Ανασκόπηση 2016: Indie

Κιθάρες, synth και tripping, όλη η indie της χρονιάς in a nutshell

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 12/01/2017 @ 13:14

Το περιεχόμενο υπό την ταμπέλα "indie" είναι τόσο ασαφές όσο και ο ίδιος ο όρος. Μέσα στα ρευστά όρια της σύγχρονης μουσικής πληθαίνουν όλο και περισσότερο τα act που χρησιμοποιούν την ασυλία του πιο ανεκτικού και πολυποίκιλου είδους για να πειραματιστούν αδιάπτωτα, να δοκιμάσουν φόρμες του παρελθόντος, να καταγγείλουν, να ταξιδέψουν νοερά, να προβληματιστούν, να φτιάξουν τη μουσική των ονείρων τους, να, να, να.

Το 2016, εκτός από μπόλικη γρουσουζιά, μας χάρισε και πολλή όμορφη και ετερόκλητη μουσική. Η παρακάτω ανασκόπηση έχει σκοπό, με την κατά δύναμιν πιστότητα, να κατατάξει σε υποείδη όλες αυτές τις δουλειές που έκαναν buzz, συζητήθηκαν, εγκωμιάστηκαν, αγαπήθηκαν, κατακεραυνώθηκαν, προσπεράστηκαν άδικα ή τσακίστηκαν από το hype και να εξετάσει ό,τι αποτύπωμα άφησαν. This hard job had to be done, οπότε ήρθε η στιγμή να περιπλανηθείς στις indie μελωδίες που ξεχώρισαν τη χρονιά που μόλις έφυγε· από συννεφιασμένη ψυχεδέλεια μέχρι αέρινη indie pop, περιηγήσου στα highlights του 2016.


Πέντε δίσκοι, μα τι δίσκοι

1. Οι The Coral δεν είναι μία από αυτές τις μπάντες που επαναπαύονται σε όσα έχουν πετύχει στη μακρά πορεία τους, ούτε αναπαράγουν έναν ήχο προς κατανάλωση από το ούτως ή άλλως γνωστό κοινό. Εντάξει, μπορεί να λειτουργούν έτσι μέχρι ενός σημείου, σίγουρα όμως όχι στο "Distance Inbetween". Εδώ υπάρχει αναζωογόνηση, εξέλιξη, '60s ψυχεδέλεια μαζί με σύγχρονη indie rock. Οι Coral έχουν αξιοζήλευτο παρελθόν, δυναμικό παρόν και -απ’ ό,τι φαίνεται και μέλλον-. Ενώ κάποιοι σε αυτήν την καμπή σκέφτονται τη σύνταξη, η μπάντα από το γραφικό Hoylake φτιάχνει το magnum opus της.

2. Μακριά από εμάς η νοσταλγία. Οι Parquet Courts παίζουν τη rock των καιρών μας με δυνατές κιθάρες, art rock περιέργεια, punk δυναμισμό και ανεξάρτητη καρδιά. Το "Human Performance" είναι ευθύ και αιχμηρό: ένα σήμα κινδύνου, η υπενθύμιση της απεραντότητας των ανθρώπινων δυνατοτήτων που περιορίζονται σε ποσοτικές καταγραφές, ασφυκτιούν σε «φυσιολογικούς» τύπους και στοιβάζονται σε αυτοματοποιημένες μεγαλουπόλεις.

3. Η επιστροφή των hipster icons ήρθε με το εντελώς απροσδόκητο "22, A Million". Ο Justin Vernon ξεκινά ένα παιχνίδι αναζήτησης, αποδόμησης και τέλος ανασυγκρότησης φέρνοντας στο φως το νέο πειραματικό πρόσωπο των Bon Iver. Ο τρίτος δίσκος των Αμερικανών δεν είναι απλά εγκεφαλικός: είναι μία game changing μουσική σπαζοκεφαλιά που αν της χαρίσεις τον χρόνο σου θα σε ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

4. Ο Steve Mason παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και συνθέτει ένα χαρισματικά ευαίσθητο indie διαμάντι σε μινιμαλιστικό indie folk μήκος κύματος. Με λίγη μελαγχολική διάθεση και την καταληκτική αισιοδοξία, ο καθένας μπορεί να βρει στο "Meet The Humans" κομμάτια του εαυτού του.

5. Γνωστοί για τη low-key μονοτονία, οι Wild Nothing κάνουν την έκπληξη και αναμειγνύουν τον συνήθη ήχο τους με καινοτόμες glossy dream pop προσθήκες και καλοφτιαγμένα κιθαριστικά hooks. Το "Life Of Pause" μας ταξίδεψε πολύ και η εξέλιξη της μπάντας του Jack Tatum σε ένα από τα απολαυστικότερα indie σχήματα εκεί έξω είναι ένα από τα highlights της χρονιάς.


"Where the skies are blue"
Πέντε indie folk διαδρομές

1. Ο Will Sheff αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα ηνία των Okkervil River και εξαργυρώνει τον πόνο και τα πάθη του στο "Away", ένα βαθιά μελαγχολικό εκλεκτικό άλμπουμ που περικλείει μεταξύ άλλων folk, jazz και country μουσικές ανησυχίες κι αποτελεί, ίσως, την καλύτερη από τις οχτώ δουλειές της μπάντας.

2. Το στοίχημα και η επιτυχία του Andy Shauf. Ένας υποτονικός -στα όρια του creepy- Καναδός κινείται ανεπαίσθητα σαν μία shaky camera ανάμεσα σε ερωτευμένα ζευγάρια, πίστες χορού, γέλια, καπνούς, ποτά και φτιάχνει το "The Party", ένα concept άλμπουμ που συμπυκνώνει τη θέασή του για την περίεργη συνθήκη που λέγεται ζωή.

3. Τα χιτάκια των The Lumineers σάρωσαν και φέτος το airplay, συνεχίζοντας το σερί του "Ho Hey". Παρόλη τη ραδιοφωνική επιτυχία, το πολυσυζητημένο "Cleopatra" δεν θα καταφέρει να μνημονεύεται σαν σύνολο. Τουλάχιστον μας έμειναν κάποια καλά κομμάτια και λίγη indie-goes-mainstream περηφάνια.

4. Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, οι συμπατριώτες των Matthew and the Atlas δεν δίστασαν να τους βαφτίσουν «Βρετανούς Bon Iver». Το "Temple" εξελίσσει τον folk ήχο τους με ένα κράμα synth rock και dark pop στοιχείων, ενδιαφέρον άκουσμα, λείπει, όμως, η σπίθα του "Other Rivers".

5. Ο Devendra Banhart σαν άλλος αλχημιστής έχει φτιάξει μία εκρηκτική, ολόδική του, λίγο αλλόκοτη βέβαια, indie φόρμουλα. Με το "Ape In Pink Marble" αγγίζει το προσωπικό του έρεβος και φέρνει στην επιφάνεια εκλάμψεις της μουσικής του ευφυΐας. Δυστυχώς, δεν μπορεί να προσεγγιστεί εύκολα από αμύητους στο ύφος του ελιτιστή Banhart.

Check also: Το Χριστουγεννιάτικο δώρο που μας χάρισαν οι Matthew and the Atlas είναι η απολαυστική ακουστική version του "Temple". Μέχρι σήμερα έχω ανατρέξει ουκ ολίγες φορές στο "Banshee" των Cave Singers - definitely a grower.


"But here’s got a pure heart and old habits die hard"
Πέντε indie rock στιγμιότυπα

1. Μέσα σε μία χρονιά με πολύ όμορφο rock παιγμένο από κυρίες, το "Babes Never Die" των Honeyblood ξεχωρίζει για τον τραμπούκικο δυναμισμό, τις ηλεκτρισμένες '90s infused συνθέσεις, τα κολλητικά ρεφρέν και τη gloomy στιχουργία. Αποφεύγοντας τα λάθη του ντεμπούτου, το ντουέτο από τη Γλασκώβη έχει πετύχει την ιδανική συνάρθρωση και η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους κυλά αβίαστα.

