Taylor Swift

Folklore

Republic (2020)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/08/2020
Πρόχειρο από τις συνθέσεις και τον αριθμό τους, προσεγμένο από αυτά που βγάζει προς τα έξω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είχα τον δίσκο στο shuffle, είχα ανοιχτό το παράθυρο καθώς έξω έβρεχε και είχε ένα ευπρόσδεκτο δροσερό αεράκι, είχα αρκετά σημαντικά πράγματα τα οποία δεν είχα καμία διάθεση να κάνω, και ο συνδυασμός βροχής και πλυντηρίου που έτρεχε έκαναν όσο θόρυβο χρειαζόταν για να μην πιάνω κάθε στίχο. Αυτός είναι πιστεύω ο μοναδικός τρόπος να περάσεις ευχάριστα κατά τη διάρκεια και των δεκάξι (!) κομματιών του δίσκου αυτού.

Η σχέση μου με τη δισκογραφία της Taylor Swift ναι μεν είναι επιφανειακή, αλλά είναι και διαχρονική. Από ένα εφιαλτικό roadtrip δέκα-και χρόνια πριν που ακούστηκε η φράση «άκου δω ένα τέλειο country δισκάκι» εώς λίγους μήνες πριν - τότε που τα μπαρ ήταν πράγματα που υπήρχαν - όπου οι πρώτες νότες του "Shake It Off" κάπως κατάφερναν και ανεβάζουν φίλους μου στα τραπέζια (και δε μένω στην Ελλάδα).

Καταλαβαίνω την απήχηση, σέβομαι το ταλέντο και το work ethic της, χειροκροτώ το πως χρησιμοποιεί την τιτάνιά της πλατφόρμα και το πως φέρνει έναν αέρα empowerment στο χώρο, αλλά ως εκεί για μένα. Και για να είμαι ειλικρινής ακόμα πιστεύω πως η πιο λαμπρή στιγμή στη δισκογραφία της είναι εκείνο το mashup που έγινε με τους Korn.

Στα του δίσκου τώρα.

Στιχουργικά έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, καθώς σε στιγμές πιάνεις κάτι πολύ έξυπνες μεταφορές και ωραίες αφηγηματικές τεχνικές που σε κάνει κάνει και σκέφτεσαι μήπως το "folklore" δεν είναι τόσο άστοχος ως τίτλος. Από την άλλη συναντάς στιγμές που ενώ θέλουν να περάσουν ως προσιτές γραμμές με σκοπό την ταύτιση, καταλήγουν απλά να ξεχωρίζουν άσχημα μέσα στο κομμάτι, αναγκάζοντάς με να κάνω γκριμάτσες που δε θέλω να κάνω.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ προσωπικό δίσκο για τη Swift. Τραγούδι παρά τραγούδι φαίνεται να μας παρουσιάζει κάποια νοσταλγική ανάμνηση της ίδιας, είτε κατά τη διάρκεια της εφηβείας της είτε για κάποια αγάπη που είχε τα φόντα να είναι το μεγαλύτερο λαβστόρυ στην ιστορία. Δέχομαι ευπρόσδεκτα τη θεματολογία - που να δεις εφηβικό μαράζι που θα έσταζε μία δικιά μου παρόμοια συλλογή - δυστυχώς όμως η έλλειψη πολυσυλλεκτικότητας στις συνθέσεις είναι που κάνει την επανάληψη μήτηρ της εισήγαγε_πιο_ήπια_λέξη_για_τη_βαρεμάρα_εδώ.

Και εκεί είναι που έχω το μεγαλύτερο θέμα με το δίσκο. Έχει κάποια πολύ δυνατά, πιασάρικα και ειλικρινώς συγκινητικά τραγούδια, αλλά βάζοντας τα πράγματα κάτω, χαντακώνεται κάτω από το βάρος της έκτασής του. Εν έτη 2020, δεκάξι κομμάτια είναι πολλά για οποιοδήποτε δίσκο και καλλιτέχνη, πόσο μάλλον για ένα δίσκο-έκπληξη μιας τεράστιας ποπσταρ που για πολλοστή φορά στην καριέρα της κάνει στροφή στον ήχο της και παρουσιάζει κάτι καινούριο για την ίδια και το κοινό της.

Όχι, ότι έχει απαραίτητα ιδιαίτερη σημασία αυτό, αλλά στα μάτια μου δίνει μία εντύπωση συλλογή demo. Θέλει η Swift να κάνει ένα folkίζων δίσκο με τη βοήθεια του Aaron Dessner από National και έχει τόσες μα τόσες ιδέες - τουλάχιστον δεκάξι δηλαδή - αλλά αδυνατεί να τις ξεσκαρτισει έτσι ώστε το σύνολο να έχει μεγαλύτερη απήχηση και να μην χρειάζεται να κάνουμε σκιπ 7-8 φορές κατά την ακρόαση του δίσκου.

Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι μάλλον τα δυνατότερα και σου παρουσιάζουν εξαιρετικά το τι πραγματεύεται ο δίσκος όλος. Το "exile" με τη συμμετοχή του Bon Iver σίγουρα ξεχωρίζει με τα φαινομενικά αταίριαστα φωνητικά των δύο καλλιτεχνών να είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του δίσκου.Σε κάθε περίπτωση, ανοίγει τόσο καλα που μπορείς μάλλον να προσπεράσεις τα επόμενα πέντε κομμάτια διότι κάπως ήδη χορτάσες το πιάνο βουτηγμένο στο reverb και οι φωνητικές γραμμές της Swift δεν είναι αρκετά δυνατές να κάνουν τα κομμάτια να ξεχωρίσουν.

Ακολουθούν τα "illicit affairs", "invisible string" και "mad woman" που κάνουν τα πράγματα λίγο πιο ενδιαφέροντα ως συνθέσεις, και κάπως φτάνουμε στο "betty" που για κάποιο παράξενο λόγο είναι το αγαπημένο μου. Παράξενο επειδή αναίσχυντα φιγουράρει πολλά από τα παραπάνω τα οποία με ενοχλούν με το δίσκο - κυρίως in your face νοσταλγία και στίχους κλεμμένους από λεύκωμα γυμνασίου - αλλά και η νεο-country αισθητική θα έπρεπε να το κάνει ακόμα πιο απρόσιτο στα αυτιά μου. Τελοσπαντων, μου μίλησε το κομμάτι και η φωνητική μελωδία αυτή είναι ανίκητη και να με αφήσεις ήσυχο σε παρακαλώ πολύ.

Κλείνοντας, ο δίσκος είναι οκ. Δεν ξέρω σε ποιον ακριβώς θα τον πρότεινα. Είναι χαώδης και στο σύνολο του μάλλον κουραστικός, αλλά έχει κάποιες εντυπωσιακές στιγμές. Δεν είναι ποπ, είναι λίγο φολκ, είναι λίγο έτσι και λίγο αλλιώς. Κάπως βγάζει αέρα πρόχειρου αλλά και προσεγμένου. Πρόχειρο από τις συνθέσεις και τον αριθμό τους, προσεγμένο από αυτά που φαίνεται να βγάζει προς τα έξω με τους στίχους της. Εγώ επέλεξα 4-5 κομμάτια που μπήκαν στον κουβά με τα liked κομμάτια μου στο σποτιφαη και πάω να ξανακουσω την Phoebe Bridgers από την αρχή μέχρι το τέλος.

  • SHARE
  • TWEET