Turnstile @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 11/06/25

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να υπάρχει αυτή η γκρίνια για το πως η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνεται στα tours συγκροτημάτων όταν είναι στα ντουζένια τους και πρέπει όλοι να μεστώσουν για να μας επισκεφτούν. Και, παρόλο που οι εξαιρέσεις είναι πολλές και έρχονται εύκολα στο μυαλό, δυστυχώς, σε τεράστιο βαθμό, αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με πάρα πολλούς παράγοντες, ο βασικότερος εκ των οποίων, μας αρέσει - δεν μας αρέσει, είναι το κοινό. Ή πιο σωστά, η έλλειψη του. Βέβαια, και αυτό έχει εξήγηση - ή μάλλον πολλαπλές εξηγήσεις - αλλά νομίζω δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε. Πάντως μπορούμε μα ασφάλεια να πούμε πως, παρά τις πολλές μεγαλόστομες δηλώσεις που διαβάσαμε τον προηγούμενο καιρό και τα εξυπνακίστικα "ε, ναι, όλοι μωρέ τους ξέρουν αυτούς", αυτές οι συναυλίες χρειάζονται ουσιαστική στήριξη, εφόσον φυσικά θέλουμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στον παγκόσμιο συναυλιακό χάρτη.

Το βέβαιο πάντως είναι πως συγκροτήματα σαν τους Turnstile δεν έρχονται συχνά στα μέρη μας. Και ακόμη πιο σπάνια έρχονται ως headliners, πράγμα απολύτως δίκαιο αλλά, δύσκολο για Ελλάδα, κάτι που αποδείχθηκε και από τον σχετικά λίγο κόσμο που βρέθηκε το βράδυ της Τετάρτης στην Τεχνόπολη. Το είχαμε φυσικά καταλάβει και από την μεταφορά από το Θέατρο Πέτρας στο κέντρο της Αθήνας, κάτι που, προσωπικά, με βόλεψε αλλά, σίγουρα, δεν ήταν το ιδανικό. Και αυτό γιατί η Τεχνόπολη, από τη μία, βράζει το καλοκαίρι και, από την άλλη, λόγω του ότι βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, σπάνια (αν όχι ποτέ) επιτρέπει να ανέβουν τα decibels ώστε να απολαύσεις μια συναυλία, δυνατά. Κι έτσι έγινε και το βράδυ της Τετάρτης. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Από νωρίς, έξω από την Τεχνόπολη είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος. Και μιας και στην Ελλάδα δεν έχουμε μεγάλη punk rock σκηνή (στα αμερικάνικα τουλάχιστον πρότυπα), το μείγμα αποτελούνταν από ένα ετερόκλητο κοινό που ξεκινούσε από το γλυκό κατσαπανκ και έφτανε μέχρι την ευγενή κατηγορία των φασαίων, κάτι που αν με ρωτάτε είναι το ιδανικό για τέτοιες συναυλίες. Μεταλλάδες πάντως δεν είχε πολλούς, αλλά και το εναλλακτικό κοινό των άνω των 45 που συνήθως στηρίζει τέτοια εγχειρήματα, απουσίαζε ηχηρά. Μην φανταστείτε βέβαια πως πήξαμε στους πιτσιρικάδες. Φυσικά υπήρχαν και τέτοιοι, αλλά νομίζω πως η πλειοψηφία του κοινού βρισκόταν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της.

Μέχρι τις 21:15 πάντως πήραμε τις μπύρες μας και στηθήκαμε μπροστά στη σκηνή σε χαλαρή διάθεση, αναμένοντας το σπουδαίο συγκρότημα από την Βαλτιμόρη στην πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα και στην δεύτερη μετά την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου (η πρώτη ήταν στο Primavera στις 7/6). Να πω εδώ πως διάβασα αρκετή γκρίνια από εδώ και από εκεί για την έλλειψη support. Προσωπικά, δεν μου έλειψε. Ίσα-ίσα που μάλλον θα με πίεζε να πρέπει να είμαι εκεί στις 20:00 καθημερινή αλλά, παράλληλα, καταλαβαίνω πως, μιας και το εισιτήριο δεν το λες και φτηνό, όλοι θα θέλανε η εμπειρία να κρατήσει λίγο παραπάνω. Από την άλλη βέβαια, αν με ρωτάτε, τα εγχώρια σχήματα που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την παρουσία τους εκεί είναι ελάχιστα και, πολλά από αυτά, δεν παίζουν καν σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Όπως και να έχει, με τον ήλιο να έχει εξαφανιστεί και την πανσέληνο να φέγγει πάνω από τα κεφάλια μας, οι πρώτες νότες του "Never Enough" σκόρπισαν ευτυχία στο κοινό, καθώς το συγκρότημα εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή. Με έντονα χρώματα στα φώτα, punk διάθεση, και τον κόσμο να τραγουδάει κάθε λέξη του τραγουδιού, όλα έδειξαν γρήγορα πως αυτό που θα ζούσαμε θα αποτελούσε ένα μείγμα έντονης εκτόνωσης και συναισθηματικού δεσίματος μιας κοινότητας έτοιμης να ακολουθήσει το ηχητικό και στιχουργικό μήνυμα των Αμερικανών.

Αλλά, καλώς ή κακώς, από τις πρώτες νότες έγιναν σαφή και τα προβλήματα αφού μείναμε να περιμένουμε να ακούσουμε δυνατά την κιθάρα να μας παρασέρνει αφού ο ήχος ήταν ιδιαίτερα χαμηλός σε βαθμό που μπορούσες να μιλάς άνετα με τον διπλανό σου, χωρίς να ανεβάζεις ούτε στο ελάχιστο τον τόνο της φωνής σου. Με το "T.L.C." να ακολουθεί τσιτωμένα και το "Endless" να μας θυμίζει γιατί το "Glow On" αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της δεκαετίας, πλέον είχε γίνει σαφές πως αν είναι να απολαύσουμε την συναυλία μάλλον πρέπει να πάμε μπροστά. Και μιας και, όπως είπαμε, ο κόσμος δεν ήταν πολύς, το να βρεθούμε στο κάγκελο ήταν κάτι σχετικά εύκολο. Από εδώ και πέρα λοιπόν, μιλάμε για άλλη συναυλία. Καταρχάς μπροστά, αν και ελαφρώς μπουκωμένος ανά φάσεις, ο ήχος ήταν μια χαρά με αποτέλεσμα το σχετικά άνευρο ξεκίνημα να δώσει τη θέση του σε ένα μεγαλειώδες πανηγύρι. Και όταν λέω άνευρο εννοώ για μένα, καθώς το συγκρότημα στη μιάμιση περίπου ώρα που έμεινε στη σκηνή δεν σταμάτησε να χορεύει, να χοροπηδά ψηλά (αλήθεια πως στο διάολο το κάνει αυτό ο Yates), και να βγάζει προς τα έξω μια εκπληκτική ενέργεια που ξεχείλιζε ειλικρίνεια και hardcore ήθος από τα παλιά.

Καθώς το "Light Design", στο συναυλιακό του ντεμπούτο, μας επανάφερε δυναμικά στο 2025, ήταν αδύνατο να μην εντυπωσιαστώ από το γεγονός ότι, κάθε κομμάτι ενός δίσκου που έχει μόλις 5 μέρες που κυκλοφόρησε, γινόταν αποδεκτό με ενθουσιασμό και τραγουδιόταν με πάθος από τον κόσμο. Δηλαδή, δεν μπορώ να κρίνω πως το βίωσε ο καθένας, αλλά για μένα όλο αυτό αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη συναυλιακή εμπειρία που πραγματικά με συγκίνησε, ειδικά αν πάρει κανείς ως δεδομένο πως, πολύ συχνά, τα νέα τραγούδια φτασμένων σχημάτων είναι μια καλή ευκαιρία για τουαλέτα ή τσιγάρο. Όχι όμως χθες το βράδυ αφού ό,τι και να έπαιζαν οι Turnstile, από κάτω (τουλάχιστον μπροστά) σκορπούσε πανικό. Βέβαια, έχοντας δει πολλά live video τους πιθανά και να περίμενα περισσότερο stage-diving αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν βοηθούσε και η σκηνή.

Όπως και να έχει, καθώς οι Turnstile μας ταξίδεψαν πίσω στο πιο "σκληρό" παρελθόν τους με το "Come Back for More" να γίνεται ένα με το "Fazed Out" και το "Keep It Moving" να ακολουθεί, από κάτω στήθηκε ένας μικρός πόλεμος με κάποιους θεατές να το παρακάνουν ελαφρώς με το πως αντιλαμβάνονται την ευγενή τέχνη του moshing, αλλά, σε γενικές γραμμές, το κλίμα να είναι καλό και αγαπησιάρικο παρά τα κλωτσομπουνίδια που τρώγαμε και ρίχναμε. Επίσης εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που το συγκρότημα έχει στήσει το set του, με τα έντονα και γρήγορα κομμάτια να δίνουν τη θέση τους σε πιο midtempo καταστάσεις, δίνοντας χώρο να αναπνεύσουμε, κάτι που χρειαζόταν αφού στις πρώτες σειρές η θερμοκρασία είχε χτυπήσει κόκκινο. Έτσι αφού πήραμε μια μικρή ανάσα με το "Fly Again", o Brendan Yates μας μίλησε για το πόσο χαίρονται που επισκέπτονται την Ελλάδα και, στη συνέχεια, μας κέρασε μια υπέροχη εκτέλεση του "I Care" που, στο φινάλε της, έδεσε άψογα με το "Dull".

Από εκεί και πέρα, εγώ έχασα λίγο επαφή, αφού αφέθηκα στη μουσική των Turnstile και το punk γλέντι που είχε στηθεί με το "Real Thing" (ήθελα πολύ κι ένα "Big Smile" στα καπάκια αλλά δεν πειράζει) να με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας εδώ απόψε, το "Underwater Boi" να οδηγεί τη φωνή μου σε κλείσιμο, και τα "Holiday", "Alien Love Call", και "Looking Out For Me" να δημιουργούν ένα μεγαλειώδες φινάλε. Κι ενώ ακόμη συγκεντρώναμε τις δυνάμεις μας, οι πρώτες νότες του "Mystery" σκόρπισαν ενθουσιασμό αναδεικνύοντας το κομμάτι στην καλύτερη νομίζω στιγμή της συναυλίας με το "Blackout", στη συνέχεια, να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Πιστοί στην ισορροπία του set τους, συνέχισαν με το "Seeing Stars", δίνοντας μας την ευκαιρία να τους παρατηρήσουμε και λίγο καλύτερα πάνω στη σκηνή χωρίς τον φόβο να βρεθούμε με ένα παπούτσι στο κούτελο, ενώ το "Birds", με τον κόσμο να το παραφράζει σε Free Palestine και να το τραγουδά δυνατά, έκλεισε πανηγυρικά την εμφάνισή ενός τεράστιου γκρουπ.

Δεν ξέρω πόσο αντιληπτό είναι (αν με ρωτάτε μάλλον πολύ αλλά ποτέ δεν ξέρεις) όμως χθες το βράδυ είδαμε στα 3 μέτρα από εμάς το μεγαλύτερο hardcore συγκρότημα του πλανήτη που μόλις (κι εννοούμε μόλις) κυκλοφόρησε ένα από τα άλμπουμ που θα αναδειχθούν από πολλούς στα καλύτερα της χρονιάς, ενώ, δεν είναι απίθανό, με το hype που κουβαλάνε, να τσιμπήσουν και μερικά Grammy και, σύντομα, οι σκηνές που θα παίζουν να είναι τόσο μεγάλες που θα χρειάζεσαι κιάλια για να τους βλέπεις. Και αυτό είναι ένα τεράστιο προνόμιο ασχέτως των ηχητικών, χωροταξικών, και οργανωτικών προβλημάτων που μπορεί κανείς να εντοπίσει.

Εγώ κρατάω το ότι είδα τους Turnstile να δίνουν το 100% τους σε μια εμφάνιση που βιώσαμε στο πετσί μας, ότι η σκηνική τους παρουσία ήταν εκπληκτική με κάθε έννοια, και ότι έφυγα από εκεί πραγματικά χαρούμενος και συγκλονισμένος. Για χιλιάδες λόγους, θεωρώ την χθεσινή συναυλία ιστορική. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να κάνουμε προβλέψεις. Οι Turnstile είναι ήδη τεράστιοι. Ίσως στην Ελλάδα όχι τόσο όσο τους αρμόζει, αλλά, εκτός φοβερού απροόπτου, θα φτάσουμε κι εκεί. Μακάρι να υπάρξει επόμενη φορά υπό ακόμη καλύτερες συνθήκες και μακάρι αυτό που ζήσαμε χθες, να το ζήσουν κι άλλοι. Το καλοκαίρι των Turnstile ξεκίνησε πανηγυρικά και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για αυτό!