Ανασκόπηση 2017: Indie

"Alexa, give me my annual indie music update"

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 05/01/2018 @ 16:55

Έφτασε η ώρα της ανασκόπησης. Ανοίγουμε playlists, downloads, ιστορικό Youtube/Spotify, μουτζουρωμένα τετράδια με σημειώσεις του ποδιού. Γεμίζουμε μία κούπα καφέ. Θα πάρει ώρα η επισκόπηση μίας χρονιάς που ξεκίνησε αισιόδοξα, με μπόλικες τυμπανοκρουσίες και πολυαναμενόμενους δίσκους στα σκαριά, για να κλείσει ολίγον τι απογοητευτικά. Το 2017 ήταν μέτριο μουσικά. Πολλά από τα δυνατά brandnames του indie ηχητικού σύμπαντος επέστρεψαν ύστερα από σημαντικό διάστημα απουσίας- ορισμένα κέρδισαν τις εντυπώσεις ενώ κάποια δεν ανταποκρίθηκαν στις κυκλώπειες προσδοκίες. Άλλοι επέκτειναν το μουσικό ζωτικό τους χώρο την ίδια στιγμή που αρκετοί επέμειναν να χτίζουν ακόμα πιο γερά θεμέλια, αγκυροβολώντας στη διαμόρφωση της αποκλειστικής τους ταυτότητας. Κάποιοι μας γοήτευσαν και κάποιοι μας απογοήτευσαν.

Ο αριθμός των act που διάγει βίο ανθηρό υπό τον όρο-ομπρέλα «indie» είναι τεράστιος και εξίσου πολυσυλλεκτικός. Ας αφήσουμε στην άκρη τους ευφάνταστους χαρακτηρισμούς που έχουν κατασκευάσει κατά καιρούς οι άνθρωποι για να περιγράψουν αυτό που παίζουν κι ας μείνουμε σε μερικές βασικές κατηγορίες.

Τα συμπεράσματα είθισται να μπαίνουν στο τέλος- ώρα να παραβιάσουμε τις καθιερωμένες φόρμες και να συμπυκνώσουμε το zeitgeist του 2017 σε λίγες απολογιστικές γραμμές: Η μερίδα του λέοντος των παλαιών και κραταιών δε τα πήγε και πολύ καλά· οι νέοι που κέρδισαν το πρώτο τους στοίχημα χάρισαν χαμόγελα· η indie pop προκάλεσε χαμό στα mainstream ακροατήρια· τα πιο rock vibes πάντα θα ασκούν μία αλλόκοτη γοητεία πάνω μας· οι τυχοδιώκτες που άφησαν πίσω τη ζεστασιά των συγκροτημάτων τους ανακάλυψαν νέους τόπους· οι «αμαρτωλές» out of rock - out of indie - out of everything κυκλοφορίες που δε χωρούσαν πουθενά, όμως έκαναν περίπατο.

Φέτος ζήσαμε μία παραγωγική χρονιά, με λιγότερα καλά άλμπουμ απ’ όσα περιμέναμε αλλά με αρκετή ενδιαφέρουσα μουσική. Στην παρακάτω περιεκτική (ελπίζω) ανασκόπηση θα πέσεις πάνω σε μία σειρά από γνώριμα άλμπουμ, καινούργια ευρήματα και χρήσιμες προτάσεις. Οι παραλήψεις πάντα θα υπάρχουν -και πάντα θα μπορείς να τις υπενθυμίσεις- οπότε πιες μια γουλιά καφέ και πάρε θέση.


Πέντε δίσκοι, μα τι δίσκοι

Αναμνηστικά από τις προηγούμενες 365 μέρες: τα πέντε καλύτερα

1. Οι National έχουν επιδείξει σταθερότητα στην ενασχόληση τους με τα πιο ομιχλώδη παρακλάδια της indie rock, χωρίς ποτέ να πέσουν κάτω από ένα υψηλό ποιοτικό στάνταρ. Το "Sleep Well Beast" καθήλωσε  με τη δύναμη, την ατμόσφαιρα και τη λεπτεπίλεπτη αβρότητα του και οι δημιουργοί του στέκονται προσεκτικά στις διαχρονικές τους φόρμες, αλλοιώνοντας παράλληλα τον καθαρό ήχο με ηλεκτρονικά ψήγματα. Χάρη σε αυτή την τέλεια ισορροπία μπορούμε να μιλάμε για ένα βαθύ και μεγαλειώδη δίσκο που γράφεται με χρυσά γράμματα στα best-of της χρονιάς. Καταβροχθίζεται κρύος, ο συνδυασμός με αλκοόλ και υπαρξιακές εμβαθύνεις δε συνίσταται. Καταναλώνετε υπεύθυνα.

2. Η επιστροφή των επιστροφών. Το συγκρότημα που μας έμαθε τι είναι το shoegaze και είχαμε την τιμή να δούμε ζωντανά, κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο σε διάστημα είκοσι δύο ετών. Μαγευτικές συνθέσεις και ηχοτόπια πασπαλισμένα με αστερόσκονη συνεκτιμούνται με το τίμιο ζύγισμα ανάμεσα στον φόρο τιμής στο παρελθόν και την πρόοδο. Το "Slowdive" είναι μία καθ’ όλα υπερβατική εμπειρία που σημάδεψε το 2017.

3. Το όνομα των Tall Ships δε λέει κάτι στην πλειοψηφία των αναγνωστών μας, κι όχι, δε φταις εσύ που παρέλειψες μία από τις καλύτερες φετινές δουλειές. Στάθηκα πράγματι πολύ τυχερή όταν έπεσε στην αντίληψη μου αυτή η μπάντα που, με έκπληξη διαπίστωσα, ότι δεν αναφέρθηκε από πολλά έγκριτα μουσικά site. Δεν ξέρουν τι έχασαν. Ο δεύτερος δίσκος των Βρετανών Tall Ships με το όνομα "Impressions" αφηγείται μία συγκλονιστική περιήγηση, από τα ψυχικά βάραθρα και τη διάψευση των υποσχέσεων μέχρι το χάος της οργάνωσης της εμπειρικής πραγματικότητας. Εξαιρετικές μουσικές και στιχουργικές στιγμές με ένα κράμα art και indie rock που δυστυχώς αδικήθηκαν.

4. Με ενδοσκοπική διάθεση και εξερευνητική περιέργεια εμφανίζονται οι alt-J στην τρίτη κυκλοφορία τους και βγάζουν στην επιφάνεια ένα βραδυφλεγές ταπεραμέντο, μαζί με την αστείρευτη επιθυμία να βουτήξουν σε αγεωγράφητα για τους ίδιους νερά. Ξεκάθαρα πιο ήσυχες και pop-ίζουσες οι ανακαλύψεις του αγαπημένου σχήματος, κολλάνε σχετικά αβίαστα με τις κατευθύνσεις των προηγούμενων ετών. Το "Relaxer" μας ταξίδεψε και μεγάλωσε μία ήδη διευρυμένη μουσική παλέτα.

5. Το φετινό (για την ακρίβεια περσινό) απαστράπτον διαμαντάκι των Alvvays θα το βρείτε υπό τον τίτλο "Antisocialites". Γλυκά κιθαριστικά μέρη, χαλαρή διάθεση και χαμηλές ταχύτητες: η indie rock της καρδιάς μας πάντα θα εκπέμπει θαλπωρή και αναπόληση. Σα να γυρίζεις στο πατρικό σου και στην κατσαρόλα να σιγοβράζει το αγαπημένο σου φαγητό. Πώς να αρνηθείς ένα πιάτο;


Επιστροφές-καταστροφές

Περιμέναμε πώς και πώς: πέντε μεγάλα ονόματα που επανήλθαν και σημάδεψαν τη χρονιά

1. Η αλήθεια είναι πως ένιωσα έναν οξύ πόνο στην καρδιά όταν άκουσα για πρώτη φορά ολόκληρο το "Everything Now". Ακόμα και τώρα πολεμώ τη σκέψη να το βάλω στην κατηγορία «απογοητεύσεις». Τελικά οι Arcade Fire κέρδισαν αυτή την μικρούτσικη μάχη στα σημεία. Μετά το αρχικό σοκ και στην προσπάθεια να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται βρίσκεις κάποιες διαλεχτές στιγμές, μία διάχυτη διάθεση για χορό και την κεντρική ιδέα που ξεχειλίζει από σαρκασμό και καταγγελίες για την εποχή που ζούμε. Μία γενική σάτιρα ενός τυποποιημένου κόσμου, όπου τα εμπορεύματα καμουφλάρονται πίσω από τις έννοιες της ανάγκης, την εκτόνωσης, της διασκέδασης και καταναλώνονται λαίμαργα, χωρίς μεγάλη σκέψη. Ο Butler και η παρέα του πέταξαν πάνω στην πικρία τους μία εύλογη άποψη κι ο καθένας μας την ανέπτυξε μέχρι εκεί που έκρινε ορθό. Η λιγότερη καλή κυκλοφορία τους δεν είναι όπως την περιμέναμε, αλλά ούτε τόσο κακή όσο πιστεύουν πολλοί.

2. Ο γνωστότερος εκπρόσωπος της indie των ημερών μας επελαύνει στη σύγχρονη μουσική και στην καλλιτεχνική και κοινωνική ελίτ με το ιδιόρρυθμο στυλ του συχνά, με κίνδυνο να αγγίξει ακόμη υψηλότερα επίπεδα μαϊντανισμού. Μπορεί η αυτοπεποίθηση του να καταντά εκνευριστική, έχει ο άτιμος όμως έξυπνο χιούμορ και στιχουργική ευφυΐα, όπως και να το κάνουμε. Αν κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια στη γενικότερη μονοτονία, το κριτικό φλέγμα του "Pure Comedy" διασκεδάζει και προβληματίζει- με μόνο αρνητικό ο Father John Misty να την ψωνίσει ακόμα περισσότερο- δηλαδή να τη δει νέος Morrissey.

3. Κάθε τραγούδι αντιστοιχεί σε μία χρονιά που κουβαλά στην καμπούρα του ο Stephin Merritt για να του θυμίζει όλα όσα έζησε, την ομορφιά, τη δόξα, τις οδύνες, την κόλαση, τα μικροπράγματα που έχουν διαφορετικό συμβολισμό για τον καθένα μας, τις αναμνήσεις, που στο κάτω κάτω, είναι όλη μας η ζωή. Πανέξυπνη ιδέα, πανέμορφες μουσικές, υπέροχη εκτέλεση. Όσο κι αν το προσπαθήσουμε, δεν θα βρούμε ένα άσχημο κομμάτι στο "50 Song Memoir". Οι Magnetic Fields έκαναν πάλι το θαύμα τους. Γενικά όμορφα πράγματα.

4. Στην πρώτη τους κυκλοφορία μετά το 2011 και την φυγή του Tillman, οι Fleet Foxes επανεφευρίσκουν την ταυτότητα τους. Κάπου ανάμεσα στην βλάχικη folk, την ψυχεδέλεια και το λυρικό κρεσέντο  χτίζεται το πιο συγκινητικό και δύσκολο αποτέλεσμα που μας έχουν δώσει. Πιο σύνθετες ενορχηστρώσεις, πιο ζεστός ήχος, πιο λεπτεπίλεπτοι τόνοι, πιο διανοουμενίστικο από ποτέ, το "Crack-Up" είναι το ημερολόγιο αναζητήσεων και περισυλλογής που θα σε παρασύρει αν του χαριστείς ψυχή τε και σώματι.

5. Παρόμοια ρότα με τους Fleet Foxes τραβάνε και οι Grizzly Bear όσον αφορά τη συμμετοχή του ακροατή στην πρόσληψη του δίσκου. Τα πέντε χρόνια απουσίας ξεχνιούνται γρήγορα με τις πρώτες νότες και το χάσιμο που, παρά τον οικείο χαρακτήρα του, εμφανίζει μιλιούνια από νεωτερικά νύγματα. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να αφεθείς στο καλειδοσκοπικό κλίμα του "Painted Ruins". Δεν είναι και τόσο μεγάλη η θυσία, ε;

Σα να λείπει κάτι:

Εφτά χρόνια και να που οι Wolf Parade επιτέλους φάνηκαν. Όχι μόνο φάνηκαν, αλλά έκαναν κρότο κατά την επιστροφή τους με το "Cry Cry Cry". Η παράλληλη ενασχόληση με τα side projects τους εμφύτευσε νέους σπόρους, των οποίων οι καρποί μοιάζουν πιο ώριμοι, προοδευτικοί και εκρηκτικοί από ποτέ.


Οι εκπλήξεις

Από κει που δε το περιμένεις: πέντε στιγμές σοκ και δέους

1. Γκολ από το παλτό της ομάδας στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ισοφαρίζει και δίνει ελπίδες πρόκρισης στην indie μουσική. Ποιος θα μας το έλεγε πως οι Horrors που γυάλιζαν τον πάγκο και κουβαλούσαν νερά για αρκετά χρόνια κυκλοφόρησαν αυτή τη δισκάρα. Από εκεί που δε το περιμέναμε, είχαμε την τύχη να δούμε ένα μικρό θαύμα ονόματι "V" να δίνει ζωή σε μία σχεδόν ξεγραμμένη μπάντα.

2. Αν δε σου λέει κάτι ο εν λόγω καλλιτέχνης σε δικαιολογώ. Ο Rostam Batmanglij ήταν ο κιθαρίστας των Vampire Weekend, μέχρι την αποχώρηση του το 2016. Μετά από μία σειρά συνεργασιών μας δίνει την πρώτη του προσωπική κυκλοφορία με τίτλο "Half Light", ένα πανέμορφο σύνολο κομματιών που έχει κοινή ραχοκοκαλιά με τον ήχο του πρώην συγκροτήματος του αλλά ταυτόχρονα υπερβαίνει τα indie τέλματα.

3. Ορχήστρα σαράντα ατόμων, φορτωμένες συνθέσεις, soul, pop, funk, αστραφτερά πουκάμισα, ξεκούμπωτα, με τρίχα στο στέρνο, υπερβολή, υπερβολή, υπερβολή. Οι Foxygen επιστρέφουν μετά το πρόσφατο άψυχο "...And The Star Power", με ένα εντελώς διαφορετικό πλάνο. Μία μεγαλειώδης σάτιρα-μιούζικαλ οχτώ κομματιών γεμάτη pop εύκολης κατανάλωσης, θεατρινισμούς και φιλοδοξία. Το "Hang" είναι μία έκπληξη όσον αφορά την μεταβολή του ύφους και ξαναβάζει τους δημιουργούς του σε πρώτο πλάνο.

4. Αυτή η κοπέλα έχει βαλθεί να μας τρελάνει. Το πάνθεον των γυναικείων rock καλλιτεχνών μπορεί να έχει αυστηρά κριτήρια εισαγωγής, η Καναδή singer-songwriter βέβαια όλο και ενδυναμώνει το μύθο της και έχει κλείσει ήδη μία θέση σε αυτή την ελίτ. Σε αυτή τη καμπή δυναμώνει η ένταση και ξεδιπλώνονται οι πιο rock και ωμές μελωδίες που έχουμε ακούσει από τη Feist. Το ταλέντο της ήταν εδώ και πολύ καιρό γνωστό, το "Pleasure" όμως ήταν η παρτίδα που τίναξε τη μπάνκα στον αέρα. Κι εις ανώτερα.

5. Μία τομή που ήρθε την κατάλληλη περίοδο, όταν η όλη φάση ξεκίνησε να βαλτώνει, έδωσε άλλη πνοή στον κατατονικό μινιμαλισμό τους. Ο Jamie μπαίνει δυναμικά, ζωντανεύει το κρυστάλλινο pop περιβάλλον με τις δικές του πινελιές χωρίς να κλέβει τους προβολείς από τους φίλους του, που συνεχίζουν τα κρατούν τα μουσικά και ερμηνευτικά ηνία των xx. Ισορροπημένο άλμπουμ, καλοζυγισμένο και τολμηρότερο από τα προηγούμενα,  το "I See You" δεν κάνει το καθοριστικό βήμα, αλλά παίζει μπάλα σε ασφαλή χώρο- χωρίς αυτό να του αφαιρεί αίγλη και ομορφιά.

Σα να λείπει κάτι:

Η σαγηνευτική φωνή της Hannah Raid από κοινού με τη μελωδικότητα των London Grammar κέρδισαν και πάλι τις εντυπώσεις, αφού το "Truth Is A Beautiful Thing" δε μάσησε από «κατάρες των δεύτερων άλμπουμ και παρόμοιους μύθους. Ο Baxter Dury είναι καταδικασμένος να κουβαλά τη σύγκριση με τον πατέρα του. Με το έντονα συναισθηματικό "Prince Of Tears" αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι η καλλιτεχνική του αξία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα όνομα.


Οι απογοητεύσεις

Εδώ τα πράγματα δε πήγαν όπως τα περιμέναμε: πέντε φορές που ξενερώσαμε

1. Το Χρυσό Βατόμουρο της χρονιάς πηγαίνει στο "Sacred Hearts Club". Οι φερέλπιδες νέοι δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας για τη διατήρηση και μετεξέλιξη του χαρακτηριστικού τους indie pop φάσματος. Συγκεκριμένα σκόνταψαν στο hype και έκαναν ένα πισογύρισμα στις πρώτες μέρες τους- με ακόμη πιο άτεχνη και χοντροκομμένη χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων και ασυνάρτητη ροή. Η ελπίδα ενός larger than life δίσκου διαψεύδεται με την αποκάλυψη ενός μπερδεμένου, κουραστικού συνόλου. Καλά παιδιά οι Foster The People, δε λέω, μαζί με το βατόμουρο ας τους πάρουμε και μία πάστα.

2. Αχ αυτός ο συρμός, μας πήρε τα καλύτερα παιδιά. Την mainstream πολλοί εμίσησαν, τα γλυκά ραδιοκύματα των FM και το μουσικό χαλί στους τίτλους τέλους κάποιου επεισοδίου στο Netflix, ουδείς. Οι Cold War Kids λειαίνουν συνέχεια τις αιχμηρές παραφωνίες που απορρίπτουν τα παραπάνω και καταλήγουν άνευροι, κοινότυποι και νερόβραστοι. Ούτε καλοί, ούτε κακοί- απλά αδιάφοροι. Το "L.A Divine" αδυνατεί να ξεκολλήσει την κατάσταση, μάλλον κραυγάζει προς το τμήμα μάρκετινγκ αυτοκινητοβιομηχανιών πως έχουν το νέο jingle που χρειάζονται.

3. Ακούσματα βγαλμένα από τη γραμμή παραγωγής που έχει χτίσει λιθαράκι - λιθαράκι ο Beck στο υπόγειο του. Ευρείας κατανάλωσης μέρη χωρίς ρίσκο και δυναμική, το "Colors" αποτελεί κάποια στιβαρή επένδυση λόγω της εύκολης φύσης του και του ονόματος του δημιουργού. Ο Beck δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις, με τις κακές γλώσσες να μιλάνε για έλλειψη έμπνευσης. Εμείς ας επιλέξουμε την λιγότερο επιθετική αιτιολόγηση αυτής της μετριότητας ως προϊόν της μεγάλης πίστης στο ταλέντο του και στη δεδομένη συμπάθεια του κοινού.

4. Κάλλιστα το "You’re Welcome" θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και αντί γι αυτό να έπεφταν στα χέρια μας τα b-sides των «κομμένων» των προηγούμενων δίσκων. Ανάλαφρη indie-surf-pop punk που προσπαθεί να θυμίσει DIY φάσεις. Η καταληκτική αίσθηση είναι ανάμεικτη- εκεί που οι τραμπούκικες απαρχές τέμνονται με το pop πρόσφατο παρελθόν, οι Wavves δίνουν την απάντηση στο, αυτονόητο γι αυτούς, «ευχαριστώ» που θα χαρίσουν εκστασιασμένοι οι ακροατές. Κρίμα η τόση σιγουριά.

5. Meh. Τα απολαυστικά μέρη του "Pacific Daydream" σκεπάζονται κάτω από τόνους συνηθισμένων στίχων και στερεοτυπικών συνθέσεων. Τα τελευταία χρόνια οι Weezer κάνουν έναν μαραθώνιο κυκλοφοριών. Προτιμότερο θα ήταν να πατούσαν για ένα διάστημα το pause ώστε πρώτα να ωριμάσουν οι ιδέες τους κι έπειτα ας τις διαχειριστούν με μεγαλύτερη ευχέρεια. Λέμε όχι στην ποσότητα, ναι στην ποιότητα.

Σα να λείπει κάτι:

Άλλο ένα κενό ρεσιτάλ αυταρέσκειας από τον πατέρα της σύγχρονης indie. Ο Morrissey, όσο κι αν το παλεύει με νέες μουσικές κατευθύνσεις στο "Low In High School", δεν ξεφεύγει από τα κλισέ. Οι κιθάρες ανά χείρας και η γαρνιτούρα από ψυχεδέλεια και disco ζωντάνεψαν για λίγο τους Kasabian- χωρίς να αφήνει κάτι ιδιαίτερο, το "For Crying Out Loud" είναι ένα επιπλέον μέτριο έργο από μία μπάντα που μας έχει δώσει εκπληκτικά δείγματα. Ωχ, το μάτι σου έπεσε το ακόλουθο bold. Όχι όχι, μη κλείνεις τη σελίδα, άσε με να εξηγηθώ. Και σταμάτα να βρίζεις. Απόλαυσα πραγματικά το "This Old Dog", δε βρήκα όμως κάτι να με εντυπωσιάσει ειλικρινά. Από τον άνθρωπο που έφτιαξε το "Another One" περίμενα κάτι περισσότερο. I’m sorry Mac DeMarco.


Τα διαζύγια

Και κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι τους: πέντε αποχαιρετισμοί

1. Μόλις τους μάθαμε έλαχε να τους χάσουμε. Οι Tall Ships τελικά δε ξεπέρασαν τις εσωτερικές διενέξεις και όλα τα προβλήματα που καθυστέρησαν σημαντικά τη δεύτερη κυκλοφορία τους και ανακοίνωσαν τη διάλυση τους, μετά το πέρας της τρέχουσας Δεκεμβριανής περιοδείας στην πατρίδα τους τη Βρετανία. Γαμώτο.

2. Κυρίευσαν την κορυφή του είδους και αμέσως μετά ακολούθησε η ελεύθερη πτώση. Τα τελευταία δύο χρόνια οι Maccabees έμοιαζαν να το προσπαθούν πολύ και η αμηχανία αυτή ακούγεται και στον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Η τελευταία από τις μεγάλες indie rock μπάντες της περασμένης δεκαετίας δεν άντεξε τη φθορά και την αποξένωση απ’ ό,τι ήθελε εξαρχής να δημιουργήσει και βάρεσε διάλυση  το 2016. Με μία μικρή παράταση για να αποχαιρετίσουν το κοινό με ζωντανές εμφανίσεις, τα μέλη των Maccabees χώρισαν οριστικά τα τσανάκια τους το καλοκαίρι του 2017. Farewell, old sports.

3. Το "Boy King" ήταν η πιο επιτυχημένη δουλειά τους, κι όμως δε στάθηκε ικανή να κρατήσει τους Wild Beasts μαζί. Σε μία εγκάρδια δημοσίευση στα social media έγραψαν: «όλοι μας, ο καθένας για το δικό του λόγο και με το δικό του τρόπο, αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτή την τροχιά- είμαστε υπεύθυνοι για τη φροντίδα κάτι πολύτιμου και δε θέλουμε να το καταστρέψουμε». Πριν από λίγες μέρες μάλιστα έγινε γνωστό ότι θα πραγματοποιήσουν μία σειρά αποχαιρετιστήριων εμφανίσεων τον Φλεβάρη του 2018.

4. Στην αρχή του έτους ο frontman Brendan Lukens διευκρίνισε πως θα απέχει από την επερχόμενη περιοδεία του συγκροτήματος, για να αφοσιωθεί στην ψυχική και στη σωματική του ευεξία. Λίγες μέρες αργότερα, τα υπόλοιπα μέλη των Modern Baseball ανακοίνωσαν την αναβολή των εμφανίσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες, η μπάντα θα μπει για αρκετό καιρό στον πάγο, ενώ μελλοντικά σχέδια δε διαφαίνονται στον ορίζοντα. Φαίνεται πως το χάσαμε το κορμί, πατριώτη.

5. Από εδώ και στο εξής και οι Stornoway θα ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις. Η ευχάριστη μίξη της indie folk με την παραδοσιακή Αγγλική μουσική δεν αρκούσε για να τους κρατήσει ενωμένους και έτσι οι συμπαθείς τροβαδούροι από την Οξφόρδη από το νέο έτος θα εξερευνούν νέες δυνατότητες.


Το νέο αίμα

Τα φρεσκαρούδια που γέμισαν τη μουσική μας βιβλιοθήκη: πέντε πρωτάρηδες

1. Η 25χρονη Laetitia Lamko μετακόμισε από το Καμερούν στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 13 ετών κι από τότε ασχολείται συστηματικά με τη μουσική. Υπό το προσωνύμιο Vagabon κυκλοφόρησε το "Infinite Worlds" κερδίζοντας τον «τίτλο» της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης για το 2017. Σε μόλις 28 λεπτά σε συστήνει στην δική της πραγματικότητα που είναι γεμάτη αντιφατικές εικόνες και πεποιθήσεις και φεύγει θριαμβευτικά, αφήνοντας σε με το δάχτυλο κολλημένο στο replay.

2. Είναι θεοί, ήλιοι καλοκαιρινοί οι Hoops. Ψιλορετρό, αβίαστο dream pop ντεμπούτο- η υγρασία σου τρυπάει τα κόκκαλα, ο ήλιος σε τυφλώνει, τα καθίσματα του αυτοκινήτου ζεματάνε. Το "Routines" είναι ενθύμιο των καλοκαιρινών περιπετειών σου, ή calendar reminder γι αυτές του μέλλοντος.

3. Η νεαρή Maggie Rogers άφησε άφωνο τον Pharell Williams με το τραγούδι της, "Alaska". Τώρα επέστρεψε για να πατήσει γερά στον καλλιτεχνικό χώρο. Το "Now That The Light Is Fading" folkίζει, μπλιμπλικίζει, popίζει. Δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εκκεντρικό ούτε και τόσο εύπεπτο. Η Rogers έκανε καλή δουλειά.

4. Να σας συστήσω στους αγαπημένους μου αυτής της λίστας. Από δω οι Sundara Karma. Sundara Karma, τα παιδιά. Μετά από αρκετά χρόνια αδράνειας και αραιών μαζώξεων για πρόβες και live, οι Βρετανοί που μοιάζουν να ξεπήδησαν απευθείας από τα late '70s το πήραν απόφαση και σύμπτυξαν τάσεις για stadium rock μεγαλοπιάσματα, διανοουμενίστικες σπόντες, ανεξάρτητη ψυχή σε καυτές συχνότητες στο "Youth Is Only Ever Fun In Retrospect".

5. Αχ γλυκό Brooklyn, κοιτίδα της σύγχρονης αμερικανικής indie. Όπως είναι φυσικό, δε θα μπορούσε να λείπει ένα σχήμα από την πιο παραγωγική (και χιπστέρικη) γειτονιά της χώρας που έχει σημαία την αστερόεσσα και τις Kardashian. Πιασάρικο, απαστράπτον και διασκεδαστικό, το "Guppy" των Charly Bliss τους βάζει με φόρα στα power pop κυκλώματα.

Σα να λείπει κάτι:

Οι Snail Mail και Declan McKenna είναι μικροί, παθιασμένοι και ελπιδοφόροι- εύχομαι να μας απασχολήσουν πολύ περισσότερο τα επόμενα χρόνια.


"Oh, I’m done looking/ now things can start happening"

Μη φοβού την indie pop: πέντε προτάσεις

1. Κάθε κομμάτι του "Masseduction" είναι μοναδικό: διαφορετικό απ’ όσα προηγήθηκαν και απ’ όσα θα ακολουθήσουν. Η St. Vincent μοιάζει να ταιριάζει κάθε σύνθεση από τα 13 μέρη του άλμπουμ με ένα διαφορετικό υποείδος της pop μουσικής. Άλλοτε καταπιάνεται με synth pop, άλλοτε με new wave, άλλοτε με πιο «υπόγειες» rock βρωμιές κι άλλοτε με κομψά σαξόφωνα, κιτς '80s disco και alternative dance. Καμιά ντροπή για τη νόθευση από μία καλλιτέχνιδα που για χρόνια το ζούσε πιο πειραματικά, κανένας φόβος μήπως τσαλακωθεί. Οι εύκολες μουσικές θα μπάσουν πολύ κόσμο που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξεραν καν τη St.Vincent, θα τον γλυκάνουν με ένα σορό ολόφρεσκα εθιστικά χορευτικά τερτίπια ώσπου να σερβιριστούν οι σκληρές εμπειρίες της παραβίασης της ιδιωτικότητας, των hoaxes και της απώλειας. Η πλέον αριστοτεχνική indietronica. Mass+seduction=Masseduction. Brilliant indeed!

2. Απόλυτα προβλέψιμα τα δύο πρώτα ονόματα, το ομολογώ. Αδικήθηκαν αρκετά με το να μην αποκτήσουν τη δικιά τους κριτική, ακόμα κι αν θεωρούνται οριακά μέρος της ύλης του site, οπότε ας δούμε αυτές τις γραμμές ως μία τρόπον τινά αποκατάσταση. Η Fever Ray, το ½ του ντουέτου The Knife, εξαπολύει έναν καταιγισμό ηλεκτρονικών εμπνεύσεων και πολιτικών δηλώσεων. Η μυσταγωγική ατμόσφαιρα του "Plunge" μπορεί να σε συνεπάρει, μπορεί και να σε σοκάρει· βασικά ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις και θα τρέξεις να ξορκίσεις μ’ αγιασμό το σατανά. Τα φρενήρη ηχητικά σκαμπανεβάσματα σε καμία περίπτωση δε διακόπτουν τη συνοχή του, απεναντίας μεταμορφώνονται σε έναν επιπλέον υποστηρικτικό ειρμό για να αναδείξει τη βαθύτερη θεωρία: πως το κάθε τι κρύβει μέσα του ένα κομμάτι του ακριβώς αντίθετου του, όπως το μίσος κρύβει αγάπη, ο πόλεμος ειρήνη και ο θόρυβος γαλήνη.

3. Ολίγον τι φλύαρη indietronica, απαραίτητη για τους ακόρεστους ηχητικά, τους εγκεφαλικούς electro ακροατές και τον ίδιο το γεννήτορα της. Ο ηγέτης των Passion Pit, Michael Angelatos, με σχεδόν αυτόματη γραφή εξομολογείται τα μπερδεμένα του συναισθήματα, τις απόψεις του για την τέχνη και την ανάγκη να κατευνάσει τις ανασφάλειες του. Το "Tremendous Sea Of Love" είναι ενδιαφέρον, όμως αρκετά ψυχρό και απρόσιτο για να το εξερευνήσεις εις βάθος.

4. Το ντεμπούτο της Melina Duterte, η οποία έχει υιοθετήσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Jay Som, είναι μία έκρηξη νεανικής dream pop συνδυασμένης με lo-fi περιβάλλον και fuzzy κιθάρες. Βασική αλλά πάντα αναγκαία indie που βγάζει τα ζωηρά γούστα της στο μπαστάρδεμα των μουσικών ειδών- αυτό είναι το "Everybody Works" και πώς γίνεται να μη γουστάρεις κάτι τέτοιο;

5. Οι Future Islands αποτελούν διαχρονική αξία για όσους εκτιμούν την καλή synthpop προσαρμοσμένη σε indie εποχές. Το "The Far Field" είναι αρκετό για να ενθουσιάσει όποιον δε τους ξέρει. Για έναν χρόνιο ακροατή όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν περιμένει κάτι καινούργιο. Παρ' όλα αυτά κρατάνε σταθερή την ποιότητά τους, τις ωραίες μελωδίες και τις ιδιαίτερες μπασογραμμές τους. Αποκλείεται να τους μπερδέψεις με άλλους- εδώ θα βρεις τη θαλπωρή που ψάχνεις.

