Συνέντευξη Δημήτρη Πουλικάκου

«Μας ψεκάζουν, αλλά από την τηλεόραση»

Από τον Κώστα Σακκαλή, 20/01/2014 @ 12:18
Αν χρειάζεται κανείς αφορμή για να μιλήσει με τον Δημήτρη Πουλικάκο, τότε το διήμερο 24/1 και 25/1 όπου οργανώνεται μία φιέστα για τα 49 χρόνια παρουσίας στη μουσική σκηνή του Δημήτρη Πολύτιμου και τα 47 του Δημήτρη Πουλικάκου, αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που θέλαμε ήταν να επικαιροποίησουμε την εκτεταμένη συνέντευξη που είχαμε κάνει προ πενταετίας σχεδόν όταν, για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας, δεν ήταν πολλοί αυτοί που έψαχναν τον Πουλικάκο για να τον ακούσουν κι ας είχε πάντα να πει πολλά. Εν μέσω οργανωτικού οργασμού και αλλεπάλληλων συνεννοήσεων με συνεργάτες του για την οριστικοποίηση των πλάνων του διημέρου, ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν αναγκαστικά λίγος.

Θα ξεκινήσω με το διήμερο που ετοιμάζετε και με μία λεπτομέρεια που μου άρεσε πάρα πολύ. Ποιός σκέφτηκε αυτήν την πολύ καλή ιδέα της επανάληψης του εξώφυλλου του "Μεταφοραί - Εκδρομαί" για την αφίσα; Ο τοίχος είναι ο ίδιος, σωστά;
Είναι ο ίδιος. Είναι πίσω από τον Ευαγγελισμό, στο δρομάκι που πάει από τη Ριζάρειο μέχρι τη Μονή Πετράκη, παράλληλα στην Β. Σοφίας. Ήταν ιδέα νομίζω του Νικόλα Τριανταφυλλίδη ή της κοπελιάς του που οργανώνουν μαζί τα πράγματα, να κάνουμε μία φωτογράφηση εκεί, στο ίδιο σημείο. Παρά ένα, τεσσαράκοντα έτη από την αρχική φωτογραφία.

Τι να περιμένουμε σε αυτό το διήμερο;
Καλό είναι καθένας στη ζωή του να μην περιμένει τίποτα. Να σου δώσω ένα κλασικό παράδειγμα: Πόσες φορές έχεις πάει στη ζωή σου να δεις μία ταινία που όλοι σου έλεγαν «πήγαινε να τη δεις, είναι καταπληκτική» και πήγες αλλά… Περίμενες κάτι περισσότερο από ότι εν τέλει είδες. Ή κάποια φορά που δε σου είπε κανείς τίποτα και μπήκες και είδες μία ταινία που σου άρεσε πολύ, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Έτσι είναι αυτά. Απλώς ελπίζουμε να περάσουμε καλά.

Φαντάζομαι ότι θα έχει αρκετές εκπλήξεις και σε σχέση με τις συναυλίες που ούτως ή άλλως κάνεις κατά καιρούς.
Ε, εντάξει θα έχει πολύ κόσμο και διάφορα σχήματα.

Θα ακουστούν τραγούδια που πολύς κόσμος τα περιμένει και δεν ακούγονται συχνά; Για παράδειγμα το "Mωρό Μου" ή το "Ξεχασμένο Πηγάδι";
Το "Mωρό Μου" δεν ξέρω, είναι δύσκολο, θέλει ορχήστρα δωματίου ας πούμε. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ. Έχω μαζέψει και παλιά μέλη του Εξαδάχτυλου, αν και δεν είναι όλοι στην original ηχογράφηση (σ.σ.: του "Μεταφοράι - Εκδρομαί"). Το "Ξεχασμένο Πηγάδι" σίγουρα θα το πούμε.

Να υποθέσω σε μία πλούσια ενορχήστρωση με πνευστά και τέτοια;
Λίγο πολύ σαν τον παλιό Εξαδάχτυλο. Κιθάρες, μπάσο και προφανώς προσθήκη του πιάνου γιατί θα είναι και ο Πολύτιμος. Είναι επετειακό και για αυτόν, για τα 49 χρόνια του στη μουσική. 49 ως συγκροτηματίας, έπαιζε από πιο πριν.

Καταλαβαίνω από τα προηγούμενα ότι πέρα από αυτούς που έχουν ανακοινωθεί θα είναι και αρκετά ακόμα ονόματα.
Είναι διάφοροι, ναι. Ο Τέρρυ Παπαντίνας θα παίξει κάπου, δεν ξέρω ακριβώς που, τώρα κανονίζουμε τα προγράμματα. Είπαμε, παλιοί από Εξαδάχτυλο, από Πελόμα Μποκιού, ο Τάκης ο Ανδρούτσος που έπαιξε και στους δύο…

Δεν θα είναι ο Κιουρκτσόγλου φαντάζομαι;
Ο Κιουρκτσόγλου δεν ξέρω. Μπορεί να είναι παρών, δεν ξέρω αν θα παίξει. Ο Γιώργος Δημητριάδης πιθανότατα… Και διάφοροι άλλοι λιγότερο γνωστοί ή λιγότερο άγνωστοι.

Οι παλιότεροι συνοδοιπόροι σου όπως π.χ. οι Socrates ή ο Σιδεράς θα έχουν κάποια συμμετοχή;
Κοίταξε, φτιάχτηκε έτσι το πρόγραμμα που θα έπρεπε να παίζουμε μία εβδομάδα. Και πάλι δηλαδή δεν ξέρω μέχρι τι ώρα θα το τραβήξουμε. Ξέρεις είναι πάρα πολλά τα άτομα, μέσα σε 50 χρόνια αν παίζεις μουσική έχεις παίξει με πάρα πολλούς. Και φυσικά και με βάση το πώς έχουν διαμορφωθεί οι σχέσεις τα τελευταία χρόνια, με ποιους ανθρώπους παίζουμε περισσότερο.

Επειδή το αναφέρεις και στο κείμενο για τη συναυλία και είχε πρωτοαναφερθεί στη δική μας την προηγούμενη συνέντευξη, μήπως θες δημόσια να «επανορθώσεις» που είπες τον Πιλαλί «ζουλάπι»;
Καταρχήν, είναι ζουλάπι. Δεν το είπα με επιτιμητικό τρόπο. Τώρα αν το έχει πάρει αυτός αλλιώς, δεν φταίω εγώ.

Υπάρχει όντως τέτοια περίπτωση ή είναι χιούμορ αυτό που αναφέρεις στο κείμενο της συναυλίας; Έχει περάσει και τόσος καιρός, από τότε έχετε ξαναπαίξει μαζί...
Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ο Μανιάτης, αυτός φαίνεται το κρατάει Μανιάτικο. Πάντως είναι πάντα αγαπημένος και θα μας λείψει πολύ αν δεν έρθει. Μακάρι να είναι, κολλάμε, κάνουμε ωραίο ζευγάρι. Αν και λέμε πολλές φορές τα ίδια και τα ίδια είναι πάντα με λίγο διαφορετικό τρόπο, είναι αυθόρμητη η χημεία μας.

Είναι εντυπωσιακό για μένα, και το λέω παρατηρώντας πρόσφατα το ντοκιμαντέρ για το ελληνικό punk "Μέχρι Να Γίνεις Ο Βασιλιάς Των Ηλιθίων" αλλά έχοντας και στο μυαλό μου άλλο ένα ντοκιμαντέρ των 80s για το τότε ελληνικό rock (σ.σ. "Η άλλη όψη – ΕΡΤ1") που πάλι εσύ συμμετέχεις ως σχολιαστής, ότι όπου υπάρχει αναφορά για τη νέα γενιά του ελληνικού rock υπάρχει...
...και ο παλιός.

Ναι, αλλά ο παλιός είσαι εσύ πάντα. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Βλέπω και στη συναυλία τώρα πολλές συμμετοχές νέων ή έστω νεότερων από ονομάτων, τύπου Magic De Spell, Αγγελάκας κτλ. Πώς κατάφερες η νέα γενιά να αγκαλιάσει εσένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον;
Με τιμά αυτό αλλά δεν είμαι νομίζω το κατάλληλο άτομο να σου απαντήσει σε αυτό, θα πρέπει να ρωτήσεις του ίδιους...

Από τη συνέντευξη εκείνη που είχαμε κάνει μου έχει μείνει και ένα απωθημένο που δεν είχαμε συζητήσει. Έλεγες τότε ότι ουσιαστικά έχεις ηχογραφήσει δυόμισι δίσκους. Βέβαια από τότε μέχρι τώρα μεσολάβησε κι άλλος. Εγώ όμως ήθελα να σε ρωτήσω για έναν παλιότερο που προσωπικά θεωρώ δικό σου δίσκο. Με κάθε σεβασμό στον Παύλο, μιλάω για το "Zorba The Freak".
Κι εγώ έτσι το θεωρώ. Φαντάζομαι και ο ίδιος θα το θεώρησε πιο πολύ δικό μου. Σαν ατμόσφαιρα δηλαδή γιατί τα περισσότερα κομμάτια είναι δικά του. Ένα μόλις είναι δικό μου, 1 και 1/3 αν θες. Γιατί είχαμε και αυτό με το σφύριγμα, το "I Remember Otis". Που η βάση, η δομή αν θες του κομματιού, είναι του Αλέκου Αράπη αλλά το θέμα είναι δικό μου και της Raddi. Αυτό με τις παροιμίες, το "Θα Γυρίσει Κι Ο Τροχός" κτλ είναι καθαρά δικό μου. Μας έλειπε ένα κομμάτι, είχε ένα ο Παύλος το οποίο συζητήσαμε αλλά δε μας έκανε, δεν κολλούσε με τον υπόλοιπο δίσκο.

Θυμάσαι ποιό ήταν;
Δεν θυμάμαι πια. Είναι πολλά τα χρόνια και πολλά τα κομμάτια και δε θυμάμαι. Έτσι μπήκε το δικό μου στο οποίο δεν είχε καν συμμετοχή ο Παύλος. Γενικά πάντως σα δομή, σαν ατμόσφαιρα και στυλ είναι αλήθεια ότι είναι περισσότερο δικό μου.

Λέγαμε λοιπόν τότε για δυόμιση δίσκους και έκτοτε προέκυψε και η "Υδρα Των Πουλιών". Για μένα από τους καλύτερους δίσκους που έχουν βγει, δεν ξέρω πόσα χρόνια πίσω να το πάω, στο ελληνικό rock.
Τώρα δεν ξέρω αν θα το πούμε rock, το rock παίρνει πολύ νερό στο κρασί του. Εντάξει είναι κάτι το διαφορετικό αυτό, το παίξαμε μία φορά και live, είναι αλλιώς όμως το live και άλλες οι συνθήκες. Οι ενορχηστρώσεις είναι ιδιότυπες.

Είσαι κι εσύ τόσο περήφανος όσο το περιγράφω; Πώς προέκυψε η συνεργασία με το Soco;
Είμαι, ναι. Μιλούσαμε με το Soco και αναφερθήκαμε στον Εγγονόπουλο και είπαμε να το κάνουμε. Δε θυμάμαι ποιος είχε πρώτος την ιδέα, πιθανόν ο ίδιος ο Socos.

Είχες κυκλοφορήσει σε εφημερίδα και τη συνεργασία με το Σταύρο Λογαρίδη, "Τα Παιδία Παίζει". Δεν ξέρω τις πωλήσεις εκείνου του φύλλου αλλά φαντάζομαι όπως έχουν κάνει και διάφοροι άλλοι που μετράνε τις πωλήσεις της εφημερίδας για πωλήσεις του CD, ίσως σου αξίζει ένας χρυσός δίσκος. Γενικά η μόδα των CD μέσα στην εφημερίδα σε βρίσκει σύμφωνο;
Χρυσός δίσκος, χρυσή σφαίρα, δε με πολυαφορούν αυτά. Ούτε ξέρω πόσα κομμάτια πούλησε με την εφημερίδα. Η μόδα δε μου λέει τίποτα. Το CD με την εφημερίδα εξαρτάται τι είναι. Αν το πάρεις σε στυλ αρπαχτής ή άμα είναι κάτι πιο ουσιαστικό. Η μόδα τα καταπίνει όλα και τα ξερνάει ως καταναλωτικό προϊόν κατά κάποιο τρόπο. Έχω δουλέψει και στη διαφήμιση και τα ξέρω κι από μέσα.

Υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε κάποια στιγμή και νέες ηχογραφήσεις; Νέες σε οποιαδήποτε μορφή, είτε απολύτως νέες είτε κάποιες που έχουν μείνει στα συρτάρια. Θυμάμαι έλεγες ότι ήθελες να ηχογραφήσεις κάτι με τους Άσους Του Καράτε.
Ναι, δεν το κάναμε εν τέλει. Παρότι παίζουμε 20 χρόνια μαζί. Υπάρχουν φυσικά ζωντανές ηχογραφήσεις. Με τους Κάτω Από Το Δέντρο ηχογραφούμε τώρα και έχουν ανεβάσει και διάφοροι «ανεξέλεγκτοι» στο youtube live κομμάτια. Αλλά ηχογραφούμε τραγούδια που έχουν φτιαχτεί τον τελευταίο ένα - ενάμιση χρόνο.

Ποιοί μουσικοί συμμετέχουν στους Κάτω Από Το Δέντρο;
Είναι ο Γιώργος Πιπέρης (Pfeffer) στην κιθάρα, ο Ντίνος Dee Dee Ζούμπερης στο μπάσο και κρουστά, ο Δημήτρης Dr Aja Τσουργιάννης παίζει κιθάρα και κρουστά, ο Παναγιώτης ο Τσίκο Κατσικιώτης που παίζει μαντολίνο και κρουστά κι εγώ παίζω κιθάρα και κρουστά. Φωνές κάνουμε λίγο πολύ όλοι.  Περισσότερο ο Παναγιώτης που τραγουδάει. Όλοι έχουν θητεία, δεν είναι πιτσιρικάδες. Από punk μέχρι… ούτε που ξέρω τις ορολογίες τους, πώς τα λένε τώρα. Grunge; Garage; Electronic dub, μπαμπ, δεν τα ξέρω, εγώ ξέρω ότι η μουσική είναι μία.

Πότε υπολογίζονται οι ηχογραφήσεις να κυκλοφορήσουν;
Ούτε ξέρω πώς θα κυκλοφορήσουν. Φαντάζομαι θα πρέπει να ανοίξουμε έναν λογαριασμό από μόνοι μας, official που λένε, δηλαδή να ξέρουμε ότι τα έχουμε ανεβάσει εμείς και δεν είναι από κάποιο live ή πρόβες κτλ.

Μιλώντας για ηχογραφήσεις, τείνω να πιστέψω ότι ένα από τα τραγούδια που σηματοδοτούν την καριέρα σου είναι το "Να Φύγει Κι Αυτός Ο Χειμώνας". Και το λέω αυτό γιατί μέσα στα χρόνια το έχω ακούσει σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές εκτελέσεις. Μου δίνει την εντύπωση πως το παιδεύεις πολύ ή σε παιδεύει πολύ αυτό το τραγούδι. Ισχύει;
Μπα, όχι ιδιαίτερα. Είναι από τα σπάνια κομμάτια που τα έγραψα από την αρχή μέχρι το τέλος, τους στίχους δηλαδή, απευθείας με τη μία. Το "Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη" είχε βγει έτσι, είναι χαρακτηριστικό αυτό. Πολύ λίγα κομμάτια έχω γράψει έτσι, συνήθως γράφω φράσεις-φράσεις και  κάποια στιγμή, μέσα στο χάος των χαρτιών τα βρίσκω και τα ταιριάζω σε κάποια μουσική που έχω. Κι αυτό παράδοξο γιατί συνήθως γράφουν τους στίχους πρώτα και μετά τη μουσική, εγώ συνήθως κάνω το αντίθετο. Έχει συμβεί και το άλλο αλλά όχι συχνά, συνήθως έχω κάποια μουσική στο μυαλό μου ήδη. Όχι ότι με παιδεύει όμως. Ευχαριστημένος δεν είμαι ποτέ. Οφείλω να μην είμαι ευχαριστημένος. Ποτέ δεν είναι το 100% αυτού που θέλεις, αν είναι από το 80% και πάνω πρέπει να είσαι σχετικά ευχαριστημένος. Νομίζω και στις τρεις εκτελέσεις μπορώ να είμαι. Θα μπορούσε να έχει κι άλλες. Το κάθε κομμάτι, κάθε φορά που το παίζω θέλω να το παίζω και λίγο διαφορετικά. Ευτυχώς δηλαδή. Μπορεί κάποιος να μην το καταλαβαίνει αλλά εμείς που παίζουμε σίγουρα το καταλαβαίνουμε.

Μιλώντας για κάτι μη μουσικό, θέλω να συζητήσουμε την παρουσία σου στην εκπομπή του Πρετεντέρη που απέσπασε πολύ θετικά σχόλια, τα περισσότερα στο στυλ «επιτέλους κάποιος που λέει αυτά που σκεφτόμαστε». Θεωρείς ότι τέτοιες απόψεις στις εκπομπές αυτές πρέπει να υπάρχουν ή δίνουν απλά το άλλοθι της πολυφωνίας σε ανθρώπους που έχουν άλλους σκοπούς;
Το να βγαίνει είναι έτερον εκάτερον. Το να λέει αυτά που έχει στο μυαλό του είναι το θέμα. Πολυφωνία υπάρχει ούτως ή άλλως. Πολυβουΐα καλύτερα. Το ψέκασμα υπάρχει, από την τηλεόραση όμως. Από αλλού το περιμένεις από αλλού σου έρχεται. Γιατί την έχεις συνηθίσει ως ένα άτομο ξένο στο σπίτι σου που είναι οικείο και δουλεύει και ως νταντά και ως πλύση εγκεφάλου και ως παραπληροφόρηση και ως ό,τι θέλεις.

Έχει όμως και ο κάθε δημοσιογράφος έναν ρόλο που διαδραματίζει.
Σίγουρα, έναν δόλιο ρόλο.

Τελικά με τη Χρυσή Αυγή ο τρόπος που την αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ μία έτσι και μία αλλιώς...
Σήμερα και η διαφήμιση και η δυσφήμηση το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Να ακούγεται κάτι. Αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα του Συστήματος και της μόδας. Ο κόσμος, που είμαστε πρόβατα βασικά αφού κάθε φορά ψάχνουμε για νέο αρχηγό να ακολουθούμε, πείθεται από κάποιον που έστω και κατ’ επίφαση έχει όραμα. Κάποιος που δε θέλει και πολλά πολλά, ξέρεις, την πάρτη του πάνω από όλα, πείθεται. Ο Ελληναράς ας πούμε. Αν δεν υπάρχει όραμα δυσκολεύουν τα πράγματα και εδώ υπάρχει και η δυσκολία της Αριστεράς που δεν τραβάει. Είναι φυσικό να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, είναι οι εύκολες λύσεις. Άλλο η απλή άλλο η εύκολη λύση. Η απλή είναι δύσκολη, η εύκολη είναι εύκολη αλλά σου δυσκολεύει τη ζωή και εσένα και των γύρω σου. Αυτό είναι η Χρυσή Αυγή για κάποιον που δεν μπορεί να σκεφτεί παραμέσα τα βαθύτερα προβλήματα μιας κοινωνίας.

Τελευταία ερώτηση για τον Πολύτιμο που γιορτάζει μαζί σου.
Άσχετο αν βλεπόμαστε ή δε βλεπόμαστε πλέον συχνά, έχουμε μία πορεία, είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλον για πάνω από 50 χρόνια. Έχουμε περάσει ατέλειωτες νύχτες στο παλιό Βυζάντιο, ένα καφενείο που ήταν σαν ελεύθερο Πανεπιστήμιο κατά κάποιο τρόπο. Σαν ουδετέρα ζώνη, ας πούμε. Υπήρξε μίξη των τάξεων και των διαφόρων ειδών ανθρώπων. Θέλω δε θέλω είναι μέρος της ζωής μου ο Πολύτιμος, τον κουβαλάω μαζί μου, όπως και αυτός πιθανώς να κουβαλάει εμένα, είναι σαν να είναι μέσα στα κύτταρά μου. Κάπου είναι ευλογία να το αισθάνεται κανένας αυτό.
  • SHARE
  • TWEET