While She Sleeps

Προσπάθησα πολύ να βρω αντιπροσωπευτικότερες λέξεις για να βάλω αντί των πρώτων δύο στον υπότιτλο. Οποιεσδήποτε άλλες περνούσαν από το μυαλό μου, έμοιαζαν στην καλύτερη περίπτωση εξίσου άστοχες. Η νέα δουλειά των βρετανών δεν είναι σε καμία περίπτωση alternative ή πειραματική με τη στενή έννοια των όρων. Ο ήχος παραμένει πολύ κοντά στις αρχές του metalcore, όπως αυτό έχει καθιερωθεί την τελευταία δεκαετία· για πρώτη φορά μετά από τρεις δίσκους, όμως, στο "So What?" η εξάδα δείχνει διατεθειμένη να τραβήξει τα όρια του ήχου της και να απομακρυνθεί από τον προφανή δρόμο.

Όσοι ακούσατε τον δίσκο έχετε κάθε λόγο να κοιτάξετε με ένα ελαφρώς ναι-μεν-αλλά στραβό χαμόγελο. Όσοι δεν προλάβατε, αλλά παρακολουθείτε τη σκηνή έστω κι από απόσταση, μην περιμένετε τεράστια αλλαγή πλεύσης. Όσοι τρομάξατε στη σκέψη ενός δεύτερου "Amo" πριν ακόμα βγει το πρώτο τέταρτο της χρονιάς, μπορείτε να χαλαρώσετε. Οι ισορροπίες ανάμεσα στα σκισμένα και τα καθαρά φωνητικά διατηρούνται σε γνώριμα επίπεδα, ενώ κιθάρες των Sean Long και Mat Welsh βρίσκονται σταθερά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά, ωστόσο, το πακέτο έρχεται σε διαφορετικό περιτύλιγμα από το συνηθισμένο.

Στα σχεδόν πενήντα λεπτά του άλμπουμ, υπάρχουν υπεραρκετές μελωδίες που θα μπορούσαν να σταθούν σε κάποια από τις πρώτες τρεις δουλειές του σχήματος. Το, έξυπνα διαλεγμένο για ξεκίνημα και πρώτο single, "Anti-Social" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από την άλλη, στη ροή των κομματιών ξεπετάγονται τακτικά στιγμές που θα παραξενέψουν ακόμα και τον πιο υποψιασμένο. Τα ηλεκτρονικά περάσματα του "Inspire" ή τα αναπάντεχα alternative layers του ομώνυμου, για παράδειγμα, όσο προσεκτικά στημένα στο πλαίσιο του ήχου της μπάντας κι αν μοιάζουν, αν ήταν αυτούσια στο "You Are We" θα τα έλεγες ουρανοκατέβατα.

Είναι σε αυτό το σημείο, κατά τον γράφοντα, που η ζυγαριά γέρνει ξεκάθαρα στην πλευρά της επιτυχίας. Εκεί που άλλοι προσπαθούν να διευρύνουν τον ήχο τους και το αποτέλεσμα ακούγεται άνισο στην προσπάθεια να μην κόψει κάθε δεσμό από το ύφος που περιμένει το κοινό (βλ. πρόσφατους Amity Afflitcion), οι While She Sleeps τα κατάφεραν σχεδόν ιδανικά με την πρώτη. Ακούστε τις εναλλαγές στο λίγο-ακόμα-και-θα-ήταν-ραδιοφωνικό "The Guilty Party" ή τη γέφυρα του "Haunt Me", που πάει με τρομερή φυσικότητα από σκισμένο double-bass ραπάρισμα σε ακουστικό break, και θα έχετε μια αντιπροσωπευτική ιδέα.

Το "So What?" είναι ένας φιλόδοξος δίσκος. Είναι μια δουλειά που μπορεί να απευθυνθεί σε πραγματικά ευρύ κοινό, διατηρώντας άθικτη την ταυτότητα των δημιουργών του. Από μόνοι τους οι στίχοι που ξεχειλίζουν οργή και γκριζάδα, με τις απαραίτητες εκλάμψεις φωτός, θα ήταν αρκετοί για να μην αφήσουν περιθώρια αμφισβήτησης. Κομμάτια σαν το "Back Of My Mind", αποδεικνύουν ότι η παρέα από το Sheffield τα κατάφερε και στο ηχητικό μέρος. Σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην είναι απαραίτητα το καλύτερο άλμπουμ τους, αλλά αυτό έχει περισσότερα να πει για τους προκατόχους του, παρά για το ίδιο.