Πέραν των προφανών world jazz ηχοχρωμάτων, το μουσικό οικοδόμημα των Le Cri Du Caire έχει διάφορα στοιχεία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από ψυχεδελικά έως και post-rock - θυμήσου πόσα post σχήματα έχουν χτίσει συνθέσεις με τρόπο αντίστοιχο όπως κάνει το pizzicato του τσέλο στο υπέροχο "Pearls For Orphans".

Όπως «ίπταται» η φωνή του Miniawy, αντίστοιχα κινείται και το σαξόφωνο του Corser: συχνά αφιερώνεται σε arpeggio και μέρη που παραπέμπουν σε post-minimalism τεχνοτροπίες. Το τσέλο του Hochapfel αποτελεί, από πολλές απόψεις, το σώμα της μουσικής, το όργανο εκείνο που αποτελεί την ραχοκοκαλιά και την κυρίως μάζα της. Στα φανταστικά "Splendid Tales" και "Balaya" μάλιστα παίρνει σε κάποιες στιγμές ρόλο πρωταγωνιστή. Η τρομπέτα του Truffaz συμπληρώνει, όπως πάντα, με τρόπο πολύχρωμο και παιχνιδιάρικο.

Το απόσταγμα όλων των παραπάνω έχει μια επίγευση συχνά συγκλονιστική. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις λέξη, μπορείς εύκολα να φανταστείς τις αγωνιώδεις κραυγές για ελευθερία, για αγάπη, για την στοργή κάποιου μακρινού θεού. Λες και όλο το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης έχει κλειδωθεί μέσα στις ανάσες του Abdullah καθώς σκαρφαλώνουν στα κρεσέντο του "Sadiya", η μουσική των Le Cri Du Caire αποτυπώνει τα ανθρώπινα συναισθήματα με τα πιο έντονα χρώματα - κι ας μοιάζουν όλα γκρίζα σαν τις ομίχλες της πλατείας Tahrir στο μυστηριακό εξώφυλλο.

Υπερβαίνοντας κατά πολύ τα στυλ που το περιγράφουν, το "Le Cri Du Caire" είναι ένα ασύλληπτα έντονο και ατμοσφαιρικό άλμπουμ. Η ανθρώπινη εμπειρία εξάλλου δεν έχει τόπο και χρόνο, γεννιέται σαν πνοή και ταξιδεύει σαν ενέργεια. Αυτός ο δίσκος μοιάζει να την αιχμαλωτίζει πέρα από νότες και λέξεις και να την ξερνάει, σε κάθε μία από τις εννέα συνθέσεις, σε όλη της την ομορφιά και την αγωνία. Κάθε νέα ακρόαση γεννάει νέα ερωτήματα, όσο όμως οι ομίχλες αγριεύουν, τόσο θεριεύει και η σιγουριά ότι αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο έργο τέχνης.

Bandcamp