Bloc Party

Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από το υπερεπιτυχημένο ντεπούτο "Silent Alarm", μεσολάβησαν άλλοι τρεις δίσκοι, καυγάδες, φήμες για διάλυση, γκρίνια για την προσύλωση του Kele Okereke στην solo καριέρα του, ένα αδιευκρίνιστης διάρκειας hiatus και η αποχώρηση των Gordon Moakes και Matt Tong, ιδρυτικών μελών της μπάντας. Η αντικατάσταση τους ήρθε σχετικά γρήγορα, οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν μέσα στο 2015 και ο Okereke, που πάντα είχε μία αδυναμία στα ανεξήγητα φαινόμενα και την πνευματικότητα, το πήγε ένα βήμα παραπέρα και έδωσε στη νέα δουλειά τον -ενδιαφέρων μεν, αταίριαστο δε- τίτλο, "Hymns". Και ταραμ ταραμ ταμ: δίσκος Bloc Party εν έτει 2016, με προσανατολισμό «προς την πνευματική μουσική και το ευρύτερο θέμα της πίστης, με electro, soul και blues στοιχεία». Κι αν περιμένετε ένα δεύτερο "(A) Weekend In The City" θα απογοητευτείτε πάραυτα.

Η αλήθεια είναι πως οι Bloc Party ποτέ δεν επαναπαύτηκαν αλλά πάντα εξέλισσαν τον ήχο τους. Ειδικότερα, με το "Intimacy" (2008) -παρά τις χαμηλές πωλήσεις- σημείωσαν μία τομή με την προσθήκη ηλεκτρονικών στοιχείων, καινοτομία που τους εδραίωσε ως ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα των '00s. Το "Hymns" όμως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι προηγούμενο έχουμε ακούσει από τη μπάντα. Αν εξαιρέσουμε την αποχώρηση των δύο βασικών μελών (οι αντικαταστάτες των οποίων φαίνεται να μην έχουν την ελάχιστη δημιουργική συμβολή), δεν βρίσκω κάποιον λόγο που θα μας εμποδίσει να χαρακτηρίσουμε τον δίσκο αυτό σόλο έργο του frontman Kele Okereke. Όλα ξεκινούν από το πρώτο single και εναρκτήριο κομμάτι, "The Love Within": το απόλυτο χάος. Αλλοπρόσαλο synth, στίχοι με αναφορές σε θεϊκές δυνάμεις και ένα αν μη τι άλλο ελκυστικό ρεφρέν, μέσα σε έναν weird παροξυσμό. Σε πρώτη ακρόαση δεν ξενίζει απλά, ακούγεται σχεδόν μετα βίας. Μετά από δύο - τρεις φορές η κατάσταση βελτιώνεται, καταλαβαίνεις πως το synth δεν είναι synth αλλά κιθάρες, εκτιμάς την υπέροχη φωνή του Kele, με λίγα λόγια σώζεται. Είναι βέβαια ένα κομμάτι που θα χορέψεις (εντάξει, μετά την δέκατη φορά μανιωδώς), όχι όμως κάτι που περιμένεις από τους Bloc Party. Αμέσως μετά ακολουθεί το "Only He Can Heal Me", ένα ατμοσφαιρικότατο gospel inspired κομμάτι που μας γυρίζει στην "Intimacy" εποχή και κάπως έτσι κυλά όλος ο δίσκος: πολλά διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια που σαν σύνολο παρουσιάζουν μία αμήχανη ανακολουθία.

Οι Bloc Party ξεχώρισαν για το δυναμικό παίξιμό τους, τον μεστό ήχο και την ενεργητικότητα που αυτός συνεπάγεται. Δυστυχώς στο "Hymns" δεν υπάρχει κανένα από αυτά τα στοιχεία. Οι "Ύμνοι", όπως και οι αντίστοιχοι εκκλησιαστικοί, χαρακτηρίζονται από μινιμαλισμό, ατμοσφαιρικότητα και down-tempo πειραματική διάθεση. Η νέα τους μουσική δεν είναι αυτό που θα σε κάνει να χορέψεις σε πάρτι. Άντε, μερικά κομμάτια ίσως σε κάνουν να κουνηθείς λίγο παραπάνω. Μέχρι εκεί. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που το "Hymns" δεν συγκινεί. Ο δίσκος ήχησε τόσο αδιάφορα στα αυτιά μου κυρίως λόγω των ασύνδετων μεταξύ τους μελωδιών. Από το απίστευτο riff του "So Real" μέχρι την RnB σύνθεση του "Fortress" και το κιθαριστικό "Into The Earth", μόλις λίγα λεπτά διαφορά. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα ευφάνταστο κράμα, αλλά μία αποσπασματική παράθεση όλων αυτών των τάσεων που απασχόλησαν τον Okereke κατά καιρούς, τις οποίες επικαλύπτει με στίχους για ψυχραμένους εραστές, την απώλεια της αθωότητας, τον θρήνο και άλλα παρόμοια αισιόδοξα θέματα υπό ένα πιο πνευματικό πρίσμα.

Αυτός ο δίσκος σηματοδοτεί το τέλος των Bloc Party όπως τους ξέρουμε. Το "Hymns" θα μπορούσε να μην είχε κυκλοφορήσει καθόλου, ή έστω να είχε κυκλοφορήσει με το solo όνομα του Kele Okereke, ιθύνοντα νου των Bloc Party vol.2. Όπως τραγουδάει (ή καλύτερα απαγγέλει, όπως και σε όλα σχεδόν τα κομμάτια) στο "Into The Earth", «Cause rock and roll has got so old / Just give me neo soul», εύκολα υποθέτει κανείς πως στρέφεται ολοκληρωτικά σε άλλους μουσικούς δρόμους. Δεν αμφισβητούνται οι φωνητικές του ικανότητες, ούτε το εξωπραγματικό κιθαριστικό ταλέντο του Russell Lissack. Το "Ηymns" όμως κρίνεται αδιάφορο, αταίριαστο, flat κι αυτή η προσπάθεια εξομολόγησης και καλλιτεχνικής αναγέννησης δεν στέφεται με επιτυχία. "Banquet" στο repeat και πάμε παρακάτω.