Release Athens (Alice In Chains, 1000mods, Fu Manchu, Puta Volcano, Monovine) @ Πλατεία Νερού, 24/06/19

Οι Alice In Chains μας έκαναν ξανά είκοσι χρονών για δυο ώρες

Η 8η συναυλιακή ημέρα που θα περνάγαμε στην Πλατεία Νερού, στο πλαίσιο του Release Athens Festival ήταν για μια μεγάλη μερίδα του rock κόσμου και η πιο αναμενόμενη. Ο λόγος φυσικά δεν ήταν άλλος από την πρώτη εμφάνιση στη χώρα μας των θρυλικών Alice In Chains, ενός από τα συγκροτήματα που καθόρισαν τις αλλαγές στον rock ήχο την δεκαετία του '90.

Σε μια από τις πιο ζεστές ημέρες του καλοκαιριού, οι Alice In Chains κλήθηκαν να κάνουν ακόμα πιο καυτή την βραδιά, έχοντας μαζί τους την εγχώρια μπάντα με την μεγαλύτερη δυναμική αυτή τη στιγμή, τους 1000mods, τους «γερόλυκους» Fu Manchu και τους αξιόπιστους/ανερχόμενους Puta Volcano και Monovine.

Με ένα μισάωρο στη διάθεσή τους, οι grungeοαναθρεμμένοι μεν, πανκολάτρες δε, Monovine έκαναν ότι μπορούσαν για να μετριάσουν το λιοπύρι που απτόητο είχε καθηλώσει τους μισούς παρευρισκόμενους στη σκιά του πύργου του ηχολήπτη. Οι ελάχιστοι θαρραλέοι ωστόσο - γύρω στα 60 με 80 άτομα - είχαν την ευκαιρία να δουν τους Πατρινούς σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους. Τόσο από άποψη ήχου, όσο και σκηνικής παρουσίας.

Release Athens - Monovine

Λιτοί, εκρηκτικοί και με κύριο χαρακτηριστικό τους το απόλυτο δέσιμο, δεν έχασαν λεπτό από το λιγοστό χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους και κατάφεραν να περάσουν και από τους τρεις δίσκους με τουλάχιστον μια σύνθεση από τον καθένα - με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, το "Cliche". Πλέον μπορούν να ισχυρίζονται ότι έχουν παίξει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ελλάδας και αν αυτό δεν λέει κάτι για το ποιόν της μπάντας, σίγουρα το κάνει η μουσική της. Α.Κ.

Setlist: "Away" / "Mellow" / "Void" / "Jesus Son" / "Devils Kiss, Gods Lips" / "Odd" / "The One"

Όταν βγήκαν στη σκηνή οι Puta Volcano σε μια απο τις λίγες εμφανίσεις που θα κάνουν φέτος το καλοκαίρι, ο κόσμος είχε ήδη φτάσει τριψήφιο νούμερο, ξεπερνώντας εύκολα το διπλάσιο ή και τριπλάσιο κοινό των Monovine. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο, αλλά πάντα κόντρα σε έναν καυτό ήλιο, «λιώσαμε» παρέα για τριάντα λεπτά, στα οποία παραδόξως δεν χώραγε το "Raindance" - γνωστό χιτάκι της μπάντας. Ωστόσο, όταν πλέον έχουν τόσα κομμάτια κατάλληλα για live, η επιλογή του ποιο θα μείνει απ’ έξω σε ένα μικρό σετ είναι πάντα δύσκολη.

Release Athens - Puta Volcano

Η μπάντα σε μεγάλα κέφια κατάφερε να «γεμίσει» μια μεγάλη σκηνή, η οποία λίγες ώρες μετά θα φιλοξενούσε ένα θρυλικό σχήμα. Ο κόσμος δείχνει σιγά σιγά να αναγνωρίζει την αξία των Puta Volcano, οι οποίοι όπως φαίνεται, δεν είναι αργά για να κάνουν ένα τολμηρό βήμα στο εξωτερικό. Εν αναμονή του νέου υλικού τους, ευχαριστηθηκαμε τα "Jovian Winds", "The Sun" και "Bird" μεταξύ άλλων στο σύντομο πέρασμά τους. Α.Κ.

Setlist: "Neon" / "Dune" / "Jovian Winds" / "Bird" / "Zeroth Law" / "Infinity" / "The Sun"

Αρκετή συζήτηση έγινε για την θέση των Fu Manchu στο billing κάτω από τους 1000mods, με μια προφανή εξήγηση και σεβαστές τις όποιες αντιρρήσεις. Γεγονός είναι ότι στην Ελλάδα του 2019 οι Κορίνθιοι αποτελούν προς τιμήν τους σαφώς εμπορικότερο συγκρότημα από τους Καλιφορνέζους, από την άλλη όμως η παρέα του Scott Hill συγκαταλέγεται στα ιστορικότερα σχήματα της πρώτης, χρυσής γενιάς του λεγόμενου stoner. Βέβαια, όταν οι Fu Manchu έχουν πραγματοποιήσει την πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους πριν από 20 ολόκληρα χρόνια στην Σφεντόνα την Αλεξάνδρας και την δεύτερη πριν από 17 χρόνια στο Ρόδον σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, μόνο εύκολο δεν είναι να αξιολογήσεις τη δυναμική τους.

Release Athens - Fu Manchu

Το ημερολόγιο τότε έδειχνε 19 Απριλίου του 2002, και ήταν η μέρα όπου βρέθηκε το άψυχο σώμα του Layne Staley, οι Candlemass εμφανίζονταν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ έχοντας επανέλθει με την κλασική τους σύνθεση μετά από μεγάλο διάλειμμα κερδίζοντας την προτίμησή μου, και οι Fu Manchu εγκατέλειπαν κακήν κακώς την σκηνή του Ρόδον μετά από επιθέσεις με τσιγάρα και ποτά που δέχθηκαν από τους οπαδούς τους (και όχι από τον παρόντα τραγουδιστή των Stratovarius, Timo Kotipelto που μάλλον είχε βρεθεί στην Ελλάδα στα πλαίσια της κυκλοφορίας του πρώτου, προσωπικού άλμπουμ). Στα χρόνια που ακολούθησαν οι Καλιφορνέζοι έχασαν αρκετή από την δυναμική τους, σε αντιστοιχία με το πρώτο κύμα του stoner, δεν εγκατέλειψαν όμως τα όπλα, έμειναν ενωμένοι και επιτέλους επέστρεψαν με όλο το coolness και το ζοριλίκι τους, για να αποδείξουν περίτρανα ότι αποτελούν σπουδαίο συγκρότημα με πολλές αρετές.

Release Athens - Fu Manchu

Με αρκετό κόσμο να υπομένει εξαρχής τον ήλιο, η τετράδα πάτησε στην σκηνή πραγματοποιώντας ένα τζαμάρισμα που έμοιαζε με grand finale και μάλλον λειτούργησε ως soundcheck. Οι Fu Manchu είναι εξαρχής εντυπωσιακοί, με πολύ καλό ήχο, εντυπωσιακό δέσιμο, εξαιρετικά παιξίματα σε ατομικό επίπεδο και κυριότερα σπουδαία τραγούδια. Το groove είναι ανελέητο και ένα από τα κορυφαία που μπορείς να συναντήσεις διαχρονικά στον σκληρό ήχο, οι punk καταβολές προσδίδουν ενέργεια και ένταση, τα ακατάπαυστα και ιδιαιτέρως απολαυστικά solo, ποτισμένα sto wah-wah έχουν ψυχεδελοspace αύρα, το σύνολο όμως γέρνει προς το καλύτερο και πιο αλήτικο hard ή heavy rock των '70s, προεξάρχοντος του αρχοντικού Hill. Οι αντιδράσεις είναι από θερμές έως ενθουσιώδεις, με μπόλικα surf, την ιαχή “Fu Manchu” να ακούγεται συχνά πυκνά, και αρκετά, όχι τόσο δυνατά όμως, sing along.

Release Athens - Fu Manchu

Η κορύφωση έρχεται μάλλον στο ανελέητο "Hell On Wheels", που ακολουθείται από την πάντα εντυπωσιακή εκδοχή του "Godzilla" των Blue Öyster Cult, με πολύ όμορφα ενσωματωμένα σόλο μπάσου, κιθάρας και τυμπάνων. Πλέον το νερό έχει κυλήσει για τα καλά στο αυλάκι, πολύς κόσμος παρακολουθεί τους Καλιφορνέζους, και το φινάλε, μετά από 70 λεπτά καθαρής μουσικής, με το "King Of The Road" και το εντυπωσιακό Sabbathικό "Saturn III" είναι ιδανικό και αντάξιο μιας πρώτης τάξεως εμφάνισης. Εν τέλει, οι Fu Manchu πραγματοποίησαν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις όλων των ημερών, εκτός των οπαδών κέρδισαν από φίλους μέχρι αγνώστους και αποκατέστησαν πλήρως την σχέση τους με το ελληνικό κοινό. Οι μόνοι αδικημένοι θα πρέπει να είναι όσοι δεν πρόλαβαν τους Καλιφορνέζους, με την συναυλιακή επιστροφή τους όμως, με ένα ακόμη πληρέστερο best of setlist, να θεωρείται σχεδόν δεδομένη, την επόμενη φορά όλα θα γίνουν όπως πρέπει και αρμόζει σε ένα αποδεδειγμένα σπουδαίο συγκρότημα. Θ.Ξ

SETLIST
 

Eatin' Dust
Evil Eye
Clone Of The Universe
Push Button Magic
Mongoose
Hell On Wheels
Godzilla (διασκευή Blue Öyster Cult)
Redline
Boogie Van
California Crossing
Strato-Streak
Laserbl'ast!
King Of The Road
Saturn III

Οι 1000mods έχουν αποκτήσει πλέον μεγάλη εμπειρία στις φεστιβαλικές σκηνές. Με την εμφάνιση τους στο Release Festival, απέδειξαν ότι επάξια κατέχουν μια θέση σε αυτές, παρουσιάζοντας όλα τα στοιχεία μιας μεγάλης μπάντας.

Release Athens - 1000mods

Μετά την ηχηρή εμφάνιση των Fu Manchu, το ελληνικό συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή στις 21.15 με το "Αbove 179". Όλη η εμφάνιση συνοδεύτηκε από video projections τα οποία απεικόνιζαν θάλασσες, βουνά, αφρικανικές φυλές, διάφορες παραστάσεις που ταίριαζαν απόλυτα στον desert ήχο των Μods, αλλά πολλές φορές τραβούσαν υπερβολικά το βλέμμα από το συγκρότημα. Μετά το "The Son", ο Dani καλωσόρισε τον κόσμο και εξέφρασε τα συλλυπητήριά του για τον αναπάντεχο χαμό του Μάκη Τσαμκόσογλου, των Mother of Millions.

Release Athens - 1000mods

Η πρόκληση ήταν μεγάλη, καθώς η θέση εμφάνισης ανάμεσα από τους Fu Manchu και Alice in Chains, αν και αρκετά κολακευτική, ήταν και ιδιαίτερα απαιτητική. Στην εβδομηντάλεπτη εμφάνισή τους, έπαιξαν κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο "Repeated Exposure To...", χωρίς φυσικά να παραλείψουν τα «κλασσικά» πλέον "Claws", "Vidage" και "Super Van Vacation". Ο κόσμος ανταπεξήλθε στο κάλεσμα, φωνάζοντας, χοροπηδώντας και ανάβοντας καπνογόνα. Τα ηλεκτρισμένα solo, με μπόλικο wah wah εφέ, οι κραυγές του Dani, τα "hit" που γνωρίζει πια ο κάθε λάτρης της road, καλιφορνέζικης κουλτούρας, ανέβασαν τα decibel.Τα μέλη του συγκροτήματος στάθηκαν με μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή, αποδεικνύοντας ότι ένα πλήθος χιλιάδων ανθρώπων δεν τους κομπλάρει, αλλά τους πωρώνει ακόμα περισσότερο. Απόλαυσαν την κάθε νότα, επικοινωνώντας διαρκώς με τον κόσμο, ο οποίος με τη σειρά του για ακόμα μία φορά έδειξε το σεβασμό του στην μουσική τους. Το ξέσπασμα στο τελευταίο "Super Van Vacation" ήταν εντυπωσιακό και το συγκρότημα αποχώρησε αφήνοντας τις κιθάρες να βουίζουν και να προμηνύουν ότι οι Alice in Chains σε λίγο θα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Σ.Τ.

Release Athens - 1000mods

SETLIST
 

Above179
The Son
Electric Carve
Road to Burn
Loose
Claws
On A Stone
El Rollito
Vidage

Encore:

Into the Spell
Super Van Vacation

Μέχρι χτες, το μόνο μεγάλο συγκρότημα της σκηνής του Seattle που είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα για συναυλία ήταν οι Pearl Jam το 2006, σε αυτό το αξέχαστο live στο ΟΑΚΑ που διαμόρφωσε συνειδήσεις. Οι περισσότερες μπάντες της σκηνής εκείνης δεν υπάρχουν πλέον, κυρίως λόγω θανάτων των μελών τους - κυρίως από ναρκωτικά.

Οι Alice In Chains πληγήκανε δις από τη συγκεκριμένη μάστιγα, με το πραγματικά καίριο χτύπημα να είναι η απώλεια του εμβληματικού Layne Staley το 2002. Τότε θεωρούταν σίγουρο πως μπήκε η ταφόπλακα στην καριέρα τους. Και στις ελπίδες μας να τους δούμε κάποια στιγμή.

Release Athens - Alice In Chains

Οι τρεις πλην του Layne πάντως, εξακολουθούσαν να δουλεύουνε μαζί ακόμα και τα δύσκολα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά τον θάνατό του, με όχημα τους προσωπικούς δίσκους του Cantrell. Παίρνοντας τον χρόνο τους και χωρίς να τους κυνηγάει κανείς, η τριάδα βρήκε νέο τραγουδιστή, έγραψε νέο υλικό και μας το πέταξε κυριολεκτικά στα μούτρα. Πάρε "Black Gives Way To Blue", πάρε "The Devil Put Dinosaurs Here", πάρε "Rainier Fog". Τρεις δίσκοι γεμάτοι με σπουδαία τραγούδια, που αποτελούν παρακαταθήκη στη συνεχιζόμενη ιστορία του συγκροτήματος.

Fast forward στην Πλατεία Νερού. Ώρα 23:00 και κάτι. Έχοντας παιδιόθεν σχέση μεγάλης αγάπης με το συγκεκριμένο συγκρότημα, θέλησα όχι απλά να παραστώ, αλλά να βιώσω την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας από το καλύτερο δυνατό σημείο. Γλίστρησα και ελίχθηκα λοιπόν όσο πιο μπροστά και κεντρικά γινόταν και η παρακάτω περιγραφή αποτελεί την προσωπική μου μαρτυρία από εκείνο το sweet spot.

Release Athens - Alice In Chains

Τέσσερις λιγνές, μαυροντυμένες φιγούρες βγήκαν σιγά-σιγά στο απλό σκηνικό που είχε στηθεί στη σκηνή - κάποιες συστοιχίες με φώτα βρίσκονταν εκατέρωθεν των υπερυψωμένων drums του Sean Kinney. Ο ριφομάστορας Jerry Cantrell ξεκίνησε το "Bleed The Freak", τραγούδι από τον πρώτο τους δίσκο, τριάντα χρόνια πίσω. Κανένα σημάδι της ηλικίας του κομματιού, του Cantrell, της δικής μου. Ο χρόνος έχει παγώσει ενώ τραγουδούσα δυνατά με τους διπλανούς μου "these stand for me, name your God and bleed the freak".

