Blood Youth

Αν είστε από εκείνους που έζησαν και αγάπησαν το nü ήχο, κάπου μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του '90 και των πρώιμων zeroes, απλά ακούστε αυτό το άλμπουμ. Χωρίς καμία εισαγωγή, χωρίς να συνεχίσετε την ανάγνωση. Σοβαρά, αφήστε ό,τι κάνετε, βρείτε το και πατήστε play. Τώρα που βγάλαμε αυτό από τη μέση, πάμε λίγο πιο ψύχραιμα για τους αποστασιοποιημένους. Η δεύτερη δουλειά ετούτης εδώ της παρέας από το μεγάλο νησί είναι ένας φόρος τιμής σε μια σκηνή που έχει περάσει στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι τόσο δυνατό που θα κάνει μέχρι και τους αυστηρότερους να σωπάσουν.

Παρακολουθώντας τη μπάντα σχεδόν από τα πρώτα βήματά της, ομολογώ ότι ήμουν επιφυλακτικός ως προς την κατεύθυνση που αποφάσισαν να ακολουθήσουν στον δύσκολο δεύτερο πλήρη δίσκο τους. Το προ διετίας "Beyond Repair", παρά τις γενναίες δόσεις μελωδικότητας, πατούσε και με τα δύο πόδια στο hardcore. Άλλοτε προς το πιο μοντέρνο, άλλοτε προς την πιο post εκδοχή του, αλλά πάντα μέσα στα όρια του συγκεκριμένου ύφους. Η πιο λογική κίνηση, θα ήταν να συνεχίσουν χωρίς σημαντικές ηχητικές αλλαγές. Ή, έστω, με τόσες που να μην παραξενέψουν τον κόσμο που τους γνωρίζει ήδη.

Στο "Starve" το κουαρτέτο, αδιαφορώντας επιδεικτικά για λογικές και προσδοκίες του κοινού, κάνει ένα άλμα και προσγειώνεται κάπου ανάμεσα στα χωράφια του τιμημένου nu-metal και του core. Δεν μιλάμε για στροφή 180 μοιρών, αλλά δεν είναι και ό,τι πιο προβλέψιμο όταν αντί για sequel στο "Closure" σκάει για πρώτο δείγμα το κοφτό riff του ομώνυμου. Η ατμόσφαιρα του ντεμπούτου υπάρχει ακόμα, αυτή τη φορά όμως έρχεται σε συνδυασμό με μία θεοσκότεινα μπασταρδεμένη προ-"Subliminal Verses" Slipknot αίσθηση. Δεν είναι τα κουρδίσματα, δεν είναι τα μπασαριστά περάσματα, δεν είναι το ταμπούρο. Είναι όλο το πακέτο.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει το γεγονός ότι, παρά τις σαφείς αναφορές, το σχήμα δεν προσπαθεί να ξεπατικώσει στεγνά τις φόρμες που καθιερώθηκαν μερικές δεκαετίες πίσω. Κομμάτια σαν τα "Spineless", "The Answer" και "Waste Away" είναι σαφές σε ποιους κλείνουν το μάτι· ειδικά το τελευταίο με το πληρωμένο "I've been down and out/falling away from you" και το παραμορφωμένο σβήσιμο. Ταυτόχρονα, όμως, κουβαλάνε κάμποσο από τον τσαμπουκά και την ενέργεια του σύγχρονου core ήχου. Οι χαρακτηριστικές εναλλαγές στα φωνητικά του Kaya Tarsus είναι εκεί, μαζί με τους προσεγμένα απλοϊκούς στίχους, τις ευθείς γραμμές και τα ξεσπάσματα.

Σε μια άλλη εποχή, το δεύτερο LP των Blood Youth μπορεί να έχαιρε πολύ μεγαλύτερης ανταπόκρισης. Με τα σημερινά δεδομένα, είναι αμφίβολο πόσος κόσμος θα ασχοληθεί με μια μη-hyped κυκλοφορία ενός νέου ονόματος, με τελείως μη-hip στυλ. Δυστυχώς, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί τα scratches του "Nothing Left" και τα γρυλίσματα του "Exhale" ακούγονται τόσο ανεπιτήδευτα όσο και μαύρα. Όσο οι Korn προσπαθούν να αναπαράγουν πιστά τον ήχο που τους καθιέρωσε και οι Slipknot παλεύουν να συγκεντρώσουν ό,τι συγκεντρώνεται δισκογραφικά, αυτοί οι Εγγλέζοι έφεραν φρεσκάδα σε έναν ξεχασμένο χώρο.