Rockwave Festival (Lana Del Rey, Allah-Las, Iratus, Daphne And The Fuzz, The Cave Children) @ TerraVibe, 19/07/16

Η δεύτερη Rockwave ημέρα έδωσε βήμα σε τρεις εγχώριες παρουσίες, The Cave Children, Daphne And The Fuzz και τον rapper Iratus, λίγο πριν την σκυτάλη πάρουν οι Allah-Las και Lana Del Rey. Η ατμόσφαιρα γέμισε με ένα πιο childish mood και, ίσως, ένα πιο girly-oriented attitude και μας «βύθισε» σ’ ένα ταξίδι, τότε που η απαστράπτουσα αίγλη των μουσικών ινδαλμάτων του παρελθόντος καθήλωνε πολυπληθή ακροατήρια. Αν και η προσέλευση του κόσμου περιορίστηκε -εν σχέσει με εκείνη της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ- εν τούτοις, ο υπαίθριος χώρος του TerraVibe πλημμύρισε με την εφηβική ζέση, που ακτινοβολούσε αγωνίες, επιθυμίες, όνειρα. Οι νεαροί fans πήραν θέσεις, από νωρίς, μπροστά στη σκηνή, κρατώντας ανοιχτές ομπρέλες, για να προστατευθούν από τον ήλιο, αναμένοντας το main act της βραδιάς. Αξίζει να σημειωθεί πως στην έξοδο του χώρου, πολλοί γονείς περίμεναν, μετά το τέλος της συναυλίας, να παραλάβουν τα παιδιά τους! Ας περιηγηθούμε, λοιπόν, στο κλίμα της χθεσινής νύχτας και στον ήχο των καλλιτεχνών, που μας μετέδιδαν τη μουσική τους για περισσότερες από εξίμισι ώρες!

Κ.Κ.

The Cave Children

Η προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο line-up της ημέρας ήταν οι μονίμως αξιόπιστοι στα συναυλιακά δρώμενα Cave Children. Χωρίς να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο υλικό τους ή στη διάρκεια ζωής τους, επιλέχθηκαν να έχουν αυτοί τον κάπως άχαρο ρόλο του opening act, με αποτέλεσμα η διαφορά ενέργειας-υποτονικότητας με όσους ακολουθούσαν στο αμάλγαμα αυτό των ειδών, να γίνει καθόλα αισθητή. Ανανεωμένοι απ' το Up Festival της Αμοργού και με τον αέρα της μεγάλης μπάντας που δεν είχαν στους Ought τον Απρίλιο, πειραματίστηκαν τόσο με τη «μεγάλη κυρία» Terra Stage, όσο με το παράταιρο για τα δικά τους δεδομένα κοινό και φυσικά, το "Quasiland".

Με το δίπτυχο των "Antigone" - "I See Death" να χτυπάει κόκκινο στη θέρμη της Tame Impal-ίζουσας neo-psychedelia, ακολούθησαν δύο καινούργια τους κομμάτια τα οποία αναμείχθηκαν και αφομοιώθηκαν στο σύνολο των υπολοίπων, κρατώντας την ισορροπία στη rock ζυγαριά της ψυχεδέλειας και του prog. Το αποκορύφωμα επήλθε με το "Pelorian" που κρατήθηκε για ένα industrial εκρηκτικό φινάλε, απελευθερώνοντας το πνεύμα του μπασίστα Νιτσάκη, όσο τα αεροπηδήματα frontman Βλαχάκου εναρμονίζονταν με τον βαρύ και εθιστικό riff-γδούπο του κομματιού, αφήνοντας τη δεύτερη πιο δυνατή επίγευση μετά την πρωταγωνίστρια, κατ' εμέ.

Τ.Π.

Daphne And The Fuzz

Περίπου ένα τέταρτο μετά τις πέντε και μισή, στο Terra Stage απλώθηκαν οι Daphne And The Fuzz, κουβαλώντας όλη τη φρεσκάδα της νιότης και την ανεμελειά του καλοκαιριού σ’ ένα set σαρανταπέντε λεπτών. Από εκεί επάνω, ακούσαμε συνολικά εννέα από τα δέκα κομμάτια του ομώνυμου δίσκου τους, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2016, ενώ απολαύσαμε μία καλοκουρδισμένη μπάντα, με καλούς μουσικούς, που πλαισιώνουν τη Δάφνη Λάζου (vocals).

Μ’ έναν δυνατό ήλιο να καίει την άπλα του χώρου, ο οποίος «κρύφτηκε» στις πρώτες νότες του "I’ll Shine"!, προκαλώντας χαμόγελα ανακούφισης, η προσέλευση του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική, εν σχέσει με αυτές που έχουμε συνηθίσει στα opening acts. Το εξαιρετικό "Unexistable" ανήκει στα highlights της εμφάνισης του γκρουπ, αφού πολλοί αναφώνησαν και χειροκροτούσαν στο άκουσμά του, όπως και στο υπέροχο "Purple Lightning", που μας «χτύπησε» ωσάν ονειρικός κεραυνός! Στο φινάλε τους, το μακρόσυρτο "Journey To Mars" ήχησε ως αποχαιρετισμός της όμορφης εμφάνισής τους και κάλεσμα για την επόμενή τους, αφού αυτό το ξεχωριστό κουιντέτο, με το groovy vintage pop-rock ηχόχρωμα, που περνά ξυστά από τα blues και την soul αξίζει -με το παραπάνω- την προσοχή μας!

Κ.Κ.

Iratus

Το ερώτημα περί του ονόματος-φαντάσματος της Lisa Mitchell και την πιθανή ακύρωσή της, γρήγορα διαδέχθηκε εκείνο το «τι θέση έχει ο Iratus σ' ένα τέτοιο line-up;». Μετά την αποκαρδιωτική προσέλευση του προπέρσινου Rockwave είναι λογικό κάποιοι να έχουν τις αμφιβολίες τους για το "white boy" και την αμφιλεγόμενη λυρικότητα των στίχων του hip-hop του.

Προς έκπληξή μου παρατήρησα ότι αρκετοί απ' το κοινό, άλλοι με ευκολία και άλλοι πιο διστακτικά, προσπαθούσαν να συμμετάσχουν στον ρυθμό των beat-φορμών του, στο sing along ή στην παρακίνησή του να σηκώσουν τα χέρια και να τον ακολουθήσουν σαν αντίγραφα. Παρ' όλο που η χροιά του σε σημεία ήταν ικανοποιητική, το νόημα, που δεν έβρεχε ούτε αστράγαλο σε βάθος αλλά θύμιζε ανάλυση πολιτικών -και μη- συζητήσεων καφενειακού επιπέδου, των ωμών ριμών και της επανάληψής τους, κούρασε πολύ πιο γρήγορα απ' το αναμενόμενο, με την πλειονότητα του ετερόκλητου, αυτού, κοινού να επιλέγει να ξανακαθίσει στο ξερό γρασίδι, προκειμένου να κρατήσει τις δυνάμεις του για την headliner ιέρεια της pop.

Τ.Π.

Allah-Las

Την ώρα του ηλιοβασιλέματος εμφανίστηκαν οι σύγχρονοι εκπρόσωποι του garage/surf της Δυτικής Ακτής, στεμμένοι απ' τη χώρα μας με τίτλο συνώνυμο της sold-out συναυλίας. Το κοινό παρέμεινε άψυχο κατά τη διάρκεια του set τους, απέχοντας κατά πολύ απ' το τελευταίο τους live στο Fuzz και δεν φάνηκε να ταρακουνιέται ούτε απ' τις επιτυχίες τις μπάντας -με εξαίρεση το "Tell Me" που κάηκε πολύ νωρίς και το "Catamaran" του επιλόγου- , ούτε απ' τα καινούρια κομμάτια του επερχόμενού τους δίσκου "Calico Review", που κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη.

Η ομοιότητα των κομματιών τους ήταν πολύ μεγάλη για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο, αποκαλύπτοντας ότι έξω απ' τα νερά των μυημένων τους, η έλλειψη κραυγαλέου ταλέντου ή δημιουργικών συνθέσεων κρύβεται πολύ πιο δύσκολα πίσω απ' το τόσο ποθητό hype της '60s retro αισθητικής. Ως αποτέλεσμα, τα πηγαδάκια αυξάνονταν όσο η μεγάλη σκηνή τους έπνιγε σταδιακά και κανένας απ' τους από κάτω δεν βοηθούσε.

Τ.Π.

Lana Del Rey

Η σκηνή ετοιμάστηκε. Ένα πλούσιο lambrequin έντυσε το background. Οι παραφουσκωμένες με αέρα τεράστιες μπάλες γυρνούσαν στα χέρια του κόσμου, που από νωρίς είχε λάβει θέσεις για να παρακολουθήσει την πολυαναμενόμενη εμφάνιση της Lana Del Rey, η οποία επέστρεψε στον «τόπο του εγκλήματος», για να «αποτελειώσει» όσους δύσπιστους είχαν απομείνει. Μόλις οι μουσικοί εμφανίστηκαν, λίγο μετά τις δέκα το βράδυ, οι έφηβοι fans, με λουλουδένια στεφάνια στα μαλλιά, κυριολεκτικά παραληρούσαν. Η ίδια, μ’ ένα σιελ, μικροσκοπικό, δαντελένιο φόρεμα, μ’ αυτό το ρετρό πιο κοριτσίστικο -πια- στυλ, πήρε το μικρόφωνο και αναφώνησε "this is so amazing"! Και πράγματι ήταν! Μια υποδοχή που δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει σε ανάλογο καλλιτέχνη των ημερών μας. Θα έλεγα εντυπωσιακή.

Με νωχελικές κινήσεις, που -μάλλον- ανήκαν στο πλαίσιο μιας γενικότερης σκηνοθεσίας, πηγαινοερχόταν στο stage, χαϊδεύοντας με την αιθέρια φωνή της για περίπου μιάμιση ώρα, τους ακουστικούς μας δέκτες. Ακόμα πιο λυρική, εν σχέσει με το παρελθόν, υποτονικά υπόκωφη, όπως και ο τελευταίος της δίσκος, λιτή, απέριττη, μελαγχολικά ρομαντική, εύθραυστη, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι σαν ξεκίνησε το "Honeymoon", συγχρωτιζόταν με τις δύο χορεύτριες, που συμμετείχαν στα φωνητικά, οι οποίες μοίρασαν στο κοινό λευκά τριαντάφυλλα, σκορπώντας ρίγη ενθουσιασμού.

Όπως και στο "Ultraviolence", που έκανε την καθιερωμένη της επίσκεψη στο κοινό, φωτογραφήθηκε με πολλούς από την πρώτη σειρά, ενώ βιάστηκε να επιστρέψει πάλι στη σκηνή, καθώς τράβηξαν την τιάρα, που φορούσε στα μαλλιά της, την οποία και πήραν. Ενώ στο "Yayo", την απολαύσαμε μόνη πάνω στη σκηνή, με μια κιθάρα στα χέρια να παίζει, παραδεχομένη ότι ποτέ δεν υπήρξε καλή κιθαρίστρια. Το set έκλεισε με το "Off The Races", με το παρατεταμένο τζαμάρισμα των μουσικών, τις δύο μπαγκέτες και την πένα που πέταξαν προς το κοινό.

Ναι, η Elizabeth Woolridge Grant (a.k.a. Lana Del Rey) έχει μια μαγική φωνή. Ναι, μέσα σε τέσσερα studio album κατάφερε να σχηματίσει γύρω της έναν φανατικό πυρήνα που δείχνει -διαρκώς- να αυξάνει. Ναι, τελικά, αυτό το κορίτσι, μεγαλωμένο στο Lake Placid της Νέας Υόρκης, έχει αυτό το «κάτι», το δυνάμενο να δημιουργήσει «ρεύμα» στη νέα γενιά ακροατών. Σ’ ένα άκρως νεανικό κοινό, που κάποιος τριαντάρης έμοιαζε κάπως μεγάλος, το οποίο τραγουδούσε όλα τα τραγούδια μαζί της, η εμφάνιση αυτή θα μείνει αξέχαστη, αν και από το setlist έλειπαν κομμάτια όπως το "West Coast" και "Salvatore", που αρκετοί περίμεναν ν’ ακούσουν. Το βράδυ της Τρίτης, ο αέρας εδονείτο από αυτήν την παιδική ειλικρίνεια, τον εφηβικό ενθουσιασμό, αλλά και τη λατρεία προς το πρόσωπό της, η οποία διαχέετο προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Εξάλλου, νομίζω πως η ίδια ανήκει σ’ εκείνους τους καλλιτέχνες, των οποίων οι ζωντανές εμφανίσεις παραμένουν το δυνατό τους σημείο. Τελικά, η δεύτερη αυτή μέρα του Rockwave Fest στόχευσε τα «νιάτα», κλείνοντας με τον πιο ελπιδοφόρο τρόπο και αυτόν τον κύκλο!

Κ.Κ.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com, Χάρης Σφακιανάκης