Οι Anguis Dei είναι τίγκα μέσα σε ένα σατανικό μανδύα με ένα αριστοκρατικό και μεγαλεπήβολο στυλ. Πιθανώς ο τόπος καταγωγής τους, η Ιαπωνία, έχει συνδράμει σε αυτό αφού οι πάμπολλες επιρροές από τους συμπατριώτες τους Sigh βγάζουν μάτια. Έτσι τα πλήκτρα και οι κλασσικότροπες μελωδίες τους κινούνται κοντά στην αισθητική του Mirai με συνέπεια να σκέπτεσαι μεγαλεία. Σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικοί, τα τέσσερα τραγούδια του mini δεν είναι κακά ενώ στο "Origin" το οποίο είναι instrumental με πιάνο μπορούμε να πούμε ότι σε σκοτεινιάζουν.

Ο τραγουδιστής τους έχει μια ποικιλία στον τρόπο που ουρλιάζει, κάποιες φορές εντυπωσιάζει αφού βγάζει μια θεατρικότητα. Μερικά riff είναι απλά αλλά το στυλ black metal που παίζουν μπορεί πανεύκολα να γίνει κωμωδία a la Dimmu Borgir το οποίο είναι ευτύχημα ότι δε συμβαίνει. Δεν τραβάμε τα βυζιά μας από ενθουσιασμό αλλά και μόνο το γεγονός ότι το δισκάκι αυτό μας έκανε να γράψουμε κάμποσες φορές τη λέξη Sigh σίγουρα μας ικανοποιεί.

Από το ντεμπούτο τους, το οποίο δικαίως μας είχε απασχολήσει σε αφιέρωμα για το drone metal, οι Γάλλοι έχουν κυκλοφορήσει ένα κάρο δουλειές. Αν εξαιρέσεις το "Omens" του 2012, όλα τα άλλα δεν κατάφεραν να δείξουν κάτι καλύτερο. Ο φετινός όμως δίσκος περιέχει όλο τον πειραματισμό που μας έλειψε και όλα τα πένθιμα στοιχεία που μπορούν να αντλήσουν από doom, sludge και drone μουσικές. Πέντε μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αρκετός θόρυβος, αργοί ρυθμοί, πολύ βάθος, ακόμα και brutal φωνητικά δίπλα στα γυναικεία και πάρα πολύ βάρος. To "Song To The Void " είναι αρκετά πιο εύκολο από τα υπόλοιπα. Το "Cadaverine" είναι κομματάρα. Το "Diamant Noir" (διασκευή του "Black Diamond" των Kiss) είναι εξαιρετικό. Τα "Of Night, With Knives" και "Lilith" στην αρχή και το τέλος στέκονται μονολιθικά, τρομακτικά και αγέρωχα. Δώστε προσοχή και απολαύστε.

Bandcamp

Για το τι περίπου παίζουν οι Diablo Blvd. θα σας παραπέμψω στην κριτική του προηγούμενου άλμπουμ τους, εδώ. Θα μπορούσα απλά να γράψω την ίδια παρουσίαση, να αλλάξω 1-2 πραγματάκια και η ουσία να παραμείνει η ίδια. Αν ο Poulsen των Volbeat είχε αδυναμία στους The Cult και τον Danzig αντί για τον Cash και προσπαθούσε να τον συνδυάσει με riff των Metallica, ίσως ηχητικά να ακουγόταν κάπως έτσι οι μουσικές του. Αυτή τη φορά κάπου μπαίνουν και οι Disturbed κάπου στην εξίσωση και κάποια τραγούδια σαν το "Animal", το "Sing From The Gallows" και το "The Song Is Over" μοιάζουν λίγο καλύτερα. Αλλά και πάλι οι Diablo Blvd. χάνονται σε εκείνη την τεράστια θάλασσα συγκροτημάτων μεταξύ του συμπαθητικού και του αδιάφορου.

Οι Snail Mail είναι η πρώτη μπάντα της 17χρονης Lindsey Jordan και δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στο indie rock μήκος κύματος. Γεμάτοι προβληματισμούς, νεύρο και ορμονικές εκρήξεις, φτιάχνουν ένα συμπαθητικό EP σχετικά με τις ιστορίες τους από την ανατροφή στα προάστια. Μία κλασική θεματική που έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές μουσικών αλλά στην Ελλάδα δε μπορούμε να την κατανοήσουμε ακριβώς, μιας και οι δικές μας πόλεις δεν ακολουθούν την ίδια λογική ανοικοδόμησης. Πατώντας πάνω στα groovy riff και στο κιθαριστικό vibe, τα 27 λεπτά της διάρκειας φτάνουν για μία διαδρομή μέχρι την προαστιακή Αμερική, με ενδιάμεσες στάσεις στις κρίσεις ταυτότητας, τα όνειρα φυγής, τις ανασφάλειες και τις αντιφάσεις με τις οποίες αυτή ανέθρεψε τα τέκνα της. Λίγο ατσούμπαλο και ίσως υπέρ-επιτηδευμένα lo-fi, σε κερδίζει με τη γλυκύτητα που αγγίζει τους στοχασμούς του και στρώνει το δρόμο για το επερχόμενο ντεμπούτο τους. 

Τους βρίσκετε εδώ.        

O ηγέτης της αμερικανικής rock μπάντας, Adam Granduciel, πάει ένα βήμα μπροστά κοιτώντας μόνιμα το παρελθόν της μουσικής.

Και να μου πείτε, ποιος δεν το κάνει γενικά; Αυτός όμως μπορεί να κοιτάει κατάματα την κλασική αμερικανική τραγουδοποιία του Springsteen και του Dylan και της δίνει το δικό του έντονο ρυθμό.

Ναι, στιγμές ακούγεται σαν τον Bryan Adams (και που είναι το κακό;) αλλά η αναγέννηση του 80s rock έχει μερικά εξαιρετικά τραγούδια και μόνο αυτό έχει σημασία. Δεν γίνεται όλες οι μπάντες να ακούγονται μοντέρνες (;) υπάρχουν και αυτοί που αποζητούν κάτι μεγαλόπνοο.

Τα "Pain" και "Thinking Of A Place" ταιριάζουν στο κλισέ πως σε ταξιδεύουν σε μέρη γεμάτα αναμνήσεις ενώ η αλλαγή εκεί στο μέσο του "Strangest Thing" είναι τόσο όμορφη που αν δεν σε λυγίσει, τράβα να ακούσεις Coldplay...

Σαραντατρία λεπτά, οκτώ τραγούδια και ένας σπουδαίος songwriter (Steve Wynn) και έχεις μια δισκάρα. Οι Dream Syndicate ροκάρουν, είναι upbeat και όχι κουρασμένα παλικάρια. Το "Glide" σε κάνει να κλείνεις τα μάτια και να θεωρείς εαυτό τυχερό που τους ξέρεις (πόσες μπάντες περνάνε και δεν τις ακούς ποτέ;)

Στο τρομερό και αλλόκοτο "Kendra's Dream" γίνεται το πιο σεμνό και ιδανικό reunion με την Kendra Smith (την αρχική μπασίστρια τους). Βρίσκουν μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία -που ουδέποτε τους εγκατέλειψε- και τις δυνατές κιθάρες. Οι τέσσερις δεν θέλουν να αποδείξουν στους νέους «πώς γίνεται» αλλά θέλουν να περνάνε καλά, να θυμούνται τα χρόνια που έφυγαν και να περάσουν τα χρόνια που έρχονται μόνο με φίλους. Όπως έγινε και στην τρομερή συναυλία τους στις αρχές του φθινοπώρου στο Fuzz.

Το εξώφυλλο του πρώτου τους δίσκου, "My Life As Α Woman" είχε κεντρίσει, κακώς, περισσότερο το ενδιαφέρον απ’ ότι η μουσική αυτών των κάφρων από την Νέα Υόρκη. Ήταν  μια απεικόνιση ενός σε στύση πέους που εκσπερματώνει στο πρόσωπο μιας γυναίκας, η γλώσσα της οποίας είναι προτεταμένη. Το φετινό album κερνάει ένα ωμό και θορυβώδες hardcore που πλησιάζει ακραία μουσικά ήδη. Η Megan Osztrosits στα φωνητικά σκίζεται στην κυριολεξία. Το ότι έχουν χρησιμοποιήσει πιάνο, σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρομπόνι και βιόλα είναι το εντυπωσιακό εδώ. Δύσκολα βέβαια τα διακρίνεις μέσα στο μπινελίκι, τα ουρλιαχτά, την σαπίλα και τον θόρυβο. Μίσος, παράνοια, επίθεση και αρκετό ξύλο. Δεν ξέρω αν έχω ακούσει κάτι πιο αυθεντικό στον χώρο φέτος. Το όμορφο είναι ότι θυμίζουν κάτι παλιό (ίσως Big Black), κάνουν εξαιρετικά μοντέρνα γυρίσματα γεμάτα λάσπες και καταλήγουν σε κάτι μεταξύ σχιζοφρένειας και μίξης θορύβων. Σκληρό και βίαιο. Συναισθηματικά είναι εντελώς καταστροφικό. 

Bandcamp

Οι From Mountains είναι ένα κουαρτέτο από το Buckinghamshire της Αγγλίας και μετρούν μόλις δύο χρόνια ύπαρξης. Σε αυτό το διάστημα, έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, το οποίο διατείθεται και σε φυσική μορφή εδώ και μερικούς μήνες, και να ετοιμάσουν το δεύτερο LP τους. Κατορθώματα διόλου μικρά για ένα νέο σχήμα, που παίζει με μη εμπορικούς όρους. Ο ήχος τους κινείται σε οργανικά μονοπάτια, post-rock για εκείνους που προτιμούν τις ταμπέλες. Επαναλαμβανόμενες μελωδίες, απλωμένες δομές, delays, ξεσπάσματα, όλα τα καθιερωμένα συστατικά. Οι σχετικοί με το χώρο θα βρουν αρκετά σημεία κατάλληλα για παραλληλισμούς με τους (παλιότερους) Mogwai ή τους (πρόσφατους) If These Trees Could Talk. Πέρα από αυτά, όμως, οι συνθέσεις κυλούν το λιγότερο ευχάριστα, ενώ το κάτι παραπάνω δίνει η έντονη παρουσία πιάνου και κάποιες ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες, που χαρίζουν στο σύνολο μια ταξιδιάρικη διάθεση κάπου ανάμεσα στο ύφος του Nils Frahm και των Sigur Rós.

Το ακούτε ή/και το κατεβάζετε name-your-price μέσω bandcamp.

Ίσως η πραγματική αξία αυτής της κυκλοφορίας είναι να διορθώσει την ανύπαρκτη διανομή που είχε το "The Heroin Diaries Soundtrack" όταν κυκλοφόρησε πριν δέκα χρόνια. Θα μου πείτε πως όποιος ήθελε το αγόραζε μέσω internet (κι εγώ το ίδιο έκανα), αλλά αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κόσμος που από rock ξέρει μόνο τα ίδια τραγούδια που παίζουν οι (και καλά) rock ραδιοφωνικοί σταθμοί της χώρας μας, εδώ έχουμε εγκληματική παράβλεψη τραγουδιών όπως το "Life Is Beautiful", το "Tomorrow" ή το "Accidents Can Happen". Οπότε αξίζει και μόνο στην πιθανότητα να τα ανακαλύψουν έστω και με δέκα χρόνια καθυστέρηση τα τσακάλια των σταθμών.

Για τους υπόλοιπους, που επίσης τους διέφυγε η ύπαρξη του, ο Nikki Sixx έχτισε μια νέα καριέρα με αυτό το συγκλονιστικό άλμπουμ, το οποίο πραγματεύεται  τα γεγονότα και τις συνέπειες της νύχτα της 25ης Δεκεμβρίου του 1986, όταν φλέρταρε με τον θάνατο μετά από υπερβολική δόση. Ερωτοτροπεί με την ηρωίνη, απευθύνεται στους δαίμονές του και παραδίδει μαθήματα ζωής σε όλη τη διάρκειά του.

Στο πλευρό του ο DJ Ashba με το παίξιμό θα κερδίσει μια θέση στους Guns N’ Roses κι ο James Michael με τις ερμηνείες του (και την παραγωγή που επιμελήθηκε) θα μπει στο πάνθεον του σύγχρονου, mainstream rock κόσμου.

Τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία να ξεφύγει από κανέναν αυτό το αριστούργημα. 

*Οι τρεις διαφορετικές εκδοχές των "Life Is Beautiful", "Accidents Can Happen" και "Girl With Golden Eyes", που περιλαμβάνονται ως bonus με άφησαν αδιάφορο. Δεν γίνονται καλύτερα αυτά τα τραγούδια...