2. «Ο ήχος είναι αποκλειστικά και μόνο Atlanter - πόσοι μπορούν να το παινευτούν αυτό;». Οι Νορβηγοί πασπαλίζουν την όμορφη indie rock τους με πειραματισμό, προοδευτικά ψήγματα και φωνάζουν πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Έτσι κι εδώ, αν προσπεράσεις το φλύαρο κιτς εξώφυλλο θα μείνεις έκθαμβος από το κόσμημα ονόματι "Jewels Of Crime".

3. Η πετυχημένη φόρμουλα βρίσκει εφαρμογή και στο φετινό "Schmilco", όπου σε συνδυασμό με το εξώφυλλο δια χειρός Joan Cornella και τα διάφορα λογοπαίγνια προσφέρει ειλικρινή κι ανόθευτη μουσική σε όλους όσους απολαμβάνουν την απλότητα των Wilco. Και όχι άδικα.

4. Το "Emotional Mugger" του αεικίνητου TY Segall δίχασε κοινό και μουσικογραφιάδες ανά την υφήλιο και αυτό πιθανόν έκανε τον ιδιόρρυθμο δημιουργό να τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση. Συναισθηματική νέκρωση και παράνοια ή άλλη μία καλοσχεδιασμένη πτυχή της περσόνας του; Μόνο ο ίδιος ξέρει την απάντηση και θα μας τη δώσει σε λίγους μήνες.

5. Οι προσωπικοί αγαπημένοι beach goths έριξαν πάνω τους leather outfit, φόρεσαν μαύρα επιβλητικά wayfarer (τοποθέτηση προϊόντος) και πήγαν στα δυτικά, μπαίνοντας στη στοργική δισκογραφική αγκαλιά του Julian Casablancas. Αποτέλεσμα: το "City Club", ένα έργο με έντονα garage rock στοιχεία, ικανοποιητικό ως άκουσμα αυτό καθαυτό και το πιο εύκολο στην μέχρι τώρα «πειραγμένη» δισκογραφία των The Growlers, που μοιάζει, όμως, περισσότερο με side project των Strokes.

Check Also: Το "You 'll Pay For This" των Bear Hands θα σου κρατήσει καλή συντροφιά, δεν είναι όμως κάτι που θα κουβαλάς στις μουσικές σου αποσκευές για πολύ καιρό.
Εν αναμονή του καινούργιου άλμπουμ, οι Strokes έδωσαν ένα EP με τον τίτλο "Future Present Past" με σκοπό να αναπτερωθούν οι προσδοκίες μας.

Ο δίσκος της ενηλικίωσης από τους Plants And Animals είναι ένα ζεστό κράμα πολυποίκιλης indie rock με κάτι ψιλές folk προσθήκες. Αν, βέβαια, αρκείσαι σε τίμια indie rock, το "Should I Remain Here at Sea?" των Islands είναι το κατάλληλο άκουσμα. Δύσκολος ο διαχωρισμός ειδών, αλλά αξίζει μία αναφορά στην πεσιμιστική shoegaze του "Tired Of Tomorrow" των Nothing.


"I know there’s no form, and no labels to put on"
Πέντε επιλογές από τον πολύχρωμο κόσμο της indie pop

1. Ο τρίτος δίσκος των Σουηδών Miike Snow, "iii", είναι κάτι περισσότερο από μία avant garde μείξη επιρροών. Είναι η indie pop του μέλλοντος, με τη μορφή πολυποίκιλης indietronica, δεν φοβάται την έκθεση και κατά συνέπεια τη νόθευση (βλέπε remix από Run The Jewels), ακόμα κι αν αυτή τείνει να επιφέρει τη ρετσινιά του ραδιοφωνικού hit. Γιατί όχι;

2. Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από το ντεμπούτο τους και οι Teleman εγγυώνται πως ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό σερβίρουν την πλέον άρτια indie pop εκεί έξω, με εξαιρετικές συνθέσεις και έξυπνες pop μελωδίες. (Εικόνα η γράφουσα να κλείνει εισιτήριο με γνωστή low-cost για Dusseldorf, μετά από τρίμηνο κόλλημα με το ομώνυμο κομμάτι). "Brilliant Sanity" it is.

3. Η εσωστρεφής σαγήνη του "If You Leave" ρίζωσε στον ήχο των Daughter, έχει ωριμάσει και πλέον εξερευνά ακόμα πιο σκοτεινά και αιθέρια τοπία με το "Not To Disappear". Η εύθραυστη φωνή της Elena Tonra σίγουρα θα μας στοιχειώνει για αρκετό καιρό ακόμα.

4. Αυτός ο τύπος ο Kishi Bashi κάνει όμορφα, πολύ όμορφα πράγματα: μπλέκει την κλασική του παιδεία με disco, electronica, ορχηστρική κι άλλα τέτοια αταίριαστα, πειραματίζεται όσο περισσότερο μπορεί και προσπαθεί να διαδώσει το δόγμα Sonder, πως κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν σου φαίνεται βαρετός και ρηχός, ζει μία ζωή τόσο σύνθετη όσο η δική σου. Υπερβατική εμπειρία υπό τον τίτλο "Sonderlust" για τα αυτιά σας μόνο.

5. Synth, '80s pop, αγάπες και λουλούδια. Ο Jean-Philip Grobler, γνωστός ως St. Lucia, είναι πρόσχαρος, ερωτευμένος και αρκετά κατασταλαγμένος, η υπερβολή που διακρίνεται στο σούπερ στιλιζαρισμένο "Matter" βέβαια, κοστίζει σε αυθεντικότητα.

Check Also: Όντως περιμέναμε περισσότερα από τους Glass Animals, ωστόσο μην παραλείψετε μία ακρόαση του "How To Be A Human Being". Ιδρυτής των Seabear, πάντα αειθαλής και δημιουργικός, ο Sin Fang έφτιαξε έναν βαθιά προσωπικό δίσκο σε όμορφη indietronica συχνότητα, ιδού το "Spaceland".


"Breathing up the sun, spinning down and down"
Πέντε neo-psychedelic μουσικές προτάσεις

1. Ο θρίαμβος του είδους έρχεται με τους Heron Oblivion και το ομώνυμο ντεμπούτο τους έχει γοητεύσει μία μεγάλη μερίδα των συντακτών του Rocking.gr. To supergroup από την Bay Area ενώνει τις μουσικές περγαμηνές που φέρει κάθε μέλος του και εφευρίσκει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη γήινη θέρμη και τον εκστατικό αυτοσχεδιασμό, παραδίδοντας εν τέλει ένα μεθυστικά καλειδοσκοπικό άλμπουμ.

2. Ο Sean Lennon δεν προσπαθεί να εξαργυρώσει το όνομα και την κληρονομιά που ακούσια φέρει, αντιθέτως σκορπά τη μουσική του ευφυΐα σε πάμπολα projects, με το πιο πρόσφατο, The Claypool Lennon Delirium, να αποτελεί μία σύμπραξη με τον Les Claypool των Primus. Το "Monolith Of Phobos" είναι ένα στοιχειωτικό αμάγαλμα neo-prog πειραματισμού και γαλαξιακής ψυχεδέλειας, άλλοτε ηλιόλουστο κι άλλοτε με heavy παραπομπές, σε κάθε περίπτωση αποτελεί μία πλήρη neo-psych εμπειρία.

3. Γκαραζίδικη νέο-ψυχεδέλεια από τους Night Beats με το "Who Sold My Generation", λίγο-πολύ βρωμιάρικη, λίγο-πολύ groovy κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Είναι άραγε η fuzzy κιθαριστική εγγύηση και η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα που πάντα μας κάνουν να κολλάμε με αυτόν τον ήχο;

4. Από τη μακρινή γη που γέννησε τους Tame Impala έρχεται και η νέο-ψυχεδελική έκπληξη της χρονιάς. Ο κομήτης D.D Dumbo έχει ρίζες στην blues κληρονομιά και την ευελιξία που χαρακτηρίζει την pop ενώ παίζει με ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια και άλλα τέτοια περίεργα. Κάπως έτσι το "Utopia Defeated" παρασημοφορείται ως η πιο φρέσκια νέο-ψυχεδελική πρόταση.

5. Οι Woods είναι πεπειραμένοι στη σύνθεση folk με πολλά πολλά νέο-ψυχεδελικά στοιχεία, καμουφλαρισμένα και, ίσως, πιο ταξιδιάρικα απ' ό,τι προσφέρουν κάποιοι «ηλεκτροφόροι» συνάδελφοι τους. Το "City Sun Eater In The River Of Light" είναι καλοφτιαγμένο αλλά δεν τολμά το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που θα ανοίξει νέους ορίζοντες.


"Sweet baby I need fresh blood"
Πέντε ντεμπούτα που ξεχώρισαν

1. Είναι αυτοί οι τέσσερις τύποι που άφησαν το σχολείο για να κυνηγήσουν το μουσικό τους όνειρο η τελευταία ελπίδα της rock; Απευθείας από τη Νέα Υόρκη, το "Never Enough" είναι αυτό που λέει το όνομα του: ανεβαστικό, rock 'n' rollish, με punk ήθος και ειλικρινείς προθέσεις, κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Οι διψασμένοι γι' αυτόν τον ήχο θα ιαθούν κι όλοι οι υπόλοιποι θα έχουμε να λέμε για την εκκολαπτόμενη δύναμη των Public Access TV.

2. Το ντεμπούτο του καλοκαιριού από τους Whitney είναι ένα διαμαντάκι γεμάτο ρετρό αναφορές, γλυκόπικρες ταξιδιάρικες μελωδίες και φως, πολύ φως. Ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα σε κείμενα του Hamlin Garland και τις σύγχρονες -λίγο παρανοημένες- θεάσεις για το πώς πρέπει να είναι η indie folk, το "Light Upon The Lake" είναι ικανό να σε ζεστάνει μέσα στην καρδιά του χειμώνα.

3. Άλλη μία προσθήκη από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, συγκεκριμένα από το Brooklyn. Οι Sunflower Bean συνδύασαν shoegaze, rock riff και indie pop, αγαπήθηκαν ακαριαία και έπαιξαν στα festival think-tanks της Αμερικανικής indie, SXSW και Sundance. Μπορεί το ντεμπούτο, "Human Ceremony" να ήταν περισσότερο ένα tribute στις επιρροές τους, αξίζει, όμως, να περιμένουμε τη συνέχεια.

4. Με το "Psychopomp" η Michelle Zauner ιδρύει το side project της υπό το όνομα Japanese Breakfast και ανακαλύπτει την απόλυτη ελευθερία του να δοκιμάζει lo-fi διαδρομές πάνω σε έξυπνα pop βήματα, που πολλοί πάτησαν αλλά λίγοι κατάφεραν να δώσουν ένα ικανοποιητικό τελικό αποτέλεσμα.

5. Η σπαρακτική φωνή της Kristine Leschper, της τραγουδίστριας και ψυχής των Mothers, συνοδεύει τους μελοποιημένους στοχασμούς της που εκτείνονται από την αναζήτηση της αυτογνωσίας μέχρι τον ανομολόγητο ερωτικό πόθο. Ένα κρεσέντο συναισθηματισμού κι ενίοτε επιτηδευμένης αυτολύπησης, αυτό είναι το "When You Walk A Long Distance You Are Tired", που άρεσε πολύ στο indie folk κοινό.

Check also: Ανεβαστική μεσογειακή laid back indie από την Ιβηρική, οι αδελφές μπάντες των Hinds και The Parrots κυκλοφορούν διεθνώς με Προστατευόμενη Ονομασία Προϊόντος.


"Your entrance just caused the temperature to rise"
Πέντε επιστροφές που σημάδεψαν τη χρονιά

1. Κακά τα ψέματα, αυτή η κατηγορία φτιάχτηκε κατά κύριο λόγο για το supergroup των Alex Turner και Miles Kane που είχαμε την τιμή να δούμε live. Οκτώ χρόνια χρειάστηκε να περάσουν από το -κλασικό πλέον- "The Age Of The Understatement" και το "Everything You Come To Expect" έγινε δεκτό μετά βαΐων και κλάδων. Η μεγάλη επιστροφή έχει κάτι από παλιά Χολιγουντιανή chamber pop αίγλη, φλερτάρει με το post-golden-era παρακμιακό λυκόφως και τον αβάσταχτο ρομαντισμό και δεν φαίνεται να σήκωσε το -βαρύ κι ασήκωτο ομολογουμένως- hype. Αυτό, ή μήπως τελικά είμαστε εμείς οι μαριονέτες των The Last Shadow Puppets;

2. Μετά το "Bloodsports" του 2013 οι Suede κάνουν επιστροφή στην επιστροφή και κυκλοφορούν το "Night Thoughts", ένα concept άλμπουμ με Britpop περιτύλιγμα και βαθιά rock πυρήνα. Μετά από πολλά χρόνια γίνεται το ηχητικό bingo, ο Brett Anderson καταπιάνεται πάλι με υπαρξιακά θέματα και γράφει συγκλονιστικά τραγούδια. Πιθανόν, η επιστροφή της χρονιάς.

3. Έξι χρόνια έχουν περάσει από το "Shadows" και το "Here" επαναφέρει τους Teenage Fanclub στην ελίτ της κιθαριστικής pop. Κολλητικές μελωδίες και εθιστικά χαλαρή διάθεση, μία απόδειξη πως τα παλαιάς κοπής συγκροτήματα μπορούν να ακούγονται φρέσκα και επίκαιρα χωρίς μεγάλες εκπτώσεις (και χωρίς πολύ ηλεκτρισμό).

4. "Irish Blood, English Heart" τραγουδούσε ο Morrissey, παραποιώντας ελαφρώς τον στίχο προσαρμόζεται στην περίπτωση των Kula Shaker ως "English Blood, Indian Heart". Αν σου έλειψε η εμποτισμένη με σιτάρ, ινδικό μυστικισμό και μυθολογικούς βασιλείς ψυχεδελική rock, το "K2.0" πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε το "Pilgrims Progress" το 2010.

5. Γιατί να το κρύψω; Οι Bloc Party ήταν ένα από τα σχήματα που με τον ζωηρό και ατόφιο indie rock ήχο τους προκάλεσαν σεισμό στο μουσικό μου σύμπαν. Το "Hymns" ήρθε νωρίς μέσα στο έτος για να αποκαθηλώσει τους παιδικούς μου ήρωες. Ο Okereke μένει μόνος με τον Russell Lissack στην κιθάρα (και δύο recruits) και προσπαθούν να αναστήσουν το πνευματικό τους τέκνο με gospel, dance και διάφορα τέτοια ηλεκτρονικά ξόρκια- άδικα όμως, αφού οι ύμνοι τους κρίνονται flat, πρόχειροι και φλύαροι, παρόλες τις προθέσεις.

Check Also: Δοκιμάστε μια βουτιά στην psychedelic pop παραδοξότητα του "Painting With" των Animal Collective.


"Thank you for the late night call"
Η αποκατάσταση των αδικημένων

1. Τα βραδυφλεγή ενημερωτικά αντανακλαστικά μου στέρησαν από το "Teens Of Denial" μία θέση ανάμεσα στα καλύτερα indie rock άλμπουμ της χρονιάς - δεν είναι αργά να εκφράσω την ντροπή μου. Μάθετε πως το νέο project των Car Seat Headrest είναι ένα από τα αρτιότερα πονήματα του χώρου τα τελευταία χρόνια. O Will Toledo αυτοανακηρύσσεται ο αφυπνισμένος προφήτης των millennials και γράφει μία απόλυτα ρεαλιστική ιστορία ενηλικίωσης, δίνοντας την απομαγευμένη οπτική του για τις κακοτοπιές της σύγχρονης κοινωνίας. Υποδειγματική indie rock που έχει τα φώτα να γίνει ο ύμνος μιας γενιάς.

2. Το "Puberty 2" όπως δηλώνει κι ο τίτλος του είναι ένα ταξίδι αυτοεξερεύνησης και -γιατί όχι- ενηλικίωσης (πάλι). Η Mitski μας χτυπάει στα μούτρα με τις fuzzy κιθάρες της, διάσπαρτα ίχνη από emo και dream pop, τα απρόσμενα σαξόφωνα και κυρίως με την ακομπλεξάριστη ειλικρίνεια ενώ διηγείται επίπονες ιστορίες από τη ζωή της. Το χρυσό κορίτσι της φετινής indie καταλήγει να αρκείται (προσωρινά) στα μικρά όμορφα πράγματα, να μία καλή αφορμή να το εφαρμόσουμε κι εμείς, ξεκινώντας από αυτόν εδώ τον συναισθηματικό δυναμίτη.

3. Το "Ruins" αναμενόταν με ανυπομονησία από τους λάτρεις του psychedelic ήχου, με την ελπίδα πως το καλό θα τριτώσει για τους Wolf People. Heavy riffing, folk αέρας και όλα τα γνωρίσματα που κάνουν την μπάντα ξεχωριστή υπάρχουν και σε αυτό το άλμπουμ. Κινείται στα ίδια μοτίβα με τα δύο προηγούμενα αλλά χάνει σε πρωτοτυπία (όση μπορεί να ζητάς από ένα ψυχεδελικό act τελοσπάντων).

4. Άλλος ένας δίσκος που έκανε θόρυβο μέσα στο έτος είναι αυτός της Angel Olsen. Δεν αμφιβάλλω, η νεαρή τραγουδοποιός μπορεί να καυχιέται πως γέννησε τον ήχο που είναι γνωστός  τοις πάσι ως «ήχος Angel Olsen», χτίζει αξεπέραστη vintage folk ατμόσφαιρα και χαρίζει γλυκιά μουσική. Το "My Woman" είναι κομψό άκουσμα, αλλά περιορισμένο μέσα στις ήδη υπάρχουσες φόρμες, χωρίς κάποιο δημιουργικό ξέσπασμα. Και καταλήγω ερωτώμενη: Τι έχουμε πιο πολύ ανάγκη, την ασφάλεια του οικείου ή απλά νέους ήρωες;

5. Η δεκάχρονη μουσική πορεία του Jamie T έχει να επιδείξει μόλις τέσσερις δισκογραφικές δουλειές, αναβιβάζοντας τον ως έναν από τους πιο απαιτητικούς και εκλεκτικούς, εν ενεργεία, μουσικούς. Στο τέταρτο άλμπουμ, "Trick", μπλέκει έξυπνα πολλά διαφορετικά στιλ μουσικής, από hip hop και παραμορφωμένες κιθάρες μέχρι funky μπασογραμμές σε ένα αρκετά ζοφερό κλίμα. Ο μουσικός τύπος τον εκθείασε, επιτρέψτε μου βέβαια να μη συμμερίζομαι τον τόσο βαθύ ενθουσιασμό.


Τα «αμαρτωλά»
Πέντε out of rock κυκλοφορίες που αξίζει να ακούσεις

1. Το "Love & Hate" δεν είναι άλλος ένας ρετρό soul δίσκος. Ο Michael Kiwanuka σκαλίζει τις επιρροές του και η δεύτερη δουλειά του είναι ένα μελωδικό κράμα blues, funk, soul, gospel και σχεδόν ψυχεδελικής μέθεξης. Ο Βρετανός μουσικός groov-άρει, σολάρει και χρησιμοποιεί τη μοναδική φωνή του σαν ένα ξεχωριστό όργανο, χωρίς να διαλύει την mid-tempo μεθυστική γαλήνη που ξέρει τέλεια να χτίζει. Καμιά νοσταλγία, το "Love & Hate" εναρμονίζεται τέλεια με το σήμερα, ο νεαρός μουσικός ψάχνει τη θέση του στον κόσμο και ρίχνει επικριτικές ματιές σε μία μετανεωτερική κοινωνία που ακόμα δεν φαίνεται να τα πηγαίνει πολύ καλά με την ισότητα για την οποία καυχιέται.

2. Ο James Blake σκορπά τον διορατικό νου του σε 76 λεπτά, υπεραρκετά για να αναπληρώσει το τριετές κενό από τα μουσικά πράγματα και δεν γίνεται να μην υποκλιθούμε. Ο πάντα μελαγχολικός mastermind καθηλώνει και πάλι με το "The Colour In Anything" που αρνείται να βρει ενώ προσφέρει απλόχερα το ταλέντο του στο βωμό του avant-garde οράματος του.

3. Τα σπάει με τις δισκογραφικές, παίζει με το σούσουρο που επικρατεί γύρω από το όνομα του, σχεδόν κοροϊδεύει τον Τύπο μέσα στα μούτρα του με την παράδοξη τεχνική promotion και στο τέλος καταλήγει να επισκιάζει ονόματα όπως η Beyonce και ο Kendrick Lamar. Ο ταλαντούχος κύριος Frank Ocean κυκλοφορεί το "Blond" έναν μινιμαλιστικό R'n'B δίσκο, σε αντίθεση με το υπερεμπορικό "Channel Orange", με μπόλικη καλλιτεχνική περιέργεια και δηκτικό στίχο.

4. Ο άνθρωπος των ημερών είναι ο Donald Glover, έχοντας μόλις βραβευτεί με δύο Χρυσές Σφαίρες, μία για την ερμηνεία του ως Earn Marks στο (φανταστικό) "Atlanta" και μία για την ίδια τη σειρά. Εδώ θα καταπιαστούμε, όμως, με τη δεύτερη ιδιότητα του, αυτή του μουσικού (aka Childish Gambino). Λίγο πριν την εκπνοή του 2016 κυκλοφόρησε το "Awaken, My Love!", την προσωπική R'n'B neo-soul εκδοχή του που παραμένει απολαυστική από αρχή μέχρι το τέλος ακόμα κι ύστερα από πολλαπλές ακροάσεις.

5.  Ο χαρακτηρισμός της πιο πειραγμένη entry της ανασκόπησης ανήκει δικαιωματικά στο "Love Streams". Ο Tim Hecker μελετά εξονυχιστικά τον θόρυβο και δημιουργεί «ψηφιακά σφάλματα και δυσλειτουργίες που παρουσιάζουν μια παρασιτικά πειραματική (αντί)μουσική ζωγραφιά».


Live:
Πέντε συναυλιακές εμπειρίες που ξεχωρίσαμε

1. Rockwave Festival (The Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Suede, Turbonegro, The Subways κ.α.) @ Terra Vibe, 05/06/16
«Η απόμακρη, φινετσάτη ομορφιά των Last Shadow Puppets σε ευθεία αντιπαράθεση με τον επί σκηνής πανικό του "I’m Shipping Up To Boston".»

2. Matt Elliott, ION @ Death Disco, 02/04/16
«Τα σφυρίγματα που ακούγονταν σαν απόκοσμες, υπόκωφες κραυγές φαντασμάτων μέσα από χαραμάδες σάπιου ξύλου...»

3. Rockwave Festival (Lana Del Rey, Allah-Las, Iratus, Daphne And The Fuzz, The Cave Children) @ TerraVibe, 19/07/16
«Η Lana επέστρεψε κι αυτήν τη φορά δεν απογοήτευσε κανέναν.»

4. The Underground Youth, Echo Train @ Fuzz Club, 20/05/16
«Η σκοτεινή αθωότητα έχει μείνει σκέτο σκοτεινή και καθόλου αθώα και σαν κάτι να μου λείπει ρε γαμώτο.»

5. Release Athens (Beirut, Daughter, Cass McCombs, Irene Skylakaki, Moa Bones) @ Πλατεία Νερού, 01/06/16
«Το Balkan folk ή το Release ορίζει πλέον την έναρξη του καλοκαιριού;»

  • SHARE
  • TWEET