Maximo Park

Τι κι αν η γενιά μου γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε μία εποχή σχεδόν ανησυχητικής πολιτικής σταθερότητας, η παρένθεση που έχει ανοίξει τα τελευταία χρόνια προς μία πιο παρανοϊκή εκδοχή του ανθρώπινου πολιτισμού δεν φαίνεται να κλείνει σύντομα. Ενώ βουλιάζουμε, οι Maximo Park αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν τα πολιτικά τους αντανακλαστικά μαζί με την εργατική τους καταγωγή και φτιάχνουν το "Risk To Exist", έναν indie rock πολιτικό δίσκο.

Το έκτο άλμπουμ των Άγγλων έρχεται με έναν διττό στόχο. Από τη μία, να δώσει τη δική τους θέαση της «κόλασης» της Μεσογείου, του Brexit, του Nigel Farage και της εθνοκεντρικής ρητορικής, κι από την άλλη για να τους επανασυστήσει ως relevant σχήμα το 2017, όταν ήδη εδώ και σχεδόν μία δεκαετία αδυνατούν να επαναλάβουν την επιτυχία των "A Certain Trigger" και "Our Earthly Pleasures". ΟΚ, δεν είναι γνωστοί για σπουδαία στιχουργικά βάθη, κάθε άλλο, ένας λόγος για να επιλέξεις να περάσεις χρόνο από τη ζωή σου ακούγοντας Maximo Park είναι η ζωντάνια τους, οι συνηθισμένες φόρμες και οι ρηχοί στίχοι. Όχι πως είναι κακό, αλλά τέλοσπάντων, δεν θα τους ακούσεις ρε παιδί μου για να στοχαστείς το νόημα της ύπαρξης.

«Έλα, πάνε αυτά, τώρα μεγαλώσαμε». Fair enough. Για να δούμε.

Κατά γενική ομολογία το συγκρότημα δεν έχει αλλάξει και πολύ από το 2005: δυναμίτες με χαρακτηριστικά ριφάκια, γεμάτοι ενέργεια και μεταλλικές κιθάρες που δεν ξεπερνούν τα τρία λεπτά σε διάρκεια. Στερεοτυπική feelgood indie rock δηλαδή που πάντα θα αρέσει αλλά με τόσο συχνές επαναλήψεις κοντεύει να καταλήξει ανέκδοτο. Είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις ένα συγκρότημα να παίζει τη μουσική που απολαμβάνει κι εξίσου προβλέψιμο το πόσο περνούν και δεν ακουμπούν πλέον οι δίσκοι τους. Στο "Risk To Exist" βέβαια υπάρχει κίνηση και ρίσκο κι όπου βλέπεις ρίσκο βάλε μπόλικο synth και funky λίκνισμα. Οι Maximo Park εξερευνούν τις pop ανησυχίες τους στο "What Did We Do To You To Deserve This" με disco επιρροές και κινούνται σε ανάλογο ύφος καθόλη τη διάρκεια. Τα drum machines και τα πνευστά όργανα μαζί με λίγες ακόμη pop πινελιές δίνουν νέα πνοή σε έναν πολυφορεμένο ήχο ενώ ορισμένα κομμάτια δεν θυμίζουν τίποτα από τους συνήθεις Maximo Park ("The Hero").

Ωραία τα περί μουσικής κι ευτυχώς που υπάρχει κάτι καινούργιο για να σχολιαστεί, όμως, μεταξύ μας, το κυρίως πιάτο είναι η στιχουργία και κατά πόσο το "Risk To Exist" είναι ένα πολιτικό άλμπουμ. Η απάντηση; «Ναι διάολε, είναι πολιτικό!» Όταν καθημερινά συμβαίνουν χίλια δύο που αξίζουν την αγανάκτησή μας και πάμπολλοι μουσικοί κρατάνε ουδέτερη -σε σημείο αναλγησίας- στάση, οι Maximo Park τολμούν να μιλήσουν, ακόμα κι αν αυτό τους στερήσει πωλήσεις και ακροάσεις από διαφωνούντες και θετικές κριτικές από εκείνους που πιστεύουν πως η τέχνη (εδώ συγκεκριμένα η μουσική) δεν πρέπει να μπλέκεται σε τέτοια -ξένα- «ύδατα». Μέσα σε έντεκα κομμάτια ξεδιπλώνονται απόψεις σχετικά με την πολιτική παρακμή της Βρετανίας (κι όχι μόνο) ("Now the regimes that we propped up have descended into a living hell"), την αντιμετώπιση των χωρών υποδοχής απέναντι στους πρόσφυγες ("We will have to make a journey through the eyes of idiots / Where every problem in the country is blamed upon the immigrants"), το ταξικό χάσμα ("But the rich start life with a hand-me-down / The wage cap gets bigger, doesn't it make you proud?") και μία οπτική σχετικά με τις σύγχρονες -proxy war- συρράξεις ("Stay home with me, you are the reason I am here").

Ενδιαφέρουσες δηλώσεις, αν βέβαια είχε αποφευχθεί σε σημεία ο πομπώδης και κάπως λυρικός τόνος, θα ήταν πιο εύστοχες και προπαντός λιγότερο cringeworthy. Αυτά κι ακόμη περισσότερα χειμαρρώδη θα ακούσεις στο "Risk To Exist", όπου με τσαμπουκά, κότσια και δικαιολογημένη οργή ο Paul Smith τραγουδάει για τη σύγχρονη βρετανική δυστοπία που ζει. Συνολικά οι Maximo Park δίνουν έναν δίσκο που έχει λόγο ύπαρξης, δική του φωνή και νέες μουσικές προσθήκες, χωρίς να ξεφεύγει από την uplifting ταυτότητα της προηγούμενης δεκαετίας και βάλε. Μία ευχάριστη προσπάθεια από ένα εξαιρετικά συμπαθές σχήμα προφανώς και είναι καλοδεχούμενη, μαζί με τις ενδείξεις πως ξεκολλάνε επιτέλους από την ιδεατή τρίτη σερί επιτυχία που δεν ήρθε ποτέ - ή μάλλον άργησε κάπου στα δέκα χρόνια.