Sum 41

Order In Decline

Hopeless (2019)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 02/08/2019
Παλιό, καλό εμπορικό punk, με heavy επικάλυψη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τι προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς από τους Sum 41 εν έτει 2019; Μιλάμε για ένα σχήμα που ηχογραφεί από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, που αρνείται ξεροκέφαλα να απομακρυνθεί από τον τιμημένο για τους οπαδούς/ξεχασμένο για όλους τους υπόλοιπους χώρο του σύγχρονου punk rock, και που παίζει με αυστηρά εμπορικούς όρους. Όποιος ελπίζει σε καινοτομίες και κορυφές οποιουδήποτε είδους, μάλλον είναι υπερβολικά αισιόδοξος. Το "Order In Decline" περιέχει ακριβώς ό,τι περιμένει κάποιος που γνωρίζει έστω και ελάχιστα τους Καναδούς. Εκείνοι που θα το προσεγγίσουν ψύχραιμα και συνειδητοποιημένα, δύσκολα θα εντυπωσιαστούν, αλλά ακόμα πιο δύσκολα θα απογοητευθούν.

Ο Deryck Whibley παρά τις ιδιοτροπίες του, είχε πάντοτε ξεκάθαρο μουσικό προσανατολισμό, και αυτό δεν αλλάζει τώρα. Το πάνκικο στήσιμο, οι μεγάλες μελωδίες, οι ευθείς στίχοι, οι pop αναφορές, όλα είναι εκεί. Με μια γρήγορη ματιά, το άλμπουμ μοιάζει με μια εύκολη συνέχεια του προ τριετίας "13 Voices". Αυτό, ωστόσο, είναι η μισή αλήθεια. Τα επιμέρους κομμάτια περιλαμβάνουν τα γνωστά συστατικά, αλλά το σύνολο αυτή τη φορά κλίνει προς μια πιο βαριά κατεύθυνση· όχι απαραίτητα κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι μεμπτό. Το "Out For Blood" ως πρώτο δείγμα είναι χαρακτηριστικό, καταφέρνοντας να ισορροπήσει στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στα φασαριόζικα κοψίματα και τις πιασάρικες γραμμές.

Κοιτώντας αποστασιοποιημένα, το υλικό μοιάζει σαν μια συλλογή όσων ανά περιόδους έχει δοκιμάσει η πεντάδα. Υπάρχουν οι εναλλακτικές αναλαμπές στο "The New Sensation", υπάρχει κάμποση οργή στο "45", υπάρχει το μελό "Never There", υπάρχει λίγο από το λατρεμένο "Chuck" στο "The People Vs", υπάρχει και το φορτισμένο, πανέμορφο κλείσιμο του "Catching Fire". Η επιτυχία του Whibley βρίσκεται στο ότι τα τραγούδια στέκονται μόνα τους, χωρίς να μοιάζουν με φτηνά αναμασήματα παλαιότερων ιδεών. Η περισσότερο heavy προσέγγιση κάπως θα συνδέεται, ενώ πιθανότατα και ο Dave Baksh έπαιξε το ρόλο του. Δεν είναι τυχαίο ότι, από την πρώτη ακρόαση, ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζουν είναι η έντονη παρουσία κιθαριστικών σόλο.

Με δεδομένη την κατάσταση της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας και τον πρότερο βίο του μπροστάρη (βλ. καταχρήσεις), το γεγονός ότι οι Sum 41 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το έβδομο άλμπουμ τους, είναι από μόνο του επιτυχία. Λαμβάνοντας υπόψη το συνθετικό επίπεδο, το επίτευγμα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Το "Order In Decline" δεν ξεφεύγει από τον συνήθη ήχο των δημιουργών του, αλλά ακούγεται προσεγμένο και φρέσκο. Αν λείπει κάτι, αυτό είναι το χύμα συναίσθημα των πρώτων ημερών. Από τότε βέβαια έχουν μεσολαβήσει κοντά δύο δεκαετίες, οπότε το αντίθετο θα ήταν εξίσου παράξενο. Σε κάθε περίπτωση, οι εν pop-punk/punk rock πιστοί θα θυμηθούν κάμποσους από τους λόγους που αγάπησαν τα υπό-είδη τις χρυσές τους ημέρες.

  • SHARE
  • TWEET