Hanni El Khatib, Big Nose Attack, BuzzDealers @ Gagarin 205, 20/10/17

Χωρίς να έχουμε δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό το «ανερχόμενο παιδί θαύμα» για τους μουσικόφιλους Αμερικάνους, αποφασίσαμε να του δώσουμε μια ευκαιρία να μας αποδείξει το αντίθετο· και αυτό ακριβώς συνέβη την Παρασκευή στο Gagarin. Το σκορ έληξε 1-0 υπέρ του Hanni El Khatib, και πρακτικά το αποτέλεσμα ήταν τα καχύποπτα πρόσωπα μας, που εισήλθαν στον συναυλιακό χώρο λίγο μετά τις 20:30, να φύγουν με την καλύτερη διάθεση και ένα πλατύ χαμόγελο, λίγο μετά τις 00.00. Πέρα από το γεγονός ότι το μουσικό κομμάτι μας εξέπληξε, ήταν και η ίδια η ενέργεια, η αρμονία και η διάχυτη όρεξη της μπάντας τόσο να επικοινωνήσει με το κοινό, όσο και μεταξύ τους, καθώς δεν έλειψαν ούτε τα πειράγματα, ούτε οι κουτουλιές· απλά και ωραία, σαν φίλοι μεταξύ φίλων.

Την βραδιά άνοιξαν οι φρεσκότατοι blues-psychedelic-rockers, BuzzDealers, από την Αθήνα. Ο κόσμος δεν είχε αρχίσει ακόμη να μαζεύεται, παρά μόνο σε μικρά πηγαδάκια, και έτσι το κλίμα ήταν κάπως δύσκολο να ζεσταθεί· αλλά όχι και ακατόρθωτο. Η εν λόγω μπάντα, αν και δεν μετράει πολλά χρόνια στο ενεργητικό της, καθώς σχηματίστηκε μόλις δύο χρόνια πριν, στις αρχές του 2015, έχει να καταδείξει αρκετές εμφανίσεις, και πολύ περισσότερο, αρκετές καλές εμφανίσεις, οι οποίες μάλιστα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο συχνές. Έχοντας ήδη ένα demo, ένα ολοκαίνουργιο single με τίτλο "Ambiguous Talk", στο ενεργητικό τους, αλλά και ένα full length δίσκο στα σκαριά, περιμένουμε τόσο να δούμε όσο και να ακούσουμε περισσότερα από αυτούς.

Στην συνέχεια, και πάλι με τον κόσμο να αυξάνεται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, στην σκηνή «επιτέθηκαν» οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πλέον για το ελληνικό κοινό, Big Nose Attack. Έχοντας αποκτήσει αρκετή εμπειρία επί σκηνής, ανέβηκαν χαλαροί και άνετοι και ξεκίνησαν· το κοινό φάνηκε να ανταποκρίνεται και να τους προτρέπει να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ιδιαίτερα φωνητικά, blues-rock ήχοι και ριφάκια που σου μένουν, όπως αυτά του "Yeah! (that girl)", του "I Gotta Luv U" και του "Down With Me", ζέσταναν την ατμόσφαιρα και προετοίμασαν το έδαφος για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Nobody Can Escape From The Big Nose Attack" ίσως και να περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί, καθώς όλο και λιγότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι καραφέρνουν να τους ξεφύγουν και να μην περάσουν καλά.

Λίγο πριν τις 23:00, και χωρίς κανένα τετριμμένο προειδοποιητικό σημάδι προηγουμένως, ο Hanni El Khatib και το παρεάκι του, «ποδοπατώντας» το κλασσικό μουσικό χαλί που συνοδεύει την, κατά τα άλλα, βαρετή αναμονή μέχρι να βγει η μπάντα που περιμένεις, έκαναν μια τόσο απλή και άμεση είσοδο, πράγμα το οποίο από μόνο του την κατέστησε σχεδόν εντυπωσιακή! Από τα παρασκήνια πρώτος ξεπετάχτηκε ο ντράμερ, ο οποίος, κυριολεκτικά χωρίς ανάσα, καταπιάστηκε  με τον γκρουβάτο ρυθμό του "Baby’s Ok". Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το κομμάτι άρχισε να παίρνει μορφή, και να δίνει στο κοινό έναν πολύ πειστικό λόγο για να αρχίσει δειλά -δειλά να κουνιέται.

Η «παλαιστινιο-φιλλιπινεζικο-αμερικάνικη» εκδοχή του «Ντένις του Τρομερού» σε ρόλο «αρχηγού», και η μουσική του συμμορία, μας επεφύλασσαν μια ιδιαίτερα απολαυστική αρχή, και μια ακόμη απολαυστικότερη συνέχεια. Και επειδή όλες οι αισθήσεις είναι εξίσου σημαντικές, έχοντας καλύψει ήδη από το πρώτο κομμάτι την ακοή και την όραση, τόσο με αυτά που ακούγαμε όσο και με αυτά που βλέπαμε, ήρθε και το δεύτερο κατά σειρά "Mangos And Rice" να συμπληρώσει την γεύση, με μια πιο «πικάντικη πανκ» διάθεση. Φυσικά, όσο περισσότερος κόσμος μαζευόταν, τόσο μεγάλωνε και η «όρεξη» του κοινού σε μια πλήρως παρεϊστικη ατμόσφαιρα, που θύμιζε λάιβ μεταξύ παλιών καλών φίλων.

Στην συνέχεια, ακολούθησε το "Moonlight" με το έντονο reverb, το οποίο δεν σταμάτησε να μας  υπενθυμίζει την στενή σχέση του Khatib με τον Auerbach των Black Keys. Παρόλα αυτά η ενέργεια, η καλή διάθεση, το άρτιο μουσικό αποτέλεσμα και φυσικά το εμφανές δέσιμο του μουσικού κουαρτέτου, σε έκανε αυτομάτως να σκέφτεσαι «ε, και τι πειράζει!» συνεχίζοντας να κουνιέσαι στους ρυθμούς του. Οι μουσικές υφές ποίκιλλαν, και έτσι εκεί που βρισκόμασταν στην ρομαντική rock 'n' roll κατάσταση του "Melt Me", παρασυρόμασταν στην εκρηκτική ροκαμπίλικη, surf διάθεση του "Till Your Rose Comes Home", να τραγουδάμε "keep riding"· κι ύστερα λίγο πιο 'κει, σ’ αυτή την πιο garage, post-rock του "Teeth". Το soul ταπεραμέντο του "Paralyzed" (σε συνδυασμό με το ολιγόλεπτο 80’s χορευτικό θέαμα που προσέφερε ο κιθαρίστας της μπάντας), του "Come Down" και του ολίγον τι περισσότερο blues-ίζοντος "This I Know", ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, δεν σε άφηναν να βαρεθείς, καθώς απουσίαζε οποιαδήποτε τύπου επανάληψη.

Η επαναφορά μας στην πιο σύγχρονη εποχή έγινε με το "Die Alone" σε πιο indie αποχρώσεις, με αποκορύφωμα το αμέσως επόμενο "You Rascal,You"· με στίχο, μουσική, εναλλαγές και σπασμένα διαπεραστικά σόλα που σίγουρα θα ζήλευε κι ο Jack White! Το πρώτο μέρος του λάιβ έκλεισε με τους έντονους ρυθμούς του "Loved One" σε μια πιο «πάνκικη» εκδοχή και με το κοινό να σφυρίζει, να χειροκροτεί και να ανυπομονεί για το encore. Στην σκηνή εμφανίστηκε, αρχικά μόνο με την κιθάρα του ο Khatib για την εκτέλεση του instrumental "Miracle", το οποίο φυσικά στην συνέχεια «άλλαξε», πλαισιώθηκε και απογειώθηκε από τους υπολοίπους. Το ατμοσφαιρικό "Two Brothers" ήρθε και έδεσε με το ήδη υπάρχον "emotional" κλίμα ·αλλά όχι για πολύ. Στo επόμενο και τελευταίο κομμάτι, το "Pay No Mind", τα πνεύματα οξύνθηκαν ξανά, και κάπως έτσι η συμμορία από το Λος Άντζελες μας αποχαιρέτησε με τον πιο ωραίο τρόπο· ανταποδώσαμε κι εμείς με το πιο θερμό μας χειροκρότημα και έτσι, τόσο το βράδυ της Παρασκευής, για εμάς, όσο το τελευταίο βράδυ του τουρ, για αυτούς, έληξαν με τον πιο ωραίο τρόπο.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά