Baxter Dury

Λούμπεν καταστάσεις που υπογράφει ο Bukowski και σκηνοθετεί ο Jarmusch μέσα σε είκοσι εννιά λεπτά. Δέκα τραγούδια στα οποία ο Dury απαγγέλλει και οι γυναίκες τραγουδούν. Ένας χαρακτηριστικός δίσκος του Baxter Dury, ενός ανθρώπου χωρίς καμία ιδιαίτερη φωνή, αλλά με μια συνταγή η οποία έχει τους οπαδούς της και δεν αφήνει κανένα περιθώριο σύγκρισης με τον διάσημο πατέρα του. Το μόνο κοινό είναι η χροιά της φωνής η οποία παραπέμπει ασυζητητί στον πρεσβύτερο Dury, αφήνοντας μια γλυκιά ανάμνηση, ξεφεύγοντας τελείως από την κλασσική παγίδα του διάσημου γονέως στην οποία έχουν πέσει ουκ ολίγοι καλλιτέχνες.

Η δομή των κομματιών δεν ξεφεύγει καθόλου από τις προηγούμενες δουλειές του. Του αρέσει το μπάσο και το δείχνει. Του δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι αυτό που δίνει το riff πάνω στο οποίο θα πει ότι έχει να πει. Kαι θέλει πολλά να πει μέχρι να αφήσει τα ηνία στις γυναίκες οι οποίες θα δώσουν ένα όμορφο, μελωδικό ρεφρέν, το οποίο θα απαλύνει το κομμάτι από την μονοτονία. Οι στίχοι του είναι ειρωνικοί, να χλευάζουν τα προβαλλόμενα πρότυπα του Miami, να εξυμνούν την μοναξιά, να αναζητούν την ιδιαιτερότητα των χαρακτήρων γύρω του και στο τέλος, για το μεγάλο φινάλε, να αυτοχαρακτηρίζεται ως ο «πρίγκηπας των δακρύων». Ένα άκρως συγκινητικό κομμάτι για να κλείσει ο δίσκος αφού πρώτα έχουν προηγηθεί άλλα εννιά ώστε να χτιστεί αυτός ο χαρακτηρισμός.

Τα "Porcelain" και "Wanna" θα μπορούσαν να αποτελούν δημιούργημα του Bristol σε ένα παράλληλο σύμπαν. Άνετα θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τους Portishead και τα φωνητικά να έχει αναλάβει ο Tricky, προσδίδοντας την γνωστή trip hop αισθητική. Η flat ερμηνεία του Dury και των οργάνων ηχεί τόσο κατασταλαγμένη στα αυτιά μας. Αναδύεται μια εμπειρία ζωής που δεν ξέρουμε αλλά και δεν μας νοιάζει από που προέρχεται. Έχει μετατρέψει πολλά μουσικά ιδιώματα, στο θεατρινίστικο, μικρομέγαλο δικό του στυλ. Συναντάμε στοιχεία punk στο "Letterbomb", στοιχεία Jim Morisson στο "Οl", στοιχεία '80s στο "Almond Milk".

Ο Dury χρησιμοποιεί τις αγαπημένες του μουσικές ως χαλί για τις αφηγήσεις του όπως το χει κάνει τόσες και τόσες φορές. Όπως το έχει κάνει με το "Cocaine Man", με το "Happy Soup", με το "Trellic" και με άλλα πολλά στο παρελθόν. Κρατάει ψηλά το επίπεδο ώστε κάθε νέος του δίσκος να προσάπτει το ενδιαφέρον μας και να τον ακούμε προετοιμασμένοι για κάτι βρετανικό, ιδιαίτερο και όμορφο.