Nothing

Είναι μισό σκαλάκι πιο κάτω από την προηγούμενη τους δουλειά, "Guilty Of Everything". Εγώ, πριν δύο χρόνια, είχα αγαπήσει τον δίσκο τους αρκετά. Δεν μπήκε ποτέ στα αγαπημένα μου, άλλα μου προσέφερε σχεδόν όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει το shoegaze και η dream pop. Είχε γράψει ο Νίκος τότε, ότι η μονοτονία και το αμετάβλητο ύφος των φωνητικών κουράζουν και δημιουργούν μια αίσθηση επαναληψιμότητας. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Μπορεί και σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι τότε. Αλλά μην ξεχνάμε ότι οι φίλοι του είδους αυτό είναι που ζητάνε. Όλος ο κόσμος αυτής της μουσικής στήθηκε στη μονοτονία και στην έλλειψη έντασης και διαφορετικότητας.

Όπως και να το κάνουμε, αν είσαι υποψιασμένος, θα βάλεις να ακούσεις έναν shoegaze δίσκο για να πνιγείς στη μονοτονία και τη μαυρίλα που σου προσφέρει. Φέτος, όμως, ξεχάσαν εντελώς τον θόρυβο και τη μικρή βρωμιά που ξεχώριζες στις κιθάρες στο ντεμπούτο τους. Άφησαν πίσω μερικές εντάσεις και κάτι μικρά μεν, αλλά εκρηκτικά ξεσπάσματα. Στον φρέσκο δίσκο τους, είναι ακόμα πιο ήρεμοι, ακόμα πιο ατμοσφαιρικοί και άκρως μελαγχολικοί. Οι υποσχέσεις που είχαν δώσει πριν δύο χρόνια, λοιπόν, δεν επαληθεύτηκαν. Δεν κατάφεραν το κάτι παραπάνω. Έθαψαν οτιδήποτε noise, είχε ο ήχος τους και το προσάρμοσαν σε ένα πιο εναλλακτικό rock, που κατά τη γνώμη μου τους κάνει να ακούγονται πιο άχαροι και αδιάφοροι.

To "Vetrigo Flowers" είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι και ξεχωρίζει μεταξύ όλων. Μελωδικό, έξυπνο και αρκετά συναισθηματικό. Από εκεί και πέρα, το "Curse Of The Sun" κατέχει αυτήν τη βρωμιά που λείπει από τα υπόλοιπα. Έχει ένα κιθαριστικό background που πραγματικά ταιριάζει τόσο πολύ σε αυτήν την μπάντα. Μακάρι να ήταν κι άλλα κομμάτια τους με αυτό το ύφος. Τέλος, το "Our Plague" δημιουργεί μια απόλυτα ονειρική αίσθηση και παρουσιάζει μια πολλή εύκολη συνθετική ιδέα, αλλά είναι τόσο εύπεπτο, μα συνάμα τόσο σκοτεινό και γλυκό που σε κερδίζει. Αυτά. Λίγα είναι τρία καλά κομμάτια. Όχι, τα υπόλοιπα δεν είναι για πέταμα, απλά τους λείπει για το θορυβώδες shoegaze που αρμόζει στο συγκρότημα, τα στοιχεία που θα τα κάνουν ξεχωριστά. Μονοτονία και απουσία θορύβου. Είναι κάπως ίδια και δεν έχουν τίποτα καλύτερο να δώσουν. Είναι κακά; Όχι, ξαναλέω δεν είναι. Αλλά είχα άλλες προσδοκίες από τους μουσικούς από τη Φιλαδέλφεια (της Αμερικής) και δεν κατάφεραν να με ικανοποιήσουν.

Είναι ένα όμορφο, ανεξάρτητο, γλυκό και εν μέρει μονότονο rock. Θυμίζει σε πολλά σημεία τον ορισμό του είδους, αλλά σε άλλα τόσα το χάνει και πλησιάζει πιο pop μουσικές. Αυτός ο δίσκος δεν θα κερδίσει τους ίδιους οπαδούς με αυτούς που κέρδισε η πρώτη τους δουλειά.