Kayo Dot

Το παιχνίδι των μεταμορφώσεων καλά κρατεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια για τους Kayo Dot, σε μια ατίθαση, τρελή πορεία χωρίς νόμους, στεγανά ή προσδοκίες. Στον δρόμο που μόνο οι Ulver και οι Kayo Dot τολμούν να περπατούν εντός του "metal" χώρου, οι μάσκες που αλλάζουν δεν οριοθετούν κάποιο καπρίτσιο αλλά την ανάγκη επιβίωσης της έκφρασης.

Αφήνοντας πίσω τους ηλεκτρονικούς παροξυσμούς του "Plastic House On Base Of Sky", το νέο κεφάλαιο της δημιουργικότητας του Toby Driver (τραγουδιστής, συνθέτης, πολυοργανίστας και απόλυτος mastermind του γκρουπ) περιέχει μουσική που μπορεί να θεωρηθεί ως και straightforward, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Για να μην υπάρχουν βέβαια παρεξηγήσεις, ο avant garde χαρακτήρας των Kayo Dot δεν ξεπλένεται εύκολα και τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ θέλουν αρκετό χρόνο για να δεις πίσω από την κουρτίνα.

Ο Toby είναι ένας συνθέτης που ολοφάνερα απεχθάνεται κάθε τι παλιό και συντηρητικό. Κατά συνέπεια, αν και τα τραγούδια χρησιμοποιούν rock και pop ηχοχρώματα, η συνολική εικόνα είναι μιας μουσικής πρωτόγνωρης και πρωτάκουστης. Ακόμα και διάφορα synth μέρη που κουβαλούν έναν «συμφωνικό» χαρακτήρα, αποδίδονται με τέτοιο τρόπο που μοιάζουν περισσότερο με ένα μετά-συμφωνικό είδος που δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποια υπόγεια black metal riff. Το "Blasphemy" συχνά εξάπτει τη φαντασία, περίπου σαν να ακούς ένα avant rock ενός υποθετικού μέλλοντος.

Ο ήπιος φουτουρισμός των Kayo Dot χρωστάει πολλά στο εξαιρετικό concept που δημιούργησε ο Jason Byron - παλιός συνοδοιπόρος στους Maudlin Of The Well και μόνιμος στιχουργός της μπάντας. Η δράση εκτυλίσσεται πολύ ψηλότερα από την επιφάνεια ενός παρόμοιου κόσμου με τη Γη, όπου γύρω από μυστηριώδη νησιά από πέτρα ξεδιπλώνεται ένα παιχνίδι εξουσίας και η αναζήτηση ενός καταραμένου «θησαυρού». Αξίζει να ασχοληθεί κανείς βαθύτερα με την ομώνυμη νουβέλα, να ανακαλύψει τις πολιτικές αλληγορίες της και να λύσει το μουσικό αίνιγμα του "Blasphemy".

Ξεδιαλύνοντας τη σχέση ήχου - concept, θα συνειδητοποιήσεις ότι πιθανόν η μπάντα επιχειρεί να γράψει μουσική που δεν αναγνωρίζει απαραίτητα τους νόμους της φυσικής. Προσπαθεί μάλλον να «περιγράψει» έναν διαφορετικό κόσμο, κάπου εκεί ψηλά σε δηλητηριώδη νέφη και γκρίζους πύργους. Το επιτυγχάνει κυρίως με τύμπανα που παίζουν παράξενα, ακατανόητα grooves και φωνητικά που εστιάζουν απόλυτα στη θεατρικότητα, συχνά αδιαφορώντας για το αν πατούν στη «σωστή» τονική νότα ή την «κατάλληλη» κλίμακα. Εμμένουν στην έκφραση και στην έμφαση των λέξεων. Ο Toby έχει πραγματικά κάνει μια θαυμάσια φωνητική δουλειά.

Τα οκτώ τραγούδια του δίσκου στέκουν μπροστά σου σαν οκτώ μικρά αινίγματα. Κάποια θα σου δώσουν από την αρχή κάτι να πιαστείς, για παράδειγμα το "Ocean Cumulonimbus" με το ρεφρέν που σπαράζει, το "Turbine Hook And Haul" με την ηλεκτρονική του καρδιά ή το ομώνυμο με το χτίσιμο σε ένα αγχωτικό και επιβλητικό αλά Moroder θέμα των πλήκτρων. Άλλα θα χρειαστούν πολλές ακροάσεις: το "An Eye For A Lie" με το vocoder που μοιάζει να κλείνει το μάτι στον Bon Iver ή το οκτάλεπτο "Vanishing Act In Blinding Gray" με τον κρυφό-ελεγειακό του χαρακτήρα.

Το "Blasphemy" είναι ένας μουσικός και λογοτεχνικός γρίφος και εμφανώς ένα άλμπουμ που θα σαγηνεύσει ένα συγκεκριμένο και περιπετειώδες ακροατήριο. Ίσως κάποιοι από τους παλιούς οπαδούς της μπάντας να μην ενθουσιαστούν με τον πιο προσβάσιμο χαρακτήρα του, αν και παραμένει αρκούντως δυσνόητο και απαιτητικό για τους λάτρεις των δύσκολων δίσκων. Νεωτερικό, ασυμβίβαστο και κυρίως όμορφο στο βάθος του, το "Blasphemy" είναι άλλη μια ευκαιρία να θαυμάσουμε το πνεύμα των Kayo Dot, με την υποσημείωση ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ένα παιχνίδι και μια μάσκα.