Scorpions, Firewind @ Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 27/10/10

Τα τελευταία χρόνια μια στάση στο Γήπεδο Καραϊσκάκη, εν μέσω καλοκαιριού, για να παρακολουθήσουμε τους πολύ αγαπητούς στην Ελλάδα Scorpions, είτε σε δική τους εμφάνιση, είτε στα πλαίσια του festival που είχαν θεσπίσει, είχε γίνει συνήθεια. Αυτή τη φόρα, τόσο η χρονική περίοδος, όσο και ο χώρος διεξαγωγής μετατέθηκαν κι έτσι, τρεις εβδομάδες μετά την αρχικά ανακοινωθείσα ημερομηνία της εμφάνισης τους, η οποία αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων υγείας τους Klaus Meine, η βροχερή 27η Οκτώβρη μας βρήκε σε πλημμυρισμένους δρόμους, τρομερή κίνηση και μια γενικότερη ταλαιπωρία μέχρι να φτάσουμε στο ΣΕΦ.

Ένα μικρό μπέρδεμα για το πού είναι η είσοδος της αρένας, καθώς δεν υπήρχε καμία σχετική σήμανση, και μια καθυστέρηση στην είσοδο μας στέρησαν ολόκληρο το show του Γιώργου Γάκη και των Troublemakers. Καθώς περιμέναμε στην είσοδο μπορέσαμε τουλάχιστον να τους ακούσουμε να ζεσταίνουν το κοινό με διασκευές γνωστών συγκροτημάτων, ενώ -σκοπίμως ή όχι- η διασκευή του στους Bon Jovi, την ήμερα που ανακοινώθηκε και επίσημα η εμφάνιση τους στην Ελλάδα για πρώτη φόρα, ευχαρίστησε ακόμα περισσότερο το κοινό, το οποίο για άλλη μια φορά γέμισε το στάδιο.

Από έξω ο ήχος δεν ακουγόταν και πολύ καθαρός. Τελικά, σύμφωνα με μαρτυρίες των παρευρισκομένων, ο Γιώργος Γάκης ίσως και να είχε τον καλύτερο ήχο της βραδιάς...

Το ΣΕΦ έχει αρχίσει να γεμίζει και η ώρα είναι λίγα λεπτά μετά τις οκτώμιση. Το πανό με το λογότυπο της μπάντας πέφτει πίσω από τη σκηνή και οι Firewind κάνουν την εμφάνισή τους. Το εισαγωγικό riff του "Head Up High" από τη μία μας αποδεικνύει πως το συγκρότημα έχει έρθει για να τα δώσει όλα, αλλά από την άλλη φανερώνει σε μεγάλο βαθμό την μετριότατη ποιότητα του ήχου.



Όπως και να έχει, πάντως, το refrain του συγκεκριμένου κομματιού έδειχνε να αφήνει ελάχιστο κόσμο ασυγκίνητο, «μπάζοντας» την πλειοψηφία του κοινού στο show που επρόκειτο να παρουσιάσουν οι Firewind. Ήταν προφανές πως θα έριχναν το βάρος στις ήδη γνωστές επιτυχίες τους, αφού από το νέο τους άλμπουμ, "Days Of Defiance", ακούσαμε μόνο το πολύ καλό πρώτο single "World On Fire". Έτσι, το "The Premonition" είχε την τιμητική του, με τα "Angels Forgive Me", "My Loneliness", "Mercenary Man" και τη διασκευή στο κεφάτο "Maniac" του Michael Sembello να τραγουδιούνται από μεγάλο μέρος του κοινού.



Από παλαιότερες κυκλοφορίες των Firewind ακούσαμε τα "Till The End Of Time", "Destination Forever", "The Fire In The Fury" (με τον Gus G. να ξεσαλώνει και να κάνει τα «δικά του») και φυσικά το "I Am The Anger" και το "Falling To Pieces", με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους.



Εν κατακλείδι, η μπάντα έμοιαζε να αποδίδει με τη μέγιστη επαγγελματικότητα το υλικό της, παίζοντας με τον κόσμο, επιδεικνύοντας αρκετή κινητικότητα και φυσικά αποδεικνύοντας την άψογη τεχνική κατάρτιση της, με τον Gus G. να «κόβει» και τον Bob Katsionis να «ράβει», μουσικά. Παρ' όλα αυτά, μεγάλο πρόβλημα αποτέλεσε ο ήχος και τα σκαμπανεβάσματά του, αφού αφαίρεσε πολλούς πόντους από την -κατά τα άλλα- πολύ καλή απόδοση του Gus G. και της παρέας του.

Ακόμα, γεγονός είναι πως το κοινό που απευθύνονται οι Firewind δεν είναι τόσο ευρύ όσο αυτό των Scorpions. Έτσι, ήταν αναπόφευκτη η αδιαφορία -ίσως μέχρι και το «ξίνισμα» στα δυνατά riffs του Gus G.- από ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του κοινού. Με λίγα λόγια, είμαι σίγουρος πως σε ένα μικρότερο venue, γεμάτο με σχετικούς με τον ήχο τους θεατές, οι Firewind θα είχαν πολύ πιο ένθερμη ανταπόκριση. Όπως και να έχει, μια λέξη περιγράφει απόλυτα την προχθεσινή τους εμφάνιση: επαγγελματικότητα.


