Passion Pit

Η αλήθεια είναι πως η κεφαλή των Passion Pit, Michael Angelakos έχει αποτελέσει πολλές φορές θέμα συζήτησης, ναι μεν για τη μουσική αλλά κυρίως για την προσωπική του ζωή, πτυχές της οποίας διατρέχουν συχνά το καλλιτεχνικό του έργο. Όταν ο νεαρός μουσικός μίλησε πριν από λίγα χρόνια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει (λέγε με διπολική διαταραχή, αλκοολισμό, κατάθλιψη), τα μουσικά μέσα βρήκαν ένα νέο ήρωα για να χτίσουν ρομαντικοποιημένες εκδοχές της ψυχικής ασθένειας που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς αγγίζουν τρομακτικά επίπεδα τρεντ. Μάλιστα, κάπου το 2015, ευρισκόμενος σε ένα podcast session, ο Angelakos αποκάλυψε δημόσια τον χωρισμό από τη σύζυγο του και το ότι είναι ομοφυλόφιλος, δίνοντας τροφή για περισσότερα άρθρα και συζητήσεις.

Αντί, λοιπόν, να εξαργυρώσει τον ντόρο που άθελα του δημιουργήθηκε γύρω από την προσωπική του ζωή προς ίδιον όφελος, ο φίλτατος Michael κάνει ακριβώς το αντίθετο: δεν εξωραΐζει τίποτα κι αφιερώνει τις υπηρεσίες του στην επιστήμη. Πριν από λίγους μήνες ανακοινώθηκε η δημιουργία της "The Wishart Group", μίας εταιρίας που θα προσφέρει υπηρεσίες υποστήριξης σε νέους μουσικούς. Και δεν σταματά εκεί, αφού το καινούργιο άλμπουμ των Passion Pit διανεμήθηκε τις πρώτες μέρες δωρεάν, αποκλειστικά μέσω twitter, με μία μόνο προϋπόθεση: οι ενδιαφερόμενοι έπρεπε να κάνουν retweet τα tweets του νευροεπιστήμονα Michael F. Wells, που πόσταρε από τον λογαριασμό των Passion Pit ώστε να ευαισθητοποιηθεί το κοινό για θέματα ψυχιατρικής φύσεως.

Το backstory δεν τελειώνει εδώ. Την ημέρα που αναρτήθηκε ολοκληρωμένη η νέα δουλειά των Passion Pit στο Youtube, εμφανίστηκε κι ένα tweet που μέχρι σήμερα παραμένει pinned στη σελίδα του συγκροτήματος κι αποτελεί ένα open letter του καλλιτέχνη προς το κοινό. Περιληπτικά αναφέρει πως σκοπός της μουσικής βιομηχανίας είναι να παρουσιάσει τέλεια επεξεργασμένες εκδοχές των μουσικών και της μουσικής τους κι έτσι χάνεται η ομορφιά της τέχνης, που δεν είναι το προϊόν αλλά η δημιουργική διαδικασία.

Γι' αυτό και το μιξάζ έγινε πρόχειρα από τον ίδιο, χωρίς τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία που θα στρογγύλευε πολύ περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Ηχητικά οι Passion Pit κινούνται στις διαχρονικές upbeat φόρμες ατόφιας synthpop που τους έκανε γνωστούς, ενώ εντύπωση προκαλούν τα πειραματικά instrumental κομμάτια. Σε πιο συμβατικούς indie pop δρόμους βρίσκεται το "I'm Perfect" και τα πιο νοσταλγικά "You Have The Right" και "Hey K" (αφιερωμένο στην πρώην γυναίκα του, Kristy, λογικά) ενώ κάποια εμβόλιμα αποσπάσματα από voice mail, όπως ένα μήνυμα της μητέρας του και ένα απόσπασμα που μιλά για τη θεωρία της προσκόλλησης (wut mate?) δίνουν άλλη βάση σε έναν δίσκο που αν σε απορροφήσει η μουσική δεν θα καταλάβεις τη σοβαρότητα των θεμάτων που αγγίζει.

Είναι σχεδόν παράδοξο το πώς τόσο ανεβαστικές ηλεκτρονικές μελωδίες χρησιμοποιούνται σαν υπόβαθρο για όλα τα βαριά που θέλει να πει ο Mike.

Ο καθένας θα το ερμηνεύσει όπως νομίζει, μπορεί να το συνδέσει και με τη φύση της διπολικής διαταραχής, η δική μου εκδοχή βέβαια θα κινηθεί αισιόδοξα. Ο frontman των Passion Pit φαίνεται να τα έχει βρει με τον εαυτό του και πλέον φτιάχνει μουσική που γουστάρει, δεν ψάχνει τη φόρμουλα του νέου hit, αντιθέτως δοκιμάζει ό,τι του φαίνεται ελκυστικό, είτε glitch, είτε ήχους που μοιάζουν να ξεπήδησαν από arcade γεμάτο ηλεκτρονικά παιχνίδια του '90, είτε πιάνο και βαλς. Απελευθερωμένος από τους κανόνες της αγοράς παρουσιάζει την καλύτερη (αν και κάπως υπερφορτωμένη) δουλειά του από εποχής "Gossamer", την πλέον μουσικά δυσπρόσιτη και την πλέον προσωπική. Αυτό είναι ένα άλμπουμ από τον καλλιτέχνη προς όλους μας και προπαντός προς τον ίδιο του τον εαυτό για να υπενθυμίσει πως «είμαστε αρκετά καλοί». Η αγάπη μπορεί να μην είναι η λύση στα πάντα, όμως είναι ένα πρώτο βήμα. Πρώτος μάγκας ο Μιχάλης.