Tame Impala

The Slow Rush

Modular Recordings (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 06/03/2020
Η τελειομανία ενός καλλιτέχνη που ανοίγει την ψυχή του ανακαλύπτοντας νέες μουσικές ισορροπίες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο Perth της Αυστραλίας. Σε ένα παραλιακό σπίτι με θέα τον ωκεανό. O Kevin Parker έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα παραισθησιογόνων και οι σκέψεις του ταξιδεύουν σε μια παράλληλη πραγματικότητα, η ψυχεδέλεια δίνει την θέση της στον ρεαλισμό και την σκληρότητα αυτού του κόσμου, η ποπ και η ντίσκο έρχονται στο προσκήνιο, η εσωτερική αναζήτηση κυριαρχεί ως σκέψη και μέχρι να συνέλθει από το τριπάρισμα το αεράκι έχει παρασύρει την άμμο της παραλίας μέσα στο σπίτι, εμπνέοντας το εξώφυλλο του τέταρτου δίσκου των Tame Impala.

Η παραπάνω είναι μια φανταστική εισαγωγή (μπορεί και όχι) για το νέο άλμπουμ των Tame Impala, το project του Parker ο οποίος ξεκίνησε το 2010 από το σπίτι του, με το ψυχεδελικό ροκ του εξαιρετικού ντεμπούτου "Innerspeaker" αλλά στα 34 πλέον έχει μεταλλαχθεί σε έναν σουπερ σταρ του που γεμίζει αρένες που διασκευάζεται και που συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους αστέρες της ποπ και της ροκ παγκοσμίως. Και το "The Slow Rush" συνεχίζει το αφήγημα αυτό της μεταλαγής από κιθαριστικό ψυχεδελικό ροκ που -ξεκίνησε με το υπέροχο "Currents"- σε πιό synth-prog-pop μονοπάτια αλλά πάλι μέσα από το πρίσμα της ψυχεδέλειας, της τελειομανίας του Parker και εν τέλει αυτού που ο ίδιος θέλει να πεί, μένοντας πιστός στην ψυχή του και στο ταξίδι του ως καλλιτέχνης.

Εξάλλου του πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια η παραγωγή του "The Slow Rush". Μπορείς να ακούσεις και να αισθανθείς την δουλειά που έπεσε και το πόσα επίπεδα έχει κάθε σύνθεση. Το disco-funk αναμειγνύεται με acid house, techno, hip-hop, prog/fusion και στο τέλος παραμένει ένα καλογυαλισμένο αστραφτερό διαμάντι (ή LSD χαπάκι αν προτιμάτε). Δοκιμάζει νέα πράγματα αλλά μένει πιστός στον πυρήνα του και εν τέλει βρίσκει μια ιδανική ισορροπία.

Το "One More Year" ξεκινάει ως μια ρομποτική φωνή πάνω σε ένα αυξανόμενο χορευτικό beat και ο Parker τραγουδά για το πως είναι να είσαι κολλημένος στα ίδια, ένας ακόμα χρόνος από τα ίδια (‘We're on a roller coaster stuck on its loop-de-loop’). Όμως όλα καλά καθώς έρχεται η κλιμάκωση και κλείνει το μάτι σε ακόμα ένα χρόνο με αισιοδοξία και ένα υπέροχο συνονθύλευμα ήχων (κάπου στο βάθος υπάρχει μια κιθάρα). Πάντα υπάρχει έντονο το προσωπικό στοιχείο σε κάθε άλμπουμ των Tame Impala. Το smooth "Instant Destiny" μιλά για την πρόταση γάμου που έκανε στην γυναίκα του Sophie Lawrence και το "Posthumous Forgiveness" ερευνά την σχέση του Parker με τον πατέρα του που πέθανε το 2009 από καρκίνο και δεν πρόλαβε να δει ποτέ τον γιό του να γίνεται πετυχημένος μουσικός. Ένα όμορφο τρυφερό κομμάτι που στη μέση μεταβάλλεται σε μια ονειρική αργή εμπειρία που o Parker λέει στον πατέρα του όλα όσα δεν μπόρεσε στην ζωή. Το "Borderline" είναι άνετα από τα πιο hit και ευκολοάκουστα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ και από τα ομορφότερα tunes που θα ακούσεις φέτος μαζί ίσως με το “Breathe Deeper”. 

Υπάρχουν και αδύναμες στιγμές όπως το "On Track" κυρίως στιχουργικά, όμως υπερκαλύπτονται από τις θετικές στιγμές. Προσπαθεί να κοιτάξει στο μέλλον αλλά από τις πιό όμορφες στιγμές έρχονται όταν η νοσταλγία κυριαρχεί μουσικά και λυρικά. Στο "Lost In Yesterday" η '70s disco με το funk και τη pop ενώνονται υπέροχα και το video είναι γυρισμένο με μία λήψη και είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Πάντα θυμόμαστε τις σημαντικές στιγμές του παρελθόντος μας από ένα διαφορετικό φίλτρο όσο μεγαλώνουμε, κρατώντας μόνο τα καλά. Στο "Is It True" εμφανίζεται ο Michael Jackson με τον Lionel Richie καλώντας μας να χορέψουμε ξανά και στο φινάλε του "One More Hour" είναι σαν να συγκεντρώνει όλα τα συναισθήματα του άλμπουμ, να τα συμπυκνώνει σε ένα εφτάλεπτο ποίημα-εσωτερικού διαλόγου παίζοντας τη μουσική των προηγούμενων ένδεκα κομματιών στο reverse, μιλώντας για το παρόν και το μέλλον του ως καλλιτέχνη. 

Είναι μουσική που πρέπει να την ακούσεις πολλές φορές για να καταλάβεις τι θέλει να πεί, που οδεύει και ποιά συναισθήματα επιχειρεί να γεννήσει. Το αποτέλεσμα ενός ιδιοφυούς και τελειομανούς νου που μεταλλάσσεται συνεχώς και που οι περιορισμένες ακροάσεις θα το αδικήσουν κατάφορα. Η μαγεία του Parker έγκειται σε αυτό ακριβώς το στοιχείο της μεταβλητότητας, του ψυχεδελικού ταξιδιού χωρίς προορισμού μεν αλλά με εμφανή στόχο την συναισθηματική και ψυχική ολοκλήρωση. 

  • SHARE
  • TWEET