Ακριβώς στις 22:00, και μετά τις τελευταίες νότες του "Enter Sadman", οι Scorpions βγήκαν στη σκηνή του Σ.Ε.Φ. για να μας χαρίσουν την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα (τουλάχιστον μέχρι την επόμενη, θα πουν οι «κακές» γλώσσες). Το στάδιο ασφυκτικά γεμάτο και νομίζω ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να μιλάμε για το φαινόμενο των συνεχών sold-out συναυλιών των Γερμανών στη χώρα μας, αφού πρόκειται για κάτι που έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένως και προ πολλού.



Το ομότιτλο τραγούδι από το αξιοπρεπέστατο "Sting In The Tail" πυροδοτεί τις πρώτες αντιδράσεις του κοινού και μαζί με την βουτιά 30 χρόνων του "Make It Real" συνθέτουν το -κάπως νωθρό- ξεκίνημα, όσον αφορά στον ήχο, στη συμμετοχή του κοινού, αλλά και στην απόδοση της μπάντας. Οι εντυπώσεις ανεβαίνουν στη συνέχεια, με προβλεπόμενες επιλογές από την περίοδο '79-'84, και το συγκρότημα αποδεικνύει ότι μπορεί και στέκεται ακόμα, και συναυλιακά.



Τα visuals μπορεί να παίζουν μεγάλο ρόλο στη μεγέθυνση αυτών που βλέπουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά), όμως σίγουρα δεν κάνουν και θαύματα. Ο Klaus Meine εντυπωσιάζει με τη φωνή του στο "The Best Is Yet To Come" και γενικότερα στα καινούρια κομμάτια (σε σημείο που μας κάνει να απορούμε για την πρόσφατη φαρυγγίτιδά του), όμως σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρω τι θα έκανε χωρίς την πολύτιμη αρωγή του Kottak στα δεύτερα φωνητικά.



Ο οποίος Kottak προσφέρει μία περαιτέρω ώθηση και με το παίξιμό του, εκμοντερνίζοντας όσο χρειάζεται τα παλιότερα τραγούδια, αν και κάποιες φορές ίσως να το παρακάνει και λίγο. Ο ακούραστος Schenker μπορεί να ανεβοκατέβαινε ασταμάτητα τη σκηνή, όμως είχε πολλές αυξομειώσεις στον ήχο του, ενώ έκανε και αρκετά λάθη. Στον αντίποδα ο εργάτης Jabs, μαζί με τον σιωπηλό μπασίστα Maciwoda, ξεχώρισαν σε απόδοση από τους υπόλοιπους, όντας σεμνοί και άψογοι επαγγελματίες.



Οι τρεις σερί μπαλάντες, λίγο αργότερα, επιβεβαίωσαν την φύση της σχέσης της πλειοψηφίας του κόσμου με τους Scorpions, αφού τα "Send Me An Angel", "Holiday" και "Wind Of Change" τραγουδήθηκαν από όλα τα στόματα, κάτι που δε συνέβη στον ίδιο βαθμό με το "The Zoo" ή το "Tease Me Please Me", για παράδειγμα. Το «αναγκαίο κακό» του drum solo στο "Kottack Attack" προσέδωσε μία ανέλπιστα ευχάριστη νότα, λειτουργώντας παράλληλα ως διάλειμμα για τους υπόλοιπους, με τα σκετσάκια του πληθωρικού drummer στο video wall να επιχειρούν μία απολαυστική αναδρομή / αναπαράσταση στα διασημότερα εξώφυλλα των Γερμανών.



Επιστροφή για τη μπάντα με "Blackout" και "Big City Nights", με τον Schenker ζωντανό εξώφυλλο στο πρώτο και τις οθόνες να αναγράφουν το περιπαικτικό «Scorpions – July 10» στο δεύτερο. "Still Loving You" και "Rock You Like A Hurricane" για το παραδοσιακό encore και οι παλαίμαχοι rock stars, μετά από μία ώρα και 50 λεπτά, αποχαιρετούν το αγαπημένο τους κοινό κάτω από έντονες επευφημίες.



Με μία εμφάνιση στην οποία το όνομα των Scorpions αποδείχθηκε μεγαλύτερο από το ίδιο το συγκρότημα, οι Γερμανοί πέρασαν ακόμα μία φορά από την Αθήνα, ικανοποιώντας πολλούς φίλους τους, αλλά προβληματίζοντας ακόμα περισσότερους. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι είχαμε ως μέτρο σύγκρισης κάποια προγενέστερη συναυλία τους και, συγκριτικά, η χθεσινή έμοιαζε περισσότερο τύπου «να βγει η υποχρέωση». Ανάμεικτα συναισθήματα, λοιπόν, λόγω μέτριας απόδοσης και υπερβολικά «ασφαλούς» setlist, από μία πολύ αγαπημένη μπάντα, που στο παρελθόν έχει δώσει πολλά περισσότερα στους οπαδούς της στην Ελλάδα.

Setlist:

Sting In The Tail
Make It Real
Bad Boys Running Wild
The Zoo
Coast To Coast
Loving You Sunday Morning
The Best Is Yet To Come
Send Me An Angel
Holiday
Wind Of Change
Raised On Rock
Tease Me Please Me
Dynamite
Kottack Attack (Drum Solo)
Blackout
Six String Sting (Guitar Solo) / Big City Nights
-----------------------------
Still Loving You
Rock You Like A Hurricane