Baxter Dury

The Night Chancers

Heavenly (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 08/05/2020
Όχι απλά «ο γιος του Ian Dury»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι μου είναι πολύ δύσκολο να χωνέψω αυτή την τάση όπου γόνοι διάσημων δημιουργών καταπιάνονται με την τέχνη των γονιών τους θέλοντας να μας πείσουν πως έχουν κι αυτοί "πολλά να πουν". Οι περιπτώσεις όπου κάτι τέτοιο έχει όντως ισχύσει είναι σπάνιες και υπάρχουν εκεί έξω μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Με δεδομένο λοιπόν πως ο Ian Dury υπήρξε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης τον οποίο θαυμάζω, εκτιμώ, και σέβομαι μέχρι σήμερα, ομολογώ πως ήμουν αρκετά επιφυλακτικός απέναντι στη μουσική καριέρα του γιου του την οποία μάλιστα, για πολλά χρόνια αγνοούσα.

Ήταν Δεκέμβριος του 2019 λοιπόν όταν ένας φίλος μου είπε «αυτό το άκουσες;» βάζοντας το "Slumlord" να παίξει. Καμιά δεκαριά repeat μετά, είχε γίνει σαφές πως ο επόμενος δίσκος του Βρετανού καλλιτέχνη ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2020. Κάνοντας τα πρώτα του βήματα στη βιομηχανία το 2002, ο Baxter Dury με το "It's A Pleasure" του 2014 έδειξε να βρίσκει τη δική του φωνή, κάτι που πήγε ένα βήμα παραπέρα με το "Prince Of Tears" του 2017, το οποίο του χάρισε μεγαλύτερη προβολή κι αναγνωρισιμότητα. Τρία χρόνια μετά λοιπόν, επιστρέφει με τον έκτο του δίσκο με τίτλο "The Night Chancers" και πλέον δείχνει έτοιμος να γίνει ευρύτερα γνωστός ως πολλά παραπάνω από το "ο γιος του Ian Dury".

"I'm not your fucking friend". Αυτή είναι η πρώτη φράση που τραγουδά στο μικρόφωνο ο Dury. Κι έτσι γρήγορα με το "I’m Not Your Dog" μας εισάγει στη νέα του κυκλοφορία. Με ηλεκτρονικά πλήκτρα που παραπέμπουν στον Kavinsky, αλήτικες κοφτές κιθάρες, κι ατμοσφαιρικά βιολιά, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα μοντέρνο ηχητικό πλαίσιο όπου, με τη συνοδεία αιθέριων γυναικείων φωνητικών, ξεδιπλώνει τις ερωτικές ιστορίες του. Οι ρεαλιστικές αφηγήσεις του εξάλλου αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά σημεία του δίσκου αφού πετυχαίνουν να συνδυάσουν τον αισθησιασμό του Serge Gainsbourg με την υπέροχη "μιλάω για το τίποτα κι εσύ κρέμεσαι από τα χείλη μου" ικανότητα του Jarvis Cocker να πλάθει στίχους. Κι όλα αυτά μπολιασμένα με το βρετανικό θράσος του Jason Williamson των Sleaford Mods.

Όσο δεμένο λοιπόν είναι το άλμπουμ από άποψη στιχουργικής αισθητικής, τόσο πλούσιο και πολυεπίπεδο είναι από άποψη μουσικών επιρροών. Πετυχαίνοντας να δημιουργήσει ένα ηχητικό μείγμα στο οποίο χωράει το νεοϋορκέζικο hip-hop ("The Night Chancers"), το new-wave της δεκαετίας του 1980 ("Hello, I’m Sorry"), η γαλλική pop ("Samurai"), και το trip-hop του Bristol ("Saliva Hog"), ο Dury μας παραδίδει τον καλύτερο και πιο πλήρη δίσκο της καριέρας του. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως ο Baxter Dury με αυτόν τον δίσκο δεν καταφέρνει απλά να ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά, παράλληλα, να πάρει και τη μουσική κληρονομιά του πατέρα του και να τη φέρει στο σήμερα κάνοντας την προσβάσιμη σε μια ολόκληρη νέα γενιά. Δεν σας κρύβω δηλαδή πως υπήρξαν κάποιες στιγμές μέσα στον δίσκο που ήμουν σίγουρος πως αντί του Baxter, άκουγα τον Ian να τραγουδάει. Κι είναι συγκινητικό το πώς, είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του, ο σπουδαίος τραγουδοποιός βρίσκει τον δρόμο του προς την αθανασία μέσα από τα τραγούδια του γιου του, την ίδια στιγμή που αυτός δείχνει να πετάει από πάνω του πλήρως τη σκιά του πατέρα του, βαδίζοντας σ’ ένα απολύτως δικό του μονοπάτι .

Γιατί, όπως προείπα, το "The Night Chancers" είναι ένας δίσκος που καθιερώνει, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, τον Baxter Dury ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες βρετανικές φωνές της εποχής μας χάρη στην ικανότητά του να συνδυάζει άψογα πολλά και διαφορετικά μουσικά ρεύματα με τις σύγχρονες τάσεις του ηλεκτρονικού rock. Σέξι, αλήτικο, κι επαρκώς χορευτικό, το έκτο άλμπουμ του είναι η κορυφαία στιγμής της δισκογραφίας του 49χρονου μουσικού και σίγουρα μια από τις καλύτερες δισκογραφικές καταθέσεις της χρονιάς. "Baxter loves you" επαναλαμβάνει η χορωδία καθώς το άλμπουμ τελειώνει. Κι εμείς σε αγαπάμε, ρε Baxter. Κι ανυπομονούμε για τη συνέχεια.

  • SHARE
  • TWEET