Harvestman

Music For Megaliths

Neurot (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 05/09/2017
Bαρύ, αλλά αρκετά ατμοσφαιρικό drone που εμπλουτίζεται με αρκετή ψυχεδέλεια

Είναι ο Steve Von Till από τους Neurosis. Δυο χρόνια πριν, είχαμε ακούσει την πιο folk πλευρά του στο "A Life Unto Itself". Ουσιαστικά, το project Harvestman γεφυρώνει την μπάντα, τη σόλο καριέρα του και τους Tribe Of Neurot. Ο ίδιος παίζει και πειραματίζεται πάνω σε κιθάρες, synths, μέχρι και οργανέτο (hurdy-gurdy), ένα παράξενο μουσικό έγχορδο όργανο σαν βιολί με πλήκτρα!  O ήχος του δίσκου είναι ιδιαίτερος. Ουσιαστικά ακούμε ένα βαρύ, αλλά αρκετά ατμοσφαιρικό drone που εμπλουτίζεται με αρκετά ψυχεδελικά και ambient στοιχεία. Αυτού του είδους οι μουσικές προφανώς και δεν απευθύνονται σε ευρύ κοινό, αλλά δεν θα τις έλεγες και δύσκολες. Καθώς αρκετά πνευματικό, συναρπαστικό και ενδιαφέρον έργο, θα έλεγα ότι μπορεί να ακουστεί από πολύ περισσότερους ακροατές απ' ό,τι θα πίστευε και ο ίδιος. Ακούγεται και είναι πολύ προσωπικό και μυστήριο, αλλά μέσα του διακρίνεται μια μεγαλοπρεπής απλότητα που συγκινεί. 

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Declan McKenna

    What Do You Think About The Car?

    Columbia (2017)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 05/09/2017
    Πολιτικοποιημένος, εριστικός και ευφυής: Είναι ένας αμούστακος 18χρονος ο μέλλοντας βασιλιάς της pop μουσικής;

    Αυτό το καλλιτεχνικό προφίλ θα κατακτήσει την indie σκηνή λίαν συντόμως. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν οι Βρετανοί συμπατριώτες του Declan McKenna, που πριν από δύο χρόνια κέρδισε στο διαγωνισμό ανερχόμενων ταλέντων του Glastonbury κι άφησε λαμπρές υποσχέσεις για το μέλλον.

    Ο Declan, λοιπόν, δεν είναι ο έφηβος που έχεις συνηθίσει. Βασικά, είναι ο έφηβος που θα ευχόσουν να έχεις συνηθίσει .Έχει άποψη για «δύσκολα» θέματα, όπως το οικονομικό χάσμα, τη διαφθορά, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚ κοινότητας, τη μισαλλοδοξία και βάζει στους στίχους του μπόλικο σπιρτόζικο χιούμορ και μετρημένο λυρισμό, χωρίς μικρομέγαλες υπερβολές, καταφέρνοντας να περάσει το μήνυμα που θέλει, την ίδια στιγμή που πολλοί πολύ πιο έμπειροι από αυτόν το αποφεύγουν.

    Με έξυπνες ενορχηστρώσεις, κάπου ανάμεσα στην electro pop των '80s και την «παραδοσιακή» indie rock φτιάχνονται εξαιρετικά ανεβαστικά κομμάτια , με τα "Humongous", "Paracetamol" και "Bethlehem" να ξεχωρίζουν ως τα highlight ενός δίσκου που βασίστηκε στην προ δύο ετών επιτυχία του single "Brazil", όμως δεν έμεινε εκεί. Ο McKenna έχει πολλά καρβέλια να φάει ακόμα, πολύ ιδρώτα να χύσει πάνω από τα κατάστιχα του και πολλά live να παίξει για να αντεπεξέλθει στα υψηλά στάνταρ της σύγχρονης indie rock. Η πρώτη ολοκληρωμένη του δουλειά αφήνει ένα τεράστιο θετικό πρόσημο και μία ελπίδα για τα επόμενα χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET
  • The You And What Army Faction

    Rite

    SweetOhm Recordings (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 07/09/2017
    Αναγέννηση ενός πεθαμένου no-wave σε θορυβώδες πλαίσιο

    Είναι αυτό το σκοτεινό, το πειραματικό, το θορυβώδες rock που οφείλει όλη του την ύπαρξη στο post-punk. Τα είχα ξαναπεί στο "SLIT" πόσο βρώμικοι και μελαγχολικοί είναι. Αραδιάζοντας όλες τις επιρροές τους δεν θα κερδίσεις κάτι. Oπότε αρκεί να γράψω ότι καταφέρνουν, έχοντας πολλές, να αποδώσουν έναν διαφορετικό ήχο. Προφανώς αυτός είναι κράμα όλων, αλλά μπορεί και στέκεται ξεχωριστά, μόνος του, σαν μια διαφορετική πινελιά. Η παρέα αυτή δεν γεννάει τίποτα καινούργιο, αλλά φτιάχνει τόσο όμορφα κομμάτια αναγεννώντας το πεθαμένο no-wave μιας άλλης εποχής. Με ξετρελαίνει πώς σαγηνεύουν το μυαλό μου οι εύθραυστες μελωδίες τους και αυτό το υπνωτικό, αλλά συνάμα ανώμαλο και ταραχώδες παρορμητικό rock τους. Πολλά μπράβο, ξανά, καθώς έχουν κάτι μοναδικά δικό τους. Ανακαλύψτε το. 

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Heaven In Her Arms

    White Halo [白暈]

    Moment Of Collapse/Translation Loss (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 08/09/2017
    Επιθετικότητα στα άκρα. Σκληρό γιαπωνέζικο μοντέρνο hardcore. Φίλοι των Envy και Deafheaven κοπιάστε

    Το συγκρότημα από την Ιαπωνία κυκλοφορεί τον τρίτο ολοκληρωμένο δίσκο του. Το 2010 με τον δίσκο "幻月" με είχε εντυπωσιάσει, με ένα εξαιρετικό screamo γεμάτο προοδευτικά και ανεξάρτητα στοιχεία από πολλά ακραία μουσικά παρακλάδια. Φέτος αυτό που κρατάω είναι ότι χώρεσε μέσα στην όλη άκρως ατμοσφαιρική φασαριόζικη μουσική του, μπόλικα στοιχεία black metal. Έτσι όπως μπαίνει το "Abyss Οf Τhe Μoonbow" [月虹と深潭] νομίζεις ότι ξεχύνεται κάποια μπάντα τύπου Deafheaven μπροστά σου. Βαρύ, σκισμένο, χαοτικό, παθιασμένο, σκοτεινό, μελαγχολικό, εν μέρει μελωδικό και ακραία επιθετικό. Πρόκειται για ένα μοντέρνο, ακραίο και δυνατό sludge/black metal το οποίο όμως κατά βάθος κρατάει μελωδίες και ουρλιαχτά απο τους συμπατριώτες τους Envy. Όλα τα κομμάτια ακολουθούν την ίδια πορεία. Ταχύτητα και blast-beats στην αρχή, ουρλιαχτά και σκισμένα φωνητικά μετά, ηρεμία στο ενδιάμεσο και χτίσιμο σε post-rock ιδέα μέχρι το κρεσέντο που γεμίζει black και screamo hardcore-ιλίκι! Άκου το "Glare Of The End" [ 終焉の眩しさ] που τα έχει όλα και θα μπεις απευθείας στο νόημα. Ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός. Αξίζει να τους αναζητήσετε. 

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Mando Diao

    Good Times

    BMG (2017)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 08/09/2017
    Μία- δύο καλές στιγμές. Μέχρι εκεί

    Κάποτε οι Mando Diao ήταν μεγάλο όνομα στην ευρωπαϊκή εναλλακτική μουσική, με ορισμένα κομμάτια τους να έχουν φτάσει μέχρι τα ραδιοκύματα του νοτιότερου άκρου της χερσονήσου του Αίμου. Μάλιστα, παίζονται ακόμα, με απίστευτη συχνότητα! Ένα ακόμα κοινό που έχουν οι Mando Diao με τα ραδιόφωνα της χώρας μας είναι πως και οι δύο έχουν σταματήσει στο 2009. Πλέον διχοτομημένοι, με μόλις δύο από τα ιδρυτικά μέλη να συνεχίζουν, κυκλοφορούν το "Good Times". Ενώ το "Aelita" του 2014 ήταν μία ηλεκτρονική παράκαμψη στον στρωμένο με κοφτά ριφάκια δρόμο της σουηδικής μπάντας, τώρα γυρίζουν πίσω στα συνήθη λημέρια. Προσπαθούν να επανασυστήσουν έναν rock ήχο με αναλαμπές από synth, όπως αυτές που δοκίμασαν προ διετίας, κι εν μέρει το καταφέρνουν. Υπάρχουν κάποια χορευτικά κομμάτια που μπλέκουν το πειραματικό με κάτι από τύπου ‘60s garage rock, αρκετά για να νοσταλγήσεις την εποχή που μεσουρανούσαν, ανεπαρκή όμως στο να σου ανοίξουν την όρεξη να γνωρίσεις καλύτερα το παρόν ενός σχήματος που φαίνεται να έχει μείνει κολλημένο στο παρελθόν. 