Σα να λείπει κάτι:

Αποκατάσταση τώρα #2: ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης καλής pop, τόσο της ανεξάρτητης όσο και της πιο μαζικής, έχει περάσει από τα μαγικά χέρια του Jack Antonoff. Ορισμένοι πιθανόν να τον γνωρίζετε ως «το αγόρι της Lena Dunham»· είναι βέβαια τρομερά άδικο να πιστεύουμε πως ένας άνθρωπος καθορίζεται από το/τη σύντροφο του. Μάθετε ότι ο Antonoff είναι ΚΑΙ παραγωγός (εκτός από μουσικός, τραγουδιστής, στιχουργός κλπ κλπ), έχοντας συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τις Lorde, Grimes και St. Vincent. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το δεύτερο δίσκο με τους Bleachers, "On Gone Now", βασισμένο σε synthpop φόρμες και προσωπικό στίχο. Δώστε του λίγο χρόνο, αξίζει. Το Νεοϋορκέζικο indietronica κουιντέτο των Joywave θέλει να προσδώσει συναισθηματικό βάθος και πολυπλοκότητα στο "Content"· το καταφέρνει εν μέρει, αφήνοντας όποιον κατόρθωσε να φτάσει στο τέλος πολύ ζαβλακωμένο. Πολλά στοιχεία θέλει να μπολιάσει και ο Four Tet στο "New Energy", δεν θεωρώ πως ταιριάζουν απαραίτητα, σίγουρα βέβαια κάνει τις δημιουργίες του ακόμα πιο χαρακτηριστικές.


"You said we're halfway home"

Για να αγριέψει λίγο η φάση: πέντε indie rock αφορμές

1. Ο πέμπτος δίσκος των Manchester Orchestra τους βρίσκει σε μία μεταβατική καμπή της πορείας τους. Μπορείς να αφήσεις για λίγο στην άκρη τον προκάτοχο του και να αφοσιωθείς αποκλειστικά στις τωρινές folk προσθήκες και τα βίαια ξεσπάσματα. Με μία κάποια δυσκολία θα ξεχωρίσεις κομμάτια για την playlist σου, σα σύνολο βέβαια το "A Black Mile To The Surface" ξαφνιάζει με τη δραματικότητα και τη κομψότητα με την οποία αγγίζει μία σωρεία προβληματισμών.

2. Σε πιο επιθετικό τόνο βρίσκουμε τους Desperate Journalist. Αν σε ενδιαφέρει η μοντέρνα indie rock που post-punk-ίζει και ζέχνει φρέσκο αιματώδη τσαμπουκά, το "Grow Up" είναι κομμένο και ραμμένο για τα δικά σου αυτιά και για τις καρδιές όσων προτιμούν ακόμα να χτυπιούνται στα μπαρ και όχι να αράζουν ατάραχοι σε άβολα σκαμπό με τα ποτήρια στο χέρι.

3. Ο δίσκος-γιορτή των Broken Social Scene. Η πηγαία ένταση του "Hug Of Thunder" αψηφά τον μίζερο κυνισμό του σήμερα με ενθαρρυντικά μηνύματα. Όλοι οι συμμετέχοντες της κολεκτίβας ασχολούνται με τα προσωπικά τους project, χωρίς να αφήνουν πίσω την πρώτη τους οικογένεια. Έτσι επιστρέφουν με ένα σορό νέα πλάνα και γλεντάνε την επανένωση τους με το να φτιάχνουν όμορφη μουσική.

4. Η Waxahatchee έχει πάρει τα πάνω της. Το 2017 προχώρησε ακόμα περισσότερο δημιουργικά, με το "Out In The Storm" να αναμιγνύει ακουστικές μπαλάντες, στιβαρά riff, την αύρα των Sleater-Kinney και την ειλικρίνεια της Courtney Barnett. Τι κι αν προέκυψε μετά από έναν χωρισμό, δε μαυροντύνεται ούτε βάφει τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε. Μάλλον περιγράφει την προσαρμογή σε μία καθημερινότητα χωρίς «έτερον ήμισυ». Αμ πώς!

5. Δε μπορώ να το κρύψω: οι British Sea Power είναι μία από τις μπάντες τις οποίες πάντα απολαμβάνω να ακούω, μιας και συνταιριάζει τα ρεύματα που μου αρέσουν: το new-wave, την '80s darkίλα, την ατμόσφαιρα των The Chameleons, τις φωτεινότερες στιγμές των Cure, την post-punk, τις πολιτικές ανησυχίες των Manic Street Preachers στο πιο ελαφρύ. Το "Let The Dancers Inherit The Party" θα λέγαμε πως είναι η επιτομή του indie rock, χωρίς πολλές καινοτομίες και προσθήκες- παραμένει φυσικά απολαυστικό.

Σα να λείπει κάτι:

Το μικρό, συναρπαστικό έπος των The Drums, "Abysmal Thoughts", ακούγεται εύκολα, παρά το υπερ-χρησιμοποιημένο lo-fi. Οι Los Campesinos! δεν ικανοποιούν, με το "Sick Scenes" να είναι τελικά μία συρραφή από πομπώδεις και πρόχειρες στιγμές. Αντιθέτως, οι Sorority Noise παρέδωσαν τον ωριμότερο και καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Η Michelle Zauner (Japanese Breakfast) στο "Soft Sounds From Another Planet" εγκαταλείπει τις αναλαμπές επιτηδευμένης weirdness τους ντεμπούτου της και ρέπει προς το shoegaze περισσότερο από ποτέ. Εξαιρετικά συμπαθείς οι Maximo Park, στο "Risk To Exist" δείχνουν να ξεκολλάνε από την τρίτη σερί επιτυχία που δεν ήρθε ποτέ. Με groovy διάθεση και πολιτική χροιά, δεν πεθαίνουνε ποτέ (κουφάλα νεκροθάφτη)!


"Everybody moves beneath the truest stars they know"

Πίσω σε πιο γήινες προτιμήσεις: πέντε indie folk επιλογές

1. Η Julien Baker υπήρξε για μένα κάτι σαν την συνομήλικη ξαδέρφη που ανακοινώνει στο εορταστικό τραπέζι πως είναι έγκυος, ενώ εσύ παρακαλάς τα παιδάκια του σογιού να σε αφήσουν να παίξεις με το «Πρώτο μου Θερμοκήπιο» που πήραν για δώρο (τοποθέτηση προϊόντος). Με δύο λόγια, μία νεαρή με την κιθάρα της κατάφερε να κάνει όλο τον indie folk χώρο να ασχολείται μαζί της εμμονικά -ε δε δικαιολογείται κάπως η ζήλια; Μπορεί το στιχουργικό σκέλος να είναι ιδιαίτερα δυνατό, μιας και ικανοποιεί την όποια ηδονοβλεψία μας με το να συναντάμε κατά πρόσωπο τα σκοτεινά της κομμάτια, μουσικά όμως το "Turn Out the Lights" πάσχει σοβαρά. Ευελπιστώ στο μέλλον να γνωρίσουμε καλύτερα τις συνθετικές δεξιότητες της φίλης μας από το Τεννεσί.

