The Agonist

Οι Agonist είναι ένα εξαιρετικά παραγνωρισμένο σχήμα. Ξεκινώντας από το πάντα δακτυλοδεικτούμενο σύγχρονο metalcore, συνδυάζοντας τεχνικά και θεατρικά στοιχεία κατάφεραν να φτιάξουν ένα αναγνωρίσιμο, ιδιαίτερο ύφος. Πίσω στα τέλη των zeroes, το ντεμπούτο τους και το "Lullabies For The Dormant Mind" ήταν δείγματα μιας μπάντας που θα μπορούσε να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Το "Prisoners" που τα διαδέχθηκε ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε. Ένα άψογα φτιαγμένο άλμπουμ, με προσωπικό στίγμα, καλοστημένους πειραματισμούς και κάμποσα μεγάλα κομμάτια. Η αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο και η παγωμάρα που ακολούθησε, μόνο μπέρδεψε την κατάσταση.

Όπως συμβαίνει συνήθως η αλλαγή του προσώπου στο κέντρο της σκηνής έφερε μία σειρά από ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Δεν είναι ότι οι Καναδοί έχασαν ξαφνικά την ικανότητά τους να γράφουν ιδιότροπα riffs ή κολλητικές μελωδίες. Ούτε σηκώνει αμφισβήτηση η χημεία που εξαρχής υπήρχε με την Βίκυ Ψαράκη. Κοιτώντας από απόσταση, ωστόσο, χρειάστηκαν δύο (πετυχημένα αλλά όχι άψογα) πειράματα για να βρεθεί η χρυσή τομή του νέου line-up. Σε σύγκριση με τα "Eye Of Providence" και "Five", στο έκτο πόνημα του συγκροτήματος τα πάντα στέκονται ένα επίπεδο ψηλότερα. Οι διπλές κιθάρες, οι σκούρες ατμόσφαιρες, οι έξυπνες εναλλαγές· κι αυτά πριν προστεθεί στην εξίσωση ο τρόπος που κουμπώνουν οι φωνητικές γραμμές.

Προς όλους εκείνους που απογοητεύτηκαν από την μετά-2012 πορεία του σχήματος, η απάντηση βρίσκεται εδώ και έρχεται από νωρίς. Το μπάσιμο με το "In Vertigo" μοιάζει βγαλμένο από τα καλύτερα βιβλία του σύγχρονου heavy ήχου. Μία απλή ψιθυριστή μελωδία, η ανάσα, τα blast beats, το μανιασμένο κιθαριστικό θέμα, τα γρυλίσματα, το σκισμένο ρεφραίν, η μελωδική γέφυρα, το break λίγο πριν το σβήσιμο με τα ακραία guttural. Κι αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τα εννιά κομμάτια που ακολουθούν διατηρούν τον πήχη πραγματικά ψηλά. Το ευθύ "As One We Survive", το tapping στο μπάσο και οι μελωδίες του "The Gift Of Silence", το αναπάντεχα δυνατό πέρασμα στα ελληνικά στο "Blood As My Guide", η γκρούβα του "Dust To Dust".

Το "Orphans" είναι μια μεγάλη νίκη για τους Agonist. Περιλαμβάνει όλα όσα τους έκαναν γνωστούς και, εμμέσως πλην σαφώς, υπενθυμίζει ποιοι έδειξαν τον δρόμο για να περάσουν χρόνια μετά οι Jinjer και να τραβήξουν τα βλέμματα από το ευρύ κοινό. Σε έναν δίκαιο κόσμο, στην πρόσφατη κοινή περιοδεία τους δεν θα εμφανίζονταν ως special guests των Ουκρανών, αλλά ως co-headliners. Οι ματιές στο παρελθόν έρχονται φυσικά και όχι ως αυτοσκοπός. Η ισορροπία ανάμεσα στις μελωδίες και το heaviness διατηρείται ιδανικά. Κομμάτια σαν το ομώνυμο δείχνουν ότι το κουιντέτο δεν το έχασε ποτέ. Κάποιος που αρέσκεται στις μεγάλες κουβέντες θα πει ότι εδώ βρίσκεται η λογική συνέχεια του "Prisoners" και δεν θα έχει τελείως άδικο.