  • SHARE
  • TWEET
  • Electric Orange

    Time Machine 1992 - 2017

    Sound Effect (2017)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 11/09/2017
    Αναδρομή στις διάφορες περιόδους τους

    Οι βετεράνοι και αγαπητοί, στους underground χώρους, krautrock (και βάλε) ήρωες σε μία ρετροσπεκτίβα από την αρχή της καριέρας τους μέχρι σήμερα. Τα τραγούδια που παρουσιάζονται είναι ακυκλοφόρητες συνθέσεις που η καθεμία αντιπροσωπεύει και μία εποχή τους με απολύτως ξεκάθαρες τις πιο ψυχεδελικές ή διαστημικές ή ηλεκτρονικές προθέσεις  τους ή μία μίξη αυτών. Ανάλογα με την αγαπημένη σας περίοδό τους θα λατρέψετε και διαφορετικό κομμάτι το σύνολο όμως είναι τόσο σεβαστό όσο και η μέχρι τώρα πορεία τους.

  • SHARE
  • TWEET
  • Procrastinate

    Procrastinate

    Self Released/Sweethome Recordings (2017)
    Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 11/09/2017
    Τους Procrastinate μην τους αναζητήσετε σε fancy μαγαζιά με ουάου αφίσες. Στο στέκι της γειτονιάς σας και στο αυτοοργανωμένο live της περιοχής σας να τους ψάξετε

    Κατευθείαν από τη σκατότρυπα της Ευρώπης (κάπου το είδα αυτό και μ’ άρεσε) και από την πολύπαθη ελληνική επαρχία έρχεται ένας δίσκος για να συνταράξει τα νεύρα εκείνα του εγκεφάλου που τινάζονται όταν ακούνε πολιτικά φορτισμένη ακραία μουσική. Οι Καρδιτσιώτες Procrastinate κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομώνυμο full length τους και πλέον τα πράγματα έχουν ανέβει επίπεδο. Τα grindcore και πιο μεταλικά στοιχεία έχουν υποχωρήσει για να δώσουν τη θέση τους στο αδιάκοπο crust τούπα τούπα πάνω από ογκώδεις (για crust μπάντα) κιθάρες και οργισμένα φωνητικά. Οι Tragedy επιρροές είναι εμφανείς (σε ποιον δεν είναι άλλωστε) ενώ έχουν μέσα και την οξυδέρκεια των Catharsis (ακούστε το ίσως καλύτερο κομμάτι του δίσκου «Facelles Children» για να καταλάβετε). Τους Procrastinate μην τους αναζητήσετε σε φάνσι μαγαζιά με ουάου αφίσες. Στο στέκι της γειτονιάς σας και στο αυτοοργανωμένο live της περιοχής σας να τους ψάξετε. Εκεί θα ιδρώνουν και θα φτύνουν τα λαρύγγια τους. Και καλά θα κάνουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Bison

    You Are Not The Ocean, You Are The Patient

    Pelagic (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 11/09/2017
    Ένα όπως πρέπει τραχύ metal

    Αν έχεις ξανακούσει τους Καναδούς, ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις. Αν το κοιτάξουμε ψυχρά δεν έχει σχεδόν τίποτα καινούργιο. Αν το κρίνουμε από αυτό που περιμέναμε και τι κάνει όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα, έχουμε να κάνουμε με κάτι απόλυτα αποδεκτό. Είναι ουσιαστικά ότι πρέπει να ακούσεις από ένα λασπωμένο και τραχύ metal δίσκο. Τα δύο πρώτα κομμάτια θυμίζουν το πρό δεκαετίας ντεμπούτο τους. Τα επόμενα έρχονται πιο κοντά στις πρόσφατες δουλειές τους. Όλα όμως δεν πρωτοτυπούν και δεν εξελίσσουν τους ίδιους. Ευτυχώς ο δίσκος κλείνει με τα "Raiigin" και "Water Becomes Fire" τα οποία ειλικρινά ανεβάζουν το επίπεδο. Οι συνθέσεις, η ατμόσφαιρα, ο ήχος, το βάρος και το βάθος σε αυτά τα κομμάτια είναι απίστευτα. Ειλικρινά ασήκωτα. Ότι καλύτερο σε τραγούδια έχω ακούσει ποτέ από αυτούς.

    Youtube Full Album Stream

  • SHARE
  • TWEET
  • Woodland

    Go Nowhere

    Crispin Glover (2017)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/09/2017
    Καλοπαιγμένο fuzz-αριστό garage blues

    Πολύ (αν όχι υπερβολικά) κοντά στο πνεύμα των Jack White και Black Keys, οι Woodland από την Νορβηγία παρουσιάζουν ένα καλοπαιγμένο fuzz-αριστό garage blues που έχει τις στιγμές του αλλά απευθύνεται μόνο σε όσους δεν έχουν χορτάσει τον συγκεκριμένο ήχο. Συγκρότημα πάντως που ανήκει στο οικογενειακό δέντρο των Orango και Spidergawd που έβγαλαν δύο από τους δίσκους της χρονιά φέτος, οπότε...

  • SHARE
  • TWEET
  • BIG|BRAVE

    Ardor

    Southern Lord (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/09/2017
    Συναισθηματικά αβέβαια τραγούδια γεμάτα θόρυβο, πειραματισμούς και τρόμο

    Πρόκειται για ένα τρίο από τον Καναδά. Ποιο συγκεκριμένα είναι από το Μόντρεαλ και παίζουν ένα πειραματικό και αρκετά βαρύ drone metal που σε σημεία ξεφεύγει και θυμίζει κινηματογραφικό post-rock. H Robin Wattie αναλαμβάνει πέρα από τις κιθάρες και τα φωνητικά, τα οποία έρχονται αντιμέτωπα με τους θορύβους και τους ρυθμούς των Mathieu Bernard Ball  και Louis-Alexandre Beauregard στα έγχορδα και τα τύμπανα αντίστοιχα. Τα φωνητικά της μπασίματα ακούγονται κάπως σαν να έχουν μπλεχτεί μαζί η Bjork με την Julie Christmas. Δεν τα λες και άσχημα. Μαζί τους, κάνοντας και την διαφορά στην ατμόσφαιρα, η Jessica Moss (Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra) η οποία βοηθάει παίζοντας βιολί και ο Thierry Amar (Godspeed You! Black Emperor) στηρίζει τον ρυθμό παίζοντας κοντραμπάσο. O δίσκος έχει τρεις μεγάλες χρονικά συνθέσεις και σέρνεται βασανιστικά στο χώμα. Είναι κόντά τρία τέταρτα βαριάς μουσικής. Θόρυβος, βάρος και μια σκοτεινή κινηματογραφική ατμόσφαιρα φτιάχνουν ένα πειραματικό σκηνικό τρόμου που συναρπάζει. Αξίζει να τους ακούσεις. Έχουν κάτι μοναδικό, έχουν μια δική τους αισθητική. 

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Egypt

    Cracks And Lines

    Valley Of The Kings Musicworks (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/09/2017
    Τραχύ, μελωδικό και διασκεδαστικό metal

    H μπάντα από το Fargo φτιάχνει χρόνια τώρα ένα τραχύ, μελωδικό και διασκεδαστικό metal. Έχοντας έναν εξαιρετικό κιθαρίστα, βραχνό μπάσο και απίθανα κρουστά, καταφέρνουν να συνδέσουν στα παραπάνω στοιχεία του ήχου τους αρκετή ψυχεδέλεια, δόσεις blues και μεθυσμένο άγριο αργόσυρτο και παρασκονισμένο stoner. Οι πέντε συνθέσεις του νέου τους δίσκου διαρκούν σύνολο μισή ώρα. Δεν είναι αυτό που δεν έχεις ακούσει ποτέ σου, αλλά τουλάχιστον όλα τα κομμάτια είναι χτισμένα με μια ενορχήστρωση που τους δίνει λόγο ύπαρξης και ένα σημαντικό ενδιαφέρον. Το "Dirge" ας πούμε είναι τόσο ήσυχο και χαλαρό με επίκεντρο τα υπνωτικά φωνητικά που δύσκολα τ' ακούς από αυτούς! Ο δίσκος είναι το άλλο μισό του προ διετίας "Endless Flight" και μαζί φτιάχνουν κάτι ωραίο. Ν' απολάυσεις το ομίτιτλο του δίσκου τραγούδι και φυσικά την κομματάρα "What Lights This Ocean" που κολυμπάει σε πολύ μαστουρωτικά νερά.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Alain Pire Experience

    Songs From The 13th Floor

    Self Released (2017)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/09/2017
    Ηλιόλουστη, μελωδική, ψυχεδέλεια με ενέσεις Ανατολής

    Ηλιόλουστη, μελωδική, ψυχεδέλεια με ενέσεις Ανατολής και λίγα αλλά ουσιαστικά φρικαριστά τζαμ, που δεν έχει κουνηθεί ίντσα από τα '60s, δημιουργημένη από έναν άγνωστο underground βετεράνο. Ευχάριστη όσο δεν πάει, καινοτόμα καθόλου.

  • SHARE
  • TWEET
  • Black Tundra

    Black Tundra

    Self Released (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/09/2017
    Δοκιμάστε αυτό το πολωνικό βαρύ, αλλά ατμοσφαιρικό sludge/doom

    Οι Πολωνοί αποδίδουν ένα σκληροτράχηλο αλλά ατμοσφαιρικό sludge metal, γεμάτο σκόνη, σαπίλα και μοντερνιές. Δεν είναι αυτό που δεν έχεις ακούσει ποτέ σου, αλλά κατέχει όμορφες μπασογραμμές, δυνατά κιθαριστικά περάσματα, doom επιρροές και βρωμικά φωνητικά που ταιριάζουν. Αν έμενα σε ένα κομμάτι, θα επέλεγα το "Blinded By The Northern Lights" που θυμίζει τους φανταστικούς Pelican. Η επόμενη επιλογή είναι το "Circling the Dead" που προσπαθεί να ενώσει post-rock με sludge και ακουμπάει τους πατέρες του μοντέρνου ήχου. Ο δίσκος είναι καλός. Δεν ξεφεύγει και δεν τολμάει το απίθανο, αλλά ακούγεται εύκολα και γεμίζει τον χώρο με όμορφες μουσικές.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Krause

    2am Thoughts

    Riot Season / 3 Shades Of Black (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/09/2017
    Η φασαρία είναι το βασικό μέλημά τους

    Γεμάτο φασαρία rock. Μοντέρνο και υπερλασπωμένο hardcore. Παραμόρφωση στα έγχορδα και τις φωνές. Μόνιμη παραμόρφωση στις φωνές. Θα έλεγα ότι ακούγονται λίγο σαν τους Ken Mode. Tα τέσσερα μέλη του Αθηναϊκού συγκροτήματος προέρχονται από γνώστες μπάντες του βρόμικου χώρου, όπως Rita Mosss, Vulnus, Cut Off, Straighthate, Progress Of Inhumanity κ.α. Αγαπούν Unsane και Helmet. Έχουν γράψει κομμάτια με μανία και λύσσα. Δείχνουν σε κάθε σύνθεση ότι τους νοιάζει μόνο ο θόρυβος και το ρυθμικό κοπάνημα. Άλλοτε είναι χειμαρρώδεις και επιθετικοί βγάζοντας έντονο ρυθμό, πολύ θόρυβο και ζόρι και σε μερικές στιγμές αράζουν, βαλτώνουν και ξερνάνε λάσπες. Το "Leather Touch" δαγκώνει κι αφήνει σημάδι. Το "Death Town" έχει λίγο από όλα. To "Suburban Anarchists Building A Better Tomorrow" παρουσιάζει το noise-rock όπως πρέπει να είναι. Το "Weak" δίνει γκάζια και το "The Last Men", ίσως το αγαπημένο μου, περιγράφει τον ήχο τους εξολοκλήρου και τέλεια. Τολμήστε να τους ακούσετε. 

