The Parrots

Κάτι συμβαίνει στην Ισπανία. Πιο συγκεκριμένα στη Μαδρίτη. Πριν από λίγους μήνες είχαμε μιλήσει γι' αυτά τα κορίτσια, τώρα ήρθε η σειρά της αδελφής-μπάντας των The Parrots να κάνουν το μεγάλο βήμα. Οι Diego Garcia, Alex de Lucas και Larry Balboa γνωρίστηκαν ενώ σπούδαζαν στη Μαδρίτη κι έγιναν ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα συγκροτήματα της τοπικής σκηνής. Το εκρηκτικό rock 'n' roll ταμπεραμέντο του τρίου δεν μπόρεσε να περιοριστεί σε στενά όρια και σύντομα γύρισαν τον κόσμο περιοδεύοντας και στήνοντας μοναδικά party-like live.

Μετά από κάποια EPs και singles, οι Parrots κυκλοφορούν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με υλικό που ηχογραφήθηκε μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, σε ένα παραθαλάσσιο στούντιο. "Los Ninos Sin Miedo" μεταφράζεται ως "Τα Παιδιά Χωρίς Φόβο" και θα μπορούσε να είναι αυτοαναφορικός. Όπως μπορείς να μαντέψεις από το εξώφυλλο, έχουμε να κάνουμε με μία vintage κυκλοφορία, βαθιά επηρεασμένη από cult στάσεις του παρελθόντος: λίγος σουρρεαλισμός, λίγο ψυχεδελικό κιτς, λίγη hippie culture και τα μέλη να φέρνουν σε τριτοξάδερφα του Τόνι Σφήνου, ε δε θέλει και πολύ να προϊδεαστείς γι' αυτό που θα ακούσεις.

Οι The Parrots είναι θαρραλέα παιδιά, γιατί, όπως λένε και οι ίδιοι «είναι δύσκολο να είσαι rock 'n' roll μπάντα στην Ισπανία», και το "Los Ninos Sin Miedo" έρχεται να επιβεβαιώσει πως δεν ακολούθησαν την τετριμμένη και έκαναν του κεφαλιού τους.

Μουσικές επιρροές που πιάνουν από τη garage rock του '60 και το κλασικό rock 'n' roll μέχρι τον Bob Dylan και σύγχρονα ονόματα, σκόπιμα ατελής παραγωγή για να εντείνει την ατμόσφαιρα (ενισχύοντας ταυτόχρονα τον «θρύλο» της επταήμερης ηχογράφησης) κλπ κλπ. Η μουσική των Ισπανών δεν χρειάζεται καμία σπουδαία τεχνική ανάλυση, αφού ακολουθεί βασικές garage/surf φόρμες από το "Too High To Die" μέχρι το τέλος.

Rhythm κιθάρες, παραμόρφωση, ο Garcia γρυλίζει πίσω από το μικρόφωνο και οι τρεις δηλωμένοι potheads (χασίκλες ντε) συνεχίζουν με την ίδια care free διάθεση. Η μοναδική διαφοροποίηση υπάρχει στο "Jame Gumb", το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον Bufallo Bill (ναι, αυτόν από τη "Σιωπή των Αμνών"), συνεπώς το ασφυκτικό σφυροκόπημα που σου προκαλεί νευρικότητα -και εκνευρισμό- διαρκεί λίγο και αποτελεί το δομικό peak του άλμπουμ, μέχρι να επιστρέψει η ρεμβώδης γαλήνη με τις εισαγωγικές κιθάρες του "Casper". Κυλά άνετα, έχει ορισμένα άρτια κομμάτια ("A Thousand Ways"), χιτάκια ό,τι πρέπει για sing-along, με ακουστική κιθάρα να χρησιμοποιείται σαν ηλεκτρική ("No Me Gusta, Te Quiero"), τους απαιτούμενους φόρους τιμής ("E.A Presley"), ενώ τα αγγλικά επιπέδου Β1 των στίχων και η ελαφριά προφορά του τραγουδιστή συμβάλλουν στο χαλαρό κλίμα.

Ας είμαστε ειλικρινείς, οι Parrots δεν είναι η μπάντα που θα θυμάσαι μετά από δύο, άντε τρία χρόνια, ούτε το "Los Ninos Sin Miedo" είναι ο δίσκος που θα βάλεις στα παιδιά σου για να τους διδάξεις περασμένα μεγαλεία. Σε παρασέρνουν, όμως, άνετα στην '60s infused ασκίαστη μακαριότητα που εκπέμπουν, λειτουργώντας έστω και στιγμιαία σαν μία μουσική χρονομηχανή. Το ντεμπούτο τους είναι από τις πιο πειστικές πρόσφατες προσπάθειες ενθύμησης μίας εποχής που δεν ζήσαμε (ούτε κι αυτοί), αλλά στην τελική πετυχαίνουν ό,τι και τα αξιαγάπητα πτηνά, το όνομα των οποίων δανείζονται. Μπορεί να τραβάνε την προσοχή με την πολύχρωμη εξωτική όψη τους, αν το καλοσκεφτείς βέβαια δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνουν ό,τι κάποτε άκουσαν.