The Last Shadow Puppets

Το πανούργο μυαλό του marketing δεν άργησε να γραπώσει το προϊόν "Alex Turner - Miles Kane" και να στήσει το παιχνίδι με τέτοιον τρόπο, ώστε να προβάλλεται από παντού το «χρυσό» coolness της ύπαρξής του. Αποτίναξε το βρετανικό φλωρέ από πάνω του, επανέφερε το γλειμμένο μαλλί, φανέλα + καδένα και αποφάσισε να το λανσάρει σαν το καινούριο sexy, που αν συνδυαστεί με δερμάτινο jacket γίνεται και badass. Κι ενώ η αισθητική του '50s rock 'n' roll έχει ξεπεραστεί και η φανέλα τους δεν έχει ίχνος ιδρώτα εργατικής τάξης, το hype-ικό κλαρινογαμπρέ της υπόθεσης πείθει τόσο πολύ για επίκαιρη retro-μανία, που εκτοπίζει μπάντες με 27χρονη καριέρα στις μικρές σκηνές της κάθε Μαλακάσας.

Η μαεστρία της επιστήμης αυτής, όμως, δεν φαίνεται στο ότι τοποθέτησε την εμφάνιση των δύο αγοριών στο επίκεντρο επειδή πουλάει, αλλά στο ότι έχει εκπαιδεύσει το κοινό τους τόσο καλά, ώστε όχι μόνο να παραβλέπει την επιχειρηματική τεχνική, αλλά να εστιάζει στη μουσική τους και να ανυπομονεί για εκείνη. Σαν φυτεμένοι σπόροι, οι αυτοδημιούργητες -και ίσως βεβιασμένες- προσδοκίες μεγαλώνουν για το comeback μιας μπάντας που συστήθηκε, ευθέως, σε μια εποχή υποτίμησης και τώρα μας προειδοποιεί μειδιώντας για τα αποτελέσματα των όσων περιμένουμε.

Το πρώτο, αναμενόμενο απ' το 2008, δείγμα των TLSP κυκλοφόρησε με clip εφάμιλλου ύφους των δύο teaser trailers που είχαν προηγηθεί και σίγουρα δεν ήταν όσα περιμέναμε. Το single "Bad Habits", του οποίου η αρχική εκδοχή έφτανε τα σαράντα λεπτά, είναι το πιο μονότονο κομμάτι τους αλλά και το πιο αδύναμο του άλμπουμ. Ακόμα και αν στη μίξη των υπολοίπων βελτιώνεται, το συγχωροχάρτι τελικά το παίρνει χάρη στην επιθετικά έντονη μπασογραμμή του και στην groove-άτη ακατέργαστη σπιρτάδα του, χαρακτηριστικά που το κάνουν εν δυνάμει «λουπάτο» live-εκρηκτικό. Τον ηχητικό αποπροσανατολισμό έσπευσαν να μετριάσουν τα έγχορδα του πολυτάλαντου Owen Pallet και της ορχήστρας του στο ομώνυμο "Everything You 've Come To Expect", το οποίο αποπνέει ρομαντικό καλιφορνέζικο αεράκι.

Από το εξώφυλλο ήδη, απεικονιζόμενη να λικνίζεται η Tina Turner, προδίδεται η ηχητική κατεύθυνση του άλμπουμ προς μία υπόγεια χορευτική διάθεση. Οι ετεροχρονισμένοι ήρωες της brit pop αντάλλαξαν τα spaggeti western στοιχεία του ντεμπούτου με κινηματογραφική αναποφασιστικότητα ανάμεσα σε baroque και chamber pop. Η Morricone-ική αισθητική που έντυνε τις ενορχηστρώσεις του "The Age Of Understatement" έχει αντικατασταθεί πια από μία northern soul αύρα, πασπαλισμένη με retro χρυσόσκονη, η οποία γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στο τρίπτυχο "Miracle Aligner", "Dracula Teeth" και "The Element Of Surprise".

Η διαφοροποίηση, όμως, πραγματοποιήθηκε αρκετά απλοϊκά με αποτέλεσμα να θυμίζει έντονα το AM. Η ζυγαριά, αναμενόμενα, έχει πέσει στο μέρος του Turner για να φέρει εις πέρας το έργο, μιας και οι solo δουλειές του Kane αρκούν για αποδείξεις ξηρού εδάφους έμπνευσης. Ο ίδιος, μπορεί να παραμένει πιστός στον ρόλο του σαγηνευτικού crooner και να παίρνει τα ηνία της ερμηνείας στο εναρκτήριο "Aviation" αποφασισμένος να μας εισάγει στον κόσμο του sing-along, αλλά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε του άλμπουμ τόσο φαίνεται πως τις πρωτοβουλίες άρχισε να τις παίρνει αποκλειστικά ο Turner. Συγκεκριμένα, τα τέσσερα τελευταία κομμάτια ηχούν ως b-sides νεώτερου υλικού των Arctic Monkeys, παρά σαν συνθέσεις με υπογραφή ολοκληρωμένης μπάντας.

Αυτή, βέβαια, η εγωμανία του Turner να ρίχνει τους προβολείς πάνω του και τα μικρόφωνα κάτω, προέρχεται άραγε από την πληθωρική προσωπικότητά του ή προσαρμόζεται κάθε φορά σε φόρμες προκλητικών marketing-ίστικων στρατηγικών; Όπως και να χει, το brand TLSP συνεχίζει να πουλάει, ο άνισος αλλά καθόλα αξιοπρεπής δεύτερος δίσκος κολλάει όλο και περισσότερο σε μυαλό και ραδιόφωνα, ενώ η έκπληξη της πιο παθιασμένης και τρυφερής performance του Turner που έχουμε δει στο "Sweet Dreams, TN", ίσως να είναι οιωνός μετέπειτα κατεύθυνσης ή ίσως πάλι, ακριβώς αυτό που δεν περιμέναμε...