Isis, Oxbow @ AN Club, 14/06/07

Δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει με λέξεις τη μαγεία που ζήσαμε το βράδυ της Πέμπτης στο AN Club. Με τη συγκλονιστική αυτή συναυλία, οι Isis δικαιολόγησαν απόλυτα το μέγεθος του ονόματός τους και το γεγονός ότι βρίσκονται ανάμεσα στις αγαπημένες μου μπάντες. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή...

Ο αριθμός των εισιτηρίων για το συγκεκριμένο event ήταν περιορισμένος, έτσι ώστε οι συνθήκες στο συναυλιακό χώρο να είναι υποφερτές και να μη μετατραπεί το AN σε θάλαμο αερίων. Αυτό οδήγησε τους διοργανωτές στην απόφαση να κόψουν συνολικά 500 εισιτήρια. 300 διατέθηκαν για προπώληση και τα υπόλοιπα 200 κρατήθηκαν για να δοθούν στην είσοδο, τη μέρα της συναυλίας. Πολύ σωστή η συγκεκριμένη κίνηση, αφού αρκετοί οπαδοί του γκρουπ ταξίδεψαν από επαρχία για να δουν το live και πολλοί ενδεχομένως να μην είχαν τη δυνατότητα να προμηθευτούν εισιτήριο κατά την προπώληση, λόγω της απόστασης από τον τόπο διαμονής τους.

Και πάλι όμως, το ερώτημα παρέμενε σε κάποιους για το πόσο αποπνικτική θα γινόταν η ατμόσφαιρα στο AN, καθώς ακόμα και τα 500 άτομα δεν είναι και λίγα, δεδομένων των κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν τη μέρα της συναυλίας. Η ευχάριστη διαπίστωση: ο εξαερισμός του AN δούλευε ρολόι και όλοι πάνω κάτω νιώθαμε ρεύματα αέρα στα πρόσωπά μας. Το θετικό λοιπόν είναι ότι δε μας ενόχλησε γενικά η ζέστη, εκτός ίσως από κάποιες στιγμές.



Κατά τις 21:45 ήρθε η ώρα των Oxbow να ανέβουν στη σκηνή. Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το συγκεκριμένο γκρουπ, αλλά όσα κομμάτια είχα ακούσει μου είχαν σχηματίσει μία διαφορετική εντύπωση για το πώς θα είναι η σκηνική τους παρουσία, από αυτή που τελικά είδα. Το ύφος τους κυμαίνεται ανάμεσα σε noise rock και avant-garde, είδη όχι και τόσο εύκολα για να αποδοθούν live. Τα 45 λεπτά της εμφάνισής τους στο AN πάντως μου έδωσαν την εντύπωση ότι πρόκειται για μία εντελώς θεατρική μπάντα. Ο τραγουδιστής τους κυρίως έδωσε ρέστα. Στο ύψος πρέπει να ήταν κάπου στο 1.80, ίσως και λίγο πιο κοντός, και στα κυβικά συγκρίνεται με bodybuilders ερασιτεχνικού σταδίου. Μιλάμε για έναν αρκετά ογκώδη άνθρωπο, πράγμα που δυσχεραίνει ίσως το όλο έργο του στη σκηνή. Παρόλα αυτά, άλλοτε ενεργητικός και άλλοτε αλλόφρων στις κινήσεις, μας αποστόμωσε, ενώ τα υπόλοιπα μέλη ήταν είτε κάπως περιορισμένα, είτε στο background, συγκρινόμενα μαζί του. Άξιο αναφοράς θεωρώ επίσης το γεγονός ότι ανέβηκε στη σκηνή με σακάκι και παντελόνι και σιγά-σιγά άρχισε να βγάζει τα ρούχα του, ώσπου έμεινε στο τέλος με ένα φανελάκι και ένα σλιπάκι! Τι να πω; Ιδιόμορφοι και στα live τους λοιπόν. Εν κατακλείδι κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού. Κατά τις 22:30 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την είσοδο του κυρίως ονόματος της βραδιάς...

Ο κόσμος άρχισε να προετοιμάζεται, καθώς οι Isis ανέβαιναν στη σκηνή. Οι συνθήκες ήταν διαφορετικές σε σχέση με το πρώτο τους live στο Ρόδον Club, πριν 2 χρόνια. Η σκηνή του AN είναι σαφώς μικρότερη και υπήρχε μεγαλύτερη αμεσότητα λόγω του χώρου. Το set ξεκίνησε με το "Wrists Of Kings" και τα επιφωνήματα χαράς, από την αρχή κιόλας, άρχισαν να ακούγονται στο χώρο. Προσωπικά ήμουν κάπως επιφυλακτικός, καθώς το "In The Absence Of Truth" ήταν για μένα ένα μάλλον απογοητευτικό εγχείρημα. Καθώς όμως άκουγα τα νέα κομμάτια ζωντανά, παρατήρησα ότι ακούγονταν πολύ καλύτερα στις live εκτελέσεις τους, λόγω του πιο «βρώμικου» και «ογκώδη» ήχου. Η πεντακάθαρη παραγωγή του δίσκου χρειαζόταν περισσότερο όγκο, κρίνοντας από τα καινούργια κομμάτια που έπαιξαν.



Το κοινό πάντως φάνηκε αρκετά πωρωμένο καθ' όλη τη διάρκεια του live, με την ένταση να κορυφώνεται όσο περνούσε η ώρα. Το σπρώξιμο και το headbanging δεν έλειψαν, ειδικά στις αναφορές που έγιναν από το συγκρότημα στο παλαιότερο υλικό του. Δύσκολα μπορεί πάντως κανείς να περιγράψει την αρτιότητα των εκτελέσεων. Αν συνδυάσουμε αυτή με την ανταπόκριση από το κοινό, θα έλεγα πως το βράδυ της συναυλίας των Isis έζησα μία από τις καλύτερες «συναυλιακές» εμπειρίες της ζωής μου. Θα φανεί σαν υπερβολή, αλλά η τελειότητα στην απόδοση κομματιών όπως τα "Dulcinea" και "So Did We" σε οδηγούσε σε ένα περίεργο συναίσθημα: Να έχεις κάτι τόσο τέλειο, που δε θες τίποτα άλλο από το να απολαύσεις τη στιγμή όσο μπορείς...

Η μπάντα δεν έπαιξε πολύ. Μιάμιση ώρα περίπου. Να πω την αλήθεια, δεν τους κατηγορώ, αφού ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Πως μπορώ να το κάνω άλλωστε όταν μας χάρισαν τέτοιες στιγμές συγκίνησης; Το set list ήταν για μένα καταπληκτικό, καθώς έγιναν αναφορές σε κομμάτια ύμνους από τα "Oceanic" και "Celestial". Ειδικά η εκτέλεση του "Celestial (The Tower)" ήταν σίγουρα αποστομωτική και άνετα στα highlight της βραδιάς. Προσωπικά θα ήθελα και το ομώνυμο τραγούδι του "The Red Sea", καθώς και μερικά ακόμα, αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Πάντα υπάρχει η επόμενη φορά.

Set List:
Wrists Of Kings
Not In Rivers, But In Drops
So Did We
Dulcinea
In Fiction
Holy Tears
The Beginning And The End
Celestial (The Tower)