Whitney

Μακρύ -ελληνικό- καλοκαίρι, εποχή ραστώνης, χαλαρότητας και ευελιξίας, ό,τι πρέπει για ταξίδια, δημιουργία και φυσικά μουσική. Υπό αυτές και με αυτές τις συνθήκες στο μυαλό τους, έσκασε με την ημερολογιακή έναρξη του καλοκαιριού ο πρώτος δίσκος των Whitney, με τίτλο "Light Upon The Lake". Σαν όνομα σίγουρα δεν μας θυμίζουν κάτι (εντάξει, ίσως την Whitney Houston), τα μέλη, όμως, έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα στον indie στίβο της άλλης άκρης του Ατλαντικού. Πιο συγκεκριμένα, το σχήμα ξεκίνησε το 2014 ως ντουέτο του Max Kakacek, πρώην κιθαρίστα των Smith Westerns και του Julien Ehrlich, ο οποίος εκτελούσε χρέη ντράμερ επίσης στους Smith Westerns, αλλά και στους Unknown Mortal Orchestra. Με τον καιρό συστρατεύθηκε ένα πλήθος μουσικών που είχαν παίξει παρέα σε διάφορες φάσεις της πορείας τους κι έτσι από duo, οι Whitney έγιναν μία τίμια full band - κάθε άλλο παρά πρόχειρο side project μουσικών που προσπαθούν να φτάσουν πάση θυσία ό,τι δυσθεώρητα rock ύψη δεν άγγιξαν με τα προηγούμενα συγκροτήματα τους. Ναι, κάτι τέτοιο σκέφτηκα στην αρχή. Τι προκατειλημμένη.

Και κάπως έτσι προέκυψε το "Light Upon The Lake", μία 30λεπτη συλλογή αποτελούμενη από δέκα κομμάτια, απελπιστικά σύντομο θα πει κάποιος, απολαυστικά περιεκτικό θα έλεγα εγώ, το πρώτο δροσιστικό σφηνάκι μετά από μία περίοδο καύσωνα και ξηρασίας. Οι επιρροές από την pop κουλτούρα είναι πολλές και εμφανείς και δεν προσπαθούν να τις κρύψουν κάτω από επιτηδευμένα σχήματα ή συνθέσεις. Οι Whitney αγαπούν την πρωτόγονη αμερικάνικη folk rock των Byrds, το πνεύμα των Beach Boys, την bluegrass μουσική κληρονομιά του Illinois και όλα αυτά μέσα στη σύγχρονη χιπστέρικη indie μήτρα του Σικάγο.

Έτσι, τούτες εδώ οι τάσεις βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στις απλές -όχι απλοϊκές- μελωδίες που έχουν σκαρώσει οι Kakacek, Ehrilich and co, αφήνοντας μία γλυκόπικρη αίσθηση. H πλειονότητα των κομματιών είναι mid-tempo bluesy διαμαντάκια, με τις πιο φωτεινές και ζωντανές στιγμές να αποτελούν και τα καλύτερα σημεία του άλμπουμ ("The Falls", "No Matter Where We Go"). Αυτή η περίεργη ισορροπία που φαίνεται να έχει βρεθεί ανάμεσα στην ανάλαφρη διάθεση και τις νοσταλγικές νότες γίνεται ευκολότερα αντιληπτή όταν ακούσεις το δίσκο μονομιάς και όχι αποσπασματικά. Η lo-fi κιθαριστική ζέση τύπου Beatles δένει υπέροχα με τα πνευστά σε μία ενορχήστρωση που δεν κουράζει - φαινόμενο σύνηθες δυστυχώς στο είδος. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως τα μεμονωμένα κομμάτια είναι αδύναμα, συγκεκριμένα το "No Matter Where We Go" είναι τρομερά ταξιδιάρικο και ανέμελο, το "Dave's Song" αποτελεί τη συναισθηματική soul κορύφωση και το "Golden Days" την αιχμή του δόρατος των εμπορικών βλέψεων αυτού του άλμπουμ. Μακάρι η εμπορική μουσική να ήταν έτσι!

Ρίσκο η τοποθέτηση του Ehrlich στο μικρόφωνο, μετά τη μακρά περίοδο που πέρασε αφοσιωμένος στα τύμπανα; Ρίσκο το φαλτσέτο του; Ρίσκο η προσθήκη τόσων πολλών συντελεστών και οργάνων; Ίσως. Και οι Whitney είδαν τη Θεά Τύχη να τους χαμογελά. Η πρώτη τους δουλειά έχει μία ελαφριά ρετρό μελαγχολία, ακούγεται αβίαστα (δεν είναι, όμως, εύπεπτη) και ηχητικά αποτελεί μοναδικό υπόβαθρο για όσα έχουν να πουν. Κανένας μελοδραματισμός και υπερβολή, οι πιο βαθιές και ανθρώπινες αλήθειες - ο έρωτας, η απόρριψη, ο χωρισμός, όλα εκείνα που περιμέναμε και δεν ήρθαν ποτέ - μας δίνονται με καθημερινή γλώσσα, όπως συνέβαινε και στις ένδοξες μέρες της country, σαν κινηματογραφικά καρέ μιας περασμένης - πιο ρομαντικής και σίγουρα πιο αθώας - εποχής.

Τι πάει να πει δεν βρήκες ακόμη το soundtrack του καλοκαιριού; Αυτός ο δίσκος είναι για σένα. Είναι για το δικό σου καλοκαίρι. Είτε το περάσεις στο βουνό, στη θάλασσα, σε νησιά, σε κάμπους, σε χωριά ή στο μπαλκόνι κάποιας αστικής πολυκατοικίας του '70, το "Light Upon the Lake" θα σε συντροφεύσει, με μουσικές που νόμιζες πως δεν κολλάνε στο 2016. Αφού γελάσεις και βρεις την αφέλεια σου χαριτωμένη, αφέσου άφοβα σε έναν από τους πιο όμορφους και καλοφτιαγμένους δίσκους της χρονιάς.