Πέταγμα δυο δεκαετίες αργότερα, άλλοι στίχοι με καταλαμβάνουν, "California’s all right, somebody check my brain", το hit από τον πρώτο δίσκο μετά την αναγέννηση. Ο Cantrell έδωσε το πρώτο από τα πολλά αρχοντικά solo της βραδιάς, ο DuVall σιγόνταρε κιθαριστικά και φωνητικά, ενώ το rhythm section πραγματικά τσάκιζε κόκκαλα.

Release Athens - Alice In Chains

Ο DuVall απελευθερωμένος από την κιθάρα του, γυρόφερε στη σκηνή υπό το σάπιο riff του "Again" - ακόμα θυμάμαι το άρρωστο video clip. Το φρεσκότατο "Never Fade" αποδείχτηκε αρκούντως συναυλιακό, ενώ στο "Them Bones" καταλάβαμε τι θα πει όγκος από μία και μόνη κιθάρα. Χωρίς ανάσα, όπως είναι και στον δίσκο αλλά όπως κάνουν και στις ζωντανές τους εμφανίσεις, το riff του “Dam That River”μας πήρε και μας σήκωσε. Όσοι είχαν αντέξει ασθμαίνοντας ως εκείνη την ώρα μπροστά, παρέδωσαν πνεύμα και έφυγαν σιγά-σιγά προς τα πίσω, ανοίγοντας χώρο για άλλους τολμηρούς.

Στο "Your Decision", το οποίο πολλοί περιμέναμε πώς και πώς να παιχτεί, η αλήθεια είναι ότι δεν τα κατάφεραν πολύ καλά, με την εκτέλεση να είναι λίγο σούπα. Μετά από λίγο όμως ήρθε το μυθικό "Down In A Hole" να τα διορθώσει όλα, σε μια εκτέλεση-highlight... Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας βέβαια πως ο Layne Staley έχασε την ψυχή του στην πραγματικότητα τραγουδώντας τους συγκεκριμένους στίχους. Το ότι μπορούμε σήμερα να τους ακούμε και πάλι, χωρίς όμως να συνοδεύονται από τη σκληρή πραγματικότητα, προσωπικά το θεωρώ έως και ευλογία. Ας είναι καλά η ψυχή του Layne.

Release Athens - Alice In Chains

Η μελωδία και τα φωνητικά του "No Excuses" από το "Jar Of Flies", το πρώτο EP που έχει πάει ποτέ στο νο.1 του Billboard, έδωσαν έναν τόνο αισιοδοξίας, ο οποίος κατέπεσε ευθύς αμέσως με το δύσθυμο "Grind". Το "Stone" ήταν βαρύ και ασήκωτο όπως και στον δίσκο, ενώ το "We Die Young" προκάλεσε μια από τις τελευταίες φυσικές εξάρσεις του κοινού.

Το "Nutshell" το αφιέρωσαν στους αποχωρήσαντες από τον μάταιο τούτο κόσμο Layne Staley και Mike Starr, σε μια εκτέλεση που η ακουστική κιθάρα έκανε έως και γλυκιά. Αυτό όμως ήταν μόνο μια παρένθεση, μιας και ο Cantrell ύπουλα μας σέρβιρε το "Angry Chair" με το κοφτό riff - τραγούδι του Layne - για να έρθει το κλείσιμο μετά από μιάμιση ώρα με το επικό "Man In The Box", σε ένα επιτέλους απολαυστικό sing along.

Είχε κι άλλο όμως. Το πρώτο single από το "Rainier Fog" ήταν και το πρώτο τραγούδι του encore, ακολουθούμενο από μια λίγο ζαλισμένη εκτέλεση του "Got Me Wrong", το οποίο όμως είναι από τη μάνα του ελαφρώς μεθυσμένο! Κάπου εκεί η μπασάρα του Mike Inez κατέλαβε ολόκληρη την Πλατεία Νερού, ολόκληρα τα κεφάλια μας και ολόκληρα τα σώματά μας με την εισαγωγή του "Would?", το οποίο καθώς φάνηκε περίμεναν όλοι.

Release Athens - Alice In Chains

Στο τέλος, στο κλασσικό τελείωμα για τους Alice In Chains, ο Jerry προλόγισε ένα τραγούδι για ένα κοτόπουλο και μπροστά μας ξεδιπλώθηκε το έπος "Rooster", που το έχει γράψει εμπνευσμένος από τον πατέρα του. Τρομερή και συναισθηματική εκτέλεση τόσο γι’ αυτούς, όσο και για μένα - πιστεύω και για πολλούς ακόμα. Μετά την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία για τα απαραίτητα social media, οι Alice In Chains μας αποχαιρέτησαν μετά από σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες. Δύσκολα θα ζητούσα κάτι περισσότερο.

Σε μια μικρή σύνοψη, το setlist ήταν συμπαγές σαν μπετό και είχε μέσα μόνο τραγουδάρες, από τις οποίες απλώς μερικές πιο εμβληματικές ξεχώριζαν. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι τα παλιά με τα καινούργια τραγούδια δεν έχουν ιδιαίτερες διαφορές ποιοτικά και δεν μπορεί κάποιος να διακρίνει τα μεν από τα δε. Βέβαια, αυτά της παλιάς περιόδου είναι γνωστότερα και γι’ αυτό ήταν και διπλάσια από τα καινούργια, αλλά αυτό δεν πείραξε κανέναν γιατί η αλήθεια είναι ότι με αυτά τους μάθαμε. Τα μόνα από τα παλιά τραγούδια που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι «έλειψαν» είναι νομίζω το "Rain When I Die" και το "Heaven Beside You". Τα καινούργια ήταν λίγο πιο αδικημένα, αλλά στην τελική το setlist ήταν πραγματικά χορταστικό.

Release Athens - Alice In Chains

Στο σημείο που βρισκόμουν, δηλαδή εντελώς μπροστά στο κάγκελο στο κέντρο, ο ήχος ακουγόταν υπέροχος και σε ένταση και σε μίξη, πράγμα μη αναμενόμενο δεδομένης της θέσης μου. Δε χρειάστηκε καν να φορέσω ωτοασπίδες, που σημαίνει ότι στις πιο πίσω ή πλαϊνές θέσεις σίγουρα υπήρχε θέμα με την ένταση, γεγονός το οποίο επιβεβαιώθηκε από μαρτυρίες φίλων. Δεν έχω προσωπική άποψη επ’ αυτού, αλλά μου φαίνεται εντελώς λογικό και είναι κρίμα.

Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, οι Alice In Chains έχουν καταφέρει κυριολεκτικά να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Και θα ήταν κρίμα να μην είχε συμβεί αυτό, αφού ο Cantrell, ο Kinney και ο Inez είχαν πολλά ακόμα να δώσουν στη μουσική. Εκτός του studio όμως, έχουν πλέον οργώσει και ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, πράγμα αδιανόητο στην παλιά τους εποχή. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν είχε βγει ο ομώνυμος δίσκος, είχαν κάνει δέκα συναυλίες για την προώθησή του, παίζοντας μάλιστα support στους Kiss. Αυτοκτονική τακτική αν θες να λες ότι έχεις συγκρότημα.

Release Athens - Alice In Chains

Ευτυχώς τους είδαμε επιτέλους και στη χώρα μας, σε ένα full show. Δεδομένου ότι ο κόσμος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συνέρρευσε στην Πλατεία Νερού, μια επάνοδός τους στο μέλλον σε έναν κλειστό χώρο με αμιγώς δικό τους κοινό θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο επιτυχημένη.

Αγαπημένοι μου Alice In Chains, σας ευχαριστώ που με ξανακάνατε 20 χρονών για δύο ώρες. Μετρημένες και συγκεκριμένες είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να γίνει αυτό πια.

"You know he ain’t gonna die". Ούτε κι εσείς πεθάνατε Jerry, ευτυχώς. Π.Κ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography, Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST
 

Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box

Encore:

The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster

  • SHARE
  • TWEET