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • The Wild Reeds

    The World We Built

    Dualtone (2017)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 18/09/2017
    Καλοδεχούμενη γλυκόπικρη indie folk παντός καιρού

    Ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος της πεντάδας από το Los Angeles ήρθε για να μαυρίσει κάπως την ασκίαστη folk που έφτιαχναν μέχρι σήμερα. Στο “The World We Built” οι country ρίζες του σχήματος εναρμονίζονται με μία εξερευνητική διάθεση για alternative μέρη και πιο προοδευτικές μελωδίες, αναβιβάζοντας το σε μία καλοδουλεμένη κυκλοφορία. Ξεκινώντας από το ανεβαστικό, κιθαριστικό "Only Songs", το bluesy "Fix You Up" και φτάνοντας μέχρι τη γλυκιά μελαγχολία του "Capable" και του (πανέμορφου) "The World We Built", οι Wild Reeds χρησιμοποιούν την εμπειρία του παραγωγού Peter Katis (Japandroids, The Jezabels, The National) για να αποδώσουν ένα δίσκο γεμάτο μικρές καθημερινές νίκες αλλά και ήττες. Είναι ένα ανάλαφρο και δεμένο άλμπουμ, σε ένα παρακλάδι της indie που βρίθει κυκλοφοριών- εδώ όμως σίγουρα δε θα ξοδέψεις το χρόνο σου.  

    Τους βρίσκετε εδώ.

  • SHARE
  • TWEET
  • The Necks

    Unfold

    Ideologic Organ (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 19/09/2017
    Πειραματισμός και ελεύθερος αυτοσχεδιασμός σε jazz πλαίσια

    Είναι Αυστραλοί. Εδρεύουν στο Σίδνεϊ. Πειραματίζονται με πιάνο, κρουστά και κοντραμπάσο αρκετές δεκαετίες τώρα. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι ο αυτοσχεδιασμός και μια έμφυτη τάση προς τον μουσικό μινιμαλισμό. Αν σκορπίσω μερικές λέξεις για τον ήχο τους θα τον έλεγα, υπνωτικό, διαλογιστικό, φυσικά οργανικό, επαναλαμβανόμενο, ατμοσφαιρικό, μινιμαλιστικό και κρύο. Κάθε κομμάτι, από τα τέσσερα του δίσκου, είναι οργανωμένο γύρω από ένα θέμα, χωρίς να στέκεται ντε και καλά πάνω σε κάποια μελωδία. Ουσιαστικά σε αφήνει να το δεχθείς και να το πλάσεις στο μυαλό σου εσύ όπως θέλεις. Είναι από τις συνθέσεις που παίζονται μία φορά και δεν επαναλαμβάνονται ποτέ ξανά.  

    Listen

  • SHARE
  • TWEET
  • Amniac

    Matriarch

    Self Released (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 20/09/2017
    Στοχαστικό τοπίο συναισθημάτων σε ατμοσφαιρικό μαύρο sludge που τσακίζει

    Δύο και χρόνια μετά το "Infinite", οι Amniac, παρουσιάζουν τον δεύτερο δίσκο τους. Ο τίτλος του έρχεται από την θεματολογία των στίχων για τη θέση της γυναίκας ανά την ιστορία. Ο ήχος σίγουρα περιφέρεται γύρω από post-rock ιδέες οι οποίες όμως παρουσιάζονται μέσα από λίγο πιο σκληρά sludge και doom καλούπια. Τα φωνητικά κατά βάση σκληρά και σκισμένα, εναλλάσσονται ανά φάσεις με καθαρά τα οποία έχουν γραφτεί λίγο πιο πίσω για να διατηρούν μια ατμόσφαιρα. Αυτό είναι και το στοιχείο που έχουν δουλέψει οι Πειραιώτες. Η ατμόσφαιρα και η μαυρίλα απλώνεται όμορφα στα περίπου σαράντα λεπτά των πέντε συνθέσεων τους. Ήπιες μελωδίες και ελκυστικές δομές οι οποίες με τις αλλαγές ρυθμών παρουσιάζουν τραγούδια με βάθος. Οι φίλοι των Kalpa, Allochiria και Fields Of Locust από τα εγχώρια και Latitudes, Amenra και Rosetta καλό είναι να τους ακούσουν. 

