Bullet For My Valentine, Project Renegade @ Piraeus Academy, 05/04/19

Χρειάστηκε να περάσουν δεκατέσσερα χρόνια από τότε που ολόκληρος ο κόσμος γνώρισε το "The Poison" και εννιά από εκείνο το μεσημέρι στη Μαλακάσα για να δούμε τους Bullet For My Valentine στην χώρα μας, σε ολόδική τους συναυλία. Από τότε μέχρι σήμερα, όποιο από τα δύο "τότε" κι αν διαλέξει κανείς, πολλά πράγματα άλλαξαν στο στρατόπεδο της τετράδας. Από τους πειραματισμούς σε περισσότερο εναλλακτικά (ελλείψει πιο ταιριαστού όρου) μονοπάτια, στον παραγκωνισμό τους από το mainstream, τις απόπειρες για comeback, και τις αλλαγές στη σύνθεση, η πορεία του σχήματος κάθε άλλο παρά στρωμένη με πέταλα μοιάζει. Έχοντας στις αποσκευές τους το περσινό "Gravity", το σχήμα ήρθε για να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι είναι ακόμα εδώ και δικαιωματικά έχει μια θέση ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα του σύγχρονου σκληρού χώρου.

Το ξεκίνημα ανέλαβαν οι Project Renegade, ο σύγχρονος, alt-heavy ήχος των οποίων ταίριαξε ιδανικά με το κλίμα της βραδιάς. Κι αν υπήρχαν αμφιβολίες για το κατά πόσο το κοινό, που αδημονούσε για το μεγάλο όνομα, θα έδειχνε το απαραίτητο ενδιαφέρον, αυτές εξανεμίστηκαν ήδη από τα πρώτα λεπτά. Έχοντας ως σύμμαχο τον καθαρό ήχο και την καλά στημένη παρουσία, η τετράδα δεν άργησε να οδηγήσει έναν σεβαστό αριθμό από τους παρευρισκόμενους σε ρυθμικές παρεμβάσεις, και έναν ακόμα μεγαλύτερο σε headbanging.

Οι χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες και τα ογκώδη ρυθμικά αποδόθηκαν με ακρίβεια studio κυκλοφορίας, ενώ οι φωνητικές γραμμές είχαν σε όλη τη διάρκεια τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οι βασικές επιρροές της μπάντας είναι εμφανείς, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, ούτε καν μεμπτό. Αν υπήρξε κάτι που με ξένισε ήταν τα σε στιγμές εμφανώς δυνατά προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά. Πέρα από αυτό, ωστόσο, η ενέργεια στα σαράντα λεπτά παρέμεινε σε σταθερά υψηλά επίπεδα και μέχρι το τέλος του σετ η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί για τα καλά.

Ακολουθώντας κατά γράμμα το χρονοδιάγραμμα, τα φώτα χαμήλωσαν στις 22:00 και ένας-ένας οι Bullet For My Valentine πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, με τις φωνές αναμενόμενα και δικαιολογημένα να δυναμώνουν για τον Matt Tuck. Το μπάσιμο με το "Don't Need You" ήταν ιδανικό, ξεκινώντας από νωρίς τα πρώτα σπρωξίματα και φέρνοντας τα πρώτα δειλά sing-along. Σε σύγκριση με λίγο νωρίτερα, ο ήχος ήταν σαφώς πιο τσιμπημένος, χωρίς όμως να χάνει ούτε ελάχιστα σε ευκρίνεια· οι διπλές κιθάρες, η δίκαση, τα γεμίσματα του μπάσου, όλα είχαν την καθιερωμένη metal live ένταση, αλλά την ίδια στιγμή ξεχώριζαν όσο έπρεπε.

Το επίκεντρο της προσοχής βέβαια ήταν στην απόδοση των φωνητικών, κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο κερδισμένο στοίχημα της βραδιάς. Ο Tuck είναι προφανές ότι έχει δουλέψει πολύ στο συγκεκριμένο κομμάτι, κάτι που φάνηκε τόσο στα καθαρά, όσο και στις εναλλαγές και τα brutal που έκανε αρκετές φορές. Ελάχιστα πιο δίπλα, σε καμία περίπτωση παραπίσω, αξίζει μια μεγάλη αναφορά στον Jamie Mathias. Η συμβολή του επί σκηνής είναι τεράστια, συμπληρώνοντας ιδανικά στις στιγμές με τα πολλαπλά layers, αναλαμβάνοντας ολόκληρα κουπλέ, και φέρνοντας στο μυαλό έναν φωνητικό κλώνο του μπροστάρη των Ουαλών, με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Το νέο υλικό δεν φάνηκε να δυσκολεύει το κοινό που είχε γεμίσει το venue, με τις φωνές στο "Over It" να αγγίζουν επίπεδα που κάποιος θα περίμενε να συναντήσει σε πιο κλασικές επιτυχίες του σχήματος. Από την άλλη, η επιστροφή στις αρχές της δεκαετίας και το "Fever", με το "Your Betrayal", ήρθε ως απόδειξη για το μέγεθος της μπάντας. Το moshing ξεκίνησε αυτόματα, οι φωνές στο ρεφραίν σχεδόν κάλυψαν τα μικρόφωνα και τα πρώτα crowdsurfing περιστατικά έκαναν την εμφάνισή τους. Πριν προλάβουν να ηρεμίσουν τα πνεύματα, η δια χειρός "Padge" Paget εισαγωγή του "4 Words" γύρισε τον χρόνο ακόμα παραπίσω και το χτύπημα συνεχίστηκε αμείωτο.

Το στήσιμο του σετ ήταν ιδανικό, με το ένα χιτ να διαδέχεται το άλλο, και μόνο ελάχιστες στιγμές για ανάσες. Το "The Last Fight" έχει δικαιωματικά θέση στα highlights της βραδιάς, το εντός ρυθμού χειροκρότημα στο "Letting You Go" ήρθε ως απόδειξη για την αποδοχή του "Gravity", και το "Scream Aim Fire" υπενθύμισε γιατί το σχήμα φορτώθηκε την ασήκωτη ταμπέλα του next-big-thing. Αντίστοιχα, η ευκολία με την οποία το κοινό υπάκουσε όταν ο Tuck ζήτησε να καθίσουν στο "Piece Of Me" ή να ανοίξουν για wall of death στο "No Way Out", ήταν εκεί για τους metal παντογνώστες. Για το Maiden-ικό "Suffocating Under Words Of Sorrow", δε, τα λόγια περιττεύουν.

Κάπου εδώ φτάνει η ώρα για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Η απόδοση, ο ήχος, οι επιλογές των κομματιών, όλα βρίσκονταν σε πολύ ψηλότερο επίπεδο από "απλά καλά". Για ένα συγκρότημα στα ντουζένια του, όμως, τα εξήντα λεπτά κανονικής διάρκειας δεν θα πάψουν ποτέ να μου μοιάζουν λίγα. Πολύ περισσότερο, για ένα όνομα με το μέγεθος των Bullet For My Valentine. Με τρομερή ευκολία μπορώ να σκεφτώ τρία-τέσσερα κομμάτια που αν ακούγονταν οι φωνές δεν θα χαμήλωναν ούτε ελάχιστα. Μέχρι και ρυθμικό "Hand Of Blood" ακούστηκε από το κοινό, πόσο παραπάνω δηλαδή. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια αυτές οι περιπτώσεις φαίνεται να αυξάνονται, οπότε έχω αρχίσει να προβληματίζομαι για το πόσο στραβά αρμενίζουμε.

Πέρα από τα όποια σχόλια, το encore ήταν αρκετό για να σβήσει σχεδόν κάθε παράπονο. Τα πρώτα μέτρα του "Tears Don't Fall" συνοδεύτηκαν από παροξυσμό, το χωρίς μικρόφωνα "Let's go!" πρέπει να ακούστηκε κάμποσα τετράγωνα παραπέρα, οι στίχοι δεν χάθηκαν στιγμή, το circle pit άνοιξε αυτόματα, ακόμα και κινητά για βίντεο-κλήσεις σηκώθηκαν, και γιατί όχι. Μιλάμε για μια τεράστια σύνθεση, πέρα από ταμπέλες και είδη. Σε πιο ήπιο κλίμα, το "You Want A Battle" προσέφερε αρκετές ευκαιρίες για σπρωξίματα και headbanging, ενώ στο κλείσιμο με το "Waking The Demon" οι φωνές επανήλθαν δριμύτερες. Παρά τη μουντζούρα της διάρκειας, τα χαμόγελα, ο ιδρώτας και ο γενικός ενθουσιασμός, ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν την επιτυχία της πρώτης headline εμφάνισης των BFMV εντός συνόρων.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά