The Underground Youth, Echo Train @ Fuzz Club, 20/05/16

Υπάρχουν συγκεκριμένα «μεγάλα» ονόματα που φτύνουμε στον κόρφο μας κάθε φορά που ακούμε ότι ξαναέρχονται στην Ελλάδα για συναυλίες αλλά αν κοιτάξουμε και στις μικρότερες σκηνές δεν είναι και λίγα αυτά που δεν τα πιάνει το μάτι σου αλλά έχουν γίνει τακτικοί θαμώνες. Κανένα πρόβλημα φυσικά, πόσο μάλλον για περιπτώσεις όπως οι Underground Youth που και δισκογραφούν τακτικά και τον ήχο τους εξελίσσουν και έχουν μία ξεκάθαρη ανοδική εμπορική πορεία στη χώρα μας, όπως αποδεικνύει η μετάβασή τους στα συναυλιακά clubs, από το μικρό Six D.O.G.S. της πρώτης εμφάνισης μέχρι το Fuzz της φετινής, με δύο στάσεις στο An ενδιάμεσα.

Με την είσοδό μου στον χώρο, αργοπορημένος λόγω ενός ανεξήγητου (;) κλεισίματος της Ομόνοιας, δύο πράγματα ήταν φανερά. Το ένα ήταν ότι καλώς επελέγη το Fuzz για τη νέα εμφάνιση των Βρετανών. Ο κόσμος απείχε πολύ από το να γεμίσει το χώρο, αλλά από την άλλη θα δημιουργούσε πιθανότατα ασφυκτικές καταστάσεις στο An. Για το Six D.O.G.S., βέβαια, ούτε συζήτηση. Το δεύτερο ήταν ότι οι Echo Train εκτελούσαν το τελευταίο τραγούδι τους ως ένα οργασμικό κρεσέντο που συναυλιακά φαίνεται να αντλεί περισσότερο από την '60s ψυχεδέλεια της Δυτικής Ακτής απ' ό,τι οι στούντιο ηχογραφήσεις υπονοούν. Όσο μπόρεσα να δω, ήταν απολύτως ικανοποιητικό κι ας ήμουν «κρύος» ακόμα για να νιώσω την κορύφωση της εμφάνισής τους. Το απλόχερο χειροκρότημα του κοινού, πάντως, τα γεμάτα χαμόγελα των μουσικών και η υπόκλιση στο τέλος δείχνουν ότι πρέπει να πήγε για όλους καλά.

Το ζητούμενο για μένα σε αυτήν την εμφάνιση των Underground Youth, έχοντας από τη μία χάσει την προηγούμενή τους, αλλά κυρίως έχοντας ακούσει κάποιες αρκετά έντονες goth κατευθύνσεις στο περσινό "Haunted", ήταν με τι ήχο θα εμφανιστούν αυτήν τη φορά. Στο μυαλό μου (και ίσως μόνο εκεί) δικαιώθηκα.

Έχουν αφήσει ως υποσημείωση τα ξεκάθαρα '60s στοιχεία των πρώτων δίσκων τους για μία κυρίαρχη πλέον 80ίλα που τους θέλει περισσότερο ως gothic και shoegaze ανανεωτές από οτιδήποτε άλλο. (Και) αυτό δουλεύει πολύ καλά συναυλιακά και έχουν προσαρμόσει επίσης τα παλιότερα τραγούδια τους στον ανάλογο ήχο αλλά, γούστα είναι αυτά και μη με παρεξηγείτε, η σκοτεινή αθωότητα αγαπημένων τραγουδιών όπως το "Morning Sun" έχει μείνει σκέτο σκοτεινή και καθόλου αθώα και σαν κάτι να μου λείπει ρε γαμώτο.

Η επιλογή των τραγουδιών είναι μάλλον συντηρητική, αφού μέσα στα χρόνια το setlist τους φαίνεται να κρατάει πολλές σταθερές. Ακόμα και τα ίδια τρυκ, τρόπον τινά, χρησιμοποιούνται αφού πάλι στο "Rules Of Attraction" το συγκρότημα αρχικά και μόνος ο Greg στη συνέχεια παίζει ανάμεσα στο κοινό, αν και η γεμάτη ξηρό πάγο ατμόσφαιρα του χώρου και οι, λόγω αυτού, σκιώδεις φιγούρες των μουσικών στη σκηνή μας έδωσαν μία οπτικοακουστική εμπειρία που ανάλογή της δεν είχαμε ξαναζήσει.

Το αναμενόμενο πλέον σύντομο της εμφάνισής τους και τα δύο τραγούδια του encore επιβεβαίωσαν ότι όσο κι αν αλλάζουν, κάποια στοιχεία του χαρακτήρα των Underground Youth μένουν σταθερά.

Εν τέλει, πρόσθεσαν άλλη μία καλή εμφάνιση και επιβεβαίωσαν το πόσο συναυλιακό συγκρότημα είναι. Έχουν προσθαφαιρέσει αρκετά στοιχεία ώστε όταν κάποιος τους ξαναβλέπει να μη νιώθει επανάληψη και βαρεμάρα, αλλά δε βιάζονται και να μεταλλαχθούν, οπότε η βάση τους είναι ασφαλής για καιρό ακόμα. Τα υπόλοιπα είναι φυσικά θέμα προτιμήσεων.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου / stagefotos.com