Foxygen

To πέμπτο άλμπουμ των νεαρών Sam France και Jonathan Rado μπερδεύει ακόμα περισσότερο το κοινό. Οι Foxygen έχουν μια φιλοδοξία, αλλά μάλλον δεν ξέρουν ποια ακριβώς είναι αυτή. Ας ξεκινήσουμε από το τρίτο τους άλμπουμ "We Are the 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic" (2013) το οποίο περιείχε εννιά πολύ ωραία, indie rock κομμάτια και τους έδωσε την αναγνωρισιμότητα στον κόσμο της μουσικής. Στο επόμενο "...And Star Power" (2014) των εικοσιτεσσάρων κομματιών, εύκολα pop/rock τραγούδια εναλλάχθηκαν με τη φασαρία και μια χαοτική ηλεκτρική διάσταση την οποία δεν διαχειρίστηκαν επιτυχώς. Παρ' όλα αυτά, σε αυτόν τον δίσκο συναντάει κανείς τα "How Can You Really", "Coulda Been My Love", "Cosmic Vibrations", "Everyone Needs Love" που είναι πολύ καλά.

Το "Hang" αποτελεί ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που περικλείει όλα τα παραπάνω συν ένα τεράστιο χαρακτηριστικό: τη χρήση σαρανταμελούς ορχήστρας την οποία ανέλαβε να διευθύνει ο Matthew E. White. Η επιλογή αυτή τους χάρισε πολυδιάστατες ενορχηστρώσεις, υψηλής συνθετικής ικανότητας. Βέβαια, αναλώθηκαν σε αυτό ξεχνώντας εν μέρει την pop κουλτούρα των πιασάρικων κομματιών που τους έκανε διάσημους. Κρατούν τη δραματοποίηση και την κλιμακούμενη ένταση στις συνθέσεις με τον Sam να βρίσκει ισορροπία ανάμεσα στην τεχνική και τη θεατρικότητα των φωνητικών, μια ισορροπία που είχε χάσει στο παρελθόν στην προσπάθεια του να αντιγράψει τον Mick Jagger, τον Lou Reed, αλλά και στην αναζήτηση της δικής του μοναδικής περσόνας.

O δίσκος αρχίζει με το "Follow The Leader". Όπως και στις δύο προηγούμενες δουλειές τους επιλέγουν για πρώτο τραγούδι αυτό το οποίο προορίζεται για το hit του δίσκου. Ξεσηκωτικό, διασκεδαστικό, ήδη έχει κυκλοφορήσει από τον Νοέμβριο με αντίστοιχο video clip. Tα χορωδιακά φωνητικά του "Avalon" θυμίζουν το "Waterloo" των Abba και μπορεί κανείς να διακρίνει την διάθεση ειρωνείας και αυτοσαρκασμού. Σε όλο τον δίσκο η χρήση της ορχήστρας, των πολυφωνιών και οι μιμητικές χροιές της φωνής αποδίδουν μια επιτηδευμένη μεγαλομανία. Στο "America" η κλιμάκωση της έντασης και οι διαρκείς εναλλαγές των μελωδιών συνάδουν άψογα με τους στίχους οι οποίοι κατακρίνουν την Αμερική φτάνοντας στο καταληκτικό "If you're already there, then you're already dead, if you're living in America". Αυτό και το επόμενο "On Lankershim" αποτελούν κατά τη γνώμη μου τα δύο δυνατότερα σημεία του άλμπουμ. Επίσης το "Trauma" αποτελεί μια δραματική σύνθεση για τα τραύματα του καθενός τα οποία επουλώνονται στο τέλος του δίσκου με το επικό "Rise Up".

Οι Foxygen έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι αντιγράφουν τα ινδάλματά τους. Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας κάποιες μελωδίες πολλές φορές θα σκεφτεί κάποιος ότι κάτι του θυμίζει. Κάτι από Beatles, Elvis, Fleetwood Mac, Tome Jones, Pulp, Donovan, τελείως διαφορετικές πηγές δηλαδή. To συγκρότημα έχει το καλό ότι μπορεί να δανειστεί γνωστές μουσικές διαφόρων ειδών και να τις μετατρέψει σε δικές του με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά αφού ακόμα δεν έχει κατασταλάξει σε μία στάνταρ συνταγή.