Slipknot

Οι Slipknot είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Σε μια περίοδο που το metal έμοιαζε πολύ προσηλωμένο στον μικρόκοσμό του, έκαναν το ευρύ κοινό να στρέψει το βλέμμα προς τη φασαρία. Και δεν το έκαναν παίρνοντας περαστικούς από το χέρι, αλλά πετώντας τους από τη σκηνή, ενώ από πίσω ακούγονταν blast beats κι ένα μπαστούνι του baseball χτυπούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Από τότε έχουν περάσει δύο δεκαετίες και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να μείνουν απαράλλαχτα. Ακόμα κι αν οι εννιά ήταν οι ίδιοι που ηχογράφησαν το ντεμπούτο, ακόμα και χωρίς δικαστήρια, ακόμα κι αν ο Joey Jordison καθόταν πίσω από το ντράμκιτ, ακόμα κι αν ο Paul Gray δεν μας είχε αφήσει χρόνους.

Το να υπάρχει η απαίτηση από ανθρώπους στα σαράντα-τόσα τους να αναπαράγουν τον ήχο που έπαιζαν στα είκοσι-τόσα τους είναι παράλογο. Πολύ περισσότερο όταν ο συγκεκριμένος ήχος είναι σαν αυτόν του "Iowa". Όποιοι περίμεναν κάτι τέτοιο βασιζόμενοι στα λεγόμενα του Corey Taylor, το κρίμα στο λαιμό τους. Το άρρωστο συναίσθημα του συγκεκριμένου άλμπουμ βγαίνει μία φορά στα βάλτε-εσείς-αριθμό χρόνια και δεν έρχεται κατά παραγγελία. Τα σκοτάδια και το heaviness δεν εξαφανίστηκαν. Απλά παρουσιάζονται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Έχουν αρκετή από την ωριμότητα και την εμπορικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά) της μετά-"All Hope Is Gone" περιόδου, χωρίς να περιορίζονται σε αυτά.

Στο "We Are Not Your Kind" δεν υπάρχει στιγμή που να αμφιβάλλεις για το τι ακούς. Οι Slipknot μπορεί να έχουν αλλάξει από την εποχή του "The Subliminal Verses", αλλά το μέγεθός τους είναι τόσο μεγάλο που δεν σηκώνει αστεία. Ή πειραματισμούς μεγάλης έκτασης. Τα χαμηλά κουρδίσματα είναι ακόμα εκεί, μαζί με τα σκισμένα φωνητικά, τα μπλιμπλίκια και τις τεράστιες μελωδίες. Το μπάσιμο με το "Unsainted" μοιάζει βγαλμένο από τις καλύτερες μέρες του σχήματος. Υπερβολικά βαρύ και πιασάρικο, με ρεφραίν που κοιτάει στα ίσια εκείνο του "Duality", τρομερά φρέσκο χωρίς να ξεφεύγει σημαντικά από την γνωστή συνταγή. Αλήθεια, πόσοι στον ευρύτερο metal χώρο μπορούν να καυχηθούν ότι καταφέρνουν να γράφουν τόσο massive τραγούδια;

Εκείνοι που περίμεναν μια τελείως μελωδική στροφή με το φτυάρι στο ένα χέρι και το πληκτρολόγιο στο άλλο, θα απογοητευτούν. Τόσο ανεπιτήδευτη σκληράδα σαν αυτή των "Birth Of The Cruel" και "Nero Forte", δεν συναντάται συχνά σε συγκροτήματα που παίζουν ως headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. Οι κιθάρες των Root/Thompson, οι horror αναφορές, οι ηλεκτρονικές πινελιές, το full-on-metal drumming, οι χαρακτηριστικές θεματολογίες και τα ξεσπάσματα του Taylor, όλα βρίσκονται στη θέση τους. Ακόμα και οι ήπιες στιγμές (βλ. "Spiders", "My Pain") απέχουν χιλιόμετρα από ένα εύκολο "Snuff, Part 2". Το δε πέρασμα του "Orphan" και το κλείσιμο του "Solway Firth" βγάζουν τόσο γκρίζο που αγγίζει τα όρια του μαύρου, με την πολύ καλή έννοια.

Ο έκτος δίσκος της μπάντας από την Iowa δεν είναι ο καλύτερός της. Ανάλογα με την οπτική του καθενός μπορεί να είναι ό,τι περισσότερο Slipknot έχει κυκλοφορήσει, ή ό,τι λιγότερο. Όσοι τους μισούν δεν θα τους αγαπήσουν, και όσοι φωνάζουν για ξεπούλημα δεν θα σταματήσουν τώρα. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για μια δουλειά που δεν υπολείπεται σε τίποτα του "The Gray Chapter" και που έχει πράγματα να πει. Ακούστε το ανατριχιαστικό "A Liar's Funeral" και το "Red Flag", και θα κατατοπιστείτε. Στο τέλος της ημέρας μικρή σημασία έχει πώς θα το χαρακτηρίσεις. Είναι μια τεράστια κυκλοφορία, πάνω από ταμπέλες και ιδιώματα, και αρκετά δυνατή για να διατηρήσει τους δημιουργούς του σε κορυφαίο επίπεδο στον τρελό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας.