Inter Arma

Κάποτε σε ένα από τα μαθήματα του Juan προς τον Castaneda περί «όρασης», ο Carlos έπρεπε να κοιτάζει μια βουνοπλαγιά για ατελείωτες ώρες, μέχρι τελικά τα κρυμμένα μοτίβα της αληθινής όρασης να τον κάνουν να «δει». Συνειρμικά, το τρίτο άλμπουμ των Inter Arma από το Richmond μοιάζει με μια ηχητική παραλλαγή του μαθήματος.

Εξηγούμαι: Μπορεί κανείς να περάσει πολύ χρόνο ακούγοντας τον ιδιαίτερο ηχητικό κόσμο που πλάθει το κουιντέτο χωρίς να αντιλαμβάνεται τί ακριβώς συμβαίνει κάτω από τα αβυσσαλέα sludge riff και την τεχνητά χαοτική ατμόσφαιρα. Τότε - και μόνο για τον υπομονετικό ακροατή - ίσως τα μοτίβα της μουσικής τους αρχίσουν να γίνονται κατανοητά. Τότε ίσως αντιληφθεί ότι πίσω από όλον αυτόν τον σύγχρονο θόρυβο υπάρχει ένας παράξενα πνευματικός κόσμος που περιμένει να αποκωδικοποιηθεί. Ένας κόσμος σε κάποιον κρυμμένο αιθέρα που ζέχνει πόνο και θειάφι και τον διαβαίνουν κακόβουλοι άγγελοι. Ένας κόσμος που η φωτιά του είναι ικανή να σε παγώσει.

Οι μυημένοι στον ήχο των Inter Arma γνωρίζουν ήδη ότι η μπάντα αυτή έχει ήδη κατακτήσει ένα προσωπικό στυλ, χρησιμοποιώντας doom, death, sludge, post και psych στοιχεία με έναν εμφανώς ξεχωριστό τρόπο - όχι και μικρό κατόρθωμα στον καιρό της υπερπαραγωγής που ζούμε. Το "Sulphur English" προεκτείνει και άλλο το στυλ τους προς μελωδικότερες περιοχές, όπως αποδεικνύει ο ακουστικός σκελετός του εννιάλεπτου "Stillness" και το πιάνο του "Observances Of The Path". Πέραν αυτών όμως, η μουσική παραμένει βαριά, επίπονη σχεδόν, καθόλη την διάρκεια του δίσκου. Είναι ένας δύσκολος δρόμος και προσωπικά καταλαβαίνω όποιον σταματήσει την ακρόαση πρόωρα. Αισθητικά μιλώντας, το "Sulphur English" μοιάζει να είναι τέκνο των Swans και του "Monotheist" των Celtic Frost, επικαλυμμένο βέβαια με τις sludge αιτιάσεις του παρόντος.

Υπάρχει και κάτι ακόμα στο οποίο είναι εξαιρετικοί. Στη δυνατότητα τους να πλάθουν εικόνες με τρόπους απροσδόκητους. Τα κιθαριστικά θέματα συχνά επιλέγουν θαμπούς και αφηρημένους δρόμους ενώ τα καταπληκτικά τύμπανα συχνά δεν ακολουθούν ή ορίζονται από αυτά. Έως και η παραγωγή είναι δουλεμένη πολύ σε θεωρητικό επίπεδο. Όλα ακούγονται κάπως «πίσω» και με πολύ χώρο μπροστά τους, σαν το υποσυνείδητο να πρέπει να πειστεί ότι υπάρχει κάτι ανάμεσα στη μουσική και στον δέκτη. Μια αθέατη γέφυρα.

Σαν συμπέρασμα προκύπτει ότι δεν διαλέγουν την πεπατημένη. Αντιθέτως, επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της καλλιτεχνικής ανάλυσης/διερεύνησης της μουσικής τους και την εξερεύνηση μάλλον από την απλότητα. Ως αποτέλεσμα, εξυπηρετούν πλήρως τις αισθητικές αρχές του σκληρού ήχου όπως αυτές διαμορφώθηκαν την τρέχουσα δεκαετία, την βαρύτητα, το σκοτάδι που περικυκλώνει, την κλειστοφοβία. Εδώ είναι και το μόνο σημείο που ίσως αποτυγχάνουν: δεν γεννάνε καλειδοσκόπια συναισθημάτων, όπως ίσως θα προέκυπτε από μια πιο «παλιομοδίτικη» τραγουδοποιία. Πρόκειται απλά για έναν και αδιάσπαστο, ζοφερό ως το μεδούλι κόσμο. Ούτε κουβέντα για κάθαρση ή happy end. Καλύτερα ας ψάξεις αλλού.

Το "Sulphur English" των Inter Arma είναι ένας δίσκος που είναι προορισμένος να ξεχωρίσει στο εν έτει 2019 μεταλλικό τοπίο, έχοντας και τη σοφή αγκαλιά μιας Relapse να το προστατεύει. Δικαίως θα πω διότι πρόκειται όντως για μια «ψαγμένη» και καλλιτεχνικά ανήσυχη περίπτωση που αξίζει την προσοχή μας. Στον αντίποδα, το πόσο θα καλυφθεί συναισθηματικά κανείς από αυτό το σκοτεινό αυτό έργο τέχνης είναι, όπως πάντα, ζήτημα χημείας. Προσωπικά θα ήθελα να ανακατευτεί λίγο περισσότερο το πορτοκαλί της φωτιάς του εξωφύλλου με το πηχτό μαύρο της στάχτης. Δεν θα παρατήσω όμως το μάθημα, θα συνεχίσω να κοιτάω και ποιος ξέρει; Ίσως ανακαλύψω και άλλα μοτίβα.