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Hexx

    Wrath Of The Reaper

    High Roller (2017)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 21/09/2017
    Επιστροφή στη δράση και τις power/thrash μέρες για τους Καλιφορνέζους βετεράνους

    Σχεδόν 22 χρόνια μετά την επίσημη διάλυση τους και 26 έπειτα από τον τελευταίο τους ολοκληρωμένο δίσκο (το άνισο "Morbid Reality", όπου εξερευνούσαν περισσότερο death metal χωράφια), οι Hexx επανεμφανίζονται με νέο υλικό και ανανεωμένο line-up. 

    Στην τέταρτή τους δουλειά, οι Καλιφορνέζοι επιστρέφουν υφολογικά στις 1983-1986 μέρες τους, παρουσιάζοντας δέκα χαρακτηριστικές power/thrash συνθέσεις όπου το γρεζάτο λαρύγγι του «νέου» Eddy Vega τους προσδίδει την απαραίτητη για το είδος τραχύτητα.

    Προφανώς, δεν μιλάμε για μια δουλειά επιπέδου "Under The Spell", άλλωστε δεν ήταν κι αυτό το ζητούμενο, μα για έναν δίσκο που άνετα θα μπορούσε να προέρχεται από εκείνη την περίοδο, δίχως αυτό να σημαίνει πως υπολείπεται στους τεχνικούς της τομείς (παραγωγή, μίξη), στους οποίους έχει γίνει αρκετά προσεγμένη δουλειά.

    Για το τέλος, αξίζει να αναφερθεί η συμμετοχή του Bobbie Wright των θρυλικών Brocas Helm ως σταθερό μέλος της μπάντας, γεγονός που ενισχύει τόσο συναισθηματικά, όσο και ουσιαστικά το υλικό του δίσκου. Ένα δυνατό comeback, λοιπόν, που βάζει γερές βάσεις για μια νέα ενδιαφέρουσα αρχή για τους Καλιφορνέζους βετεράνους.

  • SHARE
  • TWEET
  • The May Company

    Teeth

    Self Released (2017)
    Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 21/09/2017
    Πάρτι, μπουκάλα και αναίμακτες χυλόπιτες

    Το τρίο από το Los Angeles έχει χιούμορ. Ευδιάκριτο κι ευανάγνωστο. Από τις προεδρικές μασέλες στο εξώφυλλο, μέχρι τους ευφάνταστους τίτλους. Σαν τις μελωδίες τους ένα πράμα. Neo - Psych - Punk - Surf - Garage Rock. Με γυναικεία φωνητικά που διαπρέπουν και στις πιο heavy στιγμές του δίσκου. Σαν το Sabbath-ικό "Son Of The Skies". To "Building A Box" το χόρευαν άνετα Travolta & Thurman στο υποτιθέμενο sequel του Pulp Fiction. Όσο για το "So Stonely"... δεν θα με χάλαγε καθόλου να το σιγοτραγουδούσα ωσάν άλλος Baby Driver στην αγαπημένη μου σερβιτόρα.

  • SHARE
  • TWEET
  • Idles

    Brutalism

    Balley (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 22/09/2017
    Ένα φρέσκο συγκρότημα με φλόγα στην μουσική και σθένος στους στίχους

    Ντεμπούτο δίσκος για μια φρέσκια μπάντα από το Bristol. Ο ήχος τους κρατάει από το post-punk, αλλά φτάνει μέχρι το noise-rock. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα έντονο και άγριο rock γεμάτο φωνές και ουρλιαχτά που ευτυχώς δεν αφήνει την μελωδία να χαθεί εντελώς. Αυτή την στιγμή που το νησί πάσχει από φρέσκιες μπάντες, αυτοί εδώ φαντάζουν σαν όαση στον εναλλακτικό ήχο. Είναι σαν να έβαλες στους Blur λίγο hardcore! Τα "Well Done", "Mother", "Divide Αnd Conquer", "Rachel Khoo" και "Stendhal Syndrome" είναι λόγος να είσαι ευτυχισμένος που βρήκες και άκουσες κάτι καινούργιο. Έχουν μια αλητεία και μια απλότητα που τα νιώθεις οικεία. Έχουν μια κολλητική μελωδία και ταυτόχρονα έναν θορυβώδη ρυθμό  που σε ιντριγκάρουν. Έχουν δυνατές κιθάρες, εγγλέζικο μπάσο  από το punk το παλιό και φωνές, κατά βάσει σπαστικές, που βγάζουν μια νεότητα και μια ειρωνεία που σου κλείνουν το μάτι. 

    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Eagleheart

    Reverse

    Scarlet (2017)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 25/09/2017
    Έστω κι αν απευθύνεται αυστηρά στο power metal κοινό, έχει τη δυναμική και τις προδιαγραφές για να ξεχωρίσει

    Οι Τσέχοι euro-power metallers επανεμφανίζονται με τον τρίτο κατά σειρά και, μετά βεβαιότητας, καλύτερο έως τώρα δίσκο τους. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ύφους τους είναι ολόσωστα δομημένα μεταξύ τους, καθώς οι εμφανείς επιρροές από Kamelot, Stratovarius, Edguy οδηγούν σε ευχάριστους παραλληλισμούς με μια πιο riff-άτη (και λιγότερο επηρεασμένη από το Gamma Ray/Helloween δίπολο) εκδοχή των Γάλλων Heavenly.

    Παράλληλα, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Roman Sacek έναν τραγουδιστή με μια εξαιρετική και αρκούντως ευέλικτη φωνή, κάπου ανάμεσα στον Tony Kakko και τον Daniel Heiman των Lost Horizon, η ερμηνευτική πρόοδος που συντελέστηκε στο νέο δίσκο είναι παραπάνω από εμφανής.

    Έτσι, αν και το "Reverse" απευθύνεται αυστηρά στον οπαδό/ακροατή του power metal, έχει τη δυναμική και τις συνθετικές προδιαγραφές ώστε να ξεχωρίσει στο είδος του.

  • SHARE
  • TWEET
  • Meursault

    I Will Kill Again

    Toad (2017)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 26/09/2017
    Επιστροφή με εύθραυστη, lo-fi indie

    Μία μπάντα από το Εδιμβούργο δανείζεται το όνομα ενός από τους εμβληματικότερους ήρωες της σύγχρονης Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και φτιάχνει μουσική που δεν θα ταίριαζε καθόλου ως υπόκρουση στην ψυχρή αφήγηση του ήρωα του Καμύ. Τρία χρόνια από τη διάλυση τους, επιστρέφουν με το "I Will Kill Again", έναν πραγματικά όμορφο δίσκο, που παρά τη σύντομη διάρκεια του, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει μία κινηματογραφική αισθητική, μπλέκοντας την ακουστική lo-fi με κλασικά όργανα και ζωηρές κιθαριστικές μελωδίες. Τι κι αν ξεκίνησε να ηχογραφείται με την προοπτική ενός rock concept άλμπουμ, πλέον μιλάμε για μια βαθιά συναισθηματική δουλειά σχετικά με το θάνατο, ικανή να γλυκάνει οποιονδήποτε, ακόμα και τον ίδιο τον Μερσώ.

    Τους βρίσκετε εδώ.

  • SHARE
  • TWEET
  • Vattnet

    Vattnet

    New Damage (2017)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 28/09/2017
    Αλλαγή ονόματος και αλλαγή ήχου

    Τους γνώρισα ως Vattnet Viskar με το πρώτο τους EP και συνέχισα να τους ακολουθώ εντυπωσιασμένος στους πρώτους τους δίσκους "Sky Swallower" το 2013 και "Settler" το 2015. Με την φυγή του Nicholas Thornbury, ο μπασίστας Casey Aylward ανέλαβε τα φωνητικά. Η αλλαγή αυτή τους διώχνει από τον χώρο του ατμοσφαιρικού black/sludge και τους μετακινεί προς το μοντέρνο progressive. Δεν βρίσκω κανένα κοινό στοιχείο με το παρελθόν, οπότε η αλλαγή ονόματος μπορώ να πω ότι έχει βάση. Τα φωνητικά είναι καθαρά και ο ήχος τους πλέον στηρίζεται σε πιασάρικες μελωδίες και πολύ ρυθμό. Πλέον είναι πιο κοντά σε post-hardcore και prog rock μουσικές. Έχω την εντύπωση ότι οι παλιοί τους φίλοι θα απογοητευτούν. Από την άλλη όμως κάποιος που θα ακούσει πρώτη φορά ίσως δελεαστεί με τον ήχο τους. Θα έλεγα κομματάρα το "Better Ghost" και αξίζει να ακούσεις τη δύναμη που βγάζει το "Chains". Δεν είναι άσχημο, απλά ξενίζει η στροφή στον ήχο.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET