Soft Ffog

Το ντεμπούτο των Νορβηγών Soft Ffog τους έβαλε στο μυαλό όλων μας ως ένα jazz-rock ή αν θέλετε fusion σχήμα, όμως οι ίδιοι μάλλον ξεκάθαρα μας δείχνουν ότι οι επιρροές τους είναι κάπως ευρύτερες. Γιατί αν οι τέσσερις τίτλοι ("Camel", "Hocus", "Focus", "Oh Jimi") των αντίστοιχων συνθέσεων που αποτελούν τον δίσκο δε σας φαίνονται ως σαφείς παραπομπές σε τρεις καλλιτέχνες, μάλλον πρέπει να επιστρέψετε στα βασικά του rock. Όπως εξάλλου και τα συγκροτήματα εκ των οποίων οι μουσικοί προέρχονται (Krokofant και Red Kite τα γνωστότερα εξ αυτών), το μπαστάρδεμα της jazz με την prog (ή αντίστροφα) είναι το modus operandi των Soft Ffog και το δείχνουν ξεκάθαρα εδώ.

Όντως λοιπόν, ειδικά η κιθάρα, σε κάθε τραγούδι, δίνει κάποιες από τις υπονοούμενες μουσικές πινελιές. Στο πρώτο είναι ο Andrew Latimer που αχνοφαίνεται, αν και η εποχή των Camel που παραπέμπει το ομότιτλο κομμάτι είναι μάλλον εκείνη όπου είχε ήδη αρχίσει η ώσμωση με τους Caravan με αποτέλεσμα να μπαίνουν περισσότερες jazz επιρροές στη μουσική τους. Τα δύο επόμενα φέρουν κάτι από τις απίστευτα μελωδικές και ευφάνταστες φράσεις του (τρομερά υποτιμημένου) Jan Akkerman αν και πάλι η πιο jazz κατεύθυνση θα μπορούσε να έχει ως σημείο αναφοράς περισσότερο την προσωπική του καριέρα παρά τη δουλειά του με τους Focus. Και τελευταίος αλλά σίγουρα όχι λιγότερο σημαντικός, ο Jimi Hendrix εντάσσεται σύντομα αλλά οργανικά στο κλίμα των Soft Ffog με ένα απρόσμενο και καλοπαιγμένο (βλέπε με σωστό συναίσθημα) blues πέρασμα στο "Oh Jimi".

Αν μέναμε στα παραπάνω θα φαινόταν σαν το Νορβηγικό κουαρτέτο να εξαντλείται σε μία άσκηση ύφους και μάλιστα με τους υπόλοιπους μουσικούς πλην της κιθάρας να έχουν συνοδευτικό απλώς ρόλο. Δε θα μπορούσε να είναι λιγότερο αληθές αυτό. Απλώς οι Soft Ffog έχουν βάλει κάποιες από τις επιρροές τους στον τίτλο των συνθέσεών τους αναδεικνύοντας συγκριμένα μουσικά περάσματα, «αναγκάζοντάς» μας κι εμάς με τη σειρά μας να τα σχολιάσουμε. Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για τέσσερις εξαιρετικές και απόλυτα ολοκληρωμένες συνθέσεις που δείχνουν τις ικανότητες όλων των μουσικών σε παίξιμο και πραγματική, συνεργατική, σύνθεση. Δεν μπορεί να μην γίνει ιδιαίτερη αναφορά στον Axel Skalstad στα drums που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή μόλις στα 33 του χρόνια και μόλις έναν μήνα και κάτι από την κυκλοφορία του δίσκου αυτού. Τεράστια απώλεια για τη σύγχρονη prog/jazz σκηνή.

Θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για καινοτομία αφού κανένα νέο είδος δε γεννιέται εδώ, ούτε η μείξη του prog και της jazz είναι καμμία πρωτοποριακή ιδέα. Όμως είναι επίσης αδύνατο να αντισταθούμε (κάποιοι από εμάς έστω) σε ένα τόσο καλοφτιαγμένο, ελκυστικό και μελωδικό σύνολο μουσικής που σε περπατάει σε μονοπάτια που μπορεί να είναι γνώριμα αλλά έχουν ακόμα τόσο βάθος ώστε οι πηγές τους να βγάζουν ακόμα φρέσκο, γάργαρο νεράκι που ικανοποιεί τη μουσική μας δίψα.