Michael Kiwanuka, The Blue Square @ Gazi Music Hall, 30/09/17

Κατά μία έννοια χάρηκα με την ακύρωση της καλοκαιρινής ημέρας του Release. Και ναι, εν μέρει ήταν για να παραμένει μοναδική εμφάνιση του Jamiroquai στην Ελλάδα η κλειστή συναυλία στο Ελ Βενιζέλος και να μπορώ να είμαι από τους λίγους που θα λένε ότι ήταν εκεί (τόσο ματαιόδοξος, ναι), κυρίως όμως ήταν γιατί μύριζε το πράγμα ότι τον Kiwanuka δε θα τον χάναμε. Οι εποχές που τα σουξέ έρρεαν άφθονα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς έχουν περάσει και ο συμπαθής Βρετανός κατάφερε εδώ και έναν χρόνο να έχει τουλάχιστον τρία στην Ελλάδα. Ακόμα πιο σημαντικό, δε, ότι σε κλειστό χώρο και με κανονικής διάρκειας σετ, σίγουρα θα μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα. Και όλα έγιναν ακριβώς όπως τα ευχήθηκα...

...και όπως προφανώς ικανοποίησε και πολύ ακόμα κόσμο κρίνοντας από την εικόνα του Gazi Music Hall. Φαντάζομαι ότι δε θεωρείται sold out αφού στα περισσότερα σημεία του χώρου είχες το περιθώρια να κινηθείς δεξιά-αριστερά, να χορέψεις τέλος πάντων, όμως σίγουρα δε θα το χαρακτήριζες οτιδήποτε άλλο από γεμάτο. Και ήταν έτσι από νωρίς οπότε και οι Blue Square (με την Matina Sous Peau στη φωνή) είχαν την ευκαιρία να πάρουν ό,τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει ένα support συγκρότημα.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η πλειοψηφία του κοινού έμεινε μάλλον αδιάφορη προς την κινηματογραφική/swing/trip hop μουσική τους με αποτέλεσμα τα πηγαδάκια και οι ομιλίες να κυριαρχούν σε σχέση με τα χλιαρά χειροκροτήματα. Κι αυτό δε λέει κάτι ακριβώς για την ποιότητα της μουσικής τους αφού όλα καλά τα έκαναν, από τα φωνητικά μέχρι τις ενορχηστρώσεις, απλά τους έλειψε το συνθετικό «κάτι» ή η ιδέα εκείνη που θα τους ανυψώσει από μία ευχάριστη μουσική όσο πίνεις το ποτό σου σε κάτι που καθηλώνει το βλέμμα σου και το αυτί σου. Δεν ήταν αρνητικοί λοιπόν αλλά είναι και συζητήσιμο το κατά πόσο όντως ζέσταναν τον κόσμο.

Όσο κι αν τον ζέσταναν πάντως στη σχετικά μεγάλη αναμονή μέχρι να βγει στη σκηνή ο Kiwanuka το κοινό είχε ήδη αρχίσει να νιώθει ανήσυχο. Όλα ξεχάστηκαν γρήγορα με την ομαλή εισαγωγή του καλύτερου ίσως τραγουδιού του και την απόλυτα Floyd-ική εισαγωγή του "Cold Little Heart". Πρώτος στη σκηνή ο πληκτράς που έστρωνε τις ατμόσφαιρες και στη συνέχεια οι υπόλοιποι μουσικοί στους οποίους αμέσως ξεχωρίσαμε την ύπαρξη δύο drummer. Κάνοντας μία παρένθεση εδώ  για τη νέα αυτή μόδα θα πρέπει να πούμε ότι ναι μεν δίνει μία παραπάνω δυναμική στο συγκρότημα αλλά όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις δεν είναι κάτι που και στη συγκεκριμένη βραδιά φάνηκε να γίνεται ιδιαίτερα εκμεταλλεύσιμο ως προς τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να δώσει. Κι αυτό ίσως να είναι λογικό, δεδομένου ότι η συναυλία στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη μουσικότητα και τη μελωδικότητα παρά στο δυναμικό groove και την ένταση. Ή έστω όχι τόση ένταση που να μην μπορούσε και ένας μόνο ντράμερ να προσδώσει. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και τον καθαρό μεν, κάπως χαμηλό δε ήχο του συγκροτήματος, τότε θα καταλάβει κανείς ότι αλλού ήταν η αξία της βραδιάς.

Το πρώτο πράγμα που όλοι συνειδητοποίησαν είναι ότι η φωνή του Kiwanuka όχι μόνο δε χάνει αλλά ίσως και κερδίζει στη ζωντανή ερμηνεία. Το βάθος της και η γλυκύτητα της δικαιολογεί στο μέτρο του λογικού τις συγκρίσεις με άλλες τεράστιες και ιστορικές soul φωνές αν και ομολογουμένως ο τρόπος ερμηνείας του και οι ενορχηστρώσεις έχουν σαφείς rock επιρροές και αποφεύγουν τις χαρακτηριστικές soul ακροβασίες προτιμώντας την πιο μετρημένη οδό. Και τόσο το καλύτερο αφού καταφέρνει κι έτσι 2-3 φορές να ξεπεράσει τον εαυτό του και να αποδώσει τα τραγούδια του καλύτερα από ό,τι τα ξέραμε. Ειδικά το "Black Man In A White World" κατάφερε να ξεφύγει από την κούραση του χιλιοακουσμένου σουξέ παίζοντάς το λίγο πιο γρήγορα και λίγο πιο funky, δίνοντας την ευκαιρία, σε αυτούς που την περίμεναν πώς και πώς, να χορέψουν. Μία ευκαιρία που εμφανίστηκε και σε άλλα σημεία πιο διακριτική ("One More Night") αλλά σε μεγάλο μέρος της συναυλίας εξαφανίστηκε εντελώς και αντικαταστάθηκε από μία τάση για αυθόρμητες αγκαλιές ανάμεσα στα (πολλά) ζευγάρια στο κοινό. Εκεί εντάσσονται και τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του που εκτέλεσε με ακουστική (εξάχορδη ή δωδεκάχορδη) κιθάρα είτε απολύτως μόνος είτε με συνοδεία ενός ακόμα μουσικού.

Παρότι επέλεξε να παίξει τα πιο γνωστά του τραγούδια σχετικά νωρίς, δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι έκανε κάποια κοιλιά η συναυλία, απόρροια και των εξαιρετικών μουσικών που τον πλαισίωναν ειδικά του κιθαρίστα που πήρε τις περισσότερες lead στιγμές αφήνοντας πάντως και στον ίδιο τον Kiwanuka αρκετές ώστε να αποδείξει ότι τα καταφέρνει μια χαρά κι εκεί. Για το τέλος, στο καθιερωμένο encore, κράτησε τα ομότιτλα τραγούδια των δύο δίσκων του και καλώς έπραξε αφού το sing along του "Love & Hate", κι ας τραγουδήθηκε πολύ δειλά από τους παρευρισκόμενους, πιθανότατα τους συνόδεψε νοητά για ώρα μετά την αποχώρησή τους από την αίθουσα.

Αν κάποιος δεν είχε βρει τις αρεσκείας του τα τραγούδια του Kiwanuka δε θα άλλαζε γνώμη με τη συναυλία αυτή, ας είναι ξεκάθαρο αυτό, δεν ήταν τέτοιου είδους συναυλία. Ήταν πολύ επικεντρωμένη στην ουσία των τραγουδιών και ανεδείκνυε στο μέγιστο βαθμό αυτό που έτσι κι αλλιώς ξέρουμε. Αν όμως κάποιος αγάπησε τους δίσκους του, τότε σίγουρα θα έφυγε σίγουρος ότι δεν πρόκειται για μία απάτη της μουσικής βιομηχανίας, έναν αναλώσιμο τραγουδιστή χωρίς αξία αλλά για έναν μουσικό με σωστές βάσεις και εξαιρετική μεταδοτικότητα. Ευτυχώς να λέτε που δεν είδαμε να χάνεται στη μεγάλη σκηνή ενός φεστιβάλ κι αυτός και η οικειότητα που μπορεί να μεταδώσει. Ευτυχώς.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου