Melvins, Vodka Juniors, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs @ Τεχνόπολη, 03/07/23

Μέσα στον κυριολεκτικό ορυμαγδό συναυλιών αυτής της περιόδου, μας επισκέφθηκαν και οι σπουδαίοι Melvins για να γιορτάσουμε μαζί τα σαράντα τους χρόνια ως συγκρότημα. Ευτυχώς η Τεχνόπολη εξασφάλιζε ότι αυτή τη φορά θα τους βλέπαμε επιτέλους σε έναν σοβαρό χώρο και ότι στο συγκεκριμένο θέμα θα σβήναμε τις μνήμες του παλιού διημέρου στο Ροντέο. Οι υπόλοιπες απαντήσεις θα δινόντουσαν στο χορτάρι στη σκηνή, αφού πρώτα όμως βλέπαμε τους Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs ή εν συντομία Pigs x7 και τους δικούς μας, αρκετά δημοφιλείς, Vodka Juniors.

Η επτασύλλαβη πεντάδα από το Newcastle ήταν αυτή που γέμισε πρώτη με την ενέργειά της από άκρη σε άκρη την όμορφη Τεχνόπολη. Ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής ήταν ο αεικίνητος τραγουδιστής Matt Baty, ο οποίος όργωσε ξυπόλυτος κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό εκατοστό αφήνοντας παντού λίγο από τον τίμιο ιδρώτα του. Το 4-1 δίχαλο του μπασίστα επιβεβαίωσε την καλοκαιρινή τους στιλιστική διάθεση, αλλά ο ογκωδέστατος, απολαυστικός ήχος τους ήρθε σε αντίθεση με την όψη τους και μας έφερε ντουμάνια και σκόνες στ’ αυτιά.

Το μισό τους setlist ήταν από τον φετινό τους δίσκο "Land Of Sleeper", πράγμα προφανώς απολύτως λογικό. Το "Ultimate Hammer" ξεχώρισε αναπόφευκτα μέσα από εκεί, αλλά και το "Terror’s Pillow" δεν πήγε πολύ πίσω. Σήμα κατατεθέν των Pigs x7 εκτός από τον πολύ ωραίο ήχο, ήταν η ενέργειά που έβγαζαν και που μετέδιδαν. Δεν μπορούσες να τους βλέπεις και να τους ακούς χωρίς να χτυπιέσαι και να ακολουθείς. Το κλείσιμο μιας μεστής εμφάνισης έγινε με ένα δίδυμο από το ντεμπούτο "King Of Cowards" και μας υπενθύμισε ότι μπορεί τα γουρουνάκια μας να κυλιούνται ακόμα στη λάσπη, αλλά όταν γεννήθηκαν κυλιόντουσαν σε λίγο πιο παχιά λάσπη. Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε ότι τους περιμένουμε άμεσα σε δική τους συναυλία.

Μετά την καταιγιστική εμφάνιση των Pigs x7, ήταν οι Vodka Juniors αυτοί που κατέλαβαν τη σκηνή. Η αθηναϊκή τετράδα έχει το δικό της, πολύ αφοσιωμένο κοινό, που την ακολουθεί πιστά όπου και να εμφανίζεται – τα sold out της σε χώρους όπως το Gagarin 205 είναι επαναλαμβανόμενα. Αφού λοιπόν έλαβε χώρα η απαραίτητη μετακίνηση πληθυσμού, οι μελωδικοί πάνκηδες χώρεσαν μέσα σε μια ώρα και λίγο σχεδόν είκοσι κομμάτια και ευχαρίστησαν με αυτόν τον τρόπο όσους περισσότερο χτυπήθηκαν παρά στάθηκαν μπροστά από τη σκηνή για να τους παρακολουθήσουν.

Το δικό τους setlist βασίστηκε κυρίως στους δύο τελευταίους τους δίσκους "Clubriot" και "Warrior Anthems", με μερικά κρίσιμα όμως σφηνάκια από παλιότερες εποχές. Έτσι, δίπλα στα "Fighting Giants" και "Battle Of Athens", απολαύσαμε και το "You Won’t Make a Soldier Out of Me" από το προ εικοσαετίας EP "...All Them Clowns". Δίπλα στα "Gold Cage Freedom" (κορυφαίος τίτλος!) και "Last Chance", κόλλησε και το σαρωτικό "Rollercoaster", αποδεικνύοντας πόσο σταθερή αξία είναι αυτό το συγκρότημα ανά τα χρόνια.

Ακούγοντας τα κομμάτια των Vodka Juniors, μπορούσε κάποιος να νιώσει και την εξέλιξή τους ως συγκρότημα. Με τα χρόνια έχει επέλθει μια «ωρίμανση» στον ήχο τους, η οποία επίτηδες τοποθετείται σε εισαγωγικά για να μην παρεξηγηθεί σε καμία περίπτωση ως αρνητικός όρος. Η μπάντα στην πορεία της έχει γίνει λίγο πιο μελωδική, αλλά πάντοτε παραμένει σε θέσει να ωθήσει τον κόσμο από κάτω σε ένα γιγάντιο circle pit, με τους πάντες να χτυπιούνται και να χορεύουν δίχως αύριο. Και τους χαιρόμαστε γι’ αυτό.

Ανυποψίαστοι από το χαλαρό intro του "Take On Me" των A-ha που ακουγόταν από τα ηχεία όταν το τρίο κατέλαβε τη σκηνή, προσήλθαμε για να φάμε το κυρίως πιάτο της ημέρας. Και το φάγαμε από το πρώτο δευτερόλεπτο ακριβώς στη μάπα μας, μιας και οι πολυγραφότατοι Melvins μας πήραν και μας σήκωσαν ήδη από τη λυσσασμένη αρχή με το "Snake Appeal". Η συνέχεια με τα κλασσικά "Zodiac" και "Copache" από την πολυεθνική τους περίοδο απλώς επιβεβαίωσε ότι θα περνούσαμε ένα δύσκολο βράδυ, όντας μαριονέτες στα χέρια επιδέξιων παικτών που θα μας έκαναν ό,τι ήθελαν.

Μια ελαφρώς (είμαι ευγενικός) διεστραμμένη διασκευή σε Beatles μας πήρε από το χεράκι και μας σύστησε και την πιο νέα τους εποχή με τα φρεσκότατα (μόλις περσινά) "Hammering" και "Never Say You’re Sorry", αλλά και με το "Evil New War God" από το "The Bride Screamed Murder". Οι ενισχυτές ξερνούσαν ασύστολα τα riffs των Buzzo και Steven Shane McDonald και μας έκαναν να θέλουμε να χτυπηθούμε με όλη μας την ψυχή. Η δυσπεψία των riffs βέβαια προσθέτει μια περιπέτεια στον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να συντονιστεί μαζί τους, αλλά τελικά ο τρόπος αυτός πάντα βρίσκεται.

Το δεύτερο μισό είχε κυρίως κομματάρες από τους πιο εμβληματικούς και συμβατικούς, όσο κάτι τέτοιο μπορεί να ειπωθεί, δίσκους τους, δηλαδή το "Houdini", το "Stoner Witch" και το "Bullhead". Έτσι, λιώσαμε στο "Your Blessened", χτυπηθήκαμε στο "Honey Bucket", τρομάξαμε στο πολεμικό "Revolve", απολαύσαμε οργανωμένη φασαρία στο επικό "Night Goat". Το "Boris" ήταν ένας δεκάλεπτος αποχαιρετισμός, στο τέλος του οποίου ο Buzzo, η κιθάρα του και η κάπα του (μα καλά, πώς αντέχει;) έμειναν μόνοι στη σκηνή. Ο τεράστιος Dale Crover είχε αφήσει τα ταλαιπωρημένα τύμπανά του κάνοντας το φανταστικό παίξιμό του να φαίνεται σαν κάποιος από εμάς να βάζει ένα ποτήρι νερό για να πιει.

Ο Buzzo, ο Dale και ο πάρα πολύ ταιριαστός μπασίστας Steven Shane McDonald έδωσαν μια τρομερή συναυλία, που το μόνο παράπονο που μπορεί να άφησε σε κάποιον ήταν η διάρκειά της. Σε μια επετειακή περιοδεία, περιμένεις να δεις ένα συγκρότημα να παίζει περισσότερο από τα περίπου 75 λεπτά που μας έδωσαν οι Melvins. Από την άλλη, τελικά η διάρκεια δεν είχε σημασία αφού όλοι φύγαμε από την Τεχνόπολη χαμογελαστοί και πολύ «γεμάτοι».

Η αγαπημένη σύνθεση των Melvins για τον ίδιο τον King Buzzo - δικά του τα λόγια - ήρθε και δίδαξε τι σημαίνει sludge, τι σημαίνει Τέχνη, τι σημαίνει σκηνική παρουσία. Ο ήχος τους, απίθανος. Μπάσο και κιθάρα riff-αραν ατελείωτα, τα drums ήταν σεμιναριακά. Οι μορφές τους, τυπώνονται στο μυαλό ανεξίτηλα. Τα riffs τους μπορεί να είναι δύσκολα και όχι πάντα άμεσα, όμως σου προκαλούν τρομερό και αμείωτο ενδιαφέρον. Με μια κουβέντα, οι Melvins είναι μια μπάντα συναρπαστική, κι αυτό μας το υπενθύμισαν με έμφαση. Άρχοντες, έδωσαν πάλι λαϊβάρα, απλώς αυτή τη φορά σε σωστό χώρο.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά