The Horrors

Όσο περνούν τα χρόνια οι Horrors ηχούν όλο και πιο εμπορικοί, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να προσβάλλεται η ποιότητα της μουσικής τους. Στο νέο δίσκο ακολουθούν το indie ρεύμα της εποχής το οποίο προτάσσει τα synths στην πρώτη γραμμή, τα electro τύμπανα στην δεύτερη και τα υπόλοιπα όργανα κάπου σε ένα ομιχλώδες, ονειρικό τοπίο. Η τάση νοσταλγίας των '80s - '90s που παρατηρείται στις μέρες μας σε αυτού του είδους συγκροτήματα, έχει επηρεάσει τους Horrors. Σε άλλα σημεία χαρούμενη, σε άλλα σκοτεινή, ένα είναι το σίγουρο, ότι οι δημιουργίες τους ωθούν στον γνωστό χορό της new wave, της synth pop, του krautrock, και σε έναν προσωπικό διάλογο του καθένα με το «είναι» του αλλά και με την σύγχρονη κοινωνία, μέσω των στίχων.

Μετά από μια δεκαετία δισκογραφικής παρουσίας, οι Βρετανοί, εξελίσσονται ομαλά, φτάνοντας πλέον ψηλά στις λίστες των αγγλικών charts. Οι Sonics που έκρυβαν μέσα τους, μεταμορφώνονται στους Νew Order, το overdrive σε reverb, οι κραυγές σε μελωδία, οι νότες σε παύσεις. Ο Badwan αφήνει την εφηβική έκρηξη και φλερτάρει με την ώριμη πλέον πλευρά του. Τα φωνητικά είναι ήρεμα, σαφή, “πειραγμένα” όπου απαιτείται ώστε να προσαρμοστούν στα όργανα. Οι συνθέσεις έχουν αποκτήσει δομή, η ενορχήστρωση έχει καθαρίσει και το σύνολο μόνο εξαιρετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε κανένα σημείο του δίσκου, ο ακροατής δεν θα βαρεθεί και δεν θα αλλάξει κομμάτι. Τραγούδια εύκολα στο αυτί, εμπορικά, όπως τα "Hologram", "Something To Remember Me By", "World Below" εναλλάσσονται με τα εσωστρεφή "Ghost", "Weighed Down", "It ‘s A Good Life", ενώ παρατηρούνται σε σημεία, ίχνη, της περασμένης ηλεκτρίζουσας εποχής τους. Η μεγάλη τους διαφορά με άλλα παρεμφερή συγκροτήματα είναι ότι δεν επιμένουν στις επιρροές τους προσπαθώντας να αντιγράψουν τον πόνο των Cure, το groove των Happy Mondays,το trip hop των Massive Attack, το beat των Depeche Mode και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ψαχουλέψει ο ακροατής, καθώς σίγουρα θα χαθεί μέσα σε στοιχεία άπειρων καλλιτεχνών, αλλά  συνδέουν όλα τα παραπάνω παράγοντας μια πολυδιάστατη μουσική άφθονων συναισθημάτων.

Προσωπικά το μόνο που βρίσκω άσχημο στην κυκλοφορία, είναι το εξώφυλλο του Erik Ferguson, το οποίο περιέχει κάποιες ανοίκειες μορφές, άκομψα περιπλεγμένες μεταξύ τους, περιλουσμένες με μία γλίτσα. Δεν αποτελεί πόλο έλξης για την αγορά του δίσκου καθώς περισσότερο μοιάζει με ένα πακέτο τσιγάρα που σου λέει στα ιαπωνικά πως αν ακούσεις τον δίσκο θα γίνεις όπως το εξώφυλλο, βλάπτοντας σοβαρά την υγεία σου. Προσπεράστε το και επικεντρωθείτε μόνο στην μουσική.