Ο δίσκος-απογοήτευση του 2019

Στα πλαίσια του "The Answer Machine?" οι συντάκτες του Rocking.gr συζητάνε για τον δίσκο που δεν χώνεψαν από τη χρονιά που μας πέρασε

29/01/2020 @ 14:16

Ακολουθήσαμε επί δώδεκα μήνες κατά πόδας τις κυκλοφορίες της χρονιάς που πρόσφατα μας άφησε. Με πιο ζωντανό από ποτέ τον ενθουσιασμό για νέες μουσικές που προσφέρουν συγκινήσεις, οι απογοητεύσεις είναι το δίχως άλλο αναπόφευκτες... Ενώ οι συζητήσεις για τους καλύτερους δίσκους, τα καλύτερα τραγούδια - και γενικότερα, της μουσικές που ξεχώρισαν - είχαν την τιμητική τους τον τελευταίο καιρό, εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση για τα άλμπουμ που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας. Παρακάτω, μια σημαντική μερίδα της μεγάλης συντακτικής μας ομάδας παρουσιάζει το παράπονό της - ακόμα και αν αφορά κυκλοφορίες που έτυχαν παγκοσμίως κοινής αποδοχής ή δίσκους που έλαβαν θετικά σχόλια ακόμα και από το ίδιο μας το διαδικτυακό περιοδικό. Ως συνήθως για κάθε άρθρο της στήλης "The Answer Machine?", ο χώρος με τα σχόλια στο τέλος του κειμένου ανήκει σε εσάς, τους αναγνώστες, ώστε να απαντήσετε στην ίδια ακριβώς ερώτηση.

Μάνος Πατεράκης

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Earth - Full Upon Her Burning Lips

Το τελευταίο, "Primitive Αnd Deadly", ήταν από τις καλύτερες δουλειές τους. Είχα μεγάλες προσδοκίες και τελικά απογοητευτηκα εντελώς. Αργό, ελαφρύ, άχαρο με πινελιές από το παρελθόν χωρίς ουσία και χωρίς οτιδήποτε φρέσκο ή μοντέρνο. Ναι είναι οι πρωτεργάτες του drone metal και φυσικά είναι αντισυμβατικοί και όσο δεν πάει underground, αλλά ο φετινός τους δίσκος έχει κιθαριστικές μελωδίες που δεν πάνε πουθενά.

Αντώνης Αντωνιάδης
Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen

Τα είπα και στο review του δίσκου αλλά θα το ξαναπώ. Το τελευταίο άλμπουμ του Nick Cave είναι μάλλον το πιο αδύναμο της καριέρας του και σίγουρα αυτό που θα ξεχαστεί πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο. Ένας δίσκος απολύτως αυτοαναφορικός με τους Bad Seeds σε ρόλο κομπάρσου και το κοινό να παρακολουθεί αμήχανα, ξεκομμένο, μια καλλιτεχνική διαδικασία που δεν το αφορά.

Γιώργος Ζαρκαδούλας
Grand Magus - Wolf God

Οι προσδοκίες για τον δίσκο δεν ήταν δυσβάσταχτες. Ξέραμε τι θα ακούσουμε και περιμέναμε κάτι καλό, όχι κάτι σπουδαίο. Αν εξαιρέσεις όμως το "Dawn Of Fire", η μανιέρα του πάμε στη μάχη τραγουδώντας είναι προβλεπόμενη κι ενίοτε αδιάφορη όσο ποτέ άλλοτε. Gimme back my inspiration.

Αντώνης Μαρίνης
The Black Keys - Let’s Rock

Ο ένατος δίσκος των Auerbach & Carney δεν είναι άσχημος. Αν τον βάλεις στο αυτοκίνητο, θα κυλήσει ευχάριστα. Αν τον αφήσεις να παίζει στο βάθος, θα υπάρξουν διάσπαρτες στιγμές που θα σου τραβήξουν την προσοχή. Αν όμως δώσεις αρκετή προσοχή, θα δεις ότι λείπει εκείνο το κάτι που πίσω στις αρχές τις δεκαετίας έκανε τα δισκάκια των "Brothers" και "El Camino" να μη βγαίνουν από το player.

Νίκος Καταπίδης
Lacuna Coil - Black Anima

Όλος ο κόσμος λέει ότι το "Black Anima" είναι η επιστροφή των Lacuna Coil κι άλλα τέτοια διθυραμβικά, αλλά δυστυχώς για μένα η κονσερβίλα δεν ξεμυρίζει εύκολα. Μερικά ωραία τραγούδια δε μου είναι αρκετά, ενώ η πλαστική παραγωγή με ξενερώνει ακόμη περισσότερο. Ωραία η βαρύτητα και η καφρίλα που έλειπε, αλλά όταν γράφεις δίσκο βάσει του τι βλέπεις ότι πιάνει στον κόσμο, το συναίσθημα δεν είναι το ίδιο.

Αποστόλης Ζαμπάρας
The Deathtrip - Demon Solar Totem

Αν ήθελα να είμαι πολύ αυστηρός κριτής, θα έβαζα τον νέο δίσκο των Alcest. Η μεγαλύτερη μου, όμως, απογοήτευση είναι η δεύτερη κυκλοφορία των The Deathtrip. Τα χτυπήματα ήταν κλιμακωτά. Το τελώνιο Aldrahn, που με έκανε να διαολίζομαι, αποχώρησε και τη θέση του πήρε ο Kvohst. Το πρώτο δείγμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών. Ύστερα από διαδοχικές διορθώσεις, το τελικό promo μου άφησε μια αίσθηση μετριότητας, μισής δουλειάς και κυρίως κακής παραγωγής. Κάπως έτσι χάνεται το hype ενός από τα πολύ λίγα ποιοτικά ντεμπούτα στον ακραίο ήχο για αυτή τη δεκαετία.

Μάνος Πατεράκης
Bon Iver - i,i

Το "i,i" χρησιμοποιεί τους εξαιρετικά δύσβατους δρόμους του "22, A Million", μα χάνεται τόσο πολύ στην πορεία που δεν σώζεται με τίποτα. Το εξωπραγματικό σερί που είχε προηγηθεί από τους Bon Iver είναι που τους δίνει τη θέση εδώ, εις βάρος Nick Cave, Solange, Alfa Mist. Α, και μια τιμητική αναφορά στο ωραίο άλμπουμ των Thank You Scientist που απογοητεύει επειδή δεν πλησιάζει ούτε κοντά στο δεκάρι προκάτοχό του.

Άλκης Κοροβέσης
Highly Suspect - MCID

Ελπιδοφόρο alternative rock σχήμα που με τα τρία πρώτα άλμπουμ είχε αυξήσει τις προσδοκίες. Ωστόσο, το ακρωνύμιο "My Crew Is Dope" για τίτλο δίσκου έδειχνε ότι κάτι πήγαινε στραβά και οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν - ένα συνονθύλευμα rap, pop, ηλεκτρονικής και (λίγης) rock μουσικής. Τo αδιάφορο "16" έφτασε στην κορυφή (!) του Billboard στην κατηγορία Modern Rock. Η κατάσταση δεν σώζεται ούτε στο "SOS", όπου με τους Gojira (!!) γράφουν ένα όμορφο QOTSA-influenced κομμάτι. To "MCID" είναι ο ορισμός της «μουσικής για κατάστημα ρούχων».

Σπύρος Κούκας
Enforcer - Zenith

Το "Zenith" δεν κρίνεται λόγω αυτής της τόσο έντονης τάσης του για αλλαγές εδώ και τώρα, αλλά για το γεγονός πως εκείνες δεν συνοδεύονται από ένα εξίσου πειστικό αποτέλεσμα. Κοινώς, όταν τα μισά τραγούδια της νέας σου δουλειάς είναι από συμπαθητικά μέχρι άκακα fillers, προφανώς και δεν είναι απλά «στραβός ο γιαλός», όσο κι αν οι αιχμηρές δηλώσεις, οι ισπανόφωνες εκδόσεις και το "Searching For You" προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Δημήτρης Μωυσίδης
Killswitch Engage-Atonement

Τα τελευταία δύο άλμπουμ των Αμερικάνων με είχαν κάνει να τους λατρέψω - αν και ενδόμυχα κάτι μου έλεγε οτι κάποια στιγμή θα ερχόταν η απογοήτευση. Οι ριφάρες και τα σόλο του παρελθόντος απουσιάζουν, οι προσωπικοί δαίμονες του Jesse Leach μάλλον επηρεάζουν δυσανάλογα το γκρουπ και η ταμπέλα «πορωτικοί» που τους ακουλουθούσε εως τώρα κάπως ξεθώριασε. Ίσως μια μακρά περίοδος ξεκούρασης να τους έκανε καλό, αφού είναι από τα πιό σκληρά εργαζόμενα συγκροτήματα εκεί έξω.

Αντώνης Καλαμούτσος
Refused - War Music

Ως β(λ)αμμένος οπαδός με μεγάλη αποψάρα, πιστεύω ότι οι Refused είναι μια φανταστική μπάντα που θα έπρεπε να επιμείνει στους ‘90s συμβολισμούς της και να μην κάνει ποτέ reunion. Κατά τ’ άλλα, όλα καλά στο "War Music", ριφφάκια, τραγουδάκια, αντικαπιταλιστικά σλόγκαν, όλα super. Απλώς, να, τίποτα δεν θυμίζει τη φλόγα, την ανατροπή και το Σχήμα εκείνου του Punk που υποσχέθηκαν πως Θα Έρθει.

  • SHARE
  • TWEET