Cyhra

No Halos In Hell

Nuclear Blast (2019)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 03/12/2019
Μοντέρνο heavy στις σκιές του παρελθόντος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ας ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο είχατε ασχοληθεί με τους Cyhra στο παρελθόν και δεν βρήκατε κάτι να σας κρατήσει, μην μπείτε στον κόπο να δοκιμάσετε την τύχη σας με το "No Halos In Hell". Η δεύτερη δουλειά του συγκροτήματος δεν είναι κατώτερη από το ντεμπούτο της. Κοιτώντας από απόσταση, ακόμα και το να την χαρακτηρίσεις μέτρια μοιάζει κάπως αυστηρό. Οι συνθέσεις είναι καλοφτιαγμένες, η παραγωγή ακολουθεί τις σύγχρονες επιταγές, η συνταγή αλλάζει τόσο ώστε το σύνολο να ακούγεται φρέσκο και να μην χάνεται το ενδιαφέρον. Ακόμα σημαντικότερα, υπάρχουν κάμποσες μεγάλες μελωδίες, όπως και στιγμές που πραγματικά ξεχωρίζουν.

Το βασικό ζήτημα, ως συνήθως, έχει να κάνει με τις προσδοκίες. Όταν πριν δύο χρόνια ανακοινώθηκε η συνεργασία του Jake E με τον Jesper Strömblad (βλ. Amaranthe και In Flames αντίστοιχα), τα ερωτηματικά ήταν πολλά. Η κυκλοφορία του "Karma" λίγο αργότερα ανέβασε το hype σε δυσθεώρητα επίπεδα. Οι δύο κόσμοι έμοιασαν να ταιριάζουν σαν κομμάτια του ίδιου παζλ, και το κομμάτι έγινε αυτόματα σημείο αναφοράς. Η προσγείωση στην πραγματικότητα με το "Letters To Myself" δεν ήρθε επειδή το άλμπουμ ήταν κακό, αλλά επειδή έχοντας στο μυαλό τα ονόματα των δημιουργών και το άψογο πρώτο δείγμα, το σύνολο έμοιαζε συγκριτικά λίγο. Σε μικρότερο βαθμό κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον διάδοχό του.

Ήδη από τα πρώτα βήματα του σχήματος το βάρος έμοιαζε να πέφτει περισσότερο στις φωνητικές γραμμές απ' ότι στις κιθαριστικές. Εδώ αυτή η λογική πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Το εισαγωγικό "Out Of My Life" είναι πιασάρικο μέχρι εκεί που δεν πάει, με το ρεφραίν να καρφώνεται από την πρώτη ακρόαση και τις διπλές κιθάρες περισσότερο ως γαρνίρισμα. Στο ομώνυμο κομμάτι η ισορροπία επιτυγχάνεται, δημιουργώντας μια από τις κορυφές του δίσκου, ενώ το "Battle From Within" κερδίζει κάμποσους πόντους λόγω στίχων και στο "I Am The One" τα περίπου-σκληρά δεύτερα δίνουν μια ευχάριστη νότα. Συνολικά, χωρίς να υπάρχει κάτι το μεμπτό στην προσέγγιση της μπάντας, το σύνολο μοιάζει να προσπαθεί υπερβολικά, χωρίς λόγο.

Ανάμεσα στις απλές, μοντέρνες δομές και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, το αποτέλεσμα ανεβαίνει ένα επίπεδο ψηλότερα με το που ξεφεύγει από τον προφανή δρόμο. Ο συνδυασμός των μελωδικών στοιχείων με τα πιο επιθετικά δεν είναι τόσο απλός στην πράξη όσο φαίνεται στα χαρτιά. Όταν όμως η ζυγαριά κλίνει ξεδιάντροπα προς τους Amaranthe στο "Bye Bye Forever" δεν μπορείς παρά να νιώσεις ένα χαμόγελο να σχηματίζεται. Έστω και tongue-in-cheek, που λέει ο θυμόσοφος λαός. Αντίστοιχα, το "Blood Brothers" έχει δικαιωματικά μία θέση ανάμεσα στα πιο In Flames κομμάτια που δεν έγραψαν οι In Flames τα τελευταία αρκετά χρόνια. Αν οι Cyhra συνεχίσουν προς αυτή την κατεύθυνση, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό.

  • SHARE
  • TWEET