Woods

Η συνέχεια του "With Light And With Love", ενός δίσκου όνομα και πράγμα, έρχεται από τους Woods με τον εξίσου φωτεινό τίτλο: "City Sun Eater In The River Of Light". Οι Αμερικάνοι, εδώ θα ντύσουν τον ευχάριστο, γλυκό ήχο της indie folk με μία διακριτική μελαγχολία, θα χρησιμοποιήσουν τη φρεσκάδα και τη νεο-ψυχεδέλεια και θα τα πάνε ένα βήμα παραπέρα από τις προηγούμενες δουλειές τους, δείχνοντας ότι μετά από οκτώ δίσκους μπορεί να υπάρχει ακόμα εξέλιξη.

Και πραγματικά μιλώντας για εξέλιξη, τόσο από πλευράς παραγωγής, όσο και ήχου, οι Woods είναι από τις μπάντες που έχουν να την επιδείξουν καθόλη τη δισκογραφία τους. Ξεκινώντας από αρκετά χαμηλής ποιότητας παραγωγή και συνθέσεις με μόνο τα στοιχειώδη, έφτασαν μετά από οκτώ δίσκους, να δημιουργούν κάτι που διατηρεί την αρχική φρεσκάδα τους και να εναρμονίζει μέσα στον folk rock ήχο τους με ευκολία σαξόφωνα και τρομπέτες, εξελίσσοντας την παραγωγή μέχρι τον βαθμό που να ισορροπεί και δίνει την αίσθηση του επιμελώς ατημέλητου.

Γι' αυτόν τον λόγο ο νέος δίσκος, βασιζόμενος σε αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι πιθανώς και ο πιο ώριμος της δισκογραφίας τους. Με υπνωτικούς, λίαν καλοκαιρινούς ρυθμούς κομμάτια όπως "Sun City Creeps", "Can’t See At All", "Hang It On Your Wall", "I See In The Dark" και "The Other Side" προσφέρουν στον ακροατή την αίσθηση της γαλήνης και της ηρεμίας. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δίσκου, είναι πώς μέσα από τόσο γλυκές και χαλαρές μελωδίες μπορεί να αναδείξει μία πιο σκοτεινή πτυχή, πώς περνά ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Τόσο από το περιέχομενο των στίχων, που όπως για παράδειγμα στο "The Otherside" περιγράφει την οπτική ενός νεκρού που καλεί τους ζωντανούς ή με πολλά από τα άλλα κομμάτια να εμφανίζουν εμμονή στην τύφλωση, αλλά και από τις μελωδίες που εναλλάσσονται σε ύφος από ανάλαφρο σε μυστηριώδες.

Τα δέκα τραγούδια του δίσκου, κάθονται πολύ γλυκά στο αυτί, χάρη στον ρυθμό τους και ακούγονται ξανά και ξανά, με την ίδια ευκολία, ενώ παρουσιάζουν την απαραίτητη ποικιλία για να κρατούν τον ακροατή σε εγρήγορση. Το εντυπωσιακό είναι ότι, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με την ίδια μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, ο ήχος τους δεν φαίνεται να αναμασάται, παραμένει φρέσκος με κάτι νέο να προσφέρει. Η χαρακτηριστική, φαλτσέτο φωνή του Jeremy Earl, μπορεί πιθανώς να απωθήσει αρχικά έναν νέο ακροατή τους, αλλά οι μελωδίες της μπάντας είναι το κλειδί για την απόλαυση του δίσκου. Οι Woods προσφέρουν έναν δίσκο που ειδικά μέσα στο καλοκαίρι, είναι σαν λεμονάδα· δροσερός, γλυκός, μα και με μία ευχάριστη πίκρα στο τέλος.