Crippled Black Phoenix, The Devil's Trade @ Temple Athens, 13/10/18

Υποδεχόμενοι ξανά τους Crippled Black Phoenix, διαπιστώνουμε για πολλοστή φορά πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια και πως οι καιροί παρέρχονται, ως συνήθως, ανεπιστρεπτί. Είναι λίγο βάναυση η υπενθύμιση πως η χρυσή εποχή αυτού του υπέροχου συγκροτήματος καταλαμβάνει πια το μισό της καριέρας του (2007-2012) ενώ η μπρούτζινη, την οποία διανύει καιρό τώρα (2008-2013), μοιάζει πιο κραταιή από ποτέ. Με την κυκλοφορία του φετινού "The Great Escape" δεν ξεφεύγουν από ένα τρίτο σερί άλμπουμ που ωχριά δίπλα στα μεγαλεία του παρελθόντος, ωστόσο βρίσκονται σε καλό φεγγάρι για τα τωρινά τους δεδομένα. Ως εκ τούτου, το πολύ δυνατό, γεμάτο θετική ενέργεια live του Σαββάτου ήταν φυσικό αποτέλεσμα.

O Ούγγρος Dávid Makó, ως The Devil's Trade, έχοντας μόνο τις κιθάρες, το μπάντζο και τα εφέ του, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, παίζοντας ένα ιδιαίτερο μίγμα folk με doom και κάτι από post-rock. Η βαριά και στιβαρή φωνή του, σε συνδυασμό με την πνιγμένη στο delay κιθάρα του, δημιούργησαν μια σχεδόν μυστικιστική ατμόσφαιρα, με λίγη αμερικανική βρωμιά. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει το κοινό και να κερδίζει ένα εγκάρδιο χειροκρότημα, κάνοντας μας να ξεχάσουμε την καθυστέρηση στην προγραμματισμένη έναρξη του σετ. Ιδιαίτερα ξεχωριστά ήταν τα δυο μέρη του "I Can Slow Down Time" που ήταν αρκετά για να μας κάνουν να τσιμπήσουμε το βινύλιο του "Little Blind Crow" φεύγοντας, ενώ και η εκτέλεση ενός παραδοσιακού ουγγρικού σκοπού ήταν ένα όμορφο πάντρεμα παράδοσης με την προσωπική αύρα του καλλιτέχνη.

Έπειτα, ήρθε η στιγμή για την πολυπληθή μπάντα, της οποίας αδιαμφισβήτητος ηγέτης είναι ο Justin Greaves, να βγει στη σκηνή. Ο χώρος είχε γεμίσει, αν και ποσοτικά το πολύ ωραίο Temple είναι σαφέστατη υποβάθμιση για τους Crippled Black Phoenix σε σχέση με το Fuzz π.χ. που είχαν κλείσει πριν δύο χρόνια. Η αρχή έγινε με το "To You I Give" από το φετινό άλμπουμ, το καλύτερο του δίσκου και ένα από τα πιο ωραία τραγούδια τους της τελευταίας περιόδου τους. Ωστόσο, θάφτηκε λίγο στον μέτριο ήχο των πρώτων 2-3 κομματιών και στο μούδιασμα του ξεκινήματος. Η φωνή του Daniel Änghede ήταν σε όλο το live σε χαμηλή ένταση (ούτως ή άλλως οι Crippled ακόμα και στο στούντιο κρατούσαν πάντα χαμηλά τα φωνητικά στη μίξη, ωστόσο στην αρχή της συναυλίας είχε λίγο παραγίνει).

Ο ήχος εν τέλει έφτιαξε στο πέμπτο κομμάτι, το "Troublemaker" από το πιο επιτυχημένο άλμπουμ της μπάντας, το "I, Vigilante" του 2010. Το πρώτο μισό του set των Crippled περιλάμβανε, με δύο εξαιρέσεις, κομμάτια από την τελευταία περίοδο του συγκροτήματος. Η ιδιαιτερότητα και η υποτονικότητα του "The Great Escape" φάνηκε και στο live, με τα κομμάτια να ρίχνουν λίγο το κατά τ’ άλλα ένθερμο κοινό. Ευχάριστη έκπληξη, η εξαιρετική εκτέλεση του "Champions Of Disturbance" από το "Bronze" του 2016.

Το δεύτερο μισό ήταν ονειρικό για όσους εξ ημών έχει εντυπωθεί ανεξίτηλα το παρελθόν των Βρετανών. Η αρχή των κορυφώσεων έγινε με το απερίγραπτα φοβερό "Human Nature Dictates The Downfall Of Humans". Τι κι αν η Belinda Kordic στα φωνητικά, με ένα ξενερωμένο ύφος και αδύναμη φωνητική παρουσία, έδιχνε φουλ αδιάφορη, τέτοια συνθεσάρα δεν γίνεται να μην προκαλέσει ανατριχίλες. Ευτυχώς η Belinda έφυγε και δεν ανέβηκε ξανά στη σκηνή.

Έπειτα, ακολούθησε ένα φοβερό σερί ύμνων... Εκτελεστικά η μπάντα ήταν πολύ δεμένη, με πολύ συναίσθημα και όμορφη αλληλεπίδραση με το κοινό. Ο ήχος αρκετά αξιοπρεπής, ο ντράμερ φοβερός, οι τρεις κιθάρες κατάφεραν να μην δείχνουν υπερβολικές, ενώ το αρμόνιο και τα πλήκτρα έδιναν '70s prog αέρα. Τα "Rise Up And Fight" και "444" κάλπασαν με έναν νοσταλγικό, δυναμικό, επαναστατικό στόμφο, ανάβοντας τα αίματα στο κοινό. Το "We Forgotten Who We Are" παραμένει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας του, ενώ το "Burnt Reynolds" με το εξαιρετικό sing-along του και την -κλασική πια- κίνηση του Greaves να κατέβει με την κιθάρα του και να τραγουδήσει από τη μεριά του κοινού, είναι πάντα το συναυλιακό τους highlight. Δεν μπορώ να μαντέψω τι επιφυλάσσει το μέλλον στους Crippled Black Phoenix. Όμως, σίγουρα, με τόσα χαμόγελα που σχηματίστηκαν εκατέρωθεν, μπορείς να είσαι μόνο αισιόδοξος και να πιστέψεις το μήνυμα που μας έστειλαν φέτος στιχουργικά, παρερμηνεύοντας εκούσια ένα κοινωνικοπολιτικό statement: We'll make it right/Hope we'll still be here tomorrow.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης