Jinjer

Η Tatiana Shmailyuk και η παρέα της δεν είναι απλά ένα υποσχόμενο όνομα στον μικρόκοσμο του σύγχρονου σκληρού ήχου. Είχαν ήδη τραβήξει κάποια βλέμματα με το ντεμπούτο τους, το μακρινό 2014. Δύο χρόνια αργότερα, με τη μεταγραφή σε μεγαλύτερη δισκογραφική και κυρίως μέσα από τον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, το όνομα των Jinjer έφυγε από τα στενά όρια του είδους και άγγιξε μια σημαντική μερίδα από το πραγματικά ευρύ κοινό. Το "Pisces" δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα, αλλά έχει όλα όσα χρειάζεται ο κόσμος στην εποχή της πληροφορίας για να τσιμπήσει. Καλοστημένο, κολλητικό, και με εκείνη την εναλλαγή που είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητη.

Η ταμπέλα του next big thing είναι βαριά και ασήκωτη. Ίσως έχει να κάνει με το ότι η τετράδα από την Ουκρανία δεν είναι μπλεγμένη με πολυεθνικές. Ίσως κάπως να σχετίζεται το στριφνό παρακλάδι στο οποίο κινούνται. Ίσως να άλλαξαν οι καιροί. Ή ίσως, απλά, η τύχη να τους έκλεισε το μάτι. Το ζήτημα είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η προσμονή παρέμεινε σε γήινα επίπεδα, πέρα το δεδομένο hype. Δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση που μία δουλειά θα κινδύνευε από τις προσδοκίες του κοινού. Δεν θα πλησίαζε ούτε στο ελάχιστο την αδιαφιλονίκητη κορυφή για τη φετινή χρονιά. Σε κάθε περίπτωση, και για τον οποιονδήποτε λόγο, το "Macro" την έβγαλε καθαρή.

Όσοι έχουν στοιχειώδη επαφή με το υλικό του σχήματος δεν θα βρεθούν ούτε στιγμή προ εκπλήξεως ακούγοντας τον δίσκο. Τα βασικά συστατικά είναι όλα σε περίοπτη θέση και η εκτέλεση των συνταγών μοιάζει τόσο πιστή στο βιβλίο όσο και απολαυστική. Η εισαγωγή του "On The Top" μοιάζει να σου απλώνει το χέρι, για να μπουν τα φωνητικά της Shmailyuk και να σε πιάσουν από το λαιμό, αφήνοντάς σου ανάσες μόνο στο ρεφραίν και στην πανέμορφη γέφυρα. Το τείχος από τις κιθάρες του Roman Ibramkhalilov και τα ρυθμικά των Abdukhanov/Ulasevich υψώνεται στο "Pit Of Consciousness", ενώ στο "Judgment (& Punishment)" οι reggae αναφορές κάνουν ένα γενναίο βήμα μπροστά και ισορροπούν τέλεια με τα metal κοψίματα.

Ανάμεσα στις αψεγάδιαστες ερμηνείες, τα ογκώδη grooves και την ανοιχτόμυαλη λογική, το σύνολο αφήνει μία αίσθηση περισσότερο προσγειωμένη σε σύγκριση με το "King Of Everything" και τον προκάτοχό του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι το αρνητικό και πιθανότατα έχει κάποια σχέση με το γεγονός ότι αυτή τη φορά η μπάντα δεν τράβηξε τόσο έντονα τα όρια του ήχου της. Κάποιος που θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους εδώ είναι αμφίβολο κατά πόσο θα το καταλάβει. Σε τελική ανάλυση η όποια κριτική πηγαίνει περίπατο σε τραγούδια όπως το συγκλονιστικό "Retrospection", που υπενθυμίζει πόσο τους ταιριάζουν οι στίχοι στη μητρική τους γλώσσα, ή το απρόσμενα γκρίζο "Pausing Death".

Σε έναν κόσμο που η μουσική βιομηχανία τρέχει σε ταχύτητες ετοιματζίδικου φαγητού, το "Macro" είναι ένας μικρός θρίαμβος. Σε συνδυασμό με το "Micro", που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς, η νίκη για την παρέα από το Donetsk γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Το άλμπουμ είναι γεμάτο μεγάλες μελωδίες και έξυπνες ιδέες, παραμένοντας heavy στον πυρήνα του. Περιέχει κομμάτια που μπορούν να σταθούν αυτόνομα, αλλά την ίδια στιγμή δουλεύουν κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητικά μαζί. Είναι κάτι που συμβαίνει τώρα. Έχει όλα όσα χρειάζονται για να απευθυνθεί σε ανθρώπους με ακραία ακούσματα, και σε άλλους που έχουν μηδενική επαφή με σκληρή μουσική. Σας τα ξανάπαμε; Έχουν συμβεί και χειρότερα.