«A Beginner's Guide»: Century Media Records

Οδηγός για μια από τις σημαντικότερες και πιο επιτυχημένες ανεξάρτητες εταιρείες στον χώρο του metal

Η ιστορία της μουσικής, και ειδικότερα των υποειδών που θεωρούνται περισσότερο underground παρά mainstream, θα ήταν σίγουρα διαφορετική εάν δεν υπήρχαν ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες, ικανές να αναδείξουν νέα συγκροτήματα και πολλές φορές νέες τάσεις. Μία από τις σπουδαιότερες ανεξάρτητες εταιρίες των τελευταίων δεκαετιών στον χώρο του ακραίου ήχου αποτελεί αναμφισβήτητα η γερμανικής προέλευσης Century Media. Αφορμή για να παρουσιάσουμε ένα οδηγό των σημαντικότερων κυκλοφοριών της αποτέλεσε ο θάνατος του συνιδιοκτήτη της, Oliver Withöft, πριν από ένα περίπου μήνα.

Η Century Media ιδρύθηκε το 1988 από τον Robert Kampf, με πρωταρχικό σκοπό να κυκλοφορήσει το άλμπουμ της μπάντας του, Despair. Ενάμισι χρόνο αργότερα, ο Kampf βρήκε στο πρόσωπο του φίλου του, Oliver Withöft, με το οποίο μοιράζονταν την ίδια αγάπη για τη μουσική και το heavy metal, τον ιδανικό συνεργάτη που χρειαζόταν ώστε η εταιρία να αναπτυχθεί περαιτέρω. Αν και η εξειδίκευση της  Century Media ήταν και παρέμεινε το ακραίο metal, οι ιθύνοντες παρείχαν διαχρονικά στέγη σε συγκροτήματα που τοποθετούνταν μουσικά στο ευρύτερο rock και metal φάσμα, είτε μέσω της μητρικής εταιρίας, είτε μέσω των θυγατρικών της.

Έπειτα από δυόμισι και πλέον δεκαετίες επιτυχημένης δραστηριότητας, η Century Media αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εταιρίες στον ακραίο ήχο, έχοντας να παρουσιάσει εκατοντάδες full-length κυκλοφορίες και δεκάδες συγκροτήμα τα οποία ανέδειξε. Στα συγκροτήματα που παρουσιάζουμε αναλυτικά στο κύριο μέρος του άρθρου, αξίζει να συμπληρώσουμε τα εξής: Unleashed, Shadows Fall, Strapping Young Lad, God Forbid, Old Man's Child, Poisonblack, Firewind, Turisas, The Haunted, 3 Inches Of Blood, Napalm Death, Heaven Shall Burn, και Morgoth.

Στην προσπάθειά μας να επιλέξουμε και να παρουσιάσουμε ενδεικτικά δεκαπέντε σπουδαία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει από την Century Media, επικεντρώσαμε το ενδιαφέρον μας σε συγκροτήματα που καταξιώθηκαν καλλιτεχνικά και εμπορικά μέσω συνεχόμενων κυκλοφοριών στην εταιρία κατά την περίοδο 1990-2005. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα των πολλών κυκλοφοριών αποτελούν οι Celtic Frost, και αυτό γιατί η καθολική αποδοχή του "Monotheist" από τους φίλους του ακραίου ήχου, το καθιστά σχεδόν απαραίτητο στην παρουσίαση των σημαντικότερων κυκλοφοριών της εταιρίας.




1. Grave - Into The Grave
(1991)

Μια από τις παλαιότερες και σημαντικότερες μπάντες της κάποτε σπουδαίας Σουηδικής death metal σκηνής, που από τον πρώτο δίσκο βρήκε σπίτι στην Century Media. Ο τίτλος και μόνο του άλμπουμ σε βάζει κατευθείαν στο νόημα και στο περιεχόμενό του. Ο λασπώδης και βαλτώδης ήχος, οι ογκώδεις κιθάρες και μια μουντή και επιθανάτια ατμόσφαιρα κυριαρχούν. Ακραία brutal φωνητικά, ισοπεδωτικά riffs που φέρουν τον χαρακτηριστικό Σουηδικό ήχο της εποχής και ένα δεμένο συνολικά αποτέλεσμα, συντελούν σε έναν από τα πιο σπουδαία και αντιπροσωπευτικά άλμπουμ του σουηδικού death metal. Μέχρι και σήμερα το ντεμπούτο τους θεωρείται ίσως και η κορυφαία στιγμή αυτής της τίμιας μπάντας.

Α.Κ.



2. Asphyx - Last One On Earth
(1992)

Οι Asphyx είναι ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα του ευρωπαϊκού death metal, εμβληματικό μέχρι και σήμερα στη συνείδηση των οπαδών. Μετά το "The Rack" (1990), το "Last One On Earth" ήρθε να ολοκληρώσει τη δουλειά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο σε αρπάζει από τα μούτρα και σε κολλάει με μανία στον τοίχο, με διάθεση να σε πολτοποιήσει. Η τραχύτητα, η βία και η οργή του death metal συνδυάζονται με το μακάβριο αίσθημα του doom σε ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Αυτό που κυριαρχεί είναι ο απίστευτα ογκώδης ήχος και τα  λυσσασμένα φωνητικά του Van Drunen, ενώ παράλληλα αυτά συνοδεύονται από τους πεσιμιστικούς στίχους, δημιουργώντας ένα ζοφερό κλίμα. Στο τέλος της ακρόασης η απελπισία σε έχει κυριεύσει τη στιγμή που προσπαθείς να συνέλθεις από τον ηχητικό όλεθρο. Δοκίμασε το και καλή τύχη.

Α.Κ.



3. Tiamat - Wildhoney
(1994)

Οι Tiamat υπήρξαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της δεκαετίας του '90, καθώς σε κάθε κυκλοφορία τους εξελίσσονταν και προσέφεραν κάτι το διαφορετικό και ιδιαίτερο. Στο τέταρτο τους άλμπουμ συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν στο "Clouds" (1992). Εγκαταλείπουν οποιαδήποτε death metal κατάλοιπα υπήρχαν έως τότε και ουσιαστικά στρέφονται σε πιο προοδευτικά και ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Ακουστικά μέρη, ψίθυροι, και Floyd-ικές επιρροές, που θα ενταθούν στο επόμενο άλμπουμ, δημιουργούν ένα δίσκο γεμάτο συναίσθημα και μελαγχολία. Μια πραγματική φωνή αγωνίας. Οι γεμάτες χρώμα ερμηνείες του Johan Edlund μαγεύουν, ενώ τα πλήκτρα, που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, απογειώνουν το άλμπουμ. Με το "Wildhoney" οι Σουηδοί δίνουν την αίσθηση ότι επιτυγχάνουν το στόχο που γυρόφερναν τα προηγούμενα χρόνια, αγγίζοντας το ζενίθ της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας. Ατμοσφαιρικό metal που αφήνει για πάντα το στίγμα του στη δεκαετία αυτή.

Α.Κ.



4. Sentenced - Amok
(1995)

Έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους δύο αξιοπρεπέστατους «ακραίους» δίσκους, οι Φινλανδοί Sentenced μετακομίζουν στην μεγαλύτερη Century Media και κυκλοφορούν στις αρχές του 1995 το φανταστικό "Amok". Τα αμιγώς death metal στοιχεία περιορίζονται αρκετά, καθώς η μπάντα εκφράζεται πλέον μέσα από κλασικότερες metal φόρμες, ενώ τη διαφορά κάνουν οι εννέα συνθέσεις που ξεχειλίζουν από έμπνευση και μελωδίες, απογειώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Εξ' αυτών, πρώτο μεταξύ ίσων στέκεται το αλκοολικό και λυτρωτικό "Nepenthe". Μπορεί η αποχώρηση του Jarva και η διαφοροποιημένη κατόπιν πορεία των διαλυμένων πια Sentenced να διέψευσαν τις προσδοκίες αρκετών, το "Amok" όμως δεν παύει να αποτελεί δίσκο-μνημείο που έδωσε νέα πνοή στο metal των 90s αγαπήθηκε ακόμη και από εκείνους που απαρνούνται τα ακραία φωνητικά. «So drink to forget and drown all your sorrow...»

Θ.Ξ.



5. Iced Earth - The Dark Saga
(1996)

Οι Iced Earth είναι μία από τις μπάντες που έχουν συνδέσει την πορεία τους με την Century Media, καθώς σε αυτήν ξεκίνησαν να δισκογραφούν και εκεί κυκλοφόρησαν το 2011 το εξαιρετικό comeback άλμπουμ τους, "Dystopia". Ακόμη όμως κι αν τίποτα από τα δύο δεν είχε συμβεί, η «αγία τριάδα» των "Burnt Offerings", "The Dark Saga" και "Something Wicked This Way Comes" αρκεί για να κατατάξει τους Αμερικανούς στο πάνθεον της εταιρίας. Στο αιώνιο τρίλημμα για τον καλύτερό τους δίσκο, η εμπεριστατωμένη απάντηση, με την οποία συμφωνώ απόλυτα, έχει δοθεί απερίφραστα από τον Κώστα Πολύζο στον αντίστοιχο οδηγό δισκογραφίας. Το μόνο που αξίζει να προσθέσουμε είναι ότι το "The Dark Saga" ήταν εκείνος ο δίσκος που καταξίωσε και εμπορικά τους Iced Earth στο υψηλό επίπεδο.

Θ.Ξ.



6. Moonspell - Irreligious
(1996)

Αγαπημένοι εκείνη την εποχή σε κομμάτι του ελληνικού κοινού, οι Moonspell στον δεύτερό τους δίσκο κάνουν μια αλλαγή στο ύφος τους και ακολουθούν με επιτυχία μια τάση εκείνων των χρόνων, μπολιάζοντας τον ήχο τους με μια έντονη gothic ατμόσφαιρα και αισθητική. Τα φωνητικά του Fernando Ribeiro, άλλοτε growls, άλλοτε βαθιά και καθαρά, άλλοτε υπνωτικά πρωταγωνιστούν σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Ατμόσφαιρα, μελωδίες και ποικίλες συνθετικές δομές δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον δίσκο, που ουσιαστικά ανοίγει τον δρόμο για την μπάντα σε ένα καινούριο ακροατήριο. Αν και σήμερα το gothic metal ακούγεται λίγο ξεπερασμένο, το "Irreligious" είναι ένα εξαιρετικό και ολοκληρωμένο άλμπουμ από τους Πορτογάλους και μια από τις ξεχωριστές στιγμές του χώρου.

Α.Κ.



7. Samael - Passage
(1996)

Από τα πρώτα συγκροτήματα του δεύτερου black metal κύματος που έσκασε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά τους, από τους συμπατριώτες τους, Celtic Frost και υπήρξαν από τους πρώτους του χώρου που υπέγραψαν από τον δεύτερο μόλις δίσκο "Blood Ritual" (1992) με μεγάλη εταιρεία. Το "Passage" ξεφεύγει κυρίως συνθετικά από αυτά που είχαν προηγηθεί. Παρουσιάζεται πιο ώριμο και ισορροπημένο σε σχέση με το "Ceremony Of Opposites" και λιγότερο μαύρο. Οι Samael προσθέτουν πολλές στρώσεις πλήκτρων και απλώνουν έναν καμβά πάνω στο οποίο ξεδιπλώνονται τα βαριά riffs, τα επιθετικά φωνητικά του Vorph και μια διακριτική, αλλά και αδιάκριτη industrial αισθητική. Το black metal ανήκει οριστικά στο παρελθόν, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξίσου ενδιαφέρον και σαγηνευτικό.

Α.Κ.



8. The Gathering - Nighttime Birds
(1997)

Το "Nighttime Birds" αποτελεί την κορύφωση μιας πορείας που είχε πολλά διαφορετικά highlights για τους Ολλανδούς, τουλάχιστον όσο η Anneke van Giersbergen βρισκόταν στις τάξεις τους. Μπορεί το "Mandylion" που προηγήθηκε να τους έβαλε για τα καλά στο χάρτη και το "How To Measure A Planet?" που ακολούθησε να είναι πιο τολμηρό εγχείρημα, αλλά αυτό το άλμπουμ έχει κάτι το μοναδικό. Κάτι στον ήχο, κάτι στις συνθέσεις και κάτι στις αιθέριες ερμηνείες της Anneke που για τελευταία φορά στηρίζονται από κιθάρες με metal ήχο στη βάση τους. Επίσης, εδώ βρίσκονται και τα πρώτα αδιάψευστα σημάδια για το προς τα πού θα πήγαινε η μπάντα μελλοντικά. Ταξιδιάρικος και κατά μια έννοια «χειμωνιάτικος» είναι ο δίσκος που ακόμα και σήμερα κατέχει δικαίως την πιο ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις της πλειονότητας των οπαδών της μπάντας.

Χ.Κ.



9. Rotting Christ - A Dead Poem
(1997)

Αφού οι Rotting Christ έβαλαν την υπογραφή τους στην black metal σκηνή τα προηγούμενα χρόνια, το 1997 ήταν η χρόνια που επιχείρησαν μια αισθητή αλλαγή πλεύσης. Στον δεύτερο τους δίσκο με την Century Media διατηρούν τα ακραία φωνητικά και στρέφονται σε περισσότερο heavy metal μονοπάτια. Το εγχείρημα έχει αποτέλεσμα, καθώς το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ευκολομνημόνευττα riff, μελωδικά lead, δεμένες συνθέσεις και κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό. Η προσέλκυση νέων οπαδών που μέχρι τότε ένιωθαν άβολα με αυτό που προηγήθηκε είναι πραγματικότητα και το "A Dead Poem" γίνεται ο πιο πετυχημένος εμπορικά δίσκος της πορείας τους μέχρι και σήμερα. Αν και γενικότερα δεν αποτελεί από τις πρώτες επιλογές στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αυτό το άλμπουμ περιέχει ορισμένα από τα hit της μπάντας και τραγούδια τα οποία ξεσηκώνουν τους οπαδούς της.

Α.Κ.



10. Dark Tranquility - Projector
(1999)

Πηγαίνοντας από το "The Gallery" στο "The Mind's I" ήταν εμφανές πως αυτοί οι Σουηδοί δεν είχαν καμία διάθεση να κάτσουν στα αβγά τους. Διόσκουροι των In Flames ως εκπρόσωποι της metal σκηνής του Γκέτεμποργκ κοιτούσαν πάντα μπροστά και το μεγαλύτερο βεληνεκές από άλμπουμ σε άλμπουμ το πέτυχαν με το τρομερό "Projector". Κάποιοι δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν, αλλά πολλοί περισσότεροι εκτίμησαν την προοδευτικότητα και την τόλμη των Dark Tranquility να κινηθούν σε πιο μελωδικά μονοπάτια, να δώσουν χώρο στα εξαιρετικά καθαρά φωνητικά του Mikael Stanne και να συνθέσουν τραγούδια που μέχρι και υποψήφια hits τα έλεγε κάποιος για τα δεδομένα τους, όπως τα "ThereIn" και "Auctioned". Πρόκειται για ένα άλμπουμ με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, που ποτέ δεν τόλμησαν να ξαναφτιάξουν αλλά επί της ουσίας άλλαξε το παιχνίδι για την μπάντα και έθεσε τις βάσεις για μια αξιοζήλευτη πορεία, που κρατάει ως σήμερα.

Χ.Κ.



11. Nevermore - Dreaming Neon Black
(1999)

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς εν συντομία τι λαμβάνει χώρα στα 66 λεπτά της διάρκειάς του "Dreaming Neon Black". Ανήκει σε εκείνα τα λίγα άλμπουμ, μέσω των οποίων ο κύριος δημιουργός αποφάσισε να αποτινάξει τους προσωπικούς του δαίμονες, εκθέτοντας απροκάλυπτα τον εαυτό του και τα συναισθήματά του. Κάπως έτσι, ο Warrel Dane ανήγαγε το τέλος μιας σχέσης σε έναν «θάνατο» και το πέρασε μοναδικά μέσα από τους στίχους και τις ερμηνείες του. Όχι πως οι συνθέσεις του Loomis, η συνεισφορά του Tim Calvert ή η παραγωγή του Neil Kernon πάνε πίσω. Οι Nevermore μετά το ανυπέρβλητο "Politics Of Ecstasy" και πριν την πιο ευρεία αποδοχή του "Dead Heart In A Dead World" κατέθεσαν ένα άλμπουμ που πιστοποίησε τη θέση τους ως ενός εκ των ποιοτικότερων metal σχημάτων της εποχής και τοποθέτησε ανεπιστρεπτί τον Dane εκεί ψηλά με τους πλέον κορυφαίους ερμηνευτές.

Χ.Κ.



12. Jag Panzer - Thane To The Throne
(2000)

Όσον κι αν αγαπάμε Tafolla και "The Fourth Judgement", ποιοτικότερος δίσκος της καριέρας που άξιζαν να κάνουν οι Jag Panzer στην δεκαετία του 1980 και για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να κάνουν (δισκογραφικά τουλάχιστον) πριν τα τέλη των 90s, ήταν το "Thane To The Throne". Καταρχάς ο δίσκος ξεχωρίζει για το βασισμένο εξολοκλήρου στο "Μάκβεθ" του Σαίξπηρ concept και στιχουργικό περιεχόμενο. Πάνω σε αυτή τη βάση τοποθετούνται μαεστρικά οι εξαιρετκές συνθέσεις του Briody και (κυρίως) του Broderick, τα υπέροχα ορχηστρικά μέρη, το εντυπωσιακό συνολικά παίξιμο και οι μνημειώδεις ερμηνείες του αξεπέραστο Harry 'The Tyrant' Conklin. Σε έναν δίσκο που η συνολική διάρκεια αγγίζει συνολικά τα 65 λετπά και διαθέτει απίστευτη συνοχή, θα ήταν άδικο να αναφερθούμε αποσπασματικά σε κάποιο κομμάτι. Ακούστε τον ολόκληρο με προσοχή, ανακαλύψτε τις μοναδικές στιγμές του και αφεθείτε στην μαγεία του.

Θ.Ξ.



13. Lacuna Coil - Comalies
(2002)

Το ατμοσφαιρικό metal με δίπολο ανδρικών και γυναικείων φωνητικών άκμασε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 και μέσα από αυτό το κύμα προήλθαν οι Ιταλοί Lacuna Coil. Το συγκριτικό τους πλεονέκτημα ήταν πως διέθεταν την πιο όμορφη τραγουδίστρια στο χώρο, κάτι που συνεχίζει να ισχύει 15 χρόνια μετά. Μόνο που η Cristina Scabbia κάποια στιγμή -συγκεκριμένα το 2002- απέδειξε ότι δεν είχε μόνο την εμφάνιση, αλλά και τις φωνητικές ικανότητες, καθώς το "Comalies" να αποτέλεσε το breakthrough άλμπουμ της μπάντας, με τραγούδια σαν το "Swamped" και το "Heaven's A Lie". Μπορεί το "Karmacode" που ακολούθησε να είναι συνολικά καλύτερο, μπορεί η μπάντα να ξέφυγε σταδιακά από το ατμοσφαιρικό metal προς πιο μοντέρνα προσέγγιση, μπορεί η Cristina να βελτιώνεται συνεχώς ως ερμηνεύτρια, αλλά το "Comalies" θα μείνει πάντα ως το πιο σημαντικό άλμπουμ στην πορεία των Lacuna Coil.

Χ.Κ.



14. Arch Enemy - Anthems Of Rebellion
(2003)

Μέχρι την κυκλοφορία του "Anthems Of Rebellion" οι Arch Enemy ήταν μια μπάντα που οι περισσότεροι θεωρούσαν τίμιο metal project του Michael Ammott. Η έλευση της Angela Gossow πίσω από το μικρόφωνο το 2001 με την κυκλοφορία του "Wages For Sin" δεν άλλαξε πολλά όσον αφορά στο status της μπάντας, κάτι που έγινε με το "Anthems Of Rebellion" του 2003, όταν η μπάντα υιοθέτησε μια πιο εμπορική λογική και παρουσίασε την πιο «catchy» προσέγγιση της. Από το άλμπουμ αυτό και ύστερα η πορεία της μπάντας εκτοξεύτηκε, οι Arch Enemy έγιναν η απόλυτη προτεραιότητα του Ammott και η Gossow αναδείχθηκε σε persona που προβάλλεται όλο και περισσότερο από τα media και απέκτησαν ένα σημαντικό fanbase. Αν και για τα επόμενα άλμπουμ αδυνατώ να καταλάβω το λόγο, για το συγκεκριμένο αντιλαμβάνομαι γιατί θεωρείται «game changer» και δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την αξία του.

Χ.Κ.



15. Orphaned Land - Mabool
(2004)

Οι Ισραηλινοί δε θα μπορούσαν να λείπουν από ένα αφιέρωμα για τη Century Media, όντας γέννημα θρέμμα της εταιρείας (όπως και οι περισσότερες μπάντες που παρουσιάζονται εδώ). Το μεγάλο τους προσόν είναι πως διαφοροποιούνται από οποιαδήποτε άλλη μπάντα, παίζοντας αυτό το oriental metal, αναμιγνύοντας την ανατολίτικη μουσική κουλτούρα με το heavy metal. Αντί όμως για φαιδροί, οι Orphaned Land καταφέρνουν να ακούγονται εντυπωσιακοί και στο ειδικότερα στο "Mabool" επιστρατεύουν στιχουργικά την ιστορία του τόπου τους και δη την Παλαιά Διαθήκη καταφέρνοντας να ακουστούν ως και μεγαλειώδεις. Τα καθαρά, brutal και γυναικεία φωνητικά δίνουν ποικιλομορφία και τα παραδοσιακά όργανα προσθέτουν το δικό τους τόνο στο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας της μπάντας. Η παρουσία του τόσο στα καλύτερα άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας, όσο και τον απόλυτο οδηγό για το progressive metal του site μας φανερώνει πολλά για την αξία του.

Χ.Κ.




Bonus: Celtic Frost - Monotheist
(2006)

Οι μεγάλοι Celtic Frost επανέρχονται μετά από πολλά χρόνια απουσίας και μας μαγεύουν με τα σκοτεινά τους έπη για μια ακόμη φορά. Το άλμπουμ συνδέεται με το παρελθόν, αλλά διαφέρει από αυτό. Δίνεται η αίσθηση ότι ό,τι σπουδαίο είχε προσφέρει αυτό το πελώριο συγκρότημα συμπυκνώνεται σε ένα άλμπουμ, ενώ ταυτόχρονα σπρώχνει τα όρια του ακραίου ήχου εκ νέου. Διατηρώντας κάποια βασικά συστατικά του μακρινού παρελθόντος, παρουσιάζουν ένα πρόσωπο διαφορετικό, άλλοτε gothic, άλλοτε doom, σε άλλα σημεία πιο τραχύ αλλά και πιο σκοτεινό. Όταν κυκλοφόρησε το "Monotheist" αισθανθήκαμε ότι μας χτύπησε κεραυνός, με τους Celtic Frost να μας υποβάλλουν σε μια επώδυνη διαδικασία. Η κάθοδος προς την άβυσσο. Για όσους δεν το κατάλαβαν, το "Monotheist" είναι ένας από τους κορυφαίους metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.

Α.Κ.
  • SHARE
  • TWEET