Fleet Foxes

Shore

ANTI- (2020)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 02/12/2020
​Οι Fleet Foxes υμνούν τη νίκη της ζωής επί της ιδέας του θανάτου. Στέκονται εκεί που σκάει το κύμα και κοιτάνε μπροστά ενώ το παρελθόν τους γλείφει τα πόδια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η ευφυΐα των Fleet Foxes έγκειται στις μικρές ντελικάτες ραφές του πέπλου που δημιουργούν οι μουσικές τους, ορατές μόνο οταν εστιάσεις για πολλή ώρα. Η παρουσία τους στον εναλλακτικό ήχο είναι απαράμιλλη και, παρά τη μεγάλη αναγνωρισιμότητά τους, το στάτους που αξίζουν είναι ακόμα μεγαλύτερο. Αυτά αποδεικνύονται ξανά και στο "Shore". Μετά από πολλές ακροάσεις, δύνασαι να αντιληφθείς ότι κατάφεραν σεμιναριακά αυτό που βαυκαλίζονται τόσοι καλλιτέχνες: Μια διακριτική σύνοψη της καριέρας τους κοιτώντας προς τα πίσω, δίχως ωστόσο δευτερόλεπτο να είναι πισωγύρισμα.

Η πρώτη ύλη του "Shore" δεν είναι άλλη από τον προκάτοχό του - άλμπουμ του οποίου την τεράστια σημασία δεν θα πάψω να διατυμπανίζω. Το 2017, οι Fleet Foxes του "Crack-Up" εφηύραν μια ολοκαίνουργια εκφορά της indie folk. Παρά τα δεδομένα ρετρό στοιχεία, το θετικο-νοσταλγικό συναίσθημα είναι κάτι που πρωτακούσαμε με τέτοιον τρόπο. Μόνο αν το βάλεις στο μικροσκόπιο, θα δεις πως ευθύνονται οι σκηνοθετικά δοσμένες θαρραλέες μεταβάσεις ρυθμών και μελωδιών. Το "Crack-Up" είναι και ο λόγος που αμφιταλαντεύτηκα ιδιαίτερα για το αν πρέπει να δώσω στο "Shore" την ταμπέλα R! Choice. Εν τέλει, την έδωσα, διότι την αξίζει δικαιωματικά - το "Crack-Up" βλέπετε είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.

Πίσω στις όχθες του "Shore", όπου ο Robin Pecknold δηλώνει απερίφραστα την πρόθεσή του να προσφέρει μια αχτίδα φωτός στις σκοτεινές εποχές που ζούμε. Γράφτηκε πριν και μετά το μεγάλο χτύπημα της πανδημίας, παραμένοντας άκρως επίκαιρο ενώ μας συνοδεύει στο τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς. Πρόκειται για φόρο τιμής σε καλλιτέχνες και ήρωες του Pecknold, οι οποίοι εξήραν την αξία της ζωής προκλητικά μπροστά στα μούτρα του θανάτου. Η ακτή είναι ένα μέρος ασφάλειας, στα όρια του οποίου ξεκινάει κάτι αβέβαιο, εξηγεί, δίνοντας έτσι τον οδηγό του συναισθήματος που επιχειρεί να αναπαράγει. Η γνώση του θανάτου δημιουργεί τη συνειδητοποιήση του πόσο ευάλωτος είσαι. Η νίκη της ζωής υπέρ αυτής της γνώσης είναι όλες οι ματζόρε συγχορδίες, που κυριαρχούν ανάμεσα στα μελαγχολικά συναισθήματα του δίσκου.

Σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες συνθέσεις και τον progressive-americana-pop χαρακτήρα του "Crack-Up", το "Shore" αποτελείται από τραγούδια μικρά σε διάρκεια, η πλειοψηφία των οποίων μοιάζει με «περάσματα», μέρη ενός κολάζ με συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το ρευστό στοιχείο αγκαλιάζει τον δίσκο από το πρώτο του κομμάτι, "Wading In Waist-High Water", μέχρι το εκπληκτικό κλείσιμο με την ομώνυμη μπαλάντα να χαιρετίζει τη σελήνη, όπως θα ήταν τη ημέρα κυκλοφορίας του ("now the quarter moon is out"). Και στα δύο κομμάτια συναντάμε την πανέορφη συμμετοχή της 21-χρονης Uwade Akhere, την οποία εντόπισε ο Pecknold στο Instagram να διασκευάζει το κλασικό πια "Mykonos" και κατέληξε να την προσκαλέσει να τραγουδήσει σε τρία κομμάτια.

