Rammstein

Rammstein

Universal (2019)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 17/05/2019
Αν αυτό είναι το αντίο των Γερμανών, τότε είναι πράγματι αντάξιο της φήμης τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το κεφάλαιο Rammstein ανοίγει για ακόμα μια φορά μετά το "Liebe Ist Für Alle Da" του 2009, ενδεχομένως και για τελευταία φορά, αν λάβουμε υπόψη την ηλικία και το ρυθμό δισκογραφίας τους. Από την τριάδα Tool, System Of A Down και Rammstein, η οποία μας ψήνει το ψάρι στα χείλη (sic) εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, οι τελευταίοι «έσπασαν» πρώτοι την σιωπή τους και κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο θα κάνουν και οι πρώτοι τέλη Αυγούστου.

Δέκα χρόνια αναμονής είναι ένα διάστημα που καλώς ή κακώς δημιουργεί ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις στον ακροατή. Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που απασχολεί τους Γερμανούς, το ενδεχόμενο δηλαδή αυτό που θα δημιουργήσουν να μην έχει απήχηση. Απόδειξη, το γεγονός πως βρίσκονται στην επικαιρότητα και κάνουν απανωτά sold-out σε στάδια σε κάθε περιοδεία τους, ενώ θεωρητικά μετά από τόσα χρόνια και με τις ταχύτητες που κινούνται πλέον οι μουσικές τάσεις θα μπορούσαν να έχουν περάσει στη λήθη.

Οι ίδιοι έχουν καταφέρει στα 25 χρόνια ύπαρξής τους να κερδίσουν με την αξία τους, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις - κυρίως στο προκλητικό στιχουργικό κομμάτι, αλλά και στον ήχο τους. Έχουν διαφοροποιηθεί στην πορεία τους, με διαρκή εξέλιξη από δίσκο σε δίσκο. Από industrial σε dance και από pop σε metal, όλα τα στοιχεία τους είναι απαραίτητα συστατικά σε αυτό που έχει εδραιωθεί ως ήχος Rammstein.

Έτσι, λοιπόν, προέκυψε και το ομώνυμο άλμπουμ, μετά από πολλές ζυμώσεις, αλλά και εντάσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Πρώτο δείγμα αυτού, το "Deutschland", ένα εξαιρετικό κομμάτι, το videoclip του οποίου κλέβει την παράσταση. Συνέχεια με το "Radio", το οποίο άφησε μάλλον ανάμεικτες εντυπώσεις, κακώς για μένα, αφού είναι μια κλασική σύνθεση Rammstein με δυνατό ρεφρέν και εντελώς ραδιοφωνικό χαρακτήρα. Αυτά τα δύο ήταν ικανά να εξάψουν το ενδιαφέρον ακόμα περισσότερο για έναν δίσκο με ήδη εξαιρετικά υψηλό hype.

Ας συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Ο δίσκος δεν έχει αδιάφορο κομμάτι. Από την άλλη, διαθέτει πληθώρα επιλογών για διαφορετικά γούστα. Κάποιος θα προτιμήσει το "Tattoo" γιατί «φωνάζει» Rammstein, άλλος το πιο αργό αλλά έντονα φορτισμένο "Was Ich Liebe" ή το "Diamant" που ξυπνάει αναμνήσεις "Seemann". Την πρώτη εντύπωση, για μένα, κλέβουν τόσο το "Puppe", το οποίο περιέχει και την εκφραστικότερη ερμηνεία του Till στον δίσκο, όσο και τα "Zeig Dich", η πιο σκληρή ίσως στιγμή του "Rammstein", και "Ausländer" λόγω της διαφορετικής, πιο ηλεκτρονικής/dance προσέγγισής του.

Ακόμα και οι δεύτερης ταχύτητας συνθέσεις, όπως τα "Sex" ή "Weit Weg", έχουν μια δυναμική που βρίσκουμε στο "Sehnsucht" σε σαφώς πιο μελωδικές φόρμες. Και αυτή η αίσθηση βρίσκεται παντού στον δίσκο. Με άλλα λόγια, είναι ουσιαστικά η σύγχρονη προσέγγιση των Γερμανών στο 2019, μια απόπειρα να συνεχίσουν ό,τι κάνουν τόσα χρόνια, ανανεώνοντας ταυτόχρονα και τον ήχο τους.

Τολμώ να πω πως το "Rammstein" μου φάνηκε πιο φρέσκο από όσο περίμενα. Είναι ένας δίσκος αρκετά προσιτός στο ευρύ κοινό του σκληρού ήχου, που κεντρίζει με ευκολία το ενδιαφέρον. Περιέχει εξαιρετικές συνθέσεις, πολλές εκ των οποίων είναι (γ)ραμμένες για το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της μπάντας, το κομμάτι των live.

Aν αυτό είναι το αντίο των Γερμανών, τότε είναι πράγματι αντάξιο της φήμης τους. Ωστόσο, η διάχυτη έμπνευση που παρατηρείται στον έβδομα δίσκο τους, αυτοαναιρεί το διαφαινόμενο δισκογραφικό τέλος μιας από τις πιο επιδραστικές μπάντες της σύγχρονης μουσικής.

  • SHARE
  • TWEET