Κολοκύθες τον 21ο αιώνα

Επιτέλους, ήρθε αυτή η εποχή της τετραετίας, κατά την οποία βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για το νέο δίσκο των Helloween. Οι Γερμανοί δημιουργοί του ευρωπαϊκού power metal, αφού έδωσαν μια νέα ώθηση στο ιδίωμα με το προηγούμενο, ομότιτλο άλμπουμ τους, επιστρέφουν με άγριες διαθέσεις και υπόσχονται ακόμη μεγαλύτερες συγκινήσεις με το "Giants & Monsters". Καθώς, όμως, τέσσερις μήνες είναι αρκετός καιρός κι έτσι κι αλλιώς ο γράφων ψάχνει αφορμές να (ξανα)μιλήσει για το πλέον αγαπημένο του σχήμα, η ορθή επανάληψη της δισκογραφίας τους έφερε την λογική αναζήτηση στο τραπέζι: ποιο είναι το «καλύτερο» Helloween άλμπουμ μετά το - κοινώς αποδεκτό ως σπουδαίο - "Dark Ride";

Εφτά άλμπουμ, ισάριθμες διαφορετικές συνθήκες για τα καθέκαστα που τους αφορούσαν, αφού από το "Rabbit Don’t Come Easy" μέχρι και το "Helloween", πολύ νερό κύλησε στο δημιουργικό αυλάκι, με αλλαγές σε ύφος, μέλη και διαθέσεις να πάνε και να έρχονται. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι συνέβη μέχρι να φτάσουμε στο επιστέγασμα του reunion με τους Kai Hansen και Michael Kiske, σε μια πορεία 21 χρόνων με τα αναμενόμενα ups & downs της.

Rabbit Don’t Come Easy (2003)

Κομβικό ως σημείο καμπής, το εν λόγω άλμπουμ επιχείρησε μια επιστροφή στις "happy, happy Helloween" ημέρες της μπάντας. Έτσι, Roland Grapow και Uli Kusch βρέθηκαν στην πόρτα της εξόδου, ως «υπαίτιοι» της πιο σκοτεινής κατεύθυνσης του προηγούμενου άλμπουμ, ενώ η μεταγραφή του Sasha Gerstner από τους Freedom Call πέτυχε διάνα. Στη θέση του drummer, βέβαια, η σταθεροποίηση θα αργούσε ακόμη, αφού ο Mark Cross δεν μακροημέρευσε, ο Mikkey Dee θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά καθαρά σε επίπεδο session, ενώ ο Stefan Schwarzmann ούτε ο ίδιος δεν πρέπει να θυμάται πως πέρασε από τη θέση.

Μουσικά, τώρα, ο δίσκος δεν είναι ούτε half bad, έχοντας ωριμάσει περισσότερο στις συνειδήσεις για αυτό που είχε να προσφέρει. Προφανώς, είναι εμφανής η ξεκάθαρα power metal προσέγγιση, οι αυξημένες ταχύτητες, η μονόπλευρη στόχευση στη «ματζόρε» μελωδία, αλλά και πάλι, το υλικό ανταμείβει - ως ένα βαθμό. Το λες επιτυχία; Ούτε καν, περισσότερο δείχνει μια μπάντα σε φάση ανακατατάξεων και αναζήτησης ταυτότητας, που δουλεύει «στον αυτόματο» αυτού που πιστεύει ότι οφείλει να δώσει στο κοινό της. Τρεις - τέσσερις συνθέσεις στέκουν, πάντως, σε best of συλλογή, ενώ οφείλω να ομολογήσω πως ξέρω άτομο που αυτό είναι το αγαπημένο του Helloween άλμπουμ.

Keeper Of The Seven Keys - The Legacy (2005)

Ο ερχομός του Dani Loble έφερε και την επιστροφή του Keeper legacy, με την μπάντα να επιλέγει να επαναφέρει το θρυλικό τίτλο για το νέο - τότε - άλμπουμ της. Μεγαλεπήβολη κίνηση - δήλωση, ο διπλός δίσκος που αποτέλεσε το τρίτο μέρος των "Keeper…" υπήρξε ένα απόλυτα ανανεωτικό εγχείρημα, το οποίο αδικήθηκε από τη μαρκίζα που αναγκάστηκε να «κουβαλά». Με δύο μακροσκελή έπη να ανοίγουν καθένα από τα δύο μέρη του (και το "A King For A 1000 Years" να είναι από τις κορυφαίες συνθέσεις της καριέρας τους) και μια ποικιλία συνθέσεων που εξερευνούσε τα όρια της δημιουργικότητας τους, οι Helloween χρησιμοποίησαν καίρια το χαρτί της βαριάς κληρονομιάς τους, βγαίνοντας ξανά στον αφρό.

Στην περιοδεία που ακολούθησε, δε, και αποτυπώθηκε στο "Live On Three Continents", η επαναφορά των classics από τα δύο πρώτα "Keeper…" προκάλεσε ενθουσιασμό και έδειξε πως η μπάντα αντέχει το βάρος της ιστορίας της, παρά τις εντός κι εκτός αμφισβητήσεις. Το άλμπουμ, βέβαια, έπρεπε να ονομαστεί με οποιονδήποτε άλλον παρά με τον τίτλο που έφερε, αφού οι - εκούσιες και μη - συγκρίσεις δεν υπήρχε περίπτωση να το έβγαζαν αλώβητο. Ίσως οι πιο στοχευμένοι και συνεπείς Helloween του 21^ου αιώνα; Μεγάλη κουβέντα…

Gambling With The Devil (2007)

Δύο χρόνια αργότερα, οι δηλώσεις που συνόδευαν το νέο άλμπουμ της μπάντας, μιλούσαν για πιο ωμό και γρήγορο υλικό, που θύμιζε σε ενέργεια ακόμη και το "Walls Of Jericho". Όχι ακριβώς εύστοχη αναφορά, αλλά το "Gambling With The Devil" υπήρξε όντως πιο επιθετικό από τον άμεσο προκάτοχο του, με σχεδόν ακραίο εναρκτήριο (βλ. "Kill It"), τον Weikath σε πολύ καλή δημιουργική φόρμα (βλ. "The Saints") και με κιθαριστικό συνεργάτη με τον οποίο αισθάνεται άνετα, και, τελικά, το πλέον αδικημένο στις συνειδήσεις άλμπουμ της μπάντας.

Εξαιρώντας το μάλλον ακαλαίσθητο εξώφυλλο, το άλμπουμ έχει ιδέες, έχει παλμό, έχει τα πάντα που χαρακτήριζαν τους Helloween της Deris περιόδου σε περίσσεια, κυκλοφορώντας σε μια εποχή που το ίδιο το ιδίωμα κατρακυλούσε στα τάρταρα της ανυποληψίας. Ίσως, βέβαια, είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ ότι θα του έπρεπε, έχοντας filler στιγμές που διαταράσσουν την κατά τα άλλα ορμητική ροή του.

7 Sinners (2010)

Έπειτα από την καθιερωμένη «επίσκεψη στο παρελθόν» με τις πολύ ενδιαφέρουσες unplugged προσαρμογές του "Unarmed", οι Helloween επέστρεψαν φουριόζοι στην πρωτότυπη δισκογραφία, με το πιο critically acclaimed άλμπουμ τους αυτής της περιόδου. Σε ευθεία αντιστοιχία με το εξώφυλλο του δίσκου, το υλικό είναι κοφτερό και πολυεπίπεδο, οι έξυπνες αναφορές στις επιρροές του σχήματος υπάρχουν σε περίσσεια (βλ. "Raise The Noise" και το υπέροχο πέρασμα φλάουτου - παραπομπή στους Jethro Tull), ενώ και πάλι το φλερτ με τον ακραίο ήχο δίνει ψήγματα που χρωματίζουν όμορφα το όλο κάδρο (δες τα blast beats του "Are You Metal?").

Από την άλλη, οι pure Helloween στιγμές αναδεικνύονται με το υπέροχα μελωδικό "World Of Fantasy" και το διασκεδαστικό "If A Mountain Could Talk" του Grosskopf, με το "7 Sinners" να είναι εκείνο το άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έμοιαζε επιτέλους να μην έχει να αποδείξει τίποτα, ούτε στον εαυτό της, ούτε και στο κοινό της, συνθέτοντας ελεύθερα, δίχως τον «βραχνά» των "Keepers" και του δικού της εμβληματικού παρελθόντος σε πρώτο πλάνο.

Straight Out Of Hell (2013)

Επιστροφή στα προβληματικά ψηφιακά εξώφυλλα, αλλά και στους άνισους ποιοτικά δίσκους, το "Straight Out Of Hell" καταφέρνει το αδιανόητο: να συνδυάζει μερικές από τις υψηλότερες δημιουργικές κορυφές της μπάντας για το τρέχον ένα τέταρτο του αιώνα, συγχρόνως με track που η έννοια του filler τα κολακεύει. Έτσι, έχουμε ένα τρομακτικά ποιοτικό εναρκτήριο, από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει γενικότερα η μπάντα (βλ. "Nabataea"), τα στιβαρά power "Far From the Stars" και "Burning Sun", αλλά ταυτόχρονα και συνθέσεις όπως το τόσο αψυχολόγητο "Asshole", ή το wannabe "Perfect Gentleman" στο "Wanna be God".

Γενικά δίσκος ή του ύψους ή του βάθους, σε μια περίοδο κιόλας που οι συζητήσεις για ένα πιθανό reunion είχαν αρχίσει να ανθίζουν, εξαιτίας των Unisonic των Hansen/Kiske και των έτσι κι αλλιώς ομαλοποιημένων σχέσεων που είχαν αναπτύξει πια οι δυο τους, με την πλευρά των παλιών συνοδοιπόρων τους. Παραγνωρισμένη στιγμή του άλμπουμ, πάντως, το νοσταλγικό "Years" που υπέγραφε ο Michael Weikath, το riffing του οποίου θα επανερχόταν στο ομότιτλο άλμπουμ, μερικά χρόνια αργότερα.

My God-Given Right (2015)

Πλέον το reunion δεν ψιθυρίζεται αλλά φαντάζει φυσικό επακόλουθο που θα συμβεί αργά ή γρήγορα, γεγονός που επηρεάζει και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του νέου δίσκου. Με πρώτο single, δε, το "Battle’s Won" των μουσικών συνειρμών με το θρυλικό παρελθόν, δεν ήθελε και πολύ να μην ασχοληθεί πραγματικά κανείς με το ποιόν του δίσκου καθεαυτό, παρά με τη μετάβαση που προετοιμαζόταν παρασκηνιακά.

Άλλωστε, στη συνολική του εικόνα, το "My God-Given Right" δεν είναι το χειρότερο ή πιο άνισο άλμπουμ της μπάντας, αλλά μάλλον το πιο αδιάφορο και τυποποιημένο, προσφέροντας αυτά που «έπρεπε» να προσφέρει, τόσο όσο χρειαζόταν να υπάρχουν για να διατηρήσουν ένα ενδιαφέρον. Οι φανατικοί ακροατές βρήκαμε στιγμές μεγαλείου έτσι κι αλλιώς (βλ. "Creatures In Heaven"), αλλά γεγονός παραμένει ότι στο σύνολο του, είναι ένας δίσκος που δύσκολα θα επανέλθει κανείς, ακόμη κι αν είναι μέλος του επίσημου fan club τους.

Helloween (2021)

Με τη σκόνη να έχει κατακαθίσει πλέον, τέσσερα χρόνια αργότερα, και μια λίγο πιο ψύχραιμη ματιά να έχει πάρει τη θέση του οπαδικού ενθουσιασμού, οφείλω να ομολογήσω πως δεν θα άλλαζα ούτε λέξη από την παρουσίαση του πιο αγαπημένου μου δίσκου για εκείνη τη χρονιά. Ένα άλμπουμ - ξεχασμένη προφητεία, η εκπλήρωση ενός μουσικού ονείρου, το "Helloween" είναι κάτι παραπάνω από μια μουσική δουλειά.

Είναι η γεφύρωση του χάσματος, η διάθλαση του χωροχρονικού συνεχούς για δύο γενιές ακροατών, είναι το παρελθόν και το παρόν ταυτόχρονα, εμφανίζοντας και τη σύνθεση που συνεχίζει την εποποιία των μακροσκελών στιγμών της μπάντας (βλ. "Skyfall"). Είναι και το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας μετά το "Dark Ride"; Το σημαντικότερο, σίγουρα - ίσως μέχρι το επόμενο…

Τελική ετυμηγορία

Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, η επιλογή του «καλύτερου» Helloween άλμπουμ αυτής της περιόδου στέκει μια δύσκολη υπόθεση. Από το "Keeper - The Legacy" που υπήρξε ο πρώτος δίσκος της μπάντας που «έζησα» τη στιγμή που συνέβαινε, στο "7 Sinners" που μετά από 15 χρόνια απολαμβάνω εξίσου με την περίοδο που το πρωτοάκουσα και, από εκεί, στο "Helloween" της μεγάλης επιστροφής, η τριπλέτα που, τελικά, προκρίνω υποκειμενικά είναι αυτή - με το τελευταίο να παίρνει βραχεία κεφαλή. Ποιο είναι, όμως, η δική σου επιλογή;