Η νίκη της ζωής εις βάρος του θανάτου αντικατοπτρίζεται πιο πολύ από ποτέ στο "Sunblind", κομμάτι που αφιερώνει δια των στίχων του ο Pecknold σε γνωστούς μουσικούς, τους οποίους κατονομάζει και οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή είτε πολύ παλιά είτε πρόσφατα (π.χ. ο Bill Withers πέθανε φέτος τον Μάρτιο και ο David Berman των Silver Jews πέρσι), ενώ ζουν ακόμη στις μνήμες μας μας. Αρκετούς από αυτούς που αναφέρει με το μικρό τους, ούτως ώστε να πρόκειται, θεωρητικά, για οποιονδήποτε άνθρωπο της ζωής μας.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στο "Featherweight", την πρώτη μινόρε στιγμή του άλμπουμ, στη θέση πέντε της ροής του tracklist, και ως τέτοια να προκαλεί ανατριχίλες. Ακολουθούν δύο συνθέσεις που είναι ευθείες αναφορές στο εμβληματικό ομότιτλο ντεμπούτο των Fleet Foxes: Το φωτεινό και χαρωπό "A Long Way Past The Past", καθώς και το μελαγχολικό "For A Week Or Two" που φέρνει μπροστά τον ρομαντισμό του νεανικού backpacking, όταν παίρνεις μαζί σου μόνο τα απαραίτητα ...for a week or two. Ευχάριστο διάλειμμα για να επιστρέψουν στον ολιστικό τωρινό τους ήχο και να ξεπηδήσουν κυρίαρχοι με το ανεβαστικό "Maestranza" να χρειάζεται ορχηστρική συγκράτηση για να μην γίνει ακόμα πιο straightforward απ’ όσο είναι.

Παρά τη γενικότερη και εμφανή επιθυμία του δίσκου να σταθεί ένα λεπτό και αναλογιστεί όλη τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική πορεία, μια τάση να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους προοπτική, δεν λείπουν και οι συγκεκαλυμμένες πρωτοτυπίες. Αυτές εντοπίζονται για παράδειγμα στο "Young Man’s Game" που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ενα παιδικό τραγούδι φτιαγμένο από τα υλικά των Fleet Foxes (συμμετέχουν και μικρά παιδιά στα φωνητικά) ή στο ανεπαίσθητα indie tribal "Quiet Air/Gioia". Και τα δυο τους, φοβερές συνθέσεις.

Κάπου στο "Young Man’s Game" ο Robin Pecknold λέει: I've been lucky as sin/Not one thing in my way/Just the arena I was in/But it's a young man's game. Ακόμα και στις ίδιες του τις συνεντεύξεις δηλώνει να αντιλαμβάνεται το μεγαλείο της τύχης του που συνέβαλλε στην καλλιτεχνική του καταξίωση - έστω και αν τίποτα δεν συμβάινει στην τύχη. Μην ξεχνάμε πως οι Fleet Foxes ήταν δημιούργημα του παράνομου file sharing και του MySpace, όπου είχαν φτάσει κοντά μισό εκατομμύρια plays μέσα σε δύο μήνες. Όλα αυτά, πριν υπογράψουν στη Sub Pop και κυκλοφορήσουν το "Sun Giant" EP και το "Fleet Foxes", κυκλοφορίες που θεωρούνται πια εικονίσματα στον indie μικρόκοσμο.

To 2017, περιέγραφαν ιστορίες μεγάλης κλίμακας κάποιου άλλου χωροχρόνου σε επίπεδο ωκεανού (βλ. το αριστούργημα "On Another Ocean (January/June)"). Φέτος, οι Fleet Foxes σε καλούν να ξαπλώσεις λαχανιασμένος εκεί όπου σκάει το ελαφρύ κυματάκι της ακτής και να ανακαλέσεις όλο τον ρομαντισμό της νεότητας: ένα είδος ρομαντισμού που σε ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θα βρείτε την παραλία αν πάτε δύο βήματα προς τα εκεί.

  • SHARE
  • TWEET