2. Οι Iron & Wine γυρίζουν στον ήχο που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς ύστερα από πολλά χρόνια -και άλμπουμ- πειραματισμού. Το αποτέλεσμα είναι μία σφιχτοδεμένη συλλογή ζεστών indie folk κομματιών για τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες και πολλά χαριτωμένα αλληγορικά παραμύθια που θα έκαναν τον Αίσωπο αρκετά χαρούμενο. Το "Beast Epic" είναι γεμάτο συμπυκνωμένη λαϊκή σοφία και εγκάρδια παιγμένες folk συγχορδίες, γιατί δεν έχεις πατήσει ακόμα το play;

3. Στα χνάρια του περσινού "City Sun Eater In The River Of Light" κινείται και η φετινή κυκλοφορία των Woods. Με όχημα την αγάπη και την -σήμα κατατεθέν- ψυχεδελική folk, λειτουργεί ως ψόγος σε όσους καλλιεργούν το μίσος και τις διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Ειδικά όταν αυτοί καταλαμβάνουν ανώτατα εκτελεστικά αξιώματα (pun intended). Ψιλοχίπικο όμως πάντα επίκαιρο μήνυμα μαζί με folksy jazz, αυτό είναι το συμπαθέστατο "Love Is Love".

4. Υπάρχει άραγε πιο τρομακτική στιγμή για τον κάθε άνθρωπο από αυτή της συνειδητοποίησης της παροδικότητας του; Ο Phil Elverum, γνωστός και ως Mount Eerie, καλείται να αντιμετωπίσει έναν κόσμο ανοίκειο και αδιάφορο για το προσωπικό του δράμα, έναν κόσμο που ισοπεδώθηκε μετά το θάνατο της συζύγου του. Η συγκλονιστική του εξομολόγηση συγκίνησε όσο λίγες και ξετύλιξε ένα κουβάρι προβληματισμών σχετικά με το σοκ του θανάτου και τα όρια μεταξύ μουσικού έργου και ενορχηστρωμένης απαγγελίας. Το "A Crow Looked At Me" συγκαταλέγεται στους πιο «βαρείς» δίσκους των τελευταίων ετών και θα συγκινήσει και τον πιο σκληρόκαρδο- ακόμα και αν βρίσκεται πολύ κάτω από τη μελωδική βάση που έπρεπε να φτάσει για να θεωρείται μουσική κυκλοφορία.

5. Επιστροφή στην απλότητα για τους Wooden Wand, με το "Clipper Ship" να σηματοδοτείται από ακουστικές συνθέσεις και φορτισμένες αφηγήσεις. Ο James Jackson Toth επαναξιολογεί τις προτεραιότητες και τη θέση του στον κόσμο, έτσι ώστε να εντοπίσει την εσωτερική αρμονία του. Λιτή, ικανοποιητική μουσική για τις μεγάλες ώρες.

Σα να λείπει κάτι:

Το "Phases" της Angel Olsen πιθανόν να στεκόταν και σαν κανονικό LP, παρότι είναι συλλογή από b-sides και demos.Για καλοδεχούμενη γλυκόπικρη indie folk παντός καιρού, αξίζει να στραφείς στους The Wild Reeds και στο "The World We Built".


Τα αμαρτωλά

Μουσική δεν είναι μόνο η εναλλακτική και η ανεξάρτητη: πέντε out of rock ακούσματα

Lorde

1. Η Lorde είναι αναμφισβήτητα η μεγάλη νικήτρια της χρονιάς. Το προσωπικό μου πουλέν επιστρέφει και διαψεύδει όσους έβλεπαν πίσω από το θλιμμένο μικρομέγαλο στήσιμο της άλλον έναν διάττοντα αστέρα. Το "Pure Heroine" περιέγραφε τους εφηβικούς προβληματισμούς μίας κοπέλας που κατοικούσε στην άκρη του κόσμου (κυριολεκτικά). Στο "Melodrama" το πάρτυ δεν έχει τελειώσει, έχει αρχίσει όμως να δείχνει την άγρια πλευρά του. Γραμμένο εξ ολοκλήρου από την ίδια,  παρουσιάζει γραμμικά την κυκλοθυμική ροή της ζωής/σχέσης/εμπειρίας της· εξερευνά την πολυπρισματική φύση της νέας της πραγματικότητας, τις απότομες μεταβάσεις, την απομάκρυνση από την αθωότητα, την απομυθοποίηση του pop stardom και το τέλος των σχέσεων- των φιλικών, αλλά κυρίως, των ερωτικών. Το "Melodrama" είναι ατόφιο, φίνο, κατασταλαγμένο και οξύ. Η Lorde είναι μοναδική- η σύγχρονη βασίλισσα της pop φορά φωσφορίζουσα στέκα αντί για στέμμα και γυρίζει από πάρτυ σε πάρτυ λίγο πριν ξημερώσει, όταν όλοι είτε ξερνάνε είτε βρίζουν για τα αντικείμενα τα οποία χάθηκαν πάνω στον χαμό.

2. Πριν από δύο χρόνια το "Pimp A Butterfly" ήρθε από το πουθενά για να ανεβάσει τον Kendrick Lamar σε δυσθεώρητα ύψη, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές ακόμα και από άτομα που δεν τους αρέσει καν η rap. Το 2017 αποδεικνύεται μία χρονιά όπου οι ποιοτικές hip hop και rap κυκλοφορίες τράβηξαν τα περισσότερα βλέμματα, με το "DAMN" πιθανόν να θεωρείται το καλύτερο highlight αυτής της φουρνιάς και ο δημιουργός του χρίζεται ο καπετάνιος-αντάρτης απέναντι στο καθιερωμένο τα τελευταία χρόνια γκλαμουράτο και γεμάτο ανούσιες αθυροστομίες προσωπείο της hip hop. Επιστρέφοντας στις «παραδοσιακές» αρχές του χώρου, συνεχίζει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά τα samples, φτύνει ακατάπαυστα θυμό με το flow του και στρέφεται προς τον εαυτό του για να τον αντικρίσει ως μονάδα του συστήματος. Δύσκολο πράγμα να πρέπει να φτιάξεις τον διάδοχο ενός αριστουργήματος - το "DAMN" δε φτάνει τον προκάτοχο του αλλά είναι πολύ καλύτερο από όλες τις κυκλοφορίες των ψευτό-gangsters αθροιστικά.

3. Η Bjork θα είναι πάντα μία παράδοξη οπτασία η οποία φαντάζει να ξεπήδησε από ισλανδικές saga, γραμμένες από έναν μαστουρωμένο μύστη κάποιας εξωγήινης θεότητας. Το έχει αντιληφθεί μάλιστα και πάνω στη δεκτικότητα μας πατάει για να μιλήσει για τη ζωή της. Στο "Utopia" ξορκίζει το σκοτάδι και ξεχειλίζει από λιμπιντική ενέργεια μετά την εκ νέου ανακάλυψη του έρωτα. Εκστατική εμπειρία η ουτοπία της, τωόντι αλλοπρόσαλλη, παίζει στα όρια του λιντσεϊκού σουρεαλισμού, στο πιο φορτωμένο. Ό,τι πιο "weird" (με την αρνητική έννοια) έχουμε δει από τη Bjork τα τελευταία χρόνια.

4. Το "Migration" του Bonobo αποτελεί το πιο εύκολο έργο του, γειτνιάζοντας με πάμπολλα είδη, από ambient, jazz και trip hop μέχρι soul και ethnic. Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις για να καταλάβεις γιατί έφτασε ψηλά στα charts και σε μεγαλύτερα πλήθη. Δε χρειάζεται παραπάνω από μία ακροάσεις για να συνειδητοποιήσεις πως όντως το άξιζε.

5. Χαμογελάω αυτάρεσκα γιατί ξετρύπωσα τους Songhoy Blues σε ένα λιλιπούτειο μπαράκι στις παρυφές των Άλπεων και είναι το δυνατό χαρτί κάθε φορά που στην παρέα παινευόμαστε για τις μουσικές μας ανακαλύψεις. Η μπάντα από το Μάλι περιπλέκει τον blues ήχο της με desert rock, αυτοσχεδιασμούς και βυθίσεις στην λαϊκή κουλτούρα της πατρίδας της. Η αφετηρία εντοπίζεται στην προσπάθεια τους να ανακουφίσουν τους διωγμένους από τον πόλεμο ομοεθνείς τους μέσω της τέχνης- και πλέον η φήμη τους ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Το "Resistance" είναι το θαύμα της αλληλεγγύης, η παντιέρα της πραγματικής τέχνης.

Σα να λείπει κάτι:

Ρίξε μια ματιά στο "Antiphon": κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις σε αστικά τοπία χαμηλού φωτισμού. Ένα χαμόγελο γεννάται καθώς το σαξόφωνο κάνει αυτοσχεδιασμούς πάνω στα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Alfa Mist. Το "Compassion" του Forest Swords αποτελεί ευφυέστατη σύμπτυξη ηλεκτρονικών και αναλογικών ήχων με σκοτεινή, πολεμική ατμόσφαιρα που μυρίζει βρεγμένο χώμα. Μεγάλη ήταν η χαρά μας να υποδεχτούμε τους αγαπημένους Thievery Corporation αλλά και την επιστροφή στις γνώριμες ambient dub/reggae επιλογές τους με το "The Temple of I & I".

Special εξτραδάκι: Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην Kesha. Εκτός από το ότι στο φετινός δίσκο της, "Rainbow", αφήνει πίσω την καρικατούρα του party animal, την οποία υιοθέτησε πριν αρκετά χρόνια, ήταν μία από τις πρώτες διασημότητες που μίλησαν ανοιχτά για την παρενόχληση και τη βία (σωματική και ψυχολογική). Ενώ ήξερε πως οι αποκαλύψεις για τον Dr. Luke, έναν από τους γνωστότερους pop παραγωγούς των ΗΠΑ, μπορούσαν να της στοιχίσουν επαγγελματικά, βάζοντας την ουσιαστικά στη «μαύρη λίστα» μπόλικων δισκογραφικών, δεν δίστασε να κινηθεί νομικά ώστε να σπάσει το συμβόλαιο της. Σε μία τραγελαφική απόφαση, το αρμόδιο δικαστήριο δεν ενέκρινε το αίτημα της, εξαναγκάζοντας την ουσιαστικά να συνεργαστεί πάλι με τον (πρώην, νυν, θα σας γελάσω) παραγωγό της. Η Kesha τόλμησε και με δική της -δειλή στην αρχή- πρωτοβουλία άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και των αποκαλύψεων για ένα θλιβερό φαινόμενο που πολλοί/ες έζησαν αλλά το κρατούνταν κρυφό εδώ και χρόνια. Cheers to that.


Live

Κέφι, χορός, μυσταγωγία: πέντε συναυλίες που τα έσπασαν

1. Slowdive, Afformance @ Fuzz Club, 9/9/17

«Μια ήρεμη, ονειρική pop βουτιά στα ζεστά νερά του shoegaze που κατάφερε να μαγέψει»

2. Jose Gonzalez @ Piraeus Academy, 22/5/17

«Υπέροχες μελωδίες και λιτή ατμόσφαιρα από τον Σουηδό indie-folk καλλιτέχνη»

3. Hanni El Khatib, Big Nose Attack, BuzzDealers @ Gagarin 205, 20/10/17

«Έχουμε συνηθίσει τα κύρια ονόματα να χαρακτηρίζουν πάντα ένα και μοναδικό πρόσωπο· ε, ο Khatib έχει πολλά παραπάνω, και όλα τους μας έκαναν να χορέψουμε!»

4. Michael Kiwanuka, The Blue Square @ Gazi Music Hall, 30/09/17

«Ευτυχώς που ακυρώθηκε εκείνη η μέρα του Release. Ευτυχώς.»

5. Ejekt 2017: Kasabian, The Jesus And Mary Chain, Peter Hook & The Light κ.ά. @ Πλατεία Νερού, 14/07/17

«40 χρόνια βρετανικού ήχου σε μια πολυσυλλεκτική βραδιά»

Σα να λείπει κάτι:

Δεν είναι indie με την παραδοσιακή έννοια, αλλά, χωρίς υπερβολές, πλέον αποτελεί ορόσημο για την έναρξη του καλοκαιριού. Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη μέρα του Release Festival προσέφεραν πολλές και ετερόκλητες μουσικές επιλογές για να περάσουμε καλά. Αναμένουμε το φετινό line-up.

  • SHARE
  • TWEET