Ανασκόπηση 2019: Modern Hard N' Heavy

Ο σύγχρονος σκληρός ήχος που συνεχίζει να οδηγεί τις εξελίξεις στις rock και metal μουσικές

Όπως κάθε χρόνο, η συγκεκριμένη ανασκόπηση συνοψίζει ένα ευρύ φάσμα μουσικών που συνήθως κινούνται στα όρια μεταξύ του hard (rock) και του heavy (metal) - ενίοτε και σε θολά νερά μεταξύ των δυο κατηγοριών και σίγουρα απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν ως «παραδοσιακές», «κλασσικές» ή «παλιακές».

Είτε μιλάμε για post-grunge, είτε για nu metal, είτε για nwoam, είτε για metalcore για όποιο (υπό)είδος κατά καιρούς έχει χρησιμοποιηθεί, μιλάμε για μουσικές που πρεσβεύουν έναν πιο βαρύ και πιο σύγχρονο ήχο και συνήθως οδηγούν τις εξελίξεις, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά.

Πάμε να δούμε τι ξεχωρίσαμε το 2019.

A Spotify playlist

Τα γεγονότα του 2019
Επανασυνδέσεις, απώλειες, αποχωρήσεις και λοιπές ειδήσεις

Η επανασύνδεση των Rage Against The Machine

Καλοί και χρυσοί και οι Prophets Of Rage και φυσικά ακόμα περισσότερο οι Audioslave αλλά και μόνο το άκουσμα της είδησης της επανένωσης των Rage Against The Machine προκαλεί κάτι παραπάνω από ενθουσιασμό. Μπορεί να επανενώνονται για πρώτη φορα μετά το 2011 όπως λένε μόνο για μια σειρά εμφανίσεων, με αρχή το Coachella, αλλά υπάρχει στο βάθος μια μικρή ελπίδα αυτό απλώς να είναι και η αφορμή για ένα νέο δίσκο (;) Όπως και να έχει Zack De La Rocha μας έλειψες. (ΔΜ)

Η αποχώρηση του Chris Adler από τους Lamb Of God

Ο Chris Adler απουσίαζε εδώ και αρκετό καιρό από τις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος που τον καταξίωσε. Η επιλογή της μπάντας να μην σταματήσει τις περιοδείες μετά το ατύχημα που είχε κάποια χρόνια πίσω, δεν έμοιαζε παράλογη. Εμπορικά βρίσκονται σε ένα σεβαστό σημείο, αλλά ακόμα κι έτσι είναι πολύ μακριά από το να μπορούν να κηρύξουν πλήρη παύση διεργασιών. Δεν νομίζω, ωστόσο, να υπήρξε έστω κι ένας που να περίμενε το διαζύγιο ή τα σχόλια του ντράμερ που ακολούθησαν. (ΑΜ)

Η αποχώρηση του Chris Fehn από τους Slipknot

Μέσα στο 2019 είχαμε και μια ηχηρή αποχώρηση λόγω περισσότερο του ονόματος του συγκροτήματος παρά του αποχωρήσαντα από αυτό. Ο περκασιονίστας των Slipknot, Chris Fehn λοιπόν μήνυσε τους συναδέλφους του για διαφυγόντα κέρδη επειδή ισχυρίζεται ότι ο επιχειρηματικός όμιλος που λέγεται Slipknot είχε χτίσει αρκετές επιχειρήσεις εκμεταλλευόμενη το brand "Slipknot" και δεν έδινε το μερίδιο που έπρεπε (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος) στον Fehn. Έτσι τους μήνυσε μεν, τον απέλυσαν δε και έτσι τη θέση του πήρε ο... Tortilla Man. Πάντως όσο και αν ρωτάνε οι δημοσιογράφοι, ο Taylor καλό λόγο για τον Fehn δεν μπορεί να πει και αυτόν λέει πολλά (ΔΜ)

R.I.P Nick John

Πολύ συχνά, πίσω από την επιτυχία και τη σταθερότητα ορισμένων καλλιτεχνών/συγκροτημάτων υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στέκονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητα και συντελούν σημαντικότατο, όσο και πολύπλευρο έργο. Για τους Mastodon και για τους Gojira ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο manager τους Nick John, ο οποίος έχασε τη μάχη με την παλιαρρώστια, έχοντας βοηθήσει στην ανέλιξη και των δυο συγκροτημάτων. Οι πρώτοι τον τίμησαν διασκευάζοντας (όσο εξαιρετικά γινόταν) το "Stairway To Heaven". Το αγαπημένο τραγούδι της αγαπημένης του μπάντα. Γιατί τι περισσότερο μπορεί να είναι η μουσική; (ΧΚ)

Το νέο supergroup των Over It All

Μπορεί ακόμα να μην έχουμε ακούσει νότα αλλά το νέο supergroup που δημιουργήθηκε στις αρχές του 2019 με τη σύνθεση του και μόνο μας αφήνει με πολλές υποσχέσεις και η αναμονή για κάτι τεράστιο μέσα στο 2020 είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλη: ο πολυπράγμων και ακούραστος frontman των Lamb Of God, Randy Blythe, ο κιθαρίστας των Animals Αs Leaders, Javier Reyes, ο κιθαρίστας των Sworn Enemy, Lorenzo Antonucci, ο ατζέντης JJ Cassiere και ο ιδρυτής της Mediaskare Records Baron Bodnar δημιούργησαν τους Over It All και παρά το ότι δεν έχουμε ακούσει κάτι, είναι σίγουρα από τα πρώτα νέα του 2019 που προκάλεσαν αίσθηση. (ΔΜ)

The Real Big Ones
Οι κυκλοφορίες που κέντρισαν το ενδιαφέρον των περισσοτέρων

Slipknot - We Are Not Your Kind

Μπορεί ο Corey να αγαπάει περισσότερο τους Stone Sour και να αφιέρωσε την καριέρα του περισσότερο εκεί τα τελευταία χρόνια αλλά ο κόσμος διψούσε για Slipknot και περίμενε καρτερικά το επόμενα βήμα του γκρουπ από την Iowa. Και το χτύπημα ήρθε εν τέλει το 2019 και ήταν όχι απλά αντάξιο των προσδοκιών αλλά κάτι παραπάνω. Χωρίς πειραματισμούς, με την ωριμότητα που συντροφεύει το brand name Slipknot και η ηλικία των μελών του καταφέρνουν να είναι κάτι παραπάνω από σχετικοί και να γεμίζουν αρένες για τα επόμενα τρία χρόνια τουλάχιστον. Όντως μια κατηγορία από μόνοι τους. (ΔΜ)

Rammstein - Rammstein

Εκεί που όλοι περίμεναν το νέο δίσκο των Tool, ορισμένοι από μας - πιο υποψιασμένοι - περιμέναμε αυτόν τον Rammstein με την ίδια ανυπομονησία. Οι μεν δεν δικαιώθηκαν, οι δε, από την άλλη, πλήρως. Και αν και δεν μπορείς να πεις ότι η αποστολή τους ήταν να (ξανα)-ανακαλύψουν την Αμερική ή να πατήσουν στο φεγγάρι, εντούτοις αυτή «απετελέσθη» στο έπακρο. Το ομώνυμο άλμπουμ των Γερμανών είναι πλήρες. Έχει τραγουδάρες, κολλητικά ρεφρέν, και τον Till σε μεγάλη φόρμα. Πάει μερικά βήματα πιο μπροστά τον ολόδικό τους ήχο, κοιτώντας ωστόσο και το παρελθόν τους, όντας ένα ολοζώντανο ποτ-πουρί των καλύτερων υλικών 2,5 δεκαετιών πορείας. Αναπόφευκτα αποτελεί ορόσημο της χρονιάς για τη σύγχρονη μουσική. (ΑΚ)

Bring Me The Horizon - Amo

Είναι οι Bring Me The Horizon και θα κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Όσοι φώναζαν ότι η απόσταση από τις deathcore ημέρες μέχρι το "Sempiternal" ήταν μεγάλη, πρέπει να έπαθαν νευρικό κλονισμό ακούγοντας το "Amo". Οι metal αναφορές φεύγουν από το μπαλκόνι, οι κιθάρες κάνουν ακόμα ένα βήμα στο πλάι, και η όλη προσέγγιση κουβαλάει έναν έντονο αέρα εμπορικότητας. Αν και υπάρχουν ακόμα αμφιβολίες για το κατά πόσο το πραγματικά ευρύ κοινό μπορεί να ταυτιστεί με την τρέλα του Oli Sykes ή τις διαρκείς στιλιστικές εναλλαγές, κάποιες φορές ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι. Αν αυτό το χάος δεν ήταν αρκετό, τα συνοδευτικά "Ludens" και "...Go To" EP έστειλαν και τον τελευταίο αδιάβαστο. (ΑΜ)

Korn - The Nothing

Υπάρχουν συγκροτήματα που καταρρέουν με τα χτυπήματα της μοίρας. Η πίεση, ο πόνος δεν τους αφήνουν να ανασάνουν. Το αντίθετο συμβαίνει με τους Korn. O Jonathan Davis δεν είναι ξένος με την απώλεια και πάντα η μουσική του έχει ένα καθαρτικό χαρακτήρα και έτσι συμβαίνει και με το "The Nothing". Το highlight της τριπλέτας των τελευταίων δίσκων των καλιφορνέζων (Paradigm, Serenity, Nothing) είναι ένας δίσκος που δεν σας αλλάξει τη γνώμη για τους Korn αλλά είναι από τα ωριμότερα και σίγουρα από τα σκοτεινότερα άλμπουμ της χρονιάς. Το nu metal έχει μεταλλαχθεί και ωριμάσει και οι ‘πατέρες’ του είδους είναι ακόμα εδώ και απ’ ότι φαίνεται έχουν πάρα πολλά ακόμα να δώσουν. (ΔΜ)

Volbeat - Rewind, Replay, Rebound

Ο Michael Poulsen και η μπάντα του έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους του σύγχρονου σκληρού ήχου. Η επιλογή τους να ακολουθήσουν έναν περισσότερο mainstream δρόμο τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να αλλάξει τούτο το γεγονός. Στο "Rewind, Replay, Rebound" οι ισορροπίες επιτυγχάνονται σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι στο πρόσφατο παρελθόν. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι ίδιες οι συνθέσεις. Για καινοτομίες δεν υπάρχει χώρος, αλλά οι εναλλαγές από υπέρ-ραδιοφωνικές μελωδίες σε full-on-rock-and-roll ξεσπάσματα κι από εκεί σε metal ύμνους (βλ. "Last Day Under The Sun", "Die To Live" και "The Everlasting" αντίστοιχα), είναι τουλάχιστον πετυχημένη. (AΜ)

The well-established
«Περίεργες», διαφορετικές και live κυκλοφορίες από επίσης αρκετά δημοφιλείς καλλιτέχνες

Biffy Clyro - Balance, Not Symmetry

Οι Biffy Clyro απολαμβάνουν στάτους τεράστιας μπάντας στο Ηνωμένο Βασίλειο και έχουν ανεβάσει σημαντικά τις μετοχές τους και στην κεντρική Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, παρόλο που δισκογραφικά μετά το εξαιρετικό, διπλό "Opposites" που βγήκε το 2013. Το "Balance, Not Symmetry" είναι το soundtrack της ομότιτλης ταινίας, την οποία συνυπογράφει ο frontman της μπάντας Simon Neil και για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω μουσικά γιατί δεν είναι απλά το νέο στούντιο άλμπουμ της μπάντας. Έχει τα (εν δυνάμει) χιτάκια του και γενικά είναι συμπαθητικό, αλλά λείπει η μαγεία που τους έκανε ξεχωριστούς κάποτε. (ΧΚ)

Stone Sour - Hello, You Bastards Live In Reno

Ο υπερδραστήριος Corey Taylor βρίσκεται στην ανασκόπηση μας και με το έτερο -αγαπημένο- του συγκρότημα αυτή τη φορά με Live άλμπουμ όμως. Γενικά είναι δύσκολο ένα Live να είναι τόσο καλό ώστε να αποτελέσει μια ξεχωριστή επιλογή για ανασκόπηση έτους αλλά σε αυτή τη περίπτωση θα κάνουμε μια εξαίρεση γιατί πρόκειται για ένα διαολεμένα καλό ξέφρενο ροκ πάρτυ. Επίτηδες αφιλτράριστο και χωρίς επεξεργασία για να καταγράψει το ‘feeling’ της συναυλίας έτσι όπως ακριβώς το ένιωσαν οι τυχεροί θεατές στο Reno τον Οκτώβριο του 2018. Το βάζεις στο τέρμα, κλείνεις τα μάτια και είναι σαν να είσαι εκεί στην πρώτη σειρά με τον Corey να σου λέει να χορέψεις "goddamit" (ΔΜ)

Scott Stapp - The Space Between The Shadows

Βασανισμένη ψυχή, αλλά αναγεννημένος μέσα από την πίστη του (και μακριά από τις εξαρτήσεις), ο τραγουδιστής των Creed βρήκε δισκογραφική στέγη στην εταιρεία που φιλοξενεί και τους πρώην συμπαίκτες του, πιθανότατα γιατί η επένδυση στους Alter Bridge (και στα project των Tremonti και Myles Kennedy) αποδίδει καλά. Στο "The Space Between The Shadows" αποδεικνύει ότι έχει ακόμα εκείνη την ερμηνευτική δυναμική που έκανε την αγορά της Αμερικής να αγοράζει εκατομμύρια δίσκων των Creed, αλλά ταυτόχρονα θυμίζει ξεκάθαρα πως εκείνες οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Εν τέλει η δισκογραφική του επιστροφή είναι συμπαθητικά αδιάφορη και το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα επιχειρήσουν να αναστήσουν τους Creed, αφού το (τόσο) χρήμα ουδείς το εμίσησε… (ΧΚ)

William Duvall - One Alone

Ο άνθρωπος που κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο, ήτοι να σταθεί τόσο πειστικά δίπλα στον Jerry Cantrell φορώντας τα παπούτσια του σπουδαίου Layne Staley, βγαίνει για 2η φορά μακριά από τη σκιά των Alice In Chains, μετά τη συμμετοχή του στο φανταστικό εκείνο supergroup των Giraffe Tongue Orchestra. Αυτή το φορά παίρνει για παρέα του μόνο την ακουστική του κιθάρα και γράφει τραγούδια μόνο με αυτή, τα ντύνει με τη φωνή του και τις ιστορίες του και δημιουργεί ένα υπέροχο, εσωστρεφές, ακουστικό άλμπουμ. (ΧΚ)

SOTO - Origami

Το ότι είναι άλλη μπάντα οι SOTO και άλλη μπάντα οι JSS (Jeff Scott Soto) δεν το είχα καν πάρει χαμπάρι μέχρι πρόσφατα. Όχι πως τώρα που το πήρα κατάλαβα και πολύ τη διαφορά, αλλά μικρή σημασία έχει. Ο πολύ αγαπητός Soto κυκλοφορεί νέες μουσικές με το κιλό και συνήθως αυτές καταλήγουν να είναι… του κιλού. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα κακές, αλλά το πιο πιθανό είναι να τις ξεχάσεις γρήγορα. Να καλή ώρα, όπως έγινε με το "Origami" που θυμάμαι να είναι συμπαθητικό όταν το άκουγα και το μόνο που μου έχει μείνει είναι μια διασκευή σε Michael Jackson. Επίσης, είναι και πιο «μοντέρνο» σε προσέγγιση, εξ ου και η ύπαρξή του σε αυτή εδώ τη λίστα. (ΧΚ)

Τα καλύτερα modern hard rock άλμπουμ
Οι rock κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε

Alter Bridge - Walt The Sky

Είναι οι βασιλιάδες του σύγχρονου σκληρού rock, το οποίο μέσα του έχει και μια metal πτυχή μπερδεύοντας συχνά μια μερίδα του κόσμου ως προς το που ανήκουν ηχητικά. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Σημασία είναι ότι είναι οι βασιλιάδες του ήχου που πρεσβεύουν εδώ και 15 χρόνια. Και μπορεί το 6ο στούντιο άλμπουμ τους να μην είναι το καλύτερο τους (στην πραγματικότητα στέκεται χαμηλά εν τέλει στο ranking της δισκογραφίας τους), αλλά ακόμ κι αυτό περισσότερο αποδεικνύει τι μπαντάρα είναι και τι αλμπουμάρες έχουν κυκλοφορήσει. Λιγότερο σκοτεινοί στιχουργικά, προσθέτουν synthia στον ήχο τους, γράφουν κολλητικά τραγούδια και συνεχίζουν να κινούνται σε υψηλό επίπεδο, φτάνοντας να κόβουν σχεδόν 100.000 εισιτήρια για πλάκα μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο. (ΧΚ)

Fever333 - Strength In Numb333rs

Ανάλογο ντεμπούτο αντίστοιχου γκρουπ στο συγκεκριμένο επαναστατικό είδος είχαμε να δούμε από τους Rage Against The Machine. Πολιτικοποιημένοι με ένα fusion metal και ραπ και με μάλλον τα πιό διαδραστικά και διασκεδαστικά live τη περασμένη χρονιά οι Fever333 μας μετέφεραν τον πυρετό τους στα ηχεία μας με ένα δίσκο πραγματικό δυναμίτη. Με ένα από τους καλύτερους νέους ντραμερ (Improta), έναν ποιητή και performer από άλλο πλανήτη (Butler) και έναν εξαιρετικό κιθαρίστα (Harrison), η τριπλέτα από το Inglewood βγάζει ενέργεια που λιώνει φασίστες και βάζει φωτιά στις ψυχές όσων αντιδρούν σε όσα εκφράζει η Αμερική του σήμερα. (ΔΜ)

Crobot - Motherbrain

Οι Crobot χρειάζονται ένα δισκογραφικό μπαμ και θα γίνουν τεράστιοι. Προς το παρόν έφυγαν από τη Nuclear Blast, πήγαν στη Mascot, άλλαξαν rhythm section απλά και μόνο για να παραμείνουν όσο γαμάτοι ήταν στους δυο πρώτους δίσκους τους. Not bad at all, μεταξύ μας. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω και τραγούδια με τόση δύναμη και groove που μερικές φορές μοιάζουν σαν είναι λουσμένα με βενζίνη. Αν συνεχίσουν έτσι, κάποια στιγμή κάποιος θα πετάξει το σπίρτο και θα γίνει και το μπαμ… (XK)

Lindemann - F&M

Το πορνοδιαστροφικό project των Lindemann-Tägtgren ωρίμασε (λιγάκι) και μετά το ενδιαφέρον ντεμπούτο τους, τη ίδια χρονιά με τους Rammstein απέδειξε ότι η έμπνευση του Lindemann δεν έχει ταβάνι και τολμώ να πω μας έδωσαν ένα απροσδόκητα καλό αποτέλεσμα. Τόσο καλό που καταντάει πιό ενδιαφέρον και από τη τελευταία κυκλοφορία των Rammstein (;). Πλέον μόνο στα Γερμανικά, με τρομερά ριφς και ενέργεια το δίδυμο μας έδωσε ένα δίσκο γεμάτο χιτάκια και απίστευτο χιούμορ και ποικιλία. Ταγκό, παιδικά νανουρίσματα, ραπ και άφθονο μεταλ για να χτυπιόμαστε ολόκληρο και το 2020. Και με ένα από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα εδώ και χρόνια ("Platz Eins"). (ΔΜ)

SUM 41 - Order In Decline

Από το 2001 πολλά πράγματα έχουν αλλάξει· η άνεση με την οποία ο Deryck Whibley γράφει πιασάρικα punk rock τραγούδια δεν βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά. Ο ήχος του σχήματός του μπορεί να έχει στραφεί σε μια πιο σκληρή, λιγότερο ανάλαφρη κατεύθυνση, η ουσία ωστόσο βρίσκεται πάντα στα μεγάλα ρεφραίν και τις ανεβασμένες ταχύτητες. Το "Order In Decline" συνεχίζει ακάθεκτα στο μονοπάτι που η μπάντα είχε ξεκινήσει πίσω στις αρχές της, περασμένης πλέον, δεκαετίας. Άμεσες δομές, ταιριαστά σόλο, προσεγμένη παραγωγή, στίχοι που πηγαίνουν από προσωπικά σε περίπου-κοινωνικά ζητήματα. Σα να μην πέρασε μια μέρα. (AΜ)

Τα καλύτερα modern metal άλμπουμ
Οι metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε

Jinjer - Macro

Το έργο με τη δυσβάσταχτη ταμπέλα του next big thing την έχουμε δει κάμποσες φορές. Ιδιαίτερα στον μεταλλικό μικρόκοσμο, το ζήτημα της διαδοχής συχνά παίρνει υπερβολικές διαστάσεις. Όλως παραδόξως, οι Jinjer κατάφεραν να τη βγάλουν καθαρή. Έχοντας φτιάξει ένα αξιοσέβαστο όνομα κι αφού περιόδευσαν από τη μια άκρη της γης στην άλλη, το κουαρτέτο από την Ουκρανία επέστρεψε με διπλό χτύπημα· το "Micro" EP ζέστανε τη φάση και το "Macro" ήρθε ως επιβεβαίωση ότι το hype μερικές φορές έχει δίκιο. Το μπαστάρδεμα διαφορετικών ήχων είναι εθιστικό, οι μεγάλες μελωδίες δεν απουσιάζουν, και η Tatiana Shmailyuk πηγαίνει καρφί για το στέμμα του μοντέρνου metal. (ΑΜ)

As I Lay Dying - Shaped By Fire

Δεν μπορώ να κρύψω ότι μετά την κατρακύλα του Lambesis χρειάστηκε να επιστρατεύσω κάμποση καλή θέληση για να δεχθώ τις απολογίες και τα σχόλια μεταμέλειάς του. Όσες φορές κι αν τα δηλώσει ο ίδιος, όσες φορές κι αν εκφράσουν στήριξή γνωστοί, φίλοι και συνεργάτες του, στα μάτια μου η μαυρίλα πάνω από το όνομά του δεν θα φύγει ποτέ εντελώς. Από την άλλη, το γεγονός είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει τις δεύτερες ευκαιρίες. Με αυτό ως δεδομένο, το "Shaped By Fire" είναι ένας δύσκολος δίσκος, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη στέκεται εκεί πάνω μαζί με τις καλύτερες metalcore κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων. (ΑΜ)

Devil Master - Satan Spits On Children Of Light

Φανταστείτε ένα πάρτυ μασκέ με μεσαιωνικό θέμα, βρυκόλακες, αίματα, αράχνες. Για μουσική οι Ghost σας φαίνονται πολύ light και θέλετε κάτι πιό αιχμηρό, πιο βαρύ, πιό ακραία διασκεδαστικό. Δεν υπάρχει καλύτερο soundtrack από τους Devil Master. Επιτηδευμένο, ακατέργαστο και ωμό όπως πρέπει με τρομερή ενέργεια, ένα soundtrack από ταινία τρόμου με μπόλικη δόση black, punk και goth που μοιάζει με παρωδία αλλά σίγουρα δεν είναι αφού το γκρουπ από τη Φιλαδέλφεια παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. (ΔΜ)

Mark Morton - Anesthetic

Ο κιθαρίστας των Lamb Of God χρησιμοποιώντας μια πολύ κλασσική και συχνά πολύ επιτυχημένη (βλέπε Iommi, Slash) τακτική, στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ κάλεσε μια σειρά από διάσημους φίλους του για να κάνουν τα πολύ δυνατά τραγούδια του, ακόμα πιο φανταχτερά. Και το κόλπο έπιασε μια χαρά, έχοντας ως πρωτοστάτη (δικαίως) τον Chester Bennignton, έναν φανταστικό Myles Kennedy, έναν πάντα αξιόπιστο Mark Lanegan κι αρκετούς ακόμα συμμετέχοντες να καθιστούν το “Anesthetic” ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κι ωραίες κυκλοφορίες της χρονιάς. (ΧΚ)

While She Sleeps - So What?

Έχοντας εξαιρετικό δισκογραφικό σερί, το έργο για την παρέα από το Sheffield δεν ήταν το ευκολότερο. Με το "So What?" η πεντάδα έριξε alternative στο metalcore κρασί της. Το αποτέλεσμα δεν τους αδίκησε. Μπορεί να μοιάζει με τη λιγότερο δυνατή κυκλοφορία στη μέχρι τώρα πορεία τους, αλλά ανάμεσα στα έντεκα κομμάτια βρίσκονται κάποιες από τις δυνατότερες στιγμές τους. Μόνο το μπάσιμο με το "Anti-Social", ή το σερί των "The Guilty Party"/"Haunt Me", φτάνουν για να σωπάσουν και τους αυστηρότερους. Δίπλα στους πειραματισμούς, ο τσαμπουκάς, οι τσιτωμένες κιθάρες, οι προσεγμένοι στίχοι και τα breaks, στέκονται ως σημείο αναφοράς. (AΜ)

Check Also: Το "Starve" των Blood Youth ακούγεται σαν το μπάσταρδο των πρώτων τεσσάρων Korn με το "Iowa". Υπερβολή; Ίσως. Ψέμα; Σίγουρα όχι. Η τετράδα από το μεγάλο νησί δεν εγκατέλειψε τελείως το core των πρώτων ημερών της, αλλά δεν φοβήθηκε να φέρει στο προσκήνιο την αγάπη της για το nu-metal, όπως αυτό διδάχθηκε μία φορά κι έναν καιρό στην από 'κει μεριά του Ατλαντικού. Κατάμαυρες ατμόσφαιρες, χαμηλά κουρδίσματα, scratches, κραυγές και γρυλίσματα. Μετά τα πενήντα λεπτά του δίσκου, η επανεκτελεσάρα στο "(sic)" είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.

More hard
Μερικές ακόμα κυκλοφορίες που αξίζει να ακούσετε

Danko Jones - A Rock Supreme

Μέχρι κάποια στιγμή ο Danko Jones έβγαζε ένα γαμάτο άλμπουμ κι ένα μέτριο, μέχρι που κάποια στιγμή χάλασε το σερί. Ή μπορεί απλά εγώ να έχασα το μέτρημα και τη σειρά των άλμπουμ που έχει βγάλει. Πάντως το "A Rock Supreme" μου φάνηκε το πιο μέτριο άλμπουμ που έχει βγάλει τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Παρόλο που οι μουσικές του Mocha Moses είναι πάντα διασκεδαστικές, ήθελε κάτι παραπάνω αυτή τη φορά. ΟΜΩΣ στα live του είναι ΠΑΝΤΑ εγγύηση. Αυτό είναι κάτι που νιώθω υποχρέωση να αναφέρω σε κάθε φορά ευκαιρία και φιλοτιμηθεί κανείς και τον φέρει στα μέρη μας…(ΧΚ)

New Years Day - Unbreakable

Κοιτώντας ψυχρά, το τέταρτο πόνημα των New Years Day είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει δώσει το σχήμα από το Anaheim. Τα rock θεμέλια, το pop στήσιμο, οι metal λεπτομέρειες, η γυαλισμένη παραγωγή, οι ραδιοφωνικές μελωδίες, το προβοκατόρικο εξώφυλλο, τίποτα δεν λείπει από το "Unbreakable". Τα φώτα αναμενόμενα μένουν καρφωμένα στην Ash Costello, το στιλιζαρισμένο περιεχόμενο γεμίζει τον χώρο στο βάθος, και στις στιγμές που ο ήχος τραβιέται στα άκρα το πρόσημο είναι έντονα θετικό. Όταν από την άλλη η ζυγαριά μένει κάπου στη μέση, η ιστορία είναι διαφορετική. (ΑΜ)

Skillet - Victorious

Οι Skillet στις Η.Π.Α., για κάποιο λόγο, έχουν αποκτήσει ένα πολύ ισχυρό εμπορικό status όλα αυτά τα χρόνια, παίζοντας ανάμεσα στις κατηγορίες modern rock και Christian rock και έχοντας μάλιστα δυο υποψηφιότητες Grammy στο ενεργητικό τους. Με το 10ο στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2019 φαντάζομαι ότι ο πρωταρχικός στόχος ήταν να διατηρήσουν το εν λόγω εμπορικό status όσο καλύτερα γίνεται και μάλλον το κατάφεραν χωρίς να κουραστούν ή να ρισκάρουν ιδιαίτερα, κυκλοφορώντας ένα ακόμα οκ άλμπουμ, που μοιάζει να ικανοποίησε την πλειονότητα των οπαδών τους. (ΧΚ)

Bad Wolves - N.A.T.I.O.N.

Εκμεταλλευόμενοι την κεκτημένη ταχύτητα από το ντεμπούτο και (κυρίως) την τεράστια επιτυχία της διασκευής τους στο "Zombie", οι Καλιφορνέζοι επέστρεψαν με το "Nation" για να καθιερωθούν επίσημα ως ένα από τα αγαπημένα ονόματα στη μεγάλη μουσική μηχανή. Προς έκπληξη κανενός η συνταγή παραμένει απαράλλαχτη. Οι γραμμές του Tommy Vext κυριαρχούν, τα ογκώδη κοψίματα ακολουθούν από κοντά, τα hooks καραδοκούν σε κάθε γωνιά. Η ισορροπία ανάμεσα στις ξεδιάντροπα κολλητικές μελωδίες, τις μελωδικές στιγμές και τα heavy περάσματα διατηρείται, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει προβλέψιμο σε υπερθετικό βαθμό. (ΑΜ)

Royal Republic - Club Majesty

Το guilty pleasure της χρονιάς, hands down. Το μόνο πρόβλημα του "Club Majesty" των Royal Republic ήταν πως βγήκε σε μια χρονιά που δεν θα τη χαρακτήριζα και τόσο feelgood σε προσωπικό επίπεδο, ενώ αυτό στάζει καλή διάθεση, πάρτι ατμόσφαιρα και κάνει τον συνήθως αισχρό συνδυασμό της disco με τη rock μουσική να φαντάζει πραγματικά ωραίος και ιδιαίτερος. Το έχω σε ετοιμότητα να μπει στο player, όταν γυρίσει ο τροχός. (ΧΚ)

More heavy
Μερικές ακόμα κυκλοφορίες που αξίζει να ακούσετε

Killswitch Engage - Atonement

Είναι το πιό αδύναμο άλμπουμ από τα τρία τελευταία με τον Jesse Leech στα φωνητικά αλλά σίγουρα αξίζει να ακουστεί όσο και αν δεν εντυπωσίασε όσο τουλάχιστον αναμέναμε. Έχει μερικές από τις δυνατότερες στιγμές του 2019 για το είδος ("Unleashed", "The Signal Fire"), τέλεια παραγωγή και γενικά έχει τις πολύ καλές στιγμές του αφού ο Adam Dutkiewicz έχει ένα μαγικό τρόπο να βγάζει ριφάρες που κολλάνε στο μυαλό σου. Ένας τυπικός, αναγνωρίσιμος Killswitch Engage δίσκος. (ΔΜ)

In Flames -I, The Mask

Το γεγονός ότι οι Σουηδοί με το τελευταίο τους πόνημα βρίσκονται και σε αυτή τη λίστα αλλά και στη λίστα του Extreme λέει πολλά και για την οριζόντια επίδραση των In Flames αλλά και για το πώς η δισκάρα που βγάλανε ήταν τόσο αναπάντεχη και ενδιαφέρουσα που και δεν το περιμέναμε και μας μπέρδεψε. Σίγουρα έχουν μεταλλαχτεί αρκετά και αυτόν δεν χωνεύετε εύκολα αλλά αν βγάλουμε παρωπίδες και δογματισμούς από την εξίσωση, το "I, The Mask" είναι τόσο καλοδεχούμενο όσο και αναπάντεχο και αυτό μας αρέσει πολύ.(ΔΜ)

Hellyeah - Welcome Home

Κανείς δεν φανταζόταν ότι ο έκτος δίσκος των Hellyeah θα ήταν το κύκνειο άσμα του θρυλικού ντράμερ Vinnie Paul. Αναπόφευκτα όλο το βάρος πέφτει στη συνεισφορά του Paul στον δίσκο ο οποίος είναι γεμάτος groovy thrash metal και ενώ οι Hellyeah είναι ένα συγκρότημα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ‘ευτυχώς’ στο τελευταίο τους δίσκο μας δίνουν τα καλύτερα δείγματα δουλειάς τους. Από την άλλη ίσως κοιτώντας το αναδρομικά να παίζει μεγαλύτερο ρόλο ο συναισθηματικός παράγοντας. Θα μας λείψεις Vinnie. (ΔΜ)

Exhorder - Mourn The Southern Skies

Έπρεπε να περάσουν 26 ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσουν οι γερασμένοι και πρωτοπόροι του groove metal Exhorder ότι ακόμα ‘το έχουν’. Μια κυκλοφορία κυρίως για το δικό τους κέφι που κλείνει το μάτι σε διάφορα είδη από thrash μέχρι heavy rock αλλά που κυρίως κυριαρχεί το πνεύμα της Νέας Ορλεάνης και αποδεικνύουν ότι σε έναν κυκεώνα νέων κυκλοφοριών οι σταθερές αξίες πάντα έχουν μια θέση στη καρδιά μας. (ΔΜ)

The Agonist - Orphans

Στη μετά-2012 πορεία τους οι Agonist είχαν σημειώσει δύο νίκες, χωρίς όμως εμφατικό αποτέλεσμα σε κάποια από αυτές. Το τρίτο άλμπουμ τους με τη Βίκυ Ψαράκη πίσω από το μικρόφωνο ήρθε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το "Orphans" είναι μια σπουδαία δουλειά που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των δημιουργών του και τους επαναφέρει σε κορυφαίο επίπεδο. Όσοι σχετικοί αμφιβάλλουν, ας δώσουν την προσοχή τους για πέντε λεπτά στο "In Vertigo", κι ας επιστρέψουν με το βλέμμα χαμηλά για τα υπόλοιπα. (ΑΜ)

Check Also: Forever Still: Στον γενναίο νέο κόσμο της rock μουσικής ελάχιστοι καινοτομούν. Η Maja Shining με την παρέα της δεν συγκαταλέγονται ανάμεσα σε αυτούς. Όσοι περιμένουν από τους Δανούς να επανεφεύρουν τον τροχό, καλά θα κάνουν να το πάρουν απόφαση. Πέρα από αυτό, ο τρόπος που συνδυάζουν μια σειρά από διαφορετικές επιρροές ακούγεται πραγματικά φρέσκος. Το "Breathe In Colours" είναι ένας καλοφτιαγμένος δίσκος κι ένα δεύτερο βήμα γεμάτο σιγουριά για τη μπάντα. Τα άκρα του ήχου τραβιούνται, οι γκρίζες ατμόσφαιρες παραμένουν σε περίοπτη θέση, και τα hooks ακολουθούν από κοντά. Το ότι είναι συνειδητοποιημένοι και τα λένε όμορφα, είναι ένα καλοδεχούμενο μπόνους. (AM)

Below The Bar
Οι κυκλοφορίες που μας απογοήτευσαν

The Parlor Mob - Dark Hour

Μας άρεσαν πολύ στο σχετικά παλιακό ντεμπούτο τους και μας πήραν τα μυαλά στο κάπως πιο σύγχρονο/ισορροπημένο "Dogs". Μας χαροποίησαν και μας ικανοποίησαν με το "Cry Wolf" EP, μετά το στραπάτσο που έφαγαν με την κατάρρευση της Roadrunner. Κι ενώ αυτοί αργούσαν να κάνουν το επόμενο βήμα εμείς εκεί, περιμέναμε καρτερικά. Τι σκατά περιμέναμε; Αυτή εδώ τη νερόβραστη pop αηδία; Είναι τόσο κακό που νομίζω πως δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ολόκληρο ακόμα. Μερικές φορές μου έρχεται να γελάσω με όσα ακούω, αλλά κατά βάση θλίβομαι. Μπορεί κάποιος να πατήσει Ctrl+Z παρακαλώ και να προσποιηθούμε όλοι μαζί πως αυτό το άλμπουμ δεν βγήκε ποτέ; (ΧΚ)

The Damned Things - High Crime

Όποιος φτιάχνει λίστα με τα καλύτερα rock άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας και δεν έχει ακούσει το "Ironiclast" να σταματήσει την ανάγνωση και να πάει να το ακούσει τρεις φορές σερί. Συνεχίζουμε τώρα. Μετά από εκείνη τη δισκάρα κόντεψαν να περάσουν δέκα χρόνια, αλλά ο Ian πήγαινε καλά με τους Anthrax, ο Caggiano πήγε στους Volbeat και οι άλλοι με τους Fall Out Boy και τους Everytime I Die δεν έχω ιδέα τι έκαναν, αλλά μάλλον είχαν άλλες δουλειές σε προτεραιότητα. Τελικά, έφυγε ο Caggiano (χμμ), πήραν μεταγραφή στη Nuclear Blast και έβγαλαν έναν όχι κακό, αλλά αρκετά μέτριο δεύτερο δίσκο που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, για αυτό και η απογοήτευση. Caggiano λείπεις… (ΧΚ)

Refused - War Music

Σε πρώτη ανάγνωση το "War Music" δεν μοιάζει τόσο άσχημο. Οι πάνκικοι ρυθμοί, τα μεταλλικά κοψίματα, οι ευθείς στίχοι, το ιδιότροπο attitude, η χαρακτηριστική χροιά του Dennis Lyxzén, η προσεγμένη παραγωγή, τίποτα δεν λείπει. Τίποτα, εκτός από αυτό το κάτι που πίσω σε κάποια όχι-και-τόσο-ξεχασμένη δεκαετία έκανε τη μπάντα να ξεχωρίσει. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα βρεις εκλάμψεις και στιγμές που για λίγο γυρίζουν το χρόνο προς τα πίσω. Αν το βάλεις να παίζει κάπου στο βάθος, ίσως ρίξεις και κάνα sing along. Όπως έχουν πει οι σοφοί του μέσου τούτου, όμως, οι απαιτήσεις υπάρχουν για τους καλύτερους, κι εδώ δυστυχώς ατυχήσαμε. (ΑΜ)

Papa Roach - Who Do You Trust?

Οι nü ημέρες των Papa Roach έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό το ξέραμε από καιρό. Ακόμα και γνωρίζοντας την εξέλιξή τους και τη γκάμα από στυλ που κατά καιρούς άγγιξαν, το σοκ στην πρώτη ακρόαση του "Who Do You Trust?" ήταν κάθε άλλο παρά αμελητέο. Και στη δεύτερη, εδώ που τα λέμε. Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που φεύγουν από τα νερά τους ή που πειραματίζονται με ήχους και παραγωγές στα όρια της pop. Εδώ όμως η όποια προσπάθεια για ισορροπίες ανάμεσα στα σημεία αναφοράς και τους νεοτερισμούς τρώνε μεσαίο δάχτυλο κατάμουτρα, και το αποτέλεσμα στέκεται πιο άνισο από ποτέ. (ΑΜ)

I Prevail - Trauma

Πήγαιναν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Προσπάθησαν πολύ είναι η αλήθεια αλλά μου φαίνεται όλη η ενέργεια πήγε στην προώθηση του άλμπουμ και όχι στο να βγάλουν κάτι της προκοπής. Σαν κακό ξαναζεσταμένο fast food για τη γενιά των millenials που δεν έχουν χρόνο για να εμβαθύνουν σε πάνω από τρία λεπτά δήθεν οργισμένου και πονεμένου ‘ροκ’ (ΔΜ)

Also: Chyra - No Halos In Hell: Μετά το όμορφο ντεμπούτο, το σχήμα των Jake E και Jesper Strömblad είχε κερδίσει την περιέργεια αλλά όχι την αμέριστη προσοχή μας. Τα σημάδια για κάτι μεγάλο ήταν εκεί. Μεγάλες μελωδίες αλά Amaranthe, διπλές κιθάρες αλά In Flames, μοντέρνο γαρνίρισμα. Το μόνο που χρειαζόταν από το "No Halos In Hell" ήταν να μεγιστοποιήσει το heavy & catchy factor και να ελαχιστοποιήσει τις flat στιγμές. Για όλα τα θετικά της, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του ντουέτου μοιάζει να περνάει τη βάση χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μεν, αφήνοντας την αίσθηση της ελάχιστης προσπάθειας δε. (AM)

Τhe blood, the sweat, the tears
Οι συναυλίες που είδαμε στη χώρα μας

Disturbed @ Release Athens Festival

Το μεγαλύτερο κέρδος που έμεινε από την headline εμφάνιση των Disturbed στο Release Festival είναι πως αποδείχθηκε πως αυτός ο ήχος έχει κοινό στη χώρα μας και αυτό σημαίνει πως έχουμε αρκετές πιθανότητες να δούμε ανάλογα ονόματα. Όσον αφορά στην εμφάνισή τους αυτή καθαυτή οι Αμερικανοί είχαν σκαμπανεβάσματα (κυρίως ηχητικά) και εν τέλει άφησαν ανάλογα ανάμικτα συναισθήματα. Πέραν τούτου ήταν αρκετά ικανοποιητικοί και γέμισαν τη σκηνή της Πλατείας Νερού, επιβεβαιώνοντας το status που έχουν κατακτήσει, σε μια πολύ δυνατή εν γένει συναυλιακή μέρα. (ΧΚ)

Alice In Chains @ Release Athens Festival

Το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο που εκπληρώθηκε την περσινή χρονιά, σε ένα βαθμό μετριάστηκε από τις ίδιες τις υπερβολικές προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Έχοντας κι αυτοί σκαμπανεβάσματα στον ήχο, που σε ορισμένες μόνο στιγμές επέτρεψε στη μαγεία των τραγουδιών της μπάντας να μας καταλύσει και να μας ταξιδέψει, εν τέλει μας άφησαν με μια γεύση που μας κάνει να θέλουμε να τους ξαναδούμε όσο πιο σύντομα γίνεται και κατά προτίμηση σε κλειστό χώρο. (ΧΚ)

Bullet For My Valentine @ Piraeus Academy

Κάλιο αργά παρά ποτέ. Χρειάστηκαν δεκατέσσερα χρόνια από τότε που οι BFMV συστήθηκαν στον κόσμο με το "The Poison" και εννέα από εκείνη τη μεσημεριανή εμφάνιση στο Sonisphere για να τους δούμε σε headline show. Παρά τα δισκογραφικά σκαμπανεβάσματα και την αδιαφορία του mainstream, το κουαρτέτο στέκεται ακόμα εξαιρετικά. Η απόδοση, τα crowd surfing στο "Your Betrayal", ο αισθητά βελτιωμένος Tuck, τα σπρωξίματα στο "No Way Out", ο κρυφός ήρωας Jamie Mathias, οι κιθάρες του "Suffocating Under Words Of Sorrow", το στήσιμο του setlist, εκείνο το "Let's go!". Μόνο ένα "Hand Of Blood" έλειπε. (ΑΜ)

Lamb Of God @ Gazi Music Hall

Οι προσδοκίες ήταν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Συναυλίες σαν εκείνη των Lamb Of God στον Ταύρο το μακρινό 2010 δεν τις ζεις κάθε μέρα. Κι αν τα χρόνια πέρασαν, οι πέντε παράξενοι τύποι από τη Virginia συνεχίζουν να διαλύουν τα πάντα. Ένταση, οργή, μάτι που γυαλίζει. Ίσως είναι λίγο πιο προσγειωμένοι από τότε, αλλά διάολε δεν είναι πολλοί εκείνοι που καταφέρνουν στην ηλικία του Blythe βγάζουν τα εσώψυχά τους κάθε βράδυ στη σκηνή με τόσο κοπάνημα και τόσο χοροπηδηχτό. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους τέσσερις. Τα παράπονα για ένα-δυο κομμάτια παραπάνω δεν είναι παράλογα, αν και πιθανότατα σε συνέχεια μετά το "Redneck" θα θρηνούσαμε θύματα, οπότε. (ΑΜ)

Prophets Of Rage @ Γήπεδο Tae Kwon Do

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα βίντεο από το Ταεκβοντό να πηγαίνει πάνω-κάτω στο "Killing In The Name" και το νόημα θα είχε βγει. Όχι όλο, γιατί στην πρώτη (και τελευταία;) επίσκεψή των Prophets Of Rage υπήρχαν πολλά περισσότερα από ένα τρομερό sing along, κάμποσα πιτ και άλλες τόσες φωτοβολίδες. Και "Unfuck The World" υπήρξε, και τεράστιο rhythm section υπήρξε, και "Know Your Enemy" υπήρξε, και hip hop medley υπήρξε, και "Cohise" με φωτισμένο μικρόφωνο υπήρξε, και μαθήματα ηλεκτρικής υπήρξαν, και "Bulls On Parade" υπήρξε. Μεταξύ μας όμως τέτοιο "Fuck you, I won't do what you tell me!" ούτε εκείνοι δεν το περίμεναν. (ΑΜ)

Also:

While She Sleeps @ Gagarin 205

Έναν χρόνο και έξι μήνες μετά την ακυρωμένη εμφάνισή τους, οι While She Sleeps κατηφόρισαν προς τα μέρη μας για τις πρώτες εν Ελλάδι συναυλίες τους. Κι αν το ποτήρι της προσέλευσης έμοιαζε μισογεμάτο, εκείνο της ατμόσφαιρας σχεδόν ξεχείλιζε. Φωνές, ιδρώτας, σπρωξίματα, τραγούδι πάνω και κάτω από τη σκηνή. Από το τσιτωμένο μπάσιμο του "You Are We" στο "thank fuck for headphones" του "Anti-Social", κι από το "for the pain we call love" του "Seven Hills" στη βουτιά από τον εξώστη κατά τη διάρκεια του "Four Walls", η βραδιά είχε αρκετή ενέργεια για να φωτίσει ολόκληρα venues. (ΑΜ)

  • SHARE
  • TWEET