Public Access T.V.

Γεννήθηκαν στη Νέα Υόρκη αλλά ανδρώθηκαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, και συγκεκριμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο λόγος για τους Public Access TV, που λίγο η στήριξη των βρετανικών Μέσων, λίγο η θερμή υποδοχή των μουσικόφιλων, λίγο η πυρκαγιά που κατέστρεψε το διαμέρισμα τους στο Μανχάταν, οδηγήθηκαν σε σχεδόν μόνιμη εγκατάσταση στο Λονδίνο. Εκεί ηχογραφήθηκε και ο πρώτος δίσκος της μπάντας, με τίτλο "Never Enough", παραπέμποντας στα συναισθήματα μου για τη μουσική της αμερικανικής μητρόπολης.

Η Νέα Υόρκη, λοιπόν, σέρνει εδώ και χρόνια μία συναρπαστική rock κληρονομιά, όπως και κάθε αμερικάνικη και ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της. Έναν ήχο σαφώς πιο γκρίζο από εκείνο της Καλιφόρνια, απόλυτα αστικό, όπως θα περίμενε κανείς από την αναπόφευκτη αλληλεπίδραση περιβάλλοντος - ανθρώπων. Από την εικόνα αυτή δεν ξεφεύγουν οι Public Access TV: garagίλα, groovy riff, rock 'n' roll κλίμα, pop εκλάμψεις, χαλαροί όσο πρέπει, με ένα ανεπαίσθητο τουπέ (όχι άδικα, όταν έχεις καταφέρει να κερδίσεις το δύσκολο κοινό της Βρετανίας).

Οι Public Access TV παντρεύουν μοναδικά τα «τοπικά» ακούσματα με την indie της χώρας που τους φιλοξένησε και προσφέρουν power pop μπουκιά και συγχώριο σε όποιον είναι ανοιχτός σε '80s new wave revival. Ήδη από το "In Our Blood" μπορείς να διακρίνεις τη θεμελιώδη δομή του ήχου τους, δηλαδή riffάκι, μεταλλικές κιθάρες, μπάσο, ρεφρέν - τσίχλα σε λούπα.  Στο "Summertime" βρίσκεις μία εξαιρετική μελωδία που αξίζει να επισκέπτεσαι στις μαύρες σου (bonus το απαλό πιάνο που ακούγεται στο βάθος), το lead single "Patti Peru" σε παρασύρει με την έξυπνη μπασογραμμή και το sing along chorus (hint: έχει και "oah-oah", πόσο πιο πιασάρικο;) ενώ το "Sudden Emotion" είναι το πλέον Television κομμάτι του δίσκου. Επέλεξα ενδεικτικά τα παραπάνω κομμάτια, αφού καθεμιά από τις δώδεκα συνθέσεις θα μπορούσε να γίνει single κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνουν το "Never Enough" τόσο κολλητικό. Ένα απόλυτα δεμένο σύνολο από ισάξια μέρη, τα οποία αν και μοιράζονται κοινά στοιχεία, έκαστο φέρει το ολόδικό του vibe.

Η παραγωγή είναι to the point που θα έλεγαν οι αγαπημένοι μου γιάνκηδες, κουβαλώντας την αισθητική της δεκαετίας του '80, χωρίς, όμως, να ακούγεται φτιαχτή και ψευτο-ρετρό. Αν ρίξεις μια ματιά στα videos, στο εξώφυλλο, στα live τους θα διαπιστώσεις πως αυτοί οι τύποι, αν είχαν την επιλογή θα είχαν γεννηθεί τριάντα χρόνια νωρίτερα. Πιστεύουν στη λογική της «σκηνής», της ιδέας που από την έκρηξη του ίντερνετ κι έπειτα έχει αποδυναμωθεί σημαντικά, και όπως λένε στο "I Don’t Wanna Live In California", "I’ll take New York any day". Στο συνολικό concept τους μπορείς να βρεις πάμπολλα στοιχεία εμπνευσμένα από την εποχή που το DIY κάλπαζε, σαν τρόπος ζωής και έκφρασης, κι αυτή η -σχεδόν ρομαντικά αφελής- αφοσίωση σε κερδίζει όσο να 'ναι. Σαν να αυτοανακηρύσσονται εκπρόσωποι αυτής της τάσης τη σήμερον ημέρα.

Η φωνή του John Eatherly απόλυτα ταιριαστή, όχι άψογη με τεχνικούς όρους, αλλά ποιος νοιάζεται για τους τεχνικούς όρους; Ο frontman της μπάντας άφησε το σχολείο στα δεκάξι για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το μεγάλο του πάθος, τη μουσική, και τα καταφέρνει μια χαρά, προσδίδοντας αυτό το νωχελικό τόνο που κάνει την ακρόαση ακόμα πιο διασκεδαστική, οπότε πέτυχε διάνα.

"They say the kids don’t like rock 'n' roll anymore" δηλώνουν οι Public Access T.V στο "End Οf Αn Era" "Maybe the end of an era, as long as we keep dancing, we might keep it together". Ένα άλμπουμ ό,τι πρέπει για χορό, με rock 'n' roll διάθεση, γκαραζομαγκιά τύπου Strokes και πολλή πολλή αγάπη. Άλλο ένα δυνατό χαρτί της σημερινής νεοϋορκέζικης rock, που αν και έχει χάσει την αίγλη της, διατηρεί ακόμα το όνομα, την υστεροφημία και κάποιους δουλευταράδες μουσικούς που δύνανται και θέλουν να χτίσουν πάνω στις στάχτες. Θα το ακούσεις, θα το ξανακούσεις και στο τέλος θα χάσεις το μέτρημα. Άντε. Χορέφτε γιατί